Geplaatst op

Lijden in Leiden

De Leiden marathon van dit jaar kan wat mij betreft met een lange ij geschreven worden. Ik was er al een beetje bang voor. Ten eerste ontbrak bij mij de gebruikelijke wedstrijdspanning vooraf. Als je de dag ervoor denkt ‘O ja, morgen heb ik een marathon’ en je slaapt de hele nacht als een roos  dan is er iets mis. De noodzakelijke vrees ontbrak. Ten tweede had ik een lauw gevoel bij de start. Het deed me minder dan anders. De wedstrijdgeest ontbrak. Ten derde zou het op deze Moederdag behoorlijk zonnig en warm worden. En door het koele voorjaar tot nu waren bijna alle trainingen in de koelte geweest. De hittebestendigheid ontbrak.

Zonder het echt in de gaten te hebben had de meute zich in beweging gezet en was ik al onder de startboog door. Er moest gelopen worden. Al snel kwam ik in het groepje van de 4-uurs hazen terecht. Vreemd genoeg dacht ik dat ik vandaag wel eens onder de 4 uur zou kunnen gaan lopen (want in Amstelveen had ik verrassend genoeg 4 uur en 5 minuten gelopen) dus ging ik vol hoogmoed vlak voor deze pacers lopen. Omdat ik het gevoel kreeg achtervolgd te worden heb ik me maar weer in het drukke groepje achter de pacers verstopt. Dat ging een tijdje best lekker totdat iemand tegen mijn voeten trapte en ik bijna struikelde. Het ‘Linschoten’ complex voor drukke groepen kwam meteen weer op dus ik besloot dan maar een stukje achter het groepje te gaan zitten. Na een sanitaire stop zag ik de blauwe ballonnetjes ineens ver vóór mij. Toen, na een kilometer of 10, kwamen de eerste wanhoopsgedachten al op. Het gaat helemaal niet lekker vandaag! Wat zijn mijn benen zwaar! En die kniehef lukt ook al niet. En het werd warmer en warmer. Volgens Weerplaza een ‘grastemperatuur’ van 23 graden. Maar ik liep nog en bij elke verversingspost dronk ik voldoende. Rond de 18 km vond ik het nodig om het gelletje dat ik bij me had te verorberen. Maar het hielp allemaal niet. Slap, slap, slap. De gedachte kwam op om er maar uit te stappen. Maar hoe en waar dan? Als ik een schaduwplek zag ging ik in de koelte even wandelen. De halve passeerde ik in een nog redelijke 2 uur en 2 minuten. Ik zag echter enorm op tegen de rest van de marathon. Met afwisselend hardlopen en korte snelwandel intermezzo’s lukte het me ondanks alle weerzin om in 3 uur 2 minuten de 30 km te passeren.

Maar na 30 km werd het 50-50 lopen en wandelen. Een mooie tijd had ik opgegeven, maar ik wist inmiddels wel zeker dat ik op deze manier wel op tijd zou gaan finishen. Dus doorzetten maar. Om mij heen overal wandelende lopers. De omstandigheden eisten hun tol. En dan ben je ineens in Leiden. Overal schreeuwend, joelend en aanmoedigend publiek. Wat een atmosfeer! ‘André, je kunt het’, klonk het links en rechts. ‘Ziet er goed uit’, ‘Goed bezig!!’. De laatste kilometers begonnen weer op hardlopen te lijken. Rijndijk, Maresingel, Morspoort, Boommarkt, Aalmarkt, Botermarkt, FINISH!!!

Net binnen de 4 en een half uur. Ik heb de schade beperkt weten te houden tot een minuut of 20. Zonder inzinking zou ik ergens rond de 4u10 zijn uitgekomen. Maar mensen, wat.zat.ik.er.doorheen.zeg. Wat een lijdensweg waren die laatste 10 kilometers. En nu, terugblikkend, was het eigenlijk best wel mooi allemaal. Wat een heerlijke sfeer in de dorpen van het Groene Hart en in Leiderdorp en Leiden zelf! Wat een fijne start en finishlocaties. Heerlijk even bijkomen met een capuccino liggend in het gras van het Garenmarktplein. Een no-nonsense marathon die van alle markten thuis is, inclusief de mooie medaille met een afbeelding van de markt.

