De Kop van de Haven in IJmuiden is een bijna wekelijks doel voor mijn 20 km trainingsloopjes. Mooi uitzicht op vuurtoren, havenmond en Hoogovens en een goede kop koffie in het visrestaurant.
IJmuiden Kop van de Haven
Midzomeravondmarathon Diever
Vandaag ben ik voor de 11e keer afgereisd naar Diever voor de Midzomeravondmarathon. Gezien het aantal keren dat ik daar aan deelgenomen heb mag je het wel een persoonlijke klassieker noemen. De eerste twee keer, in 2005 en 2006, heb ik trouwens 3 ronden gelopen (32 km). Maar dit jaar voor de 9e keer dus de volle afstand van 42,2 km. Dat ging vrijwel probleemloos, twee minuutjes sneller zelfs dan vorig jaar. Ik kon tot aan het eind goed door blijven lopen, behalve dan drie korte wandel/eet pauzes van enkele minuten aan het begin van de 2 t/m 4e ronde. Dat het zo lekker ging was te danken aan het weer. Mooie temperatuur van rond de 16 graden en een heerlijk verkoelend zomerregentje dat extra zuurstof in de lucht bracht. De ademhalingsproblemen en het ‘scheeflopen’ (teken van uitputting) bleven dan ook achterwege.
Het parcours kan ik natuurlijk wel dromen, dat is al jaren hetzelfde, maar het is elke keer weer fijn om door de groene natuur te lopen. De paden zijn goed beloopbaar en er is geen ander verkeer behalve een enkele fietser. Door het tijdstip (start om 1700) is het trouwens erg rustig. Ook om een andere reden was het erg rustig, en dat is een minder mooie reden. Want elke jaar, en zeker sinds de corona, neemt het aantal deelnemers verder af. Op de marathon startten dit jaar maar zo’n 14 lopers (waaronder 1 vrouw) terwijl dat er vóór de corona al gauw 40 á 50 waren. Misschien deed het ‘slechte’ weer dit jaar een extra duit in het zakje, maar toch is het verontrustend. Want hoe lang zal Dieversportief dit goed verzorgde en sfeervolle evenement op deze uitdunnende basis nog kunnen blijven organiseren? Het is trouwens een landelijke trend dat de kleinschalige ultra’s en marathons steeds kleiner worden. Alleen de grote stedelijke marathons blijven nog steeds het grote publiek trekken. Ik denk dat sinds de corona het ‘hardcore’ ultra- en marathonlopen op zijn retour is en dat er uiteindelijk alleen nog een paar ouder wordende ‘die-hards’ overblijven die bereid zijn om voor dit soort loopjes in de auto te stappen en naar de andere kant van het land te rijden. Voor hen is de pure loopervaring belangrijker dan het blazoen van een groot evenement dat immers op de social media de volgers beter aanspreekt. ‘Heb jij Rotterdam gelopen, wauw! Uhh, nee de Midzomeravondmarathon in Diever.’
De rit van Haarlem naar Diever duurde dit keer trouwens ruim twee uur vanwege wegwerkzaamheden op de A28. De omleidingsroute via de A6 en vanaf Emmeloord tot Diever over onverlichte lokale wegen was mooi maar met name terug in het donker en met regen best een uitdaging. Ik was daardoor pas tegen half één ’s nachts weer thuis. Maar het heerlijke loopje was het meer dan waard. Met dank aan organisatie en vrijwilligers!
22 juli 2023
Midzomeravondmarathon Diever
4:22:12
Storm Poly
Afgelopen woensdag ontstond er ten zuidwesten van Engeland een kleine depressie die in de buurt van ons land zo snel uitdiepte dat ook het KNMI erdoor verrast werd. Dinsdagavond was het code geel, ’s nachts werd het code oranje en om 8 uur code rood voor onder andere Noord-Holland. De regio Haarlem bevond zich in het epicentrum van het stormgeweld. Gedurende meer dan een uur werd in IJmuiden windkracht 11 (zeer zware storm) gemeten met een maximale windstoot van 146 km/uur. Zo erg was het in de zomer nog niet eerder geweest in Nederland.
In de middag luwde de wind weer snel en ben ik via Bleek en Berg naar de Zandwaaier gelopen. Alle paden lagen bezaaid met afgewaaide takken zodat het lastig vooruitkomen was. De uitgang bij de Zandwaaier was geblokkeerd door omgevallen bomen die men aan het opruimen was. Met moeite kwam ik er langs. De bedoeling was om verder te gaan via Middenduin, maar daar was er helemaal geen doorkomen meer aan. Ook het fietspad langs de Zeeweg was op meerdere plaatsten volkomen geblokkeerd.
