|
Inmiddels zijn er alweer een paar weken verstreken sinds de vorige aantekening van eind augustus. Het is een drukke periode geweest. Het werk in Rotterdam is weer begonnen en thuis hebben we een nogal ingrijpende (geplande) verbouwing gehad. Een nieuwe badkamer, wel mooi geworden, naar we moesten er heel wat voor over hebben: twee weken lang werklieden over de vloer, douchen bij buren, kennissen, sportclubs en waar al niet. Daar kwam nog bij dat en passant ontdekt werd dat de electriciteitsinstallatie in het huis op punten gevaarlijk was (te weinig groepen voor de benodigde capaciteit), zodat er een heleboel vernieuwd moest worden: een onvoorziene kostenpost en een x-aantal stroomonderbrekingen. Dat is nu, op een paar nog af te werken details na, allemaal achter de rug. Alleen het trappenhuis moet nog opnieuw bekleed worden. Morgen is het groot feest, want dan vieren Bernadette en ik met familie en kennissen ons 25-jarig huwelijk. Ook dat heeft de afgelopen periode heel wat voorbereidingsenergie gekost, maar we zijn er nu vrijwel klaar voor. Daphne en Edward hebben wisselende uitzendbureau-baantjes in afwachtig van een meer permanente emplooi en Bruno is weer naar school (3e klas bovenbouw).
Wat het lopen betreft is de In Flanders Fields marathon op 10 september het grootste evenement geweest (zie verslag). Het verliep echter niet helemaal vlekkeloos. Ondanks de voor mijn doen omvangrijke trainingsvoorbereiding heb ik een gigantische inzinking gehad die bijna 10 kilometer aanhield. Daarna volgde even plotseling weer een goed herstel. Het had allemaal te maken met een z.g.n. 'hongerklop': te weinig gegeten. Ik had gerekend op voedselsuppletie langs de route, maar daar was niet in voorzien, men deelde alleen water uit (was het nou maar sportdrank geweest...). En met uitgeputte eigen voorraden en alleen puur water loop je geen marathon uit, zeker niet bij de heersende warmte en de ongenadig brandende zon in de wolkenloze hemel. Het plotselinge herstel volgde nadat ik van een begeleider van een andere loper vloeibare voeding en isotone drank had losgebedeld. Jammer van de eindtijd, maar de ervaring was er niet minder indrukwekkend om. Wat een prachtig en verstild parcours langs een route waarop je het gevoel had met iedere stap op de grond daaruit herinneringen aan het drama van de 1e Wereldoorlog los te maken. De marathon zelf was goed georganiseerd met start in Nieuwpoort en aankomst in Ieper. Beide zijn schitterende steden met indrukwekkende, weliswaar na de grote oorlog geheel heropgebouwde, kerken en herenhuizen. De Markt van Ieper met de Lakenhalle is onvergetelijk. Het moment waarop ik in een grote groep mensen achter een marsmuziek spelende Scottish Pipers band na afloop van de Last Post in de schemering terugwandelde naar de Markt staat in mijn geheugen gegrift. Het carillion van de kathedraal en de klokken van de Lakenhalle klonken zoals ik met voorgesteld had.
Dat ik heel diep gegaan was tijdens de marathon kwam pas na afloop tot uiting, toen ik in het oorlogsmuseum in de Lakenhalle plotseling door de knieën zakte en languit op de de stenen vloer viel, mijn hoofd daarbij bezerend. Gelukkig kwam ik vrij snel weer bij mijn positieven, maar inmiddels was de EHBO al opgetrommeld en was er een oploopje ontstaan. Water en suiker brachten me weer op sterkte. Het was niets ernstigs: hyperventilatie door uitputting en verzwakking als gevolg van de zojuist gelopen marathon in combinatie met de emoties als gevolg van de opgedane indrukken in het museum. Voortaan moet ik na een marathon eerst wel wat meer voeding en rust tot me nemen!
Naar boven
|