14 mei 2023
Leiden Marathon
4:29:48

Post Views: 0
Geplaatst op

Omloop van Noordwijkerhout

Een tijdje geleden kwam ik op een hardloopkalender de ‘Omloop van Noordwijkerhout’ tegen. Diverse afstanden waaronder een halve marathon ‘langs de bollenvelden en door de duinen’. Daarbij kwam er een herinnering op uit de begintijd van mijn hardloopcarrière, in de jaren 90 van de vorige eeuw. Ik kreeg een beeld dat ik deze indertijd al eens had gelopen. Het was koud, er viel zelfs natte sneeuw en de narcissen stonden in bloei. Maar ik heb in de ‘archieven’ nergens een verslag of een aantekening gevonden waaruit zou kunnen blijken dat ik deze halve inderdaad gelopen heb. En als dat al zo was dan zou die editie veel vroeger in het jaar hebben moeten plaatsvinden dan nu het geval is. Maar mijn aandacht was getrokken en de datum van 30 april paste goed in mijn loopkalender. Dus schreef ik me in.
En daar heb ik geen spijt van gekregen. Want dit was echt een hele leuke halve marathon. Niet alleen leuk maar vooral ook behoorlijk pittig. Dat het ook nog eens de eerste wat warmere, zonovergoten dag van dit qua weer tegenvallende voorjaar was, maakte het niet alleen mooier maar vooral ook zwaarder.
Na de start bij het moderne sportcomplex van de lokale voetbalvereniging passeerden we eerst de beloofde bollenvelden die inderdaad schitterend in bloei stonden onder de strakblauwe hemel. Daar werden meteen al een paar foto’s van ons gemaakt. Daarna ging het meteen de duinen in richting Langevelderslag. Oef, vals plat in de felle zon! En zo ging het maar door, het was werkelijk nergens vlak. Door bos en duin, over grintpaden en verharde fietspaden ging het richting Noordwijk aan Zee, waar het keerpunt was. En weer terug over soortgelijk terrein terwijl het steeds warmer werd. Na een kilometer of 18 moest ik soms even inhouden want de benen waren super zwaar geworden. Geen wonder trouwens, want vier dagen geleden had ik nog een duurloop van 37 km gelopen van Haarlem via Noordwijk naar Katwijk. Jazeker, deels over hetzelfde traject! Maar ondanks deze condities kwam ik in een onverwacht mooie 1:53:49 over de finish. Nee, daar had ik echt niet op gerekend! Daarmee was het mijn ‘snelste’ halve sinds de ‘pre-corona’ Halve van Haarlem in september 2019. Qua parcours lijken beide halve marathons wel op elkaar, hoewel ik Noordwijkerhout eigenlijk zwaarder vond dan Haarlem.
Concluderend kan ik zeggen dat dit een super mooie kleinschalige natuurloop was die behoorlijk wat van je vraagt. Het enige minpuntje werd gevormd door de massa’s (race)fietsers op delen van het parcours waardoor het lopen niet zonder risico was. Tsja, de eerste mooie zondag van het jaar, dan kun je dat verwachten…

30 april 2023
Omloop van Noordwijkerhout
1:53:49
M 79e van 109
Route

Post Views: 0
Geplaatst op

Haarlem-Katwijk

De bedoeling van deze duurloop van ca. 35 kilometer was om de vorm te testen in verband met de Leiden marathon over ruim 3 weken. Nou, daar kunnen we kort over zijn: de vorm is niet al te best. Na zo’n 25 kilometer, nog voor Noordwijk, ging het kaarsje al uit. Af en toe even wandelen, net iets te lang op een bankje zitten en zwalkend lopen. Vooral dat laatste baart me zorgen. Het lukte me steeds minder om langs een rechte lijn te lopen, ik moest mijn best doen om niet weer naar links te gaan overhellen en ik schopte tegen mijn eigen schoenen. Geen fraai beeld. En weer af en toe hyperventilatie bij het ademhalen.

