Sjravele door Limburg

Zo, dat was dan de eerste voltooide ultra-loop van 2019. Wat bij de Brocken Challenge niet lukte, dat voltrok zich dit keer probleemloos: finishen. En met name dat ‘probleemloze’ kwam toch wel een beetje als een verrassing, want afgelopen maandag lag ik nog in het ziekenhuis vanwege een darm-endoscopie. Nee, het ging al weken niet zo lekker met de gezondheid. Voortdurend buikpijn en pijn bij langdurig zitten. Het onderzoek heeft gelukkig niet de diagnose opgeleverd waar je bij dat soort klachten bang voor bent, maar was wel aanleiding voor een vervolgafspraak.
Na zo’n spannende en emotioneel belastend begin van de week is een rondje door Limburg lopen natuurlijk een prima uitlaatklep. Maar dan moet je het wel op kunnen brengen natuurlijk. Want de dagen na het inwendige onderzoek had ik nog regelmatig pijnlijke krampen waardoor hardlopen niet echt lekker ging. Ik twijfelde dan ook of ik wel naar Heerlen moest afreizen. Maar een testloop van ruim 20 km op woensdag voelde al een heel stuk beter aan en op donderdag en vrijdag namen ook de krampen af. Wel nam ik me voor om niet de ultra van 50 km maar de marathon te lopen. Zou ik onderweg pijn voelen, dan zou ik er onmiddellijk mee kappen. Na dat goed in mijn oren geknoopt te hebben reisde ik vrijdagavond vanaf mijn werk in Amersfoort door naar Heerlen.


Daar sliep ik net als de voorafgaande jaren in het natuurvriendenhuis Eikhold. Een prima plek met een rustige kamer voor mijzelf. Spulletjes klaargelegd en lekker op tijd naar bed. Om een uur twee ’s nachts werd ik echter wakker van een tikkend geluid. Eerst dacht ik nog dat het lucht in de CV-buizen was, want zo klonk het, maar toen ik spetters in mijn gezicht voelde sprong ik mijn bed uit. Er bleken op diverse plaatsen druppels uit het plafond te komen die terwijl ik met verbazing toekeek overgingen in stroompjes water. Er lag al een hele plas op de vloer. Snel mijn spullen opzij geschoven en hulp gezocht. Maar waar? De receptie was gesloten. Bellen? Toen zag ik een pijltje op de muur met daaronder de tekst ‘huiswacht’. Het wees naar boven, de trap op. En inderdaad, daar was een deur waarop ‘huiswacht’ stond. Ik klopte op de deur en hoorde een slaperige stem. Enfin, samen met de inmiddels aangeklede huiswacht op zoek gegaan. Via een luik kwamen we op zolder en ja hoor: die stond vol water. De warmwaterboiler bleek een barst te hebben. Er moest een reparateur gebeld worden. Ik mocht verhuizen naar een andere kamer en ben om een uur of drie weer in slaap gevallen. De verdere ontwikkelingen heb ik maar niet afgewacht.

’s Ochtends was er inderdaad geen warm water, maar dat deerde niet. Na een snel zelf-bereid ontbijtje op de kamer ben ik op mijn OV-fiets gestapt richting de startlocatie in Imstenrade. Die was niet alleen verder dan ik gedacht had, maar vooral het hoogteverschil van 100 meter was op een OV-fiets zonder versnellingen en met een volle sporttas achterop nauwelijks te overbruggen. Ik moest regelmatig van de fiets af en wandelen.


Enfin, ik was op tijd vertrokken en was een half uur voor de start ter plekke, tijdig genoeg om me om te kleden. Daar waren weer de bekende gezichten van de ‘ultra-familie’ van Willem. Ja, en daartussen menig grijzend koppie. Aan de verhalen te horen zat de adrenaline er alweer goed in en was het gezelligheid ten top.

