Op het randje

Met 122 km in de afgelopen zeven dagen (waarvan 100 in de laatste vijf, inclusief OSO) is het nipt gelukt: 300 km over de maand november. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat een aaneengeloten reeks van 35 maanden (sinds januari 2010) met een maandtotaal van 300 km of hoger anders onderbroken zou zijn. En dat zou toch wel jammer zijn, met nog maar één maand te gaan tot de drie volle jaren. Waar een loop-fanaat al niet mee bezig kan zijn!
Ik heb vandaag besloten om af te zien van de 12 uurs 'Langste Nacht Loop' van Suomi. Het wordt gewoon allemaal te veel na 19 ultralopen- en trainingen dit jaar. Bovendien ga ik op 29 december waarschijnlijk de SMU lopen (58 km) en wellicht op 8 december de Boscross marathon in Diever. En dan staat de teller voor dit jaar op 21!
Een signaal is dat ik steeds langzamer wordt. Dat wijst niet zozeer op leeftijd maar vooral op vermoeidheid. Na de hectische maanden (ziekteperiode van echtgenote, renovatie huis, wisseling van werk) moet ik ervoor waken om niet uitgeput te raken. Ik kan het vooruitzicht om 12 uur, meestentijds in het donker, op een baan rondjes te moeten lopen eigenlijk eventjes niet aan. Maar afwisselende landschapslopen bevallen me nog steeds prima!

Zozo, dat was de vierde OSO!

De vierde OSO (Olne-Spa-Olne) zit er voor mij op.
2009: Blubberen, glijden, vallen, opstaan en weer doorgaan in de Ardennen : eindeloze partij blubber en drek, meer nog zelfs dan dit jaar.
2010: OSO 2010, eentje voor de liefhebbers : Sneeuw en ijs, zes onder nul
2011: Een gemoedelijke OSO. Hoewel... : Die laatste 6 km zou ik voltooien, al was het kruipend.

2012: Vanwege een jachtmanifestatie (?!) en de grote hoeveelheid prut en modder (?!?!?!) was het parcours met twee kilometer ingekort. Wat zegt u????. Vanwege een jachtmanifestatie. Ok, dat kan ik me nog een beetje voorstellen, het loopt niet zo ontspannen als de kogels om je oren fluiten. Maar vanwege de grote hoeveelheid prut?
Zijn ze een beetje kinderachtig geworden daar in Froidbermont? Zijn ze een beetje verwend geraakt nu daar zo'n prachtig sportcomplex is verrezen met airconditioning en luxe kleedkamers en douches? Toen we de afgelopen jaren bij de start het bouwvallige, koude en tochtige optrekje met de eufemistische naam 'Het Chalet' uitgeduwd werden en meteen al tot onze enkels in de plassen stonden werd er totaal geen medelijden getoond. 'Olne-Spa-Olne, cést un raid, comprend?' Wat is de OSO zonder een laag modder? Of ijs? Of modder met ijs? Of ijs met modder en stenen en natte bladeren? De OSO is nooit bedoeld geweest als een ommetje door het bos, snapt u dat?

Enfin, ook met die twee kilometer er af bleven er nog genoeg (67) over om de schoenen twee kilo zwaarder te maken, vastgezogen te worden, te vallen en weer op te staan en door te gaan. De editie 2012 was een zware. Met name in het eerste deel en (hoe cynisch) in de laatste twee kilometer tot de finish was het bagger alom. Maar verder waren de omstandigheden eigenlijk niet zo dramatisch. Het was zacht (8-10C), de hemel trok open en in de middag en avond klaarde het helemaal op. Hoe vriendelijk ogen de Ardennen dan. Zelfs Sinterklaas durfde zich niet te laten zien.

Ik heb, in mijn bekende eigen (langzame) tempo lekker gelopen. De nieuwe Inov8 Rocklite's gaven me zoveel grip dat ik voor het eerst sinds tijden andere lopers in de gladde afdalingen voorbij durfde gaan. André, je wordt nog eens een trailloper, man! Met mijn tijd van 9 uur en drie kwartier zat ik ongetwijfeld weer in de achterhoede, maar dat had het voordeel dat de douches niet zo druk meer waren.
In het Chalet stond je met tien blote mannenlijven op twee vierkante meter samengepakt onder één druppelende koude kraan. Nu,in de 'Hall Omnisport de Froidbermont', waren er douches te over. Wat hetzelfde is gebleven, is de laag klei en modder van twee centimeter die de vloer bedekte en de stamppot met worst na afloop

Olne-Spa-Olne
25 november 2012
67 km, ca. 2200 phm
9:36:57
7,18 km/h
VET2: 60 van 73
Startnummer 45

De foto's:

Olne-Spa-Olne 2012

Film!

Mijn zoon heeft een mooie filmtrailer gemaakt. Geniet en loop mee door de duinen, over het strand en de pier van Ijmuiden. (en vergeet niet het geluid aan te zetten!)

Waar zijn ze gebleven?

Volle maan. Een vlak strand. Heen en terug bijna 15 kilometer. Ruim anderhalf uur met een rustmoment op de pier. Gouden licht overspoelt de zandvlakte als het grote witte gezicht fel van achter een wolk opduikt. Mijn schaduw valt over het glinsterende schuim van de tot aan mijn voeten uitlopende branding. Dan schuift er weer een donkere wolk voor de maan en mijn schaduw wordt uitgewist. Er licht iets op in de duisternis aan de voet van de duinen. Loopt daar een mens? Hier zijn toch geen mensen? Hooguit een verdwaalde zeevogel die met een schorre kreet van schrik voor mijn zandstampende voeten wegvliegt. Het lichtje verdwijnt weer als de ogen van een zich verstoppende kat.
Alleen op de wereld. Echt anderhalf uur helemaal alleen met de natuur. Het donkere deinende silhouet dat voorbijkomt is een strandpaal. Waar zijn ze allemaal? Al die miljoenen actieve lopers die Nederland kent? De massa van de Amsterdam marathon, waar zijn zij? Al die traillopers: 'traillopen is op dit moment helemaal hot'. Niemand.
Is het dan zo gek, zo extreem wat ik doe? Eind oktober een avondlijke strandloop met volle maan? Wat schrikt die mensen af? Halloween? De eenzaamheid? Het geploeter?
Ik weet het niet. Maar laat het maar zo blijven. Het kan nog. Lopend in de Randstad Holland. Alleen in de natuur. Huiveringwekkend.