Hoe komt dit nou? In het laatste deel van de Lentemarathon in maart vertoonde ik dezelfde kuren. Zijn de spieren aan het verslappen? Ik ben inmiddels wel begonnen met aanvullende krachtoefeningen, maar veel heeft dit kennelijk niet opgeleverd, integendeel. Of heb ik gewoon te weinig lange duurlopen getraind? Dit was inderdaad wel pas de eerste 30+ training dit jaar. Toch denk ik niet dat het alleen daar aan ligt, want kilometers maak ik genoeg. Ter verontschuldiging kan ik misschien nog aanvoeren dat het door de harde oostenwind best wel een zware loop was. Door de dwars instaande wind werd ik op het strand om de haverklap uit mijn balans geblazen. Bij strandreservaat Noordvoort wordt je de duinreep opgestuurd omdat je niet over het strand mag (beschermd stiltegebied). De route bovenlangs was echter slecht beloopbaar door de vele kerven in het duin, diepe met stuifzand gevulde kloven waar het meer kruipen en glijden dan lopen was. Op een gegeven moment was ik het zat en ben ik maar weer het strand opgegaan waar ik nog een gestrande zeehond tegenkwam die er trouwens ook niet al te best bij lag.

Pluspuntje was dat ik nauwelijks last had van de slijmbeursontsteking aan mijn rechterheup, de gebroken teen aan de linkervoet en de hallux falgus aan beide voeten (pfff….) Hoe dan ook, er moet nog wel wat gebeuren voordat ik klaar ben voor Leiden. En de tijd dringt…

19 april 2023
Duurloop Haarlem-Katwijk
35 km
3u45m netto

Post Views: 0
Geplaatst op

Lions Heuvelloop

De jaarlijkse ‘goede doelen’ wedstrijd van drie rondjes van 5 kilometer over het Kopje van Bloemendaal, georganiseerd door de Lions Club in samenwerking met AV Haarlem, was ook deze 2e Paasdag weer een leuk en gezellig evenement. Behoorlijk wat deelnemers, de onvermijdelijke Paashaas en goede weersomstandigheden. Het is een pittige stratenparcours over het op één na (de 46 meter hoge Brederodeberg ) hoogste duin van Kennemerland. Eigenlijk bestaat het Kopje uit twee delen waarbij de tweede klim met 41 meter de hoogste is. Wat het vooral lastig maakt is het hoge hellingspercentage van beide klimmetjes op de Hoge Duin en Daalse weg in. Hier en daar al gauw 10% denk ik. Per ronde moeten er 55 hoogtemeters bedwongen worden, in totaal dus 165.

Met mijn vorm zat het wel goed. De officiële tijd is nog niet binnen, maar ik klokte zelf op ongeveer 1 uur 19 minuten en 30 seconden. Dat is anderhalve minuut sneller dan vorig jaar. Zouden de aanvullende krachttrainingen die ik sinds enige tijd doe dan nu al effect  hebben? Voor mijn gevoel ging het elke ronde een stukje sneller. Een medeloper had het zelfs over ‘die oude bok die op een ongelooflijke manier maar door bleef gaan’. Of ik dat als een compliment moet beschouwen weet ik niet… Ik kende de man namelijk niet en hoe zou hij kunnen weten dat ik een week geleden 69 geworden ben? Zag ik er dan echt zo oud uit? Gisteravond heb ik die verjaardag gevierd (persoonlijk zonder alcohol) en het werd een stuk later dan ik gedacht had. Toen ik tegen 1 uur in bed kroop was ik bang dat ik daarmee mijn kans op een goed loopresultaat verspeeld zou hebben. Maar dat viel dus gelukkig wel mee.

Van mijn gebroken teen had ik weinig last, die had ik goed ingetapet conform de instructies van de fysio.

