En weer kwam ik tijdens mijn training in de duinen die loper tegen die zo ontzettend veel op Ron Teunisse lijkt. Nu wilde ik het zeker weten, dus ik stopte en sprak hem aan. 'Hoi, wat lijk jij sprekend op Ron Teunisse!'. 'Dat zou best kunnen', was zijn antwoord, 'want ik ben het ook'. Voor mij stond een jeugdig ogende Ron met zijn mooie grijsblonde manen. Helemaal niet degene die je zou verwachten wanneer je zijn pessimistische en soms zwartgallige stukjes op zijn blog leest. Nee, de man met wie ik sprak zag er vrolijk en opgewekt uit.
Ron blijkt vlak bij mij in de buurt, in Haarlem Noord, te wonen dus geen wonder dat ik hem nu al drie keer heb zien lopen. De duinen zijn nog steeds zijn favoriete stek. Door kraakbeenslijtage in zijn knieën kan hij helaas geen lange afstanden meer lopen, maar zijn gang is nog even gemakkelijk en soepel als altijd. Ik was enorm trots zomaar tegenover hem te staan, dit icoon van het Nederlandse ultralopen. Zeker toen hij in mij spontaan een mede-ultraloper meende te herkennen door mijn manier van lopen (en wellicht mijn camelback). Maar het deed Ron ook zichtbaar goed om zomaar door een hem onbekende loper herkend te worden.
Hopelijk blijft Ron nog lang in de omgeving van Haarlem trainen zodat we elkaar vaker zullen tegenkomen (en misschien wel een stukje samen oplopen?).
Voor eind september was was het uitzonderlijk warm vandaag (26C) en misschien heb ik me wel te veel uitgeput met een duurloop van dertig kilometer naar IJmuiden, waar ik bijna drie en een half uur over deed. Want zaterdag is de 6 uur Self Trancendence in het Amsterdamse bos. Hoewel de zomer van 2011 in Nederland uitgesproken koel en nat was lijkt dit na de 60 van Texel, de 50 van Assen en de Monnikentocht de zoveelste warme loop te gaan worden. Ik zal me maar niet te veel illusies maken...
23 september 2011
Assisi
Was vorige week op vakantie in Italië, aan de voet van de Monte Subasio, bij Assisi. Een Apennijnse berg van bijna 1300 meter hoog die ik natuurlijk niet kon laten liggen.
Omdat het overdag ruim 30 graden zou worden ben ik 's ochtends vóór zonsopkomst op pad gegaan voor de 10 km lange klim naar de platte, kale top. Mijn route volgde de smalle verharde weg die vanaf Assisi met vele haarspeldbochten langs het klooster van Eremo di Carceri naar boven loopt. Het stijgingspercentage is behoorlijk en toen ik boven de 1000 meter kwam bemerkte ik dat mijn ademhaling moeilijker werd.
Aanvankelijk kom je dan door uitgestrekte loof- en naaldbossen, waar ik een groep koddige kleine gestreepte varkentjes tegenkwam. Toen ik er voorzichtig naar toe liep om ze beter te kunnen zien, klonk er uit het schemerachtige bos een dreigend geknor. Daar stond moeder zwijn met haar omvang van bijna twee meter me dreigend aan te kijken. Ik ben op mijn tenen weggeslopen en durfde pas na een meter of honderd weer hard te gaan lopen... Heb de top overigens heelhuids bereikt en op de terugweg was de zon al op en waren de varkentjes verdwenen.
Een paar dagen later heb ik dezelfde tocht nog een keer gemaakt, echter vanaf de parkeerplaats van Eremo di Carceri, ongeveer halverwege de klim. Toen stond er op de kale top van de berg een stormachtige wind en trokken er regenbuien over die de bergtop aan het zicht onttrokken. Het was amper twaalf graden en de windbreaker die ik bij me had was geen overbodige luxe. In de winter ligt hier sneeuw, nu grazen er paarden, koeien en ezels(!). Tussen de wolkenfladerden door was in de diepte Assisi zichtbaar in het zonovergoten dal.
