Na een dag en een nacht met griepgevoelens, tot koorts aan toe ('eerst werden mijn benen warm en daarna trok het langzaam naar boven naar mijn hoofd'), de zekerheid dat het allemaal niet door zou gaan, een autorit met een warrig en duizelig hoofd, stond ik daar toch ineens aangetreden bij de start van de Midwintermarathon! Goed ingepakt met muts en handschoenen, want tja... Midwinter klinkt erg koud. De griepaanval was net op tijd afgelopen (of heeft die alleen maar tussen mijn oren gezeten en was er nu tussen diezelfde oren alleen nog maar plaats voor concentratie op wat komen ging?). De voorzieningen op het terrein van de Koning Willem III/Frank v. Bijnen kazerne waren uitstekend; alles goed aangegeven, apart secretariaat en kleedruimte voor de marathon, voldoende parkeergelegenheid en toiletten. Wel een verademing, deze rust en orde na de chaotische taferelen bij Egmond! Tot het laatst heb ik mezelf en anderen voorgehouden dat ik niet zeker wist of ik wel de hele afstand zou gaan lopen of de Asselronde, maar diep van binnen had ik me desondanks (onbewust) op de hele voorbereid. Heel ontspannen begon ik aan de start met in gedachten de mogelijkheid om op 27,1 km (Asselronde) af te haken of om anders zo rond de 4:30 te gaan lopen. Het begon met een heel lang vals plat over de Soerense weg naar Hoog Soeren, dat daar prachtig tussen de bossen lag met de sneeuwresten nog op de rieten daken van de boerderijtjes. Die weg ken ik nog heel goed van mijn wielrenperiode, toen ik daar een paar keer de Vael Ouwe toertocht (200 km) gefietst heb. Bij Hoog Soeren bereikt je na 6 km het hoogste punt (90 meter, hoogteverschil vanaf de start 60 meter) en dan gaat het omlaag naar het dorp Assel (50m) met schitterende vergezichten op de Asselse heide. Bij Assel, na het 10 km punt, begint het weer te klimmen. Nu gaat het parcours dwars over de heide, via een gied beloopbare zandweg met parallel daaraan een verhard fietspad. Ik hield een rustig tempo aan en forceerde niets. Waar ik automatisch ging versnellen liet ik het tempo direct weer terugvallen. Alles prima zo. De muts en handschoenen had ik allang weer uitgedaan en onder mijn winterjack gestopt. Het was net boven nul en dan is dat al snel veel te warm. Uiteindelijk komen we na ca. 13 km op de Amersfoortse weg uit, de provinciale weg naar Apeldoorn. De rijstrook in de richting van Apeldoorn was afgezet voor het verkeer, zodat daar behalve op het fietspad ook op gelopen kon worden. Het gaat nu nog steiler omhoog tot aan de Echoput (17 km, 90 meter). Rechts zie je het 35-km bord van de tweede ronde van de Marathon. Dat lijkt nog ver weg! Nu komt er een gemakkelijk, maar ook saai stuk waarbij de Apeldoornse weg afdaalt naar het keerpunt bij Apeldoorn (22 km, 20 m.). We passeren het (verlaten) attractiepark de Kon. Julianatoren. Het weer is een beetje grijs, maar het blijft droog hoewel er natte sneeuw overgaand in motregen voorspeld is. We passeren het Halve Marathonpunt (mijn tijd ca. 1:48). Vlak voor Apeldoorn maakt het parcours een scherpe bocht naar rechts en via buitenwijken met fraaie landhuizen gaat het licht klimmend richting 25 km punt (40m). Nog steeds gaat het lekker en moet ik mijn best doen om niet te snel te gaan. Dan moeten de marathonlopers rechtsaf, Apenheul in. De Assellopers gaan rechtdoor. In Apenheul, waar de aapjes lekker binnen zaten en zich niet lieten zien, begon het weer flink te klimmen en nu ging ik het voor het eerst voelen! Gelukkig was er daar weer een verversingspost met warme thee en banaan. Lof voor de uitstekend bevoorrade posten om de 5 km en hulde voor de kleumende vrijwilligers die ze bemanden! Ze hielden ons op de been. Bij de uitgang van Apenheul voegden de marathonlopers zich op de Asselseweg weer bij de Asselrondelopers. Keurig gescheiden in twee banen, daar kunnen ze bij Egmond nog wat van leren! Zij gingen aanzetten (wie dat nog kon) voor de finish. Dat was nog een heel lastig stuk trouwens, een echte kuitenbijter. En toen waren de marathonlopers alleen, ieder voor zich. Weer omhoog naar Hoog Soeren, langs een andere route. Een smal fietspad door donkere dennenbossen met talloze pittige heuveltjes. Je kwam nu de eerste wandelaars tegen, sommigen duidelijk te dun gekleed in korte broek en een enkel bezweet T-shirtje. Hoe zouden die het nog redden? Het 30-km punt midden in de bossen. Niemand te zien. Het lopen gaat pijn doen en ik voel kramp in mijn rechtervoet. Linksaf, richting Hoog Soeren. Doorklimmen naar de Apeldoornse weg ter hoogte van de Echoput. Ik heb het gevoel dat ik alleen nog maar kan dribbelen. Bij de 35 km wordt het Apocalyse Now. Het wordt schemerdonker en omdfat het tempo eruit is ga ik het koud krijgen. Wat lijkt 7 kilometer dan nog veel! Ik wissel het 'dribbelen' nu steeds vaker af met 'snelwandelen'. Velen rondom mij doen dat trouwens ook. Profiteren van de gedeelten waar het afdaalt om weer wat snelheid te maken en vooral niet stoppen. Altijd blijven lopen, desnoods even wandelen. Ik haal die blauwe in, eben later haalt die blauwe mij weer in en dat lijkt zich eindeloos te herhalen. Besef van afstand en tijd vervagen. Hé? Alweer een kilometer verder? De organisatie heeft het briljante idee gehad om vanaf de 35 km op iedere kilimeter een aanduiding te plaatsen. Je sleept je zo van km naar km. Ineens merk ik dat de weg heerlijk gaat afdalen en ik kan weer wat vaart maken. De vermoeidheid zakt wat weg en daar is plotseling het 40 km punt! Ik kijk op mijn horloge. Dat gaat dik onder de 4 uur worden, zelfs als ik vanaf nu ga wandelen. Dat is een verrassing! Maar dan volgend er nog 2 hele zware laatste kliometers door Apenheul en het laatste rechte stuk naar de finish. De tijd gaat steeds sneller tikken of sta ik stil? Nee, ik loop toch echt nog. Linksaf, Finish! Ik krijg een goudkleurige deken omgehangen en de medaille. Ik loop terug naar de kazerne (wat een eind nog zeg) en dan pas barst het gevoel van opluchting en blijdschap los. Dat wás er weer een, een marathon! Nu rest alleen nog het heerlijk afkicken van de adrenaline (3:52:55).