10 april 2023
Lions Heuvelloop
15 km
1:19:15
M50 20e van 29

Post Views: 0
Geplaatst op

Lentemarathon Amstelveen

De eerste marathon van 2023 is een feit. Het werd een marathon met twee gezichten, zowel qua parcours als qua loopbeleving. De Lentemarathon is een fijn, goed georganiseerd en met ruim 300 deelnemers op de hele afstand tamelijk kleinschalig evenement. Naast de marathon werd er ook nog een halve, een 10 km en een 5 km gelopen. Die trokken samen nog zo’n 3000 deelnemers. De startlocatie in het Stadshart van Amstelveen was voor mij prima bereikbaar via een rechtstreekse bus vanuit Haarlem. De voorzieningen waren prima, alleen miste ik een tent voor het omkleden. Gelukkig was het vandaag niet koud en nagenoeg droog, maar bij slecht weer zou dit toch wel vervelend kunnen zijn.

De eerste 10 kilometers van het parcours liepen voor een groot deel door het Amsterdamse bos, soms over slecht onderhouden en nogal modderige paden die overigens via waarschuwingsbordjes op tijd  werden aangekondigd. De start om negen uur was ‘lekker’ vroeg, wat het voordeel had dat we in het bos nog niet veel honden tegenkwamen. Overigens had de organisatie de route aldaar goed afgescheiden door middel van verkeersregelaars, linten en hekken. Af en toe kwam er een verdwaalde fietser op ons pad maar dat was het dan ook wel. Toen we het bos uit kwamen passeerden we de kop van de halve marathon die een uur later dan de marathon gestart was. Ultraloopster Wilma Dierx was de voorfietster. Ze had eigenlijk op de hele willen hazen, maar dit vond ze ook leuk. Vervolgens ging het langs de Grote Poel en via de bebouwde kom naar het atletiekbaan van AV Startbaan alwaar een rondje werd gelopen. Ter hoogte van het halve marathon punt verlieten we Amstelveen en gingen we de kale polders in. Daar wachtte ons het saaiste gedeelte van het parcours. Met name de kaarsrechte ‘Middenweg Bovenkerker Polder’ was met zijn 4 kilometer lengte een uitdaging voor de geest. Bij een harde ZW-wind zou dit een beest geweest zijn, maar vandaag viel dat gelukkig mee.

Na 30 kilometer bereikten we de Amsteldijk. Mijn horloge stond toen op circa 2u45 dus dat was alleszins prima want het wees op een tijd van 4 uur of zelfs net daaronder. Helaas ging bij Nes a/d Amstel (33 km) ineens het kaarsje uit. Aan het eten lag het niet, want ik had de nodige stukjes banaan en partjes sinaasappel gegeten op de (prima voorziene en over de route verdeelde) verzorgingsposten. Mogelijk had ik een te hoog tempo aangehouden. Waarschijnlijker is dat ik sinds november geen hele marathons meer heb gelopen en maar één loop van 30 kilometer. Een instorting op 33 km duidt meestal op te weinig volumetraining. Vanaf dat moment werd het een afwisseling van kleine stukjes stevig doorwandelen en stukjes rennen. Niet fraai natuurlijk, maar ondanks dat kwam ik binnen op 4:05:54. Helemaal niet slecht eigenlijk. Het was met 10,3 km/u gemiddeld zelfs mijn snelste marathon sinds de Spark marathon in december 2019. Kennelijk viel het tijdsverlies door de wandelintermezzo’s wel mee en zou ik anders waarschijnlijk ook niet onder de 4 uur gekomen zijn. Hoe dan ook, ik heb wel een lesje geleerd en zal in de aanloop naar Leiden wat meer 30-plussers moeten gaan trainen.

Maar als het aan mij ligt zien ze me volgend jaar weer terug in Amstelveen. Al met al een topmarathon!

19 maart 2023
Lentemarathon Amstelveen
4:05:54
Overall 178e van 309
M 156e van 251
M65 5e van 7

