Nou, dat is dan duidelijk. Na een 9-uursloop met bijna 80 kilometer in de warmte heb ik gewoon méér dan 1 week herstel nodig. Om zeven dagen later een 6-uursloop te doen is voor lijf én geest duidelijk teveel gevraagd. De benen waren van het begin af aan zwaar en de geest niet voldoende gemotiveerd. Op zich was het een leuk rondje daar in Hoofddorp. Atletiekbaan van AV Haarlemmeer, een mooi pad onder imposante oude bomen en een stukje wijk. Een lekkere bries uit het zuidwesten en een bewolkte hemel waar af en toe wat motregen uit viel. Wel een hoge luchtvochtigheid waardoor het een beetje klam aanvoelde.
Na 3 uur stevende ik nog steeds af op een 60-plusser, maar de motivatie om door te zetten ontbrak. Gedachten als ‘OK, maar waarom zou ik daar moeite voor doen? Wat is het bijzondere ervan? Ben ik dan niet tevreden met die 78-plus van vorige week?’. En ‘wat valt hier eigenlijk te bewijzen? Over twee weken is het allemaal alweer vergeten want dan is de volgende loop’. Toen ik na een korte pauze niet meer goed op gang kwam en duidelijk werd dat ik ook nog eens onder de 60 uit zou komen was het bijna gedaan. Vervolgens ging de speaker na mijn passage ook nog eens door de microfoon uitleggen ‘dat het er weliswaar bij die ultralopers veel langzamer uitzag dan we gewend zijn van baanatleten, maar (etc.)’ had ik het ineens helemaal gehad. De marathon worden, niet meer en niet minder, en dan de doek in de ring. Zo gezegd, zo gedaan na 4 uur en 18 minuten.
Geeft niet, ik had het eigenlijk vooraf al kunnen weten. Boompje komt om zijn loontje. Thuisgekomen viel ik als een blok in slaap, dat zegt genoeg. Was een goede leerschool en een goede training in één, dat wel. Elk nadeel hep zijn voordeel.
24 juni 2017
6-uursloop Haarlemmermeer
42,7 km in 4u18m
9,92 km/u
Een andere reden om hier te lopen was mijn voorbereiding op de 100 km ultra in Schotland over 3 weken. De afgelopen tijd heb ik veel te weing lange afstanden gelopen. De marathon van Leiden op 21 mei, een training van 45 kilometer op 28 april en de Castricum ultra (62 km) op 8 april. Tijdens de recente vakantie in Portugal heb ik in totaal ‘maar’ 34 km gelopen. Geen wonder dus dat ik het moeilijk kreeg, vooral toen het warmer werd. De marathonafstand liep ik in 4u10, dat was prima en de 50 km in 5u15. Ook goed en zelfs veel te snel. In de resterende 4u45 legde ik echter nog maar 28 km af waarbij ik steeds vaker moest gaan wandelen. Ook heb ik drie keer een pauze ingelast van 5 á 10 minuten achter een kop koffie in de kantine. Maar goed, het trainingsdoel is bereikt want ik heb weer eens een langere afstand afgelegd. 78,4 km is ook weer niet zó slecht. Vorig jaar, toen ik minder trainingsachterstand had en het bovendien een stuk koeler was met regenbuien, haalde ik 83,5 km. En in 2010, toen het nog een 12-uursloop was, legde ik er 104 km af. Ja, dat waren nog eens tijden!
Aan het lijstje met verschillende landen waar ik hardgelopen heb, is er weer een toegevoegd: Portugal. Ik ben daar een paar dagen op bezoek geweest bij mijn zus en haar man die in Espinhal wonen, een klein plaatsje in de buurt van Coimbra.
Ik zal heel wat jaren in de tijd terug moeten gaan om bij een stadsmarathon uit te komen. 2008, Amsterdam. In 2009 liep ik nog enkele 100% asfalt-marathons (Gilze, Athena). Sindsdien waren er nog wel een paar ultra’s op asfalt, zoals de Rondjes Amsterdam en Haarlem. Maar het accent is toch vooral op het traillopen komen te liggen, op een natuurlijke ondergrond. Dus toch wel een bijzondere ontwikkeling dat ik ineens weer geïnteresseerd ben in snelheid. Misschien om te bewijzen dat ik het tempolopen nog niet helemaal verleerd ben.