Op vrijdag, twee dagen na de storm, heb ik geprobeerd om via de Drieduinenweg naar IJmuiden te lopen. Ik kwam toen in een gebied terecht waar de ravage nog veel groter was. Overal blokkades door gevelde bomen en enorme takken. Later bleek dat dat gebied afgesloten was voor bezoekers. Maar omdat ik allerlei kleine trails had gevolgd om er te komen had ik de rood-witte linten die op de grotere paden gespannen waren gemist. Het leverde me wel de waarschuwende vinger van een boswachter op.
Ik kan me niet herinneren ooit zoveel schade aan de natuur gezien te hebben. Ook langs het Spaarne richting Spaarndam zijn vele oude wilgen geknapt. Een triest gezicht.
Op dit moment zijn de duinen helemaal afgesloten. Ben benieuwd hoe lang dit nog gaat duren.
Tiende keer Haarlemmermeer
Naast de Brocken Challenge heeft nu ook de Zes uur van de Haarlemmermeer de ‘eer’ dat ik deze tien keer gelopen heb. Bij de BC draaide de tiende deelname uit op een DNF. Bij een zes-uurs loop finish je altijd. De Haarlemmermeer is daarmee mij eerste en tot nu toe enige loop met tien finishes geworden.
Maar goed, eigenlijk ‘finish’ je op een zes-uurs loop pas als je de 60 km gepasseerd bent. Dat zat er voor mij deze keer bij lange na niet in. Met 47867 meter zelfs onder de 50 km. Dat laatste had niet echt gehoeven, want na 5 uur had ik de marathon er ‘al’ op zitten. Als het niet zo bloedheet was geweest zou ik die 50 km dus wel gehaald hebben.
De ‘prestatie’ zat er dit keer voor mij vooral in om bij temperaturen van boven de 25 graden (op het oranje tartan zelfs wel 30-plus) de zes uur lopend vol te maken. Ik ben gewoon gaan rekenen: ik wilde in elk geval de marathon lopen, dus dan moest ik gemiddeld minimaal 7 km in het uur lopen. Gedurende de eerste halve marathon heb ik vrijwel steeds hardgelopen, in aangepast tempo, zodat ik deze in ruim 2u20 voltooid had. Dan had ik dus nog 3 en een half uur om de marathon te voltooien. Een gemiddelde van 7 km/uur zou daarvoor ruim voldoende zijn en dan had ik zelfs nog wat over. Zodoende ben ik steeds de eerste ca. 400 meter van elke ronde gaan wandelen en heb ik de overige 1500 meter hardgelopen. Dat resulteerde in rondetijden van ongeveer een kwartier. In iets meer dan 5 uur passeerde ik op die manier zonder veel problemen de marathon afstand. De rest was meegenomen. Toen ik zag dat ik de 50 km niet meer zou gaan halen was de motivatie om verder hard te lopen verdwenen. De laatste drie kwartier heb ik daarom bijna alleen nog maar gewandeld.
Van de vier 65-plussers was ik 2e. Sjaak Bus (54742 meter) moest ik duidelijk voor me dulden. Er was nog één M70-er, namelijk Mo Idrissi. Deze heeft op een paar meter na de marathon gehaald terwijl hij als gevolg van een ongeluk met een brace moest lopen en nog veel pijn had. Erg knap!
Ik kan terugblikken op wederom een fijne editie onder de enthousiaste en vakkundige leiding van Ton Aker. Iets te warm voor mijn doen, maar de drankjes en het frisse fruit op de verzorgingspost (en later ook de heerlijke koudwater douche op de baan) hebben mij er doorheen geholpen. Er werd zelfs een keer koffie voor me gehaald in de kantine, top! Complimenten ook voor de schitterende en uitgebreide uitslagensite van Klaas Bonnema en de live-standen op het scherm. Voor zo iets blijf je toch terugkomen?
24-6-2023
Zes uur van de Haarlemmermeer
47867 meter
Lijden in Leiden
De Leiden marathon van dit jaar kan wat mij betreft met een lange ij geschreven worden. Ik was er al een beetje bang voor. Ten eerste ontbrak bij mij de gebruikelijke wedstrijdspanning vooraf. Als je de dag ervoor denkt ‘O ja, morgen heb ik een marathon’ en je slaapt de hele nacht als een roos dan is er iets mis. De noodzakelijke vrees ontbrak. Ten tweede had ik een lauw gevoel bij de start. Het deed me minder dan anders. De wedstrijdgeest ontbrak. Ten derde zou het op deze Moederdag behoorlijk zonnig en warm worden. En door het koele voorjaar tot nu waren bijna alle trainingen in de koelte geweest. De hittebestendigheid ontbrak.