Post Views: 0
Geplaatst op

Sneeuw op de hunebedden

Voor een korte vakantie verbleef ik dit weekend in het bungalowpark ‘het Drouwenerzand’. Dit ligt midden op de Hondsrug vlak ten noorden van Borger. In de naaste omgeving bevinden zich acht van de mooiste hunebedden van Drenthe. Omdat ik daar al jaren kom heb ik er verschillende hardlooproutes uitgezet die langs al deze hunebedden voeren. Tegenover het park ligt het heidegebied waar het zijn naam aan dankt. In augustus en september een golvende paarse vlakte met fraaie dennen die zich in de meest fantastische vormen hebben gekronkeld. Maar nu, in maart, helemaal wit door een flink pak sneeuw. Toeval of niet, maar toen we tegen het eind van de middag aan kwamen rijden over de N34, de ‘Hunebed Highway’, begon het steeds harder te sneeuwen. De laatste paar kilometer tot onze bestemming kropen we voorzichtig over een witte vlakte waarin het wegdek niet meer te herkennen was. Best spannend. Steeds groter werden de neerdwarrelende vlokken en  de besneeuwde sparren waar we langs reden riepen herinneringen op aan de winterse Harz. ’s Avonds klaarde het op waarna een koude vriesnacht volgde. In een witte wereld sliepen we in.

De volgende ochtend ontwaakten we in een uit suiker gesponnen wereld onder een stralend blauwe hemel. Wat boften wij aan het eind van een wederom veel te warme en nagenoeg sneeuwloze winter! Natuurlijk heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om twee van mijn favoriete Hunebedroutes te lopen, in totaal ongeveer 20 kilometer. De paden over de heide en door het bos lagen er vroeg in de ochtend nog redelijk onbetreden bij zodat het af en toe zwaar ploeteren was door de meer dan 5 centimeter dikke sneeuwlaag. En oppassen voor de daaronder verstopt liggende boomwortels. Zowaar een kleine reprise van de Brocken Challenge!

Het Drouwenerzand

Het was voor het eerst dat ik besneeuwde hunebedden zag. Ik heb deze geheimzinnige steenhopen gezien in de stromende regen, in de mist, in de volle zon, bij zonsondergang en midden in de nacht. Onder de witte sluier leek hun mysterie nog groter te zijn geworden .

De sneeuwpret was wel van korte duur, want toen we na het weekend weer naar huis reden was het gaan regenen en waaien waarbij de temperatuur opliep tot bijna 16 graden. En dan is de sneeuw weer snel verdwenen!

Fotoalbum

 

Post Views: 0
Geplaatst op

Groet uit Schoorl Run 30km

En opnieuw ‘een oude koe uit de sloot gehaald’! Op 14 februari 2004 liep ik ter voorbereiding op mijn eerste marathon (Rotterdam) de 30 km in Schoorl. En nu, 19 jaar later, dus weer. Een evenement met een lange traditie dus. Ik kan me weinig herinneren van die eerste keer, behalve misschien het stuk langs de duinrand tussen Hargen en Schoorl (Oorsprongweg). Hoewel ik inmiddels vaak in de Schoorlse Duinen heb getraind en het gebied dus goed ken kon ik weer niet anders dan onder de indruk zijn van de prachtige natuur in dit gebied. Van andere lopers hoorde ik opmerkingen als ‘en dat in eigen land’ en menigeen kon het niet nalaten om even snel een selfie te maken met de duinen als decor. Het mooiste gedeelte is wel de Hargerzeeweg die over de volle lengte gevolgd wordt vanaf de aansluiting met Schoorlse Zeeweg bij ‘Paal 29’ tot aan de Hargen aan Zee. Daar staan een paar grote zend- en radarmasten die al op kilometers afstand boven de duinen uit te zien zijn. Die Schoorlse Zeeweg is trouwens een gemeen stuk vals plat dat op de 30 km twee keer omhoog gelopen moet worden. Het is zeker geen gemakkelijk parcours maar wel prima beloopbaar omdat er geen onverharde ‘trail’ paden in zitten.

De sfeer in de dorpjes langs de route (Hargen, Groet en Schoorl) is zonder meer geweldig te noemen. Veel toejuichend publiek en adrenalinepeil verhogende muziek van mobiele DJ’s. De bevoorrading onderweg laat ook niets te wensen over.

