|
Journaal februari 2007 |
Dag: |
|
Zaterdag 3 februari 2007 |
|
Het Groot Hoefblad staat al in bloei langs de sloten en de paarse crocussen staan tussen het groene gras in de plantsoenen. Begin februari! De zachte periode duurt nu al maanden en hoewel het aangenaam is maakt men zich op steeds grotere schaal zorgen over de klimaatsverandering. Hoe zal de zomer er wel niet uitzien? Misschien moeten straks wel talloze loopevenementen worden afgelast. Tijdens de Midwintermarathon was het ook niet winters te noemen. Althans, het vroor niet en er lag geen sneeuw, maar het was wel kil, regenachtig en winderig. Ik heb een goede marathon gelopen in een voor dit parcours en deze omstandigheden zeer acceptabele tijd. Vandaag ben ik na een herstelweekje voor het eerst weer op pad gegaan met een duurloop van een uurtje. Langs de Mooie Nel naar Spaarndam, via de dijk naar Stompetoren. Daar even rekken/strekken bij het informatiebord van Spaarnwoude, dan onder de A9 door en linksaf langs het Westhoffbos naar Buitenkanaal C. Langs het kanaal terug naar Spaarndam en van daar weer langs het Spaarne terug naar Haarlem. Prachtig zonnig weer, westenwindje, een beetje frisjes in de schaduw. Zou goed passen in maart/april! Ging prima, hoewel nog erg stroef. Geen blessures of andere toestanden als gevolg van deze marathon; ook de linkerpols (peesontsteking) en de rechterschouder (kneuzing) zijn goed aan het herstellen. Ik ben nog wel een beetje huiverig bij het lopen in een groep met mensen vlak achter me; ben nog steeds bang voor 'pootje haken'. Verder eigenlijk weinig nieuws deze keer. Mogelijk dat ik op 10 maart alweer een volgende marathon (ik kan dit woord nooit zonder fouten typen) ga lopen: de Drents Friese Wold in Diever. We zijn druk doende een vakantie te boeken; vorig jaar zijn we thuis gebleven, maar dit jaar willen we toch weer eens iets doen, vooral ook voor Bruno. Misschien wordt het Zweden/Noorwegen, maar er zijn nog wat administratieve problemen bij de aanmeldingsprocedure.
|
|
Zaterdag 10 februari 2007 |
|
Toch maar een ijsmuts op en handschoenen aan vanmiddag. Met een matige oostenwind, motregen en een temperatuur van 3 graden is het nou niet wat je noemt aangenaam strandweer. Desalniettemin heb ik een traject van zo'n 20 km afgelegd over strand en zuidpier van IJmuiden, heen en terug vanaf Bloemendaal aan Zee. Op een paar hondenuitlaters en uitgelaten honden na was het parcours vrijwel verlaten en door het beperkte zicht van een paar kilometer waren soms zelfs die niet meer te zien, zodat ik het met het gezelschap van scholeksters en meeuwen moest stellen. Die zuidpier is nog een behoorlijk lang eind. Hij is 3 km lang, maar de eerste 1000 meter bevinden zich tussen strand en haven. Wat overblijft is dus 2 km heen en terug naar de groene lichtopstand. Langs de eerste 500 meter strekt zich aan de zuidzijde het breed uitwaaierende strand strand nog uit, daarna is het aan beide kanten zee. Aan het eind maakt de pier een scherpe draai naar rechts en eindigt in een verbreed gedeelte waarop het baken staat. Daar kan ik dan in een nis in de betonnen basis van de lichtopstand even beschutting vinden tegen de koude wind en een reepje en water tot me nemen alvorens de terugtocht van 10 km te aanvaarden. Meestal houdt zich daar een groep zeevissers op, maar deze keer was ik helemaal alleen. Alleen halverwege de pier passeerde ik een viertal vissers (geharde kerels moeten dat zijn, want lopen houdt je nog warm, maar aan uren stilzitten in dit weer zou ik niet moeten denken). |
|
Zaterdag 10 februari 2007 |
|
Toch maar een ijsmuts op en handschoenen aan vanmiddag. Met een matige oostenwind, motregen en een temperatuur van 3 graden is het nou niet wat je noemt aangenaam strandweer. Desalniettemin heb ik een traject van zo'n 20 km afgelegd over strand en zuidpier van IJmuiden, heen en terug vanaf Bloemendaal aan Zee. Op een paar hondenuitlaters en uitgelaten honden na was het parcours vrijwel verlaten en door het beperkte zicht van een paar kilometer waren soms zelfs die niet meer te zien, zodat ik het met het gezelschap van scholeksters en meeuwen moest stellen. Die zuidpier is nog een behoorlijk lang eind. Hij is 3 km lang, maar de eerste 