Zonder het echt in de gaten te hebben had de meute zich in beweging gezet en was ik al onder de startboog door. Er moest gelopen worden. Al snel kwam ik in het groepje van de 4-uurs hazen terecht. Vreemd genoeg dacht ik dat ik vandaag wel eens onder de 4 uur zou kunnen gaan lopen (want in Amstelveen had ik verrassend genoeg 4 uur en 5 minuten gelopen) dus ging ik vol hoogmoed vlak voor deze pacers lopen. Omdat ik het gevoel kreeg achtervolgd te worden heb ik me maar weer in het drukke groepje achter de pacers verstopt. Dat ging een tijdje best lekker totdat iemand tegen mijn voeten trapte en ik bijna struikelde. Het ‘Linschoten’ complex voor drukke groepen kwam meteen weer op dus ik besloot dan maar een stukje achter het groepje te gaan zitten. Na een sanitaire stop zag ik de blauwe ballonnetjes ineens ver vóór mij. Toen, na een kilometer of 10, kwamen de eerste wanhoopsgedachten al op. Het gaat helemaal niet lekker vandaag! Wat zijn mijn benen zwaar! En die kniehef lukt ook al niet. En het werd warmer en warmer. Volgens Weerplaza een ‘grastemperatuur’ van 23 graden. Maar ik liep nog en bij elke verversingspost dronk ik voldoende. Rond de 18 km vond ik het nodig om het gelletje dat ik bij me had te verorberen. Maar het hielp allemaal niet. Slap, slap, slap. De gedachte kwam op om er maar uit te stappen. Maar hoe en waar dan? Als ik een schaduwplek zag ging ik in de koelte even wandelen. De halve passeerde ik in een nog redelijke 2 uur en 2 minuten. Ik zag echter enorm op tegen de rest van de marathon. Met afwisselend hardlopen en korte snelwandel intermezzo’s lukte het me ondanks alle weerzin om in 3 uur 2 minuten de 30 km te passeren.
Maar na 30 km werd het 50-50 lopen en wandelen. Een mooie tijd had ik opgegeven, maar ik wist inmiddels wel zeker dat ik op deze manier wel op tijd zou gaan finishen. Dus doorzetten maar. Om mij heen overal wandelende lopers. De omstandigheden eisten hun tol. En dan ben je ineens in Leiden. Overal schreeuwend, joelend en aanmoedigend publiek. Wat een atmosfeer! ‘André, je kunt het’, klonk het links en rechts. ‘Ziet er goed uit’, ‘Goed bezig!!’. De laatste kilometers begonnen weer op hardlopen te lijken. Rijndijk, Maresingel, Morspoort, Boommarkt, Aalmarkt, Botermarkt, FINISH!!!
Net binnen de 4 en een half uur. Ik heb de schade beperkt weten te houden tot een minuut of 20. Zonder inzinking zou ik ergens rond de 4u10 zijn uitgekomen. Maar mensen, wat.zat.ik.er.doorheen.zeg. Wat een lijdensweg waren die laatste 10 kilometers. En nu, terugblikkend, was het eigenlijk best wel mooi allemaal. Wat een heerlijke sfeer in de dorpen van het Groene Hart en in Leiderdorp en Leiden zelf! Wat een fijne start en finishlocaties. Heerlijk even bijkomen met een capuccino liggend in het gras van het Garenmarktplein. Een no-nonsense marathon die van alle markten thuis is, inclusief de mooie medaille met een afbeelding van de markt.
14 mei 2023
Leiden Marathon
4:29:48
Omloop van Noordwijkerhout
Een tijdje geleden kwam ik op een hardloopkalender de ‘Omloop van Noordwijkerhout’ tegen. Diverse afstanden waaronder een halve marathon ‘langs de bollenvelden en door de duinen’. Daarbij kwam er een herinnering op uit de begintijd van mijn hardloopcarrière, in de jaren 90 van de vorige eeuw. Ik kreeg een beeld dat ik deze indertijd al eens had gelopen. Het was koud, er viel zelfs natte sneeuw en de narcissen stonden in bloei. Maar ik heb in de ‘archieven’ nergens een verslag of een aantekening gevonden waaruit zou kunnen blijken dat ik deze halve inderdaad gelopen heb. En als dat al zo was dan zou die editie veel vroeger in het jaar hebben moeten plaatsvinden dan nu het geval is. Maar mijn aandacht was getrokken en de datum van 30 april paste goed in mijn loopkalender. Dus schreef ik me in.
