Voor den duvel niet bang

De N70 natuurroute is een rondwandeling door een prachtig stuk landschap in het Rijk van Nijmegen, gemarkeerd met groene paaltjes. De naam heeft te maken met het Europees natuurbeschermingsjaar 1970, toen de route door twee boswachters is uitgestippeld. 'N70' was een 'felle aanklacht tegen het ongebreideld verbruik van onze natuurlijke biologische rijkdommen. Zal het mensdom uiteindelijk op zijn eigen vuilnisbelt moeten leven?'. Bijna een kwart eeuw later is deze vraag nog steeds nog steeds niet beantwoord.
Het begrip 'trailrunner' bestond bij mijn weten in 1970 nog niet, dus die twee boswachters zullen het latere gebruik van de door hen bedachte route als trailrunparcours vast niet voor ogen hebben gehad. Dat dit pittige heuveltraject met een lengte van 14 kilometer zich uitstekend leent voor een kuitenbijtende marathon heeft Ingrid Peperkamp een paar jaar geleden al ontdekt. Sinds vorig jaar geldt dat ook voor 'Running Promotion Gelderland'.
En eerlijk is eerlijk, hoewel het concept misschien niet helemaal nieuw is, ze hebben er een leuk evenement van gemaakt. Uitgaande van de goed verzorgde, informatieve website en de zakelijke sponsoring was ik aanvankelijk een beetje bevreesd voor een gelikte promotie van het Gelders landschap en de plaatselijke hardloopwinkel in plaats van een eerlijke, kleinschalige trailloop. Hoe groot was daarom mijn verbazing dat de start niet op het terrein van de Sint Maartenskliniek zelf was (denkend aan luxe kleedruimten, warme douches enzovoorts die in dit ziekenhuis beschikbaar zouden zijn), maar iets verderop in een ordinaire paardenstal. De paarden stonden buiten, de lopers konden zich in de (schoongeveegde) stallen omkleden. Hoezo douches, hoezo kantine? Niets van dat alles, behalve een tafeltje met wat koffie- en theekannen. Een 'Runnersworld' startpoort en chiptiming, dat dan weer wel. En een groep aardige, enorm enthousiaste vrijwilligers die met liefde en zorg de met heerlijke verse sinaasappels beladen drankposten bemensten. Verkeersregelaars stonden op plaatsten waar de openbare weg overgestoken moest worden. Op plekken midden in het bos waar je gemakkelijk verkeerd kon lopen stonden mensen om je de juiste weg te wijzen. Nog nooit heb ik zoveel aanmoedigingen ontvangen tijdens een trail.

Toegegeven, het eerste rondje was vrij druk door lopers die 7 en 14 km liepen. Maar daarna was het heerlijk rustig en genieten geblazen. Want het hoeft een betoog dat de natuur hier prachtig is. Uiteindelijk waren er maar achttien mensen die de hele marathon (3 rondjes met in totaal 1100 klimmeters) wisten te voltooien. Ik ken het gebied natuurlijk goed van de 'Berg en Dal' ultra van Willem Mütze, maar op de een of andere manier maakt het lopen van drie maal dezelfde ronde het voor het gevoel best wel zwaar. Je weet dat je elke klim en afdaling daarna nog twee maal moet verwerken. Het had de voorafgaande dag en nacht flink geregend en dat maakte dat het op veel plaatsen behoorlijk prutterig en glibberig was. In de eerste ronde ben ik uitgegeleden en kwam ik precies in een doornstruik terecht, met als gevolg een paar bloedende schrammen. Maar verder ging het prima en heb ik behoorlijk vlak gelopen. De tweede ronde kostte me nog de meeste tijd, maar dat kwam omdat ik toen een keer verkeerd ben gelopen. De oranje pijlen die op het pad waren gespoten waren toen namelijk al behoorlijk weggesleten en daardoor slecht zichtbaar.
Behalve Herman Euverman en de winnaar Pascal van Norden kende ik eigenlijk verder niemand. Ik denk dat veel ultralopers nog aan het bijkomen waren van Winschoten; bovendien waren er die dag nog een aantal andere marathons georganiseerd.