Na deze lange inleiding wordt het tijd om ook iets over de loop zelf te zeggen.
Wel, het was weer een feest om onder auspiciën van Willem en Annemarie door het fraaie Zuid-Limburgse decor te lopen. En daarbij ook nog heerlijk weer en droge bodemcondities. Op twee of drie plaatsen was het een beetje modderig (afgezien van een plek waar we over een stapel takken door een soort moeras moesten waden), zodat mijn nieuwe trailschoenen hun merites amper hoefden te bewijzen. En waar krijg je na 10 kilometer warme tomatensoep met ballen, na 20 kilometer Limburgse vlaai, na 30 kilometer brood met gebakken ei en na 40 kilometer een beker vla? Van deze loop val je niet af, maar kom je aan! Dat gebakken ei was trouwens het laatste zetje dat ik nodig had om te besluiten niet de 42 maar de ‘hele’ 50 km te gaan lopen. Want zonder het extra lusje van 8 km over de Schweiberg zou ik niet op de post bij Mechelen zijn teruggekeerd om die heerlijke versnapering in ontvangst te nemen. De gedachte aan de volle 50 speelde sowieso al een tijdje door mijn hoofd omdat het zo ‘lekker’ ging en er van de gevreesde krampen vrijwel geen sprake was.


En zo keerden we voldaan en niet eens zo moe in Heerlen terug. En laat ik daar nou een loper (Christoph Hoffmann) spreken die ik nog kende van de Brocken Challenge in februari. Natuurlijk ging het gesprek weer over de extreme omstandigheden aan de top, maar ook de zware sneeuwcondities tussen de Jagdkopf en Lauschenbuche. En hoe jammer het was om in mijn 10e deelname niet gefinished te zijn. Je zou het toch bijna nog één keer gaan proberen … 🙂
Maar vandaag wél gefinished, en dat leverde mijn 160e georganiseerde marathonplusser op.

Sjravele door Limburg
23 maart 2019
50km, 864 phm
30e van 38 M/V

Foto’s
Route

De winter zit er weer op

Panorama vanaf de Tonneblink (32m), Amsterdamse Waterleidingduinen

Nadat we in februari een periode met onvervalst voorjaarsweer hebben mogen beleven waarbij met veel zon de temperaturen opliepen richting de 20(!) graden hebben we het de afgelopen weken moeten stellen met een zijn-staart-roerende maart.  Een strakke straalstroom joeg de ene depressie na de andere richting noordwest Europa . En dat betekende regen, heel veel regen, en regelmatig harde wind, zeg maar storm. Windstoten van 100 km/uur waren geen uitzondering. Om toch een beetje aan mijn kilometers te komen zonder daarvoor als straf gezandstraald en gegeseld te hoeven worden heb ik het strand en de pieren van IJmuiden gemeden. Die pieren waren trouwens toch niet toegankelijk. Maar ook al loop je niet op het strand, ook op de hoge duintoppen was het bij vlagen bijna onmogelijk om op de been te blijven. En nat, drijfnat werd ik in de horizontaal striemende regen. Maar dit is geen klaagzang, integendeel, ik geniet er met volle teugen van.

Misschien was de werkelijke reden om wat minder loopjes richting het vertrouwde IJmuiderstrand te doen eerder gelegen in wat ik ‘de ontdekking van de Amsterdamse Waterleidingduinen’ noem. Na aanvankelijk een beetje voorzichtig de afgepaalde routes te hebben gevolgd ben ik daar nu helemaal ‘los’ en verken ik gewapend met mijn Garmin alle onbekende paadjes en trailtjes in dat uitgestrekte gebied. En keer op keer word ik ‘zwervend in de eenzaamheid’ overweldigd door de indrukken die dat oplevert. Vooral nu met dat ‘slechte’ weer! Want bij ‘publieksvriendelijke’ condities kan het daar behoorlijk druk zijn met wandelaars. Hoewel ik nu dus paadjes weet waar je (met alle respect) het doorsnee auto-gezin niet zo snel tegenkomt. Je hebt het er voor het kiezen: aan de hoger gelegen oostzijde bossen en zandduinen, meer naar het westen het waterwingebied met talloze kanalen en meertjes en daartussenin savanne-achtige vlakten waar de wind (en de hertenkuddes) vrij spel hebben. En dan is er natuurlijk nog het strand en de zee. Een hardloopparadijs in een (grote) notendop!