Wat het lopen betreft zit ik een beetje in een probleemfase door een hardnekkige blessure aan de Achillespees van de linkervoet. Daar had ik al last van voordat ik naar Italië ging. Niet alleen bij het hardlopen in de bergen, maar ook bij het wandelen door de mooie stadjes daar moet er heel wat steil geklommem worden, wat de blessure heeft doen verergeren. Ik probeer het nu met ijs een beetje onder controle te houden, maar verontrustend is het wel.
21:15, een uur na zonsondergang. Honderd meter vanaf de zuidpier van IJmuiden. West tot Zuidwest 8, uitschieters van 9 Beaufort. Alleen op het donkere strand. Schuimende zee, duistere poelen vollopend met rijzend water. Striemend zand. Bril helemaal beslagen van het zout; pet afgewaaid. De bundel van het hoge licht scheert laag over de duinen door flarden zand, schuim en zout. De wind giert in het want van de bootjes in de marina, achter de pier. Geen vogels, geen mensen. Alleen. De oranje gloed van de Hoogovens. Nu nog een uur terug, tegen de wind. Ik lijk wel gek.
11 september 2011
100 x 30
Vandaag heb ik met een duurloopje van 18 kilometer de 3000 kilometer voor dit jaar volgemaakt. Min of meer toevallig ben ik ook vandaag 30 jaar getrouwd. Dertig honderdjes tegenover 30 jaar!
8 september 2011
Verkenningen
In rap tempo wordt het donkerder tijdens de trainingsuren. De tijd van de avondloopjes in de Kennemerduinen is weer voorbij. Vandaag zag ik bij de grootgrutter de perpernoten al weer in de schappen liggen. De hoofdlamp en de lange tights zijn na enig rommelen in de kast weer teruggevonden en te voorschijn gehaald.
Elk jaar rond deze tijd begint de zoektocht naar een leuke route voor avondtrainingen in het donker. Een route van zo'n anderhalf uur ofwel 14 á 15 kilometer, bij voorkeur een beetje buiten de stad, niet alleen maar op het asfalt en van huis uit te lopen. En het liefst in een veilige omgeving.
Vorige winterseizoen had ik een leuke route rond Spaarndam en Spaarnwoude; ook het fietspad langs de Zeeweg naar Bloemendaal aan Zee was een optie, beloond met een klein stukje duin en strand aan het eind. Ook dit winterseizoen zal ik zeker weer de polder ingaan, maar voor de Zeeweg heb ik een leuk alternatief gevonden. Er moet wel eventjes in de auto gestapt worden, maar vooruit.
Met de auto dus naar de parkeerplaats van zwembad de Heerenduinen in IJmuiden. Dan lopend langs de Heerenduinweg naar de strandopgang bij IJmuiderslag. Vervolgens over het strand naar de lichtopstand van de Zuidpier. Terug langs dezelfde weg of via de marina, met een rondje om het Kennemermeer.
Deze trainingsroute wordt beloond met spectaculaire uitzichten op de monding van het Noordzeekanaal, de pieren, de lichten van de Hoogovens en de vissershaven van IJmuiden met de daarboven zwaaiende lichtbundels van de vuurtoren. Het strand is breed en goed beloopbaar. Langs de Heerenduinweg loopt een smal gravelpad over de rand van het duingebied met leuke klimmetjes en een wisselende ondergrond. Er is ook nog een optie om (bij rustig weer) een stukje de pier op te gaan, waar de zeehengelaars zitten met hun kleine lampjes. Daar kun je in het aardedonker de koopvaardijschepen richting de Hoogovens en Amsterdam zien in- en uitvaren. Erg mooi en boeiend. De autorit duurt een klein kwartiertje, dus dat is te doen. Een ander verhaal zal het wel worden als het in de herfst stormt en regent. Of ik dan nog de guts heb om dit parcours te lopen...