Hét hoogtepunt van het parcours was letterlijk en figuurlijk de 90 meter 'hoge' Duivelsberg, die we in elke ronde van twee kanten moesten beklimmen. Even moest ik denken in Schotland verdwaald te zijn toen er bij nadering van dit duivelse obstakel doedelzakmuziek van boven uit de bomen leek te komen. Op het hoogste punt bleken zich twee Schotse pipers in vol ornaat geposteerd te hebben. Of deze er nu speciaal voor deze loop stonden of in het kader van de herdenking van 'Operation Market Garden 70 jaar' is mij niet duidelijk geworden. Maar er zou een verband kunnen zijn, N70 en 'Market Garden 70'.
Bij de derde doorkomst waren ze vertrokken en lag de Duivelsberg er weer verlaten bij. De paar 'voor den duvel niet bange' bikkels die zo nodig drie ronden moesten lopen waren zóveel eerbetoon kennelijk niet waard. Dat gold echter niet voor de organisatie, want die stonden na ruim vijf uur de twee laatste lopers, te weten de beide 60-ers Herman en André vol enthousiasme bij de reeds gedeeltelijk onttakelde finish op te wachten om hen de beloning in de vorm van een grote fles alkoholvrij bier uit te reiken.

N70 trailmarathon Berg en Dal
21 september 2014
42 km, 1100 phm
5:20:28
17e van 18 finishers

Bergen en heuvels en duinen: Hoe kom je de zomer door? (3)

Inmiddels is het september, ziet het er buiten alweer behoorlijk herfstachtig uit en is de 'meteorologische herfst' alweer bijna een week oud. Volgend weekend wordt de RUN Winschoten gehouden. Nederland is weer thuis en aan het werk, de scholen zijn begonnen en de files staan er weer.

Kortom, we zijn de zomer weer doorgekomen.

Van de acht dagen vakantie in Umbrië resteert nu nog een mooie herinnering. Vijf dagen prachtig weer in een prachtige omgeving en drie dagen minder fraai weer in een onverminderd prachtige omgeving. Drie keer 's ochtends om zes uur opgestaan om in de koelte van de ochtend te trainen op de beboste flanken van de Monte Subasio bij Assisi. Goed voor een totaalafstand van veertig kilometer, 1300 klimmeters en pijnlijke knieën. En verder natuurlijk genoten van de cultuur, spiritualiteit, kunst en natuur van dit mooie deel van Italië.

Gisteren, twee dagen na terugkeer uit Italië heb ik mijn NS keuzedag gebruikt om een bezoekje te brengen aan de Sallandse Heuvelrug. Het plan was om een kilometer of 50 te rennen langs de route van de Salland Trail. Dat werden er uiteindelijk ruim dertig omdat het ontzettend drukkend en benauwd weer was: een flets zonnetje, hoge luchtvochtigheid en temperaturen van boven de 25 graden. Bovendien zaten de vermoeienissen van de vakantie nog in het lijf. Maar de heide stond nog prachtig paars te zijn en de uitzichten vanaf de Haarlerberg, Sprengenberg, Grote Koningsbelt en Holterberg waren grandioos.

Vandaag heb ik het vernieuwde Wisentenpad in het Nationaal Park Zuid Kennemerland uitgeprobeerd, dat nu verlengd is tot over het Wurmenveld. Een prachtige trail, met nu een extra wildaccent door de kudde wisenten (Europese bisons) die er rondzwerft. En inderdaad, vanaf het Scheivlak heb ik de imposante dieren gespot. Inclusief een stuk strand en een omloop door het NPZK was deze pittige training goed voor 26 kilometers en heel wat klimmetjes.

En zo ben ik dus, met pijn in de knieën weliswaar, met behoud van gewicht, vorm en conditie de zomer van 2014 doorgekomen en kan ik me gaan richten op diverse uitdagingen in het najaar. Daar zit er eentje bij in het Lake District in Engeland die me de haren te berge doet rijzen. Maar ja, ik heb me al ingeschreven en vlucht en accomodatie zijn geboekt. Dus maar gewoon doorgaan met de voorbereiding. De N70 marathon over twee weken is de eerstvolgende serieuze test.

Maandag maar weer eens kijken hoe het op het werk is...