En daar heb ik geen spijt van gekregen. Want dit was echt een hele leuke halve marathon. Niet alleen leuk maar vooral ook behoorlijk pittig. Dat het ook nog eens de eerste wat warmere, zonovergoten dag van dit qua weer tegenvallende voorjaar was, maakte het niet alleen mooier maar vooral ook zwaarder.
Na de start bij het moderne sportcomplex van de lokale voetbalvereniging passeerden we eerst de beloofde bollenvelden die inderdaad schitterend in bloei stonden onder de strakblauwe hemel. Daar werden meteen al een paar foto’s van ons gemaakt. Daarna ging het meteen de duinen in richting Langevelderslag. Oef, vals plat in de felle zon! En zo ging het maar door, het was werkelijk nergens vlak. Door bos en duin, over grintpaden en verharde fietspaden ging het richting Noordwijk aan Zee, waar het keerpunt was. En weer terug over soortgelijk terrein terwijl het steeds warmer werd. Na een kilometer of 18 moest ik soms even inhouden want de benen waren super zwaar geworden. Geen wonder trouwens, want vier dagen geleden had ik nog een duurloop van 37 km gelopen van Haarlem via Noordwijk naar Katwijk. Jazeker, deels over hetzelfde traject! Maar ondanks deze condities kwam ik in een onverwacht mooie 1:53:49 over de finish. Nee, daar had ik echt niet op gerekend! Daarmee was het mijn ‘snelste’ halve sinds de ‘pre-corona’ Halve van Haarlem in september 2019. Qua parcours lijken beide halve marathons wel op elkaar, hoewel ik Noordwijkerhout eigenlijk zwaarder vond dan Haarlem.
Concluderend kan ik zeggen dat dit een super mooie kleinschalige natuurloop was die behoorlijk wat van je vraagt. Het enige minpuntje werd gevormd door de massa’s (race)fietsers op delen van het parcours waardoor het lopen niet zonder risico was. Tsja, de eerste mooie zondag van het jaar, dan kun je dat verwachten…
30 april 2023
Omloop van Noordwijkerhout
1:53:49
M 79e van 109
Route
Haarlem-Katwijk
De bedoeling van deze duurloop van ca. 35 kilometer was om de vorm te testen in verband met de Leiden marathon over ruim 3 weken. Nou, daar kunnen we kort over zijn: de vorm is niet al te best. Na zo’n 25 kilometer, nog voor Noordwijk, ging het kaarsje al uit. Af en toe even wandelen, net iets te lang op een bankje zitten en zwalkend lopen. Vooral dat laatste baart me zorgen. Het lukte me steeds minder om langs een rechte lijn te lopen, ik moest mijn best doen om niet weer naar links te gaan overhellen en ik schopte tegen mijn eigen schoenen. Geen fraai beeld. En weer af en toe hyperventilatie bij het ademhalen.
Hoe komt dit nou? In het laatste deel van de Lentemarathon in maart vertoonde ik dezelfde kuren. Zijn de spieren aan het verslappen? Ik ben inmiddels wel begonnen met aanvullende krachtoefeningen, maar veel heeft dit kennelijk niet opgeleverd, integendeel. Of heb ik gewoon te weinig lange duurlopen getraind? Dit was inderdaad wel pas de eerste 30+ training dit jaar. Toch denk ik niet dat het alleen daar aan ligt, want kilometers maak ik genoeg. Ter verontschuldiging kan ik misschien nog aanvoeren dat het door de harde oostenwind best wel een zware loop was. Door de dwars instaande wind werd ik op het strand om de haverklap uit mijn balans geblazen. Bij strandreservaat Noordvoort wordt je de duinreep opgestuurd omdat je niet over het strand mag (beschermd stiltegebied). De route bovenlangs was echter slecht beloopbaar door de vele kerven in het duin, diepe met stuifzand gevulde kloven waar het meer kruipen en glijden dan lopen was. Op een gegeven moment was ik het zat en ben ik maar weer het strand opgegaan waar ik nog een gestrande zeehond tegenkwam die er trouwens ook niet al te best bij lag.