Maar de winter is voorbij en vanaf nu zal het overal wel weer drukker worden. Maar wat zou het, de warme wind langs benen en armen is er niet minder prettig door. Onder de link het fotoalbum van deze afwisselende winter.

Foto’s Winter 2018-2019

 

Mooie Nel Cross

Op zondagochtend loop ik vaak een trainingsrondje rond de Mooie Nel en de Liede. Zeg maar vanuit Haarlem rechtsom over Spaarndam, Penningsveer en via Schoteroog terug naar Haarlem. Over dit gebied zegt Wikipedia het volgende:

“De Mooie Nel is een meer nabij het recreatiegebied Spaarnwoude in de gemeente Haarlemmermeer tot en met 2018 Haarlemmerliede en Spaarnwoude in Noord Holland. Het is geen op zichzelf staand meer maar een verbreding van de Binnen Liede daar waar deze uitmondt in het Spaarne en zo groot en breed is dat van een meer kan worden gesproken. Oorspronkelijk stond het meer bekend als “Mooien Hel” maar deze naam verbasterde in de loop der tijd tot Mooie Nel.”

De  naam Schoteroog is afgeleid van een klein eilandje op de plaats waar de Binnen Liede in het Spaarne uitloopt. Op de landtong ten zuiden van dit eilandje lag vroeger een vuilstortplaats. Deze heeft men helemaal bedekt met een laag zand waardoor een heuvelachtig terrein is ontstaan dat nu dienst doet als recreatiegebied. Het hoogste punt is ongeveer 20 meter hoog.

Toen ik dus vorig jaar begin maart op een zondagochtend weer eens over Schoteroog liep kwam ik midden in een hardloopwedstrijd terecht die ik nog niet kende (ja, dat komt ook voor!). En dat zo dicht bij huis. Ik nam me toen voor dat ik die ook wel eens wilde lopen. Ik was dit voornemen allang weer vergeten toen ik onlangs bij RunX in Haarlem was om een nieuw paar trailschoenen te kopen. Ik zag daar toen op de toonbank een foldertje liggen van de ‘Mooie Nel cross’. O ja, dat was hem dus! Diezelfde dag nog ingeschreven en zo stond ik dit jaar dus aan de start van de 9,8 kilometer, bestaande uit twee ronden van 4,6 kilometer. In elke ronde moest, langs verschillende routes, twee keer rondom Schoteroog gelopen worden. In totaal dus vier maal. Goed voor bijna 100 meter omhoog en omlaag.

Was het in 2018 mooi voorjaarsweer, dit keer leek het wel herfst. Een harde wind en regen, maar niet koud. Niet zo’n beetje wind overigens, want op sommige plekken werd je bijna van de heuvel af geblazen. Maar dat maakte het tot een ‘echte’ veldloop, een heuse uitdaging. Door de regen was het parcours hier en daar erg modderig geworden, zodat de nieuwe trailschoenen goed van pas kwamen. Dat gold met name voor de passages door het gras. De ondergrond was met recht afwisselend te noemen: gras, grintpaden, trappen, stukje asfalt en een behoorlijk lang stuk mul zand (ruiterpad). De vele scherpe bochten vormden een extra moeilijkheidsfactor.

Maar ik heb lekker gelopen. In de eerste ronde was het even wennen aan het tempo, maar in de tweede ronde heb ik diverse lopers ingehaald. Ik kende het terrein op mijn duimpje, dat was natuurlijk ook een voordeel. Uiteindelijk finishte ik in iets boven de 52 minuten, waar ik heel content mee ben. Echt een leuk loopje, waarbij het ‘vuile weer’ voor een extra accent zorgde.


M Overall 9,8 km: 75 van 90

Overall 9,8 km: 76 van 96

Parcours
Foto’s organisatie