Heilig

De Spartathlon is aan mij niet besteed. Ik zou niet weten hoe ik zo'n afstand, in die warmte en langs zo'n eentonige weg ooit zou kunnen overbruggen. Noch zou ik weten waarom ik dat ooit van mijzelf zou moeten. Er is een verschuiving opgetreden. Ook ik heb een periode gekend dat de prestatie voorop stond. Gedurende een aantal jaren was alles gericht op 'het verbeteren van het PR', met andere woorden: steeds weer proberen om mijzelf in te halen. Snelheid was de maatstaf. Ik liep tegen de tijd.
Daarna volgde een periode waarbij het criterium 'afstand' was. Zo veel mogelijk kilometers in één loop afleggen. Ik liep met redelijk gemak 80 kilometer, een paar keer zelfs ruim 100 kilometer. Ik begon te dromen van 100 Engelse mijlen. Steeds langer, steeds verder. Een grote tijdsduur vormde een grote prestatie. Ik liep mét de tijd. Lekker langzaam, maar wel vér. Die droom spatte uiteen tijdens een aantal zware ultra's in Schotland waarbij ik de finish niet binnen de gestelde tijd haalde en dus de kwalificatie 'Did not finish' behaalde. De vaak ruime tijdslimiet was niet ruim genoeg.
Maar er waren nog andere doelstellingen te bedenken: honderd marathons of ultra's binnen 10 jaar (is gelukt!), meer dan 4000 km per jaar (is al een aantal achtereenvolgende jaren gelukt). Het zijn allemaal getallen en het is allemaal vergankelijk. Volgend jaar word ik 60 en de getallen zullen onvermijdelijk kleiner gaan worden. Maar weer een nieuw doel komt in zicht: zo lang mogelijk blijven genieten van het lopen. En met genieten bedoel ik niet een soort lichtzinnige en vergankelijke opwinding of trots na een binnen gestelde limieten geleverde prestatie, maar diepgaande belevenissen, blijvende indrukken die zich van limieten niets aantrekken. Limieten zijn mensenwerk. Nergens in de natuur bestaan limieten of andere kunstmatige grenzen. Alles vloeit in elkaar over. 42,195 kilometer, 6, 12 of 24 uur, 100 mijl: het zijn getallen die berekend zijn naar door mensen verzonnen maatstaven. Eigenlijk is 'genieten' niet het juiste woord. 'Verwondering' is beter. Het nieuwe doel is: het lopen als weg naar maximale verwondering.
Er is altijd ergens een punt waarop lopen tot zwoegen wordt. Vóór dat punt voel je je licht en vrij, heb je aandacht voor de omgeving, geniet je van de natuur, van je lichaam dat zich zo moeiteloos en licht voortbeweegt. Je telt de kilometers op: wauw, ben ik al zó ver? Je geest is vrij en wil zwerven: je geniet van de gedachte aan de lange en enerverende weg die nog voor je ligt. Je bent een valk die op brede vleugels zweeft. Je voelt je verheven, vrij en sterk. Vóór het mentale keerpunt loop je, ben je een renner, een jager, een reiziger en een pelgrim. Ben je vol verwondering over je omgeving, je lichaam en je geest.

Na het mentale keerpunt ben je zwaar. Je begint de kilometers af te tellen. Wat, moet ik nog zó ver? De aandacht voor de omgeving wordt minder. Je denkt alleen nog aan overleven, aan het einde van de loop. Niet het lopen zelf, maar wat daarna komt is het paradijs. Het 'nu' verliest zijn waarde, het verlangen richt zich op het 'straks'. Je wilt niet langer zwerven, maar zoekt de kortste weg naar huis, naar de rust, naar het herstel, de verlossing. Bekrompen gedachten en voorstellingen overwoekeren de verwondering. De verwondering verdwijnt.
De inzinking kondigt zich aan. Geen enkele lange afstandsloop is zonder één of meer inzinkingen. Dat mag ook niet. Want er is geen grotere verwondering dan die over een overwonnen inzinking. De zin aan het lopen wordt er alleen maar door versterkt. Voor maximale verwondering is een zekere verwonding nodig. De inzinking is die verwonding, het herstel is de uit die verwonding geboren verwondering. En als het herstel niet wil komen, dan zal het volhouden overgaan in verwondering. Misschien pas achteraf. Na het lopen, zelfs als dit niet de denkbeeldige, van te voren gestelde limiet voldaan heeft.

