Niet ontevreden

Over het totaal aantal gelopen kilometers in januari (332) ben ik best tevreden.
Het lopen kwam in het nieuwe jaar maar moeizaam op gang, want de motivatie om er opnieuw een jaar tegenaan te gaan ontbrak na de inspannende ‘eindspurt’ in december 2017. Met name lukte het me niet om er ’s avonds in het donker weer op uit te gaan. Daar kwam dan ook nog een lichte grieperigheid bij, gevolgd door een periode met darmkrampen. Pas op de 27e liep ik mijn eerste marathon-afstand, als trainingsloop.
Nu februari er aan komt met de Brocken Challenge op het programma begint het animo weer te stijgen. En dat het toch nog 332 km is geworden in die moeizame en donkere januari is toch echt wel een opsteker. Wat mij betreft hoeft het dit jaar echt geen 4000-plus te worden. Het accent zal meer en meer komen te liggen op ongedwongen individuele loopjes met een hoog belevingsgehalte. Minder wedstrijden dus. Wat snelheid en dergelijke betreft heb ik daar niet zo veel meer te zoeken en al het gedoe er omheen (vroeg op, ingewikkelde OV-reis en de drukke toestanden voor de start) kan me gestolen worden. In het lopen zelf heb ik echter nog onverminderd veel plezier.

Imposante stuifduinen in het NPZK

Schipper mag ik overvaren?

Ja of nee?
Nou nee dus. Toen de dienstklopper op het pontje over het Noord-Hollands kanaal bij Landsmeer constateerde dat ik het symbolische bedrag van 25 (vijfentwintig)  cent niet bij mij had maakte hij met pont en al halverwege het kanaal rechtsomkeert teneinde mij weer op de steiger te dumpen. Daarbij liet deze zoetwaterkapitein niet de kans voorbijgaan om ook nog eens de slagboom bijna op mijn hoofd te laten neerkomen.
Het Noord-Hollands kanaal vormt voor iemand zonder contant geld op zak een onneembare barrière omdat je afhankelijk bent van kleine pontjes zonder pinautomaat.  Waarom kunnen die pontveren niet gewoon gratis zijn zoals ook de veren over het Noordzeekanaal en het IJ? Hebben de lokale overheden daar geen subsidie voor over? Holland echt op zijn smalst.

Enfin, de beoogde duurloop Haarlem-Marken werd Haarlem-Purmerend. Omdat ik dus het kanaal niet over kwam had ik geen andere keus dan een dikke 8 kilometer langs het kanaal te lopen tot aan Purmerend. Van daar uit kon ik dan wel alsnog richting Monnickendam lopen maar na meer dan 40 kilometer had ik daar geen zin meer in. En het ging nog stormen en regenen ook.
Later in het jaar doe ik het nog wel eens over, met contant geld op zak. Tenzij die Jack Sparrow me weer herkent natuurlijk.
Al met al is de eerste marathonafstand van 2018 een feit. En het ging heel gemakkelijk. De pijnlijke linkerknie hield zijn mond en ook de spastische darmen hielden het na een paar oprispingen voor gezien.
Misschien was het wel een voorteken dat mij trouwe wilgenboom-vriend bij Spaarndam de afgelopen storm niet overleefd heeft. Snif.

Hij is gesneuveld…

Haarlem-Zaandam-Landsmeer-Purmerend
43,8 km
ca. 5u15m netto
Af en toe zon, aantrekkende ZW-wind en in de laatste km’s wat regen.
Route

Vlewosche Weg revisited

De Vlewosche Weg ligt er nat bij

De Vlewosche Weg door het Noordhollands Duinreservaat is een van de mooiste natuurpaden die ik in de omgeving ken. Dit pad volgt de kust tussen Egmond aan Zee en Castricum aan Zee en loopt geheel door een lage duinvallei. Aan weerskanten strekken zich rijen hogere duinen uit die door een merkwaardig perspectief veel hoger lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Waarschijnlijk omdat je hun afstand tot jouw positie veel te groot inschat lijken het ware heuvelketens van honderden meters hoog. Kleine struikjes op hun toppen lijken grote bomen en wanneer daartussen ineens een menselijke gestalte in beeld komt (wat zelden gebeurt, meestal is het een wild paard of een Schotse Hooglander) lijkt het in eerste instantie wel een reus. Zo’n vertekend perspectief treedt vaak op in de duinen en ik weet niet precies hoe dat komt. Misschien omdat de vormen van de duinen zo op die van echte bergen lijken.
Zoals vaak in natte winters was het pad erg drassig en soms waren de plassen door de hoge grondwaterstand veranderd in complete meertjes. Het alternatief was dan om er dwars doorheen te gaan of er in een wijde (en vaak toch nog zompige) boog omheen te trekken.

Strandafgang bij Castricum aan Zee

Vandaag was deze schitterende omgeving, die mij altijd weer doet denken aan de moerassige Moors in Yorkshire, onderdeel van een omloop van ongeveer 27 kilometer, de eerste wat langere trainingsloop van dit jaar. Het ging me vrij gemakkelijk af, ondanks het lichte virus dat mij al de hele week plaagt. Niettegenstaande de aanvankelijke twijfel ben ik blij dat ik toch gegaan ben, want met de Brocken Challenge over minder dan vier weken in het vooruitzicht moet ik de afstandstraining er wel in houden. Het lopen komt wat moeizamer op gang dan vorig jaar, maar dit soort tochten helpt goed om de motivatie weer terug te vinden.

13 januari 2018
Castricum-Egmond aan Zee v.v.
28 km, 334 phm
NO-3, 4C, droog, nevelig
Route