Alleen de enorme drukte voor en bij de start is toch wel een minpuntje. Bustransport vanaf Alkmaar CS was prima geregeld, alleen liepen de bussen behoorlijk vast in Schoorl waar ze zich door massa’s fietsers, wandelaars en auto’s moesten zien te wurmen. Die auto’s probeerden de grote parkeerplaats die in Schoorl op een grasveld was aangelegd te bereiken. Dat vond ik nogal vreemd omdat gezegd werd dat de toegang tot Schoorl autovrij zou worden gehouden. Vervolgens was het hutje mutje richting de sporthal die eveneens stampvol was. En daarna terug naar de start proberen te komen over hetzelfde smalle pad dat nog vrij was gebleven naast het afgezette finishgedeelte. Al met al hebben diverse mensen daardoor niet op tijd de startvakken kunnen bereiken, zeker niet degenen die met de laatste bussen uit Alkmaar waren gekomen. De terugweg was ook niet smetteloos. Vanwege het NN kampioenschap 10km reden er tussen 1400 en 1515 geen bussen terug naar Alkmaar. Ik finishte rond 1400 en heb ik de kantine van de sporthal (die toen niet eens zo druk was) onder het genot van een kop koffie en een broodje kroket de bus van 1515 afgewacht. Maar zoals voorspelbaar was stond er inmiddels een rij wachtenden van een meter of honderd op die eerste bus te wachten. Maar het moet gezegd: klokslag 1515 verscheen er een motoragent met zwaailicht, gevolgd door een colonne van acht touringcars. Binnen een half uur zat iedereen in de bus.

Maar dit soort ongemakken moet je bij een populaire loop op de koop toe nemen en ze werden bovendien meer dan vergoed door de mooie wedstrijdervaring zelf. De 30 km trekt veel lopers die zich aan het voorbereiden zijn op hun eerste marathon, meestal Rotterdam. In de bus zat ik naast zo iemand en ik kon me door het gesprek dat ik met hem had weer zo goed verplaatsen in die eerste keer van mij, nu 19 jaar geleden.

Over mijn prestatie van nu ben ik overigens behoorlijk tevreden. Twee dagen geleden sukkelde ik nog met vermoeidheid, migraine en een pijnlijke onderrug. In de sporthal moest ik zelfs nog 2 paracetamol tabletten aan de EHBO vragen omdat het bij het (staande) omkleden weer in mijn rug geschoten was. Maar het lopen ging heel steady en gelukkig pijnloos met een pace van 5:40 met zelfs een lichte versnelling naar het einde toe. Dat leverde een alleszins acceptabele tijd van ruim onder de 3 uur op. Als het zo blijft zit het met die Amstelveen marathon in maart wel goed.

12 februari 2023
Groet uit Schoorl Run 30 km
2:50:03
M: 911 van 1105
Overall: 1102 van 1445

Post Views: 0
Geplaatst op

Déjà Vu. Halve van Egmond 2023

Terug van weggeweest. Dat geldt niet alleen voor de Halve van Egmond die vanwege de coronapandemie in 2021 en 2022 was komen te vervallen. Het geldt ook voor mij. Voor het laatst gelopen in 2005. Want daarna begon ik mij te richten op hele marathons en later zelfs op ultramarathons. De halve vond ik toen ‘veel te kort’ en dus niet uitdagend genoeg. Inmiddels zijn we 18 jaar verder en is voor mij de tijd aangebroken om een beetje te gaan afbouwen. Geen echte ultra’s meer maar nog wel af en toe een hele marathon. Daar tussendoor worden de ‘kortere afstanden’ weer aantrekkelijk. Met als gevolg een aantal déjà vu’s met wedstrijden die ik al jarenlang niet meer gelopen heb.

Één daarvan is de Halve van Egmond. Tussen 1998 en 2005 heb ik deze halve marathon 7 keer gelopen; alleen in 2003 moest ik hem overslaan vanwege een blessure. En nu, in 2023 dus weer. Officieel heet de loop nu ‘Egmond Halve Marathon’. En ik vond het prachtig. Voor mij was het de ‘perfecte halve’. Vlekkeloos georganiseerd door le Champion, prachtig weer inclusief een stevige zuidwester op het strand, mooie plaatjes en wát een heerlijk enthousiast publiek!