De afstand heen en terug is 13,5 km; met een stukje pier erbij of met een rondje om het Kennemermeer zal het ruim 14 km worden. Een andere, nog openstaande optie is om van Bloemendaal aan Zee naar de pier van IJmuiden v.v. te lopen over het strand, ongeveer 12 km. Alleen is het tot eind oktober nog betaald parkeren aan de boulevard van Bloemendaal.
De Monnikentocht is een prachtige landschapsloop langs de oostgrens van Groningen. Hoewel er ook verharde wegen in het parcours zitten, lijkt de organisatie alle moeite hebben gedaan om zoveel mogelijk van natuurpaden gebruik te maken. En met succes. Zandpaden, bospaden en grassige bermen in het dal van de Ruiten Aa en langs het Ruiten Aa kanaal zijn karakteristiek voor deze tocht van Ter Apel naar Bourtange met een grote lus om het dorp Vlagtwedde.
Er waren dit jaar veel deelnemers op de 33km en op de wandelafstanden. Aan de 50 km (eigenlijk 50,7 km in verband met een verplaatsting van de startlocatie) deden maar 19 lopers mee (17M en 2V). Vermoedelijk kwam dat omdat de Monnikentocht dit jaar maar één week voor Winschoten valt. Als training voor Winschoten, waarvoor de tocht oorspronkelijk bedoeld was, dus te laat. Voor mij geen probleem, want ik loop niet in Winschoten. Alle gestarte ultralopers zijn gefinished; de tijden lagen tussen de 4:39 en 6:01. Geen spraakmakende tijden, maar deze loop is niet bedoeld als wedstrijd.
De voornaamste reden dat iedereen het rustig aan moest doen was echter de warmte. We hebben een slechte zomer achter de rug met veel regen en koele dagen. Uitgerekend tijdens deze Monnikentocht was het volop zonnig en broeierig warm, met temperaturen die in de middag opliepen tot 28 graden. Grote delen van het parcours lagen gelukkig in de schaduw van bos en bomenhagen, maar de grote lus rondom Vlagtwedde die de 50 km lopers moesten maken kende veel onbeschutte stukken. Met het windje mee werd op het asfalt hier en daar de 30 graden gemakkelijk gehaald. Door de hoge luchtvochtigheid was het voor het gevoel nóg warmer en was het moeilijk om voldoende zuurstof te vinden. Veel lopers maar ook wandelaars kwamen daardoor in de moeilijkheden, en in de laatste 10 kilometer moest menigeen het hardlopen afwisselen met stukjes wandelen. Twee personen hadden aandacht van de EHBO nodig.
Op het lange stuk van Veelerveen langs het kanaal naar Bourtange kreeg ik het ook af en toe te kwaad. Ik had echter vernomen dat ChatnRun 'Boco' Bertus van Elburg zo'n tien minuten voor mij liep. Omdat ik graag samen met hem wilde finishen gaf die wetenschap mij de benodigde impuls om de looppas er in te houden. En inderdaad, vlak voor het 45 km punt haalde ik Bertus in. Elkaar morele steun verlenend slaagden we er in om in 5:25 onder het spandoek op het plein van Vesting Bourtange te passeren. Altijd een mooie ervaring, die laatste ophaalbrug over en dan finishen op het middeleeuwse plein. Alsof je persoonlijk na een lange veldtocht een burcht veroverd hebt. De laatste paar kilometers, waarin de Vesting gerond moest worden, waren snikheet en benauwd. Bertus was misselijk geworden en zat tegen kramp aan, maar hij heeft het volgehouden.
Twee weken geleden liep ik de 50 van Assen nog in 4:34, een enorm verschil dus. Maar ik weet dat ik niet goed presteer bij warmte en ook de bijna 2 kilo van de goed gevulde Camelbak moest ik nog meetorsen. Toch was en is de voldoening groot. De volgende dag heb ik nog een duurloop van twintig km in de Kennemerduinen gedaan en er was niets te merken van de nasleep van deze zware editie van de Monnikentocht.
Ja, het bevalt wel, die 'kortere' ultra's.
Monnikentocht
3 september 2011
50,7 km
5:25
9,36 km/u
Overall 11 van 19
Startnummer 513
De 
