Op werkdagen gaat de wekker op mijn mobieltje om 5u55 af.
Vandaag ook. Alleen is het vandaag geen werkdag en bovendien lag ik niet in bed.
Ik bevond mij namelijk midden in de duinen bij Haarlem. Want het was Hemelvaartsdag en sinds 5 uur was ik aan het ‘dauwtrappen’.
Volop dauw, want onder een heldere hemel was het flink afgekoeld. Met weinig wind resulteerde dat in glinsterende dauwdruppels en laaghangende mistbanken die prachtig door de opkomende zon werden doorschenen. Ik werd zelfs een heuse ‘Brocken Spectre’ gewaar (zie foto). Alsof dat al niet omineus genoeg was kwam ik op de terugweg een Engelse loopster tegen die hetzelfde Hardmoors shirt (met de twee gekruiste zwaarden) droeg als ik. ‘What a coincidence!’
Ik zal heel wat jaren in de tijd terug moeten gaan om bij een stadsmarathon uit te komen. 2008, Amsterdam. In 2009 liep ik nog enkele 100% asfalt-marathons (Gilze, Athena). Sindsdien waren er nog wel een paar ultra’s op asfalt, zoals de Rondjes Amsterdam en Haarlem. Maar het accent is toch vooral op het traillopen komen te liggen, op een natuurlijke ondergrond. Dus toch wel een bijzondere ontwikkeling dat ik ineens weer geïnteresseerd ben in snelheid. Misschien om te bewijzen dat ik het tempolopen nog niet helemaal verleerd ben.
Leiden is met een dikke 700 deelnemers geen grote marathon, maar kan wel bogen op een rijke traditie, een perfecte organisatie en een warme en enthousiaste entourage. De start is massaal, omdat de bijna 2500 halve-marathonlopers tegelijk met de marathon starten. Maar dat werd