Mijn mooiste loopervaringen zijn niet noodzakelijkerwijs verbonden met mijn langste en zwaarste wedstrijden.
Vandaag heb ik bijvoorbeeld zo'n 40 kilometer over Texel gelopen en het was een superieure ervaring. Ook al was het de 'kortste' afstand die ik tot nu toe op dat eiland gelopen heb. Tsja, ultralopen is niet hetzelfde als té ver gaan. Vol verwondering beklom ik de Hoge Berg op Texel. Zestien meter boven de zeespiegel. Niet echt hoog, maar wel heilig. Niet in de laatste plaats vanwege Jan Knippenberg die daar begraven ligt. De inspanning om deze plek via de omweg van een halve ronde om het eiland te bereiken had me moe, kwetsbaar en ontvankelijk gemaakt. Met de auto zou ik niet eens gemerkt hebben dat het land er hoger was. Nu leek de Hoge Berg dwars door mij heen te groeien en te leven, hij kroop in mij omhoog door mijn vermoeide benen. Op het bankje aan de Doolhof bleef ik even zitten, vol verwondering.

Route

Foto's

De Avonden

Gewoon een avondtraining in september. De polders van Spaarndam en Spaarnwoude, bij Haarlem.

De ene 100 is de andere niet

En nu zul je denken: hij gaat het hebben over de 100 kilometer van de RUN Winschoten. Nou goed, heel kort dan: die heb ik dus niet gelopen en die ga ik ook nooit lopen. Tien rondjes van tien door een stratenparcours tussen feestende, barbequende en bier drinkende toeschouwers zou voor mij killing zijn. Om dezefde reden loop ik ook geen stadsmarathons meer. Doet me te veel denken aan het stierenrennen in Pamplona.
In plaats van Winschoten heb ik de 50 km 'Trailrun Wezep' gelopen. Die heet zo omdat de organisatie in Wezep huist, maar de editie van vandaag begon en eindigde in Hattem. Een mooie route van Hattem naar Epe en weer terug, geheel over bospaden en heidevelden in het noordoostelijke deel van de Veluwe. Dit jaar voor het eerst georganiseerd, maar er viel niets op aan te merken. De accomodatie bij Dutch Golf Hattem was meer dan luxe (zo'n geweldige kleedkamer en douchegelegenheid heb ik nog niet meegemaakt en ik heb toch al een paar loopjes gedaan). Gratis koffie of thee voor en na de loop en om de 12 kilometer een goed voorziene verzorgingspost. Oké, men had op de laatste post iets te weinig water ingeslagen, maar dat was dan ook het enige minpuntje. Een bravo voor TrailRunWezep!
Het aantal deelnemers op de 50 km viel een beetje tegen (zo'n 20), op de 25 en 10 km, die later startten, waren het er in totaal zo'n 100. Maar ik weet zeker dat het er volgend jaar meer zullen zijn, want dit is een geweldige trail. Niet al te zwaar overigens, want het terrein van de NO Veluwe is maar licht geaccidenteerd. De vele plassen en de modder als gevolg van de overvloedige regenval van de afgelopen dagen vormden echter wel een verzwarende factor. Het groepje bleef tot het eind redelijk bij elkaar en de meeste lopers en loopsters waren binnen vijf en een half uur binnen. Zelf bleef ik net binnen de 5 uur 15, wat mij betreft OK voor een trail.

Maar nu die 100.
Sommige lopers, waaronder schrijver dezes, maken er een sport van om het aantal marathons en ultramarathons die ze gelopen hebben bij te houden. Daarbij is het behalen van het totaal van 100 meestal aanleiding voor een feestje, bijvoorbeeld het organiseren van een speciale marathon. Er bestaat zelfs een 100 marathon club waarvan je alleen lid kunt worden als je 100 of meer marathons/ultra's hebt gelopen. Om mee te kunnen tellen moeten die dan wel aan een hele reeks criteria voldoen, die je op de website van die club kunt terugvinden.