Pluspuntje was dat ik nauwelijks last had van de slijmbeursontsteking aan mijn rechterheup, de gebroken teen aan de linkervoet en de hallux falgus aan beide voeten (pfff….) Hoe dan ook, er moet nog wel wat gebeuren voordat ik klaar ben voor Leiden. En de tijd dringt…
19 april 2023
Duurloop Haarlem-Katwijk
35 km
3u45m netto
Lions Heuvelloop
De jaarlijkse ‘goede doelen’ wedstrijd van drie rondjes van 5 kilometer over het Kopje van Bloemendaal, georganiseerd door de Lions Club in samenwerking met AV Haarlem, was ook deze 2e Paasdag weer een leuk en gezellig evenement. Behoorlijk wat deelnemers, de onvermijdelijke Paashaas en goede weersomstandigheden. Het is een pittige stratenparcours over het op één na (de 46 meter hoge Brederodeberg ) hoogste duin van Kennemerland. Eigenlijk bestaat het Kopje uit twee delen waarbij de tweede klim met 41 meter de hoogste is. Wat het vooral lastig maakt is het hoge hellingspercentage van beide klimmetjes op de Hoge Duin en Daalse weg in. Hier en daar al gauw 10% denk ik. Per ronde moeten er 55 hoogtemeters bedwongen worden, in totaal dus 165.
Met mijn vorm zat het wel goed. De officiële tijd is nog niet binnen, maar ik klokte zelf op ongeveer 1 uur 19 minuten en 30 seconden. Dat is anderhalve minuut sneller dan vorig jaar. Zouden de aanvullende krachttrainingen die ik sinds enige tijd doe dan nu al effect hebben? Voor mijn gevoel ging het elke ronde een stukje sneller. Een medeloper had het zelfs over ‘die oude bok die op een ongelooflijke manier maar door bleef gaan’. Of ik dat als een compliment moet beschouwen weet ik niet… Ik kende de man namelijk niet en hoe zou hij kunnen weten dat ik een week geleden 69 geworden ben? Zag ik er dan echt zo oud uit? Gisteravond heb ik die verjaardag gevierd (persoonlijk zonder alcohol) en het werd een stuk later dan ik gedacht had. Toen ik tegen 1 uur in bed kroop was ik bang dat ik daarmee mijn kans op een goed loopresultaat verspeeld zou hebben. Maar dat viel dus gelukkig wel mee.
Van mijn gebroken teen had ik weinig last, die had ik goed ingetapet conform de instructies van de fysio.
10 april 2023
Lions Heuvelloop
15 km
1:19:15
M50 20e van 29
Lentemarathon Amstelveen
De eerste marathon van 2023 is een feit. Het werd een marathon met twee gezichten, zowel qua parcours als qua loopbeleving. De Lentemarathon is een fijn, goed georganiseerd en met ruim 300 deelnemers op de hele afstand tamelijk kleinschalig evenement. Naast de marathon werd er ook nog een halve, een 10 km en een 5 km gelopen. Die trokken samen nog zo’n 3000 deelnemers. De startlocatie in het Stadshart van Amstelveen was voor mij prima bereikbaar via een rechtstreekse bus vanuit Haarlem. De voorzieningen waren prima, alleen miste ik een tent voor het omkleden. Gelukkig was het vandaag niet koud en nagenoeg droog, maar bij slecht weer zou dit toch wel vervelend kunnen zijn.
De eerste 10 kilometers van het parcours liepen voor een groot deel door het Amsterdamse bos, soms over slecht onderhouden en nogal modderige paden die overigens via waarschuwingsbordjes op tijd werden aangekondigd. De start om negen uur was ‘lekker’ vroeg, wat het voordeel had dat we in het bos nog niet veel honden tegenkwamen. Overigens had de organisatie de route aldaar goed afgescheiden door middel van verkeersregelaars, linten en hekken. Af en toe kwam er een verdwaalde fietser op ons pad maar dat was het dan ook wel. Toen we het bos uit kwamen passeerden we de kop van de halve marathon die een uur later dan de marathon gestart was. Ultraloopster Wilma Dierx was de voorfietster. Ze had eigenlijk op de hele willen hazen, maar dit vond ze ook leuk. Vervolgens ging het langs de Grote Poel en via de bebouwde kom naar het atletiekbaan van AV Startbaan alwaar een rondje werd gelopen. Ter hoogte van het halve marathon punt verlieten we Amstelveen en gingen we de kale polders in. Daar wachtte ons het saaiste gedeelte van het parcours. Met name de kaarsrechte ‘Middenweg Bovenkerker Polder’ was met zijn 4 kilometer lengte een uitdaging voor de geest. Bij een harde ZW-wind zou dit een beest geweest zijn, maar vandaag viel dat gelukkig mee.