1000 meter bevinden zich tussen strand en haven. Wat overblijft is dus 2 km heen en terug naar de groene lichtopstand. Langs de eerste 500 meter strekt zich aan de zuidzijde het breed uitwaaierende strand strand nog uit, daarna is het aan beide kanten zee. Aan het eind maakt de pier een scherpe draai naar rechts en eindigt in een verbreed gedeelte waarop het baken staat. Daar kan ik dan in een nis in de betonnen basis van de lichtopstand even beschutting vinden tegen de koude wind en een reepje en water tot me nemen alvorens de terugtocht van 10 km te aanvaarden. Meestal houdt zich daar een groep zeevissers op, maar deze keer was ik helemaal alleen. Alleen halverwege de pier passeerde ik een viertal vissers (geharde kerels moeten dat zijn, want lopen houdt je nog warm, maar aan uren stilzitten in dit weer zou ik niet moeten denken). |
|
Zaterdag 17 februari 2007 |
|
In de aanloop naar de Drents Friese Wold marathon op 10 maart heb ik vanmiddag weer een 31 km duurloop afgewerkt, alweer de derde dit jaar. Ik heb er een vast parcours voor in en om het recreatiegebied Spaarnwoude tussen Haarlem, Halfweg, het Noordzeekanaal en Velsen. Het is een afwisselend terrein met polders, plassen, bos en (kunstmatige) heuvels. Ik heb het traject onderverdeeld in 5 etappes van ongeveer 6 kilometer, waar ik ongeveer een half uur over doe. Na elke etappe houd ik een paar minuten rust, doe wat oefeningen en eet en drink wat. Het vaste voedsel bestaat uit een Isostar reep en het drinken is water (geen sportdrank). Bij lange duurlopen draag ik altijd een fourageband met één reep, twee flesjes water en mijn mobieltje.
|
|
Zondag 18 februari 2007 |
|
Met het lopen van marathons ben ik op 4 april 2004 begonnen als een bijzondere omlijsting van mijn 50e verjaardag. De datum van de Rotterdam marathon (04-04-04) viel dat jaar precies samen met mijn verjaardag en dat was een extra stimulans voor Abraham om het maar eens te proberen. Inmiddels had ik al bijna 50 halve marathons gelopen en een paar 30 km wedstrijden. Toch viel de eerste marathon niet mee zodat ik nou niet direct 'de smaak te pakken had'. De accentverlegging in de trainingen naar de lange duurloop brachten de nodige blessures met zich mee en het lukte me iedere keer maar niet om een inzinking rond km 30-35 te vermijden. Toen ik tijdens de Berlin marathon in 2005, die mijn debuut in de internationale marathons had moeten worden, na 33 km moest uitstappen was ik er zeker van dat de marathon niets voor mij was en dat ik me maar weer beter op de halve kon gaan richten. Die kon ik tenminste in een acceptabele tijd van bijna 1:30 lopen. Maar ik bleef het proberen. Op de Hoorn marathon in mei 2006 kwam de doorbraak. Ik liep hem zonder inzinkingen en blessuretoestanden in 3:36 uit. Was mijn lichaam eindelijk aan de 42,2 km gaan wennen? Ik had inmiddels wel de nodige ervaring opgedaan met de voorbereiding en de opbouw van zo'n race. Tijdens de veel te warme Nieuwkoop-Ieper marathon in september 2006 ging het weliswaar weer mis, maar die werd gevolgd door een 3:32 tijdens de Amsterdam marathon in oktober 2006. Toen had ik het ontdekt: marathons die elkaar met een interval van ongeveer 2 maanden opvolgen met halverwege die periode 2 weken met een verhoogd trainingsvolume en verder: rust, zowel geestelijk als lichamelijk. Veel trainingsschema beginnen met de loper angst in te boezemen voor de marathon met als gevolg dat men zoch over de kop traint met lange duurlopen van drie en een half uur tot 38 km aan toe. Ik ben er van overtuigd dat dat onzin is. Het put je uit en eist zijn tol tijdens de marathon. Evenwichtig en ontspannen trainen en je basisconditie vasthouden: dat is alles wat er nodig is om die 'gevreesde'marathon te kunnen lopen.
|
|
Zondag 25 februari 2007 |
|
Vandaag heb ik de Bosloop van AV Castricum gelopen. Het was mijn derde wedstrijd in 2007 en voor de derde keer regende het van start tot finish. Met als gevolg veel modder en gladde paadjes, maar niet zo erg als bij de Phanos cross in januari. Het terrein in het Noordhollands duinreservaat is zanderiger waardoor het regenwater beter geabsorbeerd wordt en er geen diepe plassen ontstaan. Bovendien is het parcours tamelijk vlak.
|