De ‘Egmond’ is één van de grotere loopevenementen in Nederland. Dit jaar waren er volgens de organisatie in totaal zelfs zo’n 14000 inschrijvingen. Ik was enorm onder de indruk van de manier waarop dit allemaal in goede banen werd geleid. Pendelbussen reden letterlijk af en aan vanaf Heiloo en Alkmaar naar Egmond via een voor het overige verkeer afgesloten route. De rijen wachtenden waren weliswaar lang maar stroomden snel door. Overal aanwijzingen, overal vrijwilligers die het verkeer regelden en de afwikkeling van de wachtrijen op een vriendelijke manier begeleidden. Grote verwarmde tent voor het omkleden inclusief een bar met warme dranken, soep en worstenbroodjes. En een speciale app waarin alle info overzichtelijk te vinden was. Ik stond zelf in het ‘oranje’ startvak en tot mijn verbazing begon dit inderdaad exact op het geplande tijdstip van 13:04 in beweging te komen.

Het gigantische lint van lopers dat zich als een enorme duizendpoot uitstrekte over het hele strand tussen Egmond en Castricum was zo’n indrukwekkend schouwspel dat ik af en toe even gestopt ben om het te bewonderen en er foto’s van te maken. Het strand was redelijk goed beloopbaar hoewel hier en daar behoorlijk omgewoeld door alle lopers die er al overheen gegaan waren. Er werd gepatrouilleerd door terreinwagens van de reddingbrigade en door antieke legervoertuigen. De laagstaande zon die recht voor ons aan de heldere hemel stond veranderde het loperslint in een surrealistische colonne van schaduwen. De wind was inderdaad krachtig maar dat merkte je eigenlijk pas als je je losmaakte uit het peloton.

Eenmaal in de duinen hadden we de wind in de rug en daardoor lukte het vrij gemakkelijk om een ‘negative split’ te lopen. Nadeel was wel dat het ineens veel warmer aanvoelde dan op het strand waardoor nogal wat te dik aangeklede lopers in de problemen kwamen. Het aantal ‘wandelaars’ nam mede daardoor na een kilometer of 15 flink toe. Op een paar klimmetjes na is het duintraject tamelijk vlak. Vooral in het begin, bij Castricum aan Zee, zitten er ook stukken zandpad in het parcours. Daar was het eigenlijk te smal voor al die lopers waardoor inhalen alleen via de berm mogelijk was. De bordjes ‘rechts lopen, links inhalen’ hielpen daartegen nauwelijks. Leuk was ook dat de lengte en het stijgingspercentage van de klimmetjes van te voren werd aangekondigd. Ik ging eigenlijk steeds beter lopen en haalde veel lopers in. Bij de beruchte klim over Bloedweg, vlak voor de finish in Egmond, was een tussensprint ingericht. Ik kreeg niet de indruk dat er veel waren met nog voldoende fut om daar extra hun best voor te doen. De finish in Egmond, aan de voet van de vuurtoren, was indrukwekkend. En ook hier weer al die enthousiaste toeschouwers.

Tsja, en dan moet ik toch een minpuntje noemen. Dat komt niet op het rekest van de organisatie, maar van de KNAU. De ‘Egmond’ is namelijk een officiële wedstrijdloop en daarom wordt er strikt onderscheid gemaakt tussen de ‘wedstrijd’ en alles wat daar niet toe behoort. Aan de ‘wedstrijd’ mag alleen deelgenomen worden door lopers met een KNAU wedstrijdlicentie. De overigen worden met een wat neerbuigende term ‘recreanten’ genoemd. Nou, beste KNAU, voor die ‘recreanten’ was het net zo goed een wedstrijd. Ze hebben zich suf getraind en kapot gelopen. De uitslagen van de ‘wedstrijd’ zijn keurig gerangschikt naar leeftijdsklasse terwijl alle ‘recreanten’ op één hoop worden geveegd. Graag had ik als 65-plusser mijn prestatie willen vergelijken met die van andere lopers in mijn leeftijdsklasse, maar helaas, dat kan dus niet. Waarom dit merkwaardige onderscheid? Ik vindt het echt niet van deze tijd.

Sorry, dat moest ik even kwijt. Maar voor het overige: top, top en nog eens top! Mijn complimenten voor le Champion!