Leiden is met een dikke 700 deelnemers geen grote marathon, maar kan wel bogen op een rijke traditie, een perfecte organisatie en een warme en enthousiaste entourage. De start is massaal, omdat de bijna 2500 halve-marathonlopers tegelijk met de marathon starten. Maar dat werd allemaal in goede banen geleid door middel van startvakken. Het Wilhelmus, gezongen vanaf het bordes van het stadhuis, gaf een plechtig en enigszins theatraal tintje aan de start. Met een tijd van 3u53min heb ik er meer uitgehaald dan ik verwacht had. Ja hoor, ik kan het nog steeds. Bijzonder was het moment, zo rond de 30 kilometer, dat ik op vetverbranding overschakelde. Terwijl nogal wat lopers om mij heen de man met de hamer tegenkwamen voelde ik een nieuwe energiebron, alsof er een grote kaars in mijn binnenste was aangestoken. Dat resulteerde in een waarachtig runners high, hoewel het beruchte interval tussen de 34 en de 39 kilometer toch wel even doorbijten was, met name vanwege de oplopende temperaturen in de felle zon boven het warme asfalt. Het werd als gevolg daarvan geen ‘negative split’, maar het verval bleef beperkt tot minder dan 2 minuten. Voldoende vlak dus.
Voor iemand die graag trails loopt zijn de polders van Oostelijk Flevoland nu niet direct het eerste waar je aan denkt wanneer je een trainingsloop van dik 40 kilometer aan het plannen bent. Er dringt zich een beeld op van saaie, kaarsrechte, boomloze asfaltwegen langs eindeloze rijen windmolens met hier een daar een modern agrarisch bedrijf en elke twintig kilometer of zo een betonnen woonkern zonder allure. Inderdaad, over zulke wegen heb ik vandaag ook gelopen. En het enige dorp waar ik na 21 kilometer doorheen kwam, Swifterbant, was oersaai en telde welgeteld één snackbar waar een kop koffie te krijgen was. Toch is het lopen door zo’n gebied een indrukwekkende ervaring. Een enorme vlakte, één en al horizon onder een lucht die zo laag hangt dat je voortdurend de neiging voelt om je te bukken. Nederigheid is op zijn plaats in dit Nederland van Nederland. Een lange trail door bergen en bossen zet je als mens op zijn plaats, maar deze uitgestrekte monotonie overweldigt op een onvergelijkbare wijze. Je loopt, maar er komt geen eind aan, er is geen eind. Een nieuw land waarvan de golven van de Zuiderzee de enige historie zijn.
Maar in het voorjaar wordt deze zeebodem omgetoverd in een kleurig palet. Wit, oranje, vuurrood, paars, geel. Tulpen. Veld na veld, net zo eindeloos als dit land eindeloos is. Letterlijk een zee van bloemen. Toegegeven, eind april is dit fenomeen al over zijn hoogtepunt heen, veel tulpen zijn dan al gekopt. Maar er waren er nog genoeg over. Speciaal voor deze gelegenheid heeft men een ‘Tulpenroute Dronten’ gemarkeerd. Delen daarvan heb ik al hardlopend en fotograferend gevolgd en dat was zeker de moeite waard. Veel velden kun je betreden en, neergehurkt tussen de banen met bloemen, jezelf een schipbreukeling wanen op een vlot in een oceaan van geur en kleur.
Vandaag werd de 60 van Texel gelopen maar de 60 km vind ik daar te druk en voor de 120 km was ik niet gekwalificeerd. Gelukkig maar, want het was een zware editie met Noord 5 á 6 tegen op het strand in de tweede ronde. Ik zou de krappe cut-off tijd van 13 uur nooit gehaald hebben.
Voor de 6e keer heb ik deelgenomen aan de door Willem Mütze in samenwerking met wandelvereniging de LAT georganiseerde ‘Ultraloop Castricum’. Wanneer je deze loop van 62 kilometer ‘zwaar’ noemt dan overdrijf je niet. Het parcours loopt nagenoeg alleen over natuurpaden en bevat strandpassages, talloze duinen en veel, heel veel zand. Vanuit Castricum (met het eerste ‘klimduin’ al na een paar honderd meter) loop je naar Castricum aan Zee, dan via een stukje strand en het duingebied naar Egmond aan Zee en vervolgens over het strand naar Bergen aan Zee. Daarna een grote lus door de Schoorlse Duinen, waarbij de Schoorlse Nok (een bijna 50 meter hoog en steil duin), het Klimduin en ‘Jan Bas zijn Tuintje (zandverstuiving) hun herinnering nalaten in je kuiten. Daarna gaat het via de oostelijke rand van het duingebied weer helemaal terug naar Castricum. Ook dit is geen gemakkelijk stuk, met wederom diverse zandpartijen maar ook mooie uitkijkjes over de in bloei staande bollenvelden.
Dit weekend blijk ik een mijlpaal bereikt te hebben. Met de duurloop van vandaag (1 april!) heb ik het totaal aantal hardloopkilometers van 55.000 overschreden. Nog 5000 erbij en ik ben anderhalf keer de aarde rondgelopen langs de evenaar. Wie weet gaat dat nog lukken.