Toen ik op 29 december 2012 schreef dat ik 100 afstanden van 42 kilometer of langer had gelopen zou dit aantal nooit erkend zijn door welke 100 marathon club dan ook. Ik had namelijk ook alle individuele trainingslopen van marathonafstand of langer (indertijd 12) meegeteld. Dus 88 'wedstrijden' en 12 'trainingen'.
Vandaag, na de Trailrun Wezep, verschuift dat beeld. Want vandaag heb ik 100 'wedstrijden' gelopen >= 42,2 km! (en inmiddels 15 'marathonlange trainingen', maar die hoef ik nu niet meer mee te tellen...)

Hoera!! Ik mag me aansluiten in de gelederen van de 100 marathon club. Of ehhh, toch niet? Want wat gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen?? Welnu, bij deze 100 wedstrijden heb ik er ook een paar meegeteld waarbij ik er ná 42 km of meer afgelegd te hebben ben uitgestapt (DNF, did-not-finish). En dat zal wel niet mogen denk ik. Klopt: 'Bij opgave tijdens een ultra gelopen in 2011 of eerder telt deze wedstrijd alleen indien er vooraf door de organisatie is aangegeven dat er een klassement voor bepaalde deel-afstanden wordt gemaakt. Bij opgave van een Ultra gelopen na 2011 telt een wedstrijd als in de uitslagen het resultaat is opgenomen.
Dus ik moet eigenlijk nog een drietal marathon of ultra 'wedstrijden' geheel uitlopen voordat ik écht mag beweren dat ik de 100 heb bereikt.

Je ziet het, het is allemaal gegoochel met getallen en regeltjes. Nadat ik op 4 april 1954 (op mijn 50e verjaardag) in Rotterdam mijn eerste marathon had gelopen en er nog veel meer volgden, kwam wel eens de gedachte bij mij op of het me zou lukken om er vóór mijn 60e, dus binnen 10 jaar, 100 te lopen. Ik mag nu beweren dat dat tot op zekere hoogte gelukt is, sterker nog, het is gelukt. Maar ja, die DNF's na meer dan 42 kilometer, dat kriebelt toch wel een beetje... :-)

Italy, love it or leave it!

De vakantie zit er op. Negen dagen genoten van Rome en Umbrië, omgeving Assisi. Derde jaar op rij maar we kunnen nog steeds geen genoeg krijgen van deze evenwichtige mix van cultuur, kunst, religie, prachtige natuur, mooi weer en gastvrijheid. Eerst de hectiek van Rome, dan de slaperige idylle van het platteland. De dwaaltochten door de middeleeuwse plaatsjes die, omringd door oude muren, als kastelen op de heuveltoppen liggen te slapen in de middaghitte. Smalle steegjes, poorten, trappen, onderdoorgangen, tuintjes, bakken met exotisch bloeiende planten. Pastelkleurige, gelig roze zandstenen muren in de felle zon, donkere koele straatjes zo smal dat er geen auto doorheen kan. Alles gloeit nog na tot diep in de avond, doorgebracht op een terrasje aan een romantisch verlicht dorpsplein.
Het is voorbij, maar er zijn nu alweer plannen voor volgend jaar. Twee keer heb ik een hardlooptraining gedaan, op de flanken van de Monte Subasio bij Assisi. Loopjes van een kilometer of 12, maar de in totaal 800 klimmeters maakten het toch best wel pittig. Vroeg in de ochtend, want daarna wordt het veel te warm. Daarnaast dus heel veel trappen geklommen tijdens de stads- en dorpswandelingen, zodat de conditie ondanks de pasta's en de rode wijn redelijk op peil is gebleven.

Nu gaan we het najaar in, 's avonds weer trainen in het donker. Ach, ook wel gezellig. Er komen nog een paar mooie uitdagingen aan, aanstaande zaterdag een Veluwe trail van 50 kilometer, in oktober een herfstmarathon over de Brocken (!) en in november good old Olne Spa Olne. En als afsluiter dit jaar wellicht eind december een 12-uurs nachtloop op de baan. Genoeg reden om te blijven trainen dus. De grote vermoeidheid van vlak voor de vakantie is een beetje weggeëbt en ik heb er weer (nog steeds) zin in! Ook de achilles laat zich niet meer zo voelen

Laat de herfst maar komen! Het jaargetijde waarin het lopen weer stoer wordt.