Na 30 kilometer bereikten we de Amsteldijk. Mijn horloge stond toen op circa 2u45 dus dat was alleszins prima want het wees op een tijd van 4 uur of zelfs net daaronder. Helaas ging bij Nes a/d Amstel (33 km) ineens het kaarsje uit. Aan het eten lag het niet, want ik had de nodige stukjes banaan en partjes sinaasappel gegeten op de (prima voorziene en over de route verdeelde) verzorgingsposten. Mogelijk had ik een te hoog tempo aangehouden. Waarschijnlijker is dat ik sinds november geen hele marathons meer heb gelopen en maar één loop van 30 kilometer. Een instorting op 33 km duidt meestal op te weinig volumetraining. Vanaf dat moment werd het een afwisseling van kleine stukjes stevig doorwandelen en stukjes rennen. Niet fraai natuurlijk, maar ondanks dat kwam ik binnen op 4:05:54. Helemaal niet slecht eigenlijk. Het was met 10,3 km/u gemiddeld zelfs mijn snelste marathon sinds de Spark marathon in december 2019. Kennelijk viel het tijdsverlies door de wandelintermezzo’s wel mee en zou ik anders waarschijnlijk ook niet onder de 4 uur gekomen zijn. Hoe dan ook, ik heb wel een lesje geleerd en zal in de aanloop naar Leiden wat meer 30-plussers moeten gaan trainen.
Maar als het aan mij ligt zien ze me volgend jaar weer terug in Amstelveen. Al met al een topmarathon!
19 maart 2023
Lentemarathon Amstelveen
4:05:54
Overall 178e van 309
M 156e van 251
M65 5e van 7
Sneeuw op de hunebedden
Voor een korte vakantie verbleef ik dit weekend in het bungalowpark ‘het Drouwenerzand’. Dit ligt midden op de Hondsrug vlak ten noorden van Borger. In de naaste omgeving bevinden zich acht van de mooiste hunebedden van Drenthe. Omdat ik daar al jaren kom heb ik er verschillende hardlooproutes uitgezet die langs al deze hunebedden voeren. Tegenover het park ligt het heidegebied waar het zijn naam aan dankt. In augustus en september een golvende paarse vlakte met fraaie dennen die zich in de meest fantastische vormen hebben gekronkeld. Maar nu, in maart, helemaal wit door een flink pak sneeuw. Toeval of niet, maar toen we tegen het eind van de middag aan kwamen rijden over de N34, de ‘Hunebed Highway’, begon het steeds harder te sneeuwen. De laatste paar kilometer tot onze bestemming kropen we voorzichtig over een witte vlakte waarin het wegdek niet meer te herkennen was. Best spannend. Steeds groter werden de neerdwarrelende vlokken en de besneeuwde sparren waar we langs reden riepen herinneringen op aan de winterse Harz. ’s Avonds klaarde het op waarna een koude vriesnacht volgde. In een witte wereld sliepen we in.
De volgende ochtend ontwaakten we in een uit suiker gesponnen wereld onder een stralend blauwe hemel. Wat boften wij aan het eind van een wederom veel te warme en nagenoeg sneeuwloze winter! Natuurlijk heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om twee van mijn favoriete Hunebedroutes te lopen, in totaal ongeveer 20 kilometer. De paden over de heide en door het bos lagen er vroeg in de ochtend nog redelijk onbetreden bij zodat het af en toe zwaar ploeteren was door de meer dan 5 centimeter dikke sneeuwlaag. En oppassen voor de daaronder verstopt liggende boomwortels. Zowaar een kleine reprise van de Brocken Challenge!
Het Drouwenerzand
Het was voor het eerst dat ik besneeuwde hunebedden zag. Ik heb deze geheimzinnige steenhopen gezien in de stromende regen, in de mist, in de volle zon, bij zonsondergang en midden in de nacht. Onder de witte sluier leek hun mysterie nog groter te zijn geworden .
De sneeuwpret was wel van korte duur, want toen we na het weekend weer naar huis reden was het gaan regenen en waaien waarbij de temperatuur opliep tot bijna 16 graden. En dan is de sneeuw weer snel verdwenen!