8 januari 2023
Egmond Halve Marathon

Post Views: 0
Geplaatst op

2022

Om maar met de deur in huis te vallen: het ‘loopjaar’ 2022 heeft een totaal van 3222 hardloopkilometers opgeleverd. Dit is een prima resultaat want het is daarmee sinds 2009 het 14e jaar in een aaneengesloten reeks van jaren met 3000+ kilometers. In 2022 liep ik 6 (ultra)marathons en 5 wedstrijden, zie de lijst rechts (Resultaten 2022). Met de trainingen erbij kwam ik uit op 185 lopen. Gemiddeld dus om de dag een loop.

Overzicht van alle lopen (wedstrijden en trainingen) in 2022

Echt lange ultra’s heb ik dit jaar niet (meer) gelopen. De langste afstanden waren 54,5 km (6 uur van de Haarlemmermeer) en 53,5 km (Harzquerung).

Er waren ook een paar ‘dips’. Eind januari heb ik een week lang last gehad van een griepje. Eind februari/begin maart was ik geveld door Corona. Gedurende de maand mei had ik veel last van een gekneusde rib en een verrekte kuitspier. Dat was allemaal het gevolg van een harde val tijdens de Harzquerung op 30 april.

Een ‘wapenfeit’ was verder dat ik op 20 november mijn 180e georganiseerde (ultra)marathon heb gelopen. Leuk was ook het weerzien met de Linschotenloop op 17 december. Aan die halve marathon heb ik in 2006 voor het laatst meegedaan.

Al met al was 2022 een afwisselend en goed gevuld hardloopjaar.

Post Views: 0
Geplaatst op

Linschotenloop

Het was op 23 december 2006 dat ik tijdens de Linschotenloop mijn PR op de halve marathon liep: 1:30:02. Dat had nog best onder de 1 uur 30 uit kunnen komen als ik niet enkele kilometers voor de finish door een loper achter mij op de hiel werd getrapt waardoor ik lelijk ten val kwam met een gekneusde rib als gevolg. Ik ben weliswaar snel overeind gekrabbeld en met pijnlijke borst verder gerend maar kon die magische grens net niet meer halen.

Dit jaar, 16 jaar later dus, lag die ‘magische grens’ op de 2 uur. Ook deze keer heb ik die weer net niet gehaald (2:01:15). Daarmee werd het mijn eerste halve marathon van boven de 2 uur. Dat werd nu gelukkig niet veroorzaakt door een valpartij. Dat had overigens nog best gekund ook, want veel binnenwegen zijn al dagen lang spekglad door een ijslaagje. Maar de organisatie had de loop toch vrijgegeven na een hele nacht en ochtend zout strooien en inderdaad, het parcours was goed beloopbaar. Nee, het probleem zat bij mijzelf. Door de koude lucht (ruim onder nul) raakten mijn luchtwegen geïrriteerd zodat is regelmatig even moest inhouden of zelfs stoppen om ze weer voldoende vrij te krijgen. Het is een kwaal waar ik sinds de corona (?!) regelmatig last van heb. Of dat die volle minuut ‘te laat’ helemaal kan verklaren weet ik niet, de twee plaspauzes en fotomomenten hebben daartoe ook het nodige bijgedragen.

Maar OK, zonder die handicaps zou ik zeker wel onder de 2 uur gebleven zijn en met de 31e plaats onder de 62 gefinishte 65-plussers ben ik eigenlijk best wel tevreden. Nu we toch aan het cijferen zijn zal ik de WAVA leeftijdscorrectie er eens op loslaten. Ten tijde van het PR was ik 52 jaar oud, dat levert een naar 30 jaar gecorrigeerde tijd op van 1:20:19. Nu ben ik dus 68 en dat levert op: 1:32:45. Kijk, dan is het verschil nog ‘maar’ 12 minuten. Dus kennelijk is het leeftijdsverschil niet de enige verklaring.

Het was wel weer genieten. Het landschap lag er prachtig bij met de berijpte weilanden en de bevroren met knotwilgen omlijste vaarten en sloten waar hier en daar ook al geschaatst werd. En goede en enthousiaste organisatie en de gezelligheid in de dorpjes waren de kers op de taart. Ik ben blij dat ik na al die jaren de Linschotenloop weer ontdekt heb.

Linschotenloop (halve marathon)
17 december 2022

Post Views: 0