Midwintermarathon in Apeldoorn 29 januari 2005 

(Verslag van website Kombijsport)

André Boom gaat voor de volledige afstand, Hanneke v.d. Velde, Gilles Visser, Jan Mulder en Jaap Koning kiezen voor Asselronde, Sjef loopt de mini-afstand.

André die tot het laatste moment heeft getwijfeld, heeft toch gekozen om de hele marathon te lopen. Zijn eindtijd was,ondanks zijn vermeende slechte voorbereiding, dik binnen de vier uur.


"Inderdaad toch nog ruim binnen de 4 uur hoewel ik gestart was met een tijd tussen de 4 uur en 4u 30 in gedachten. Ik had niet zoveel voorbereidingskilometers gemaakt en ik wilde ook niet het kruit al verschieten voor Rotterdam. Het eerste deel ging gemakkelijk, je loopt dan gezellig tussen de Asselronde-lopers en bovendien hoef je niet eens moeite te doen om hun tempo bij te houden (wat me bij Jaap, Jan en Gilles toch nooit gelukt zou zijn gezien hun tijden…), want dat er daarna nog 15km extra volgen is daarvoor een goed excuus. Maar na de eerste passage van Apenheul gaat de Asselronde linksaf om te finishen en dan blijven er ineens maar heel weinig lopers over in dat grote donkere bos. Dan moet je in je eentje weer het hele eind omhoog naar Hoog-Soeren, nu langs een kortere weg en daardoor is het plat nog valser. Maar de uitzichten waren geweldig en ik had alle tijd om daarvan te genieten want ik ging steeds langzamer. Er lag nog wat sneeuw en het was net boven 0, dus toch wel een beetje midwinter. Slijtage dus en na die %#@%! 35 km werd het toch wel lastig. Maar goed, uiteindelijk is er dan toch weer Apenheul en zit het er op. Het was de moeite waard.
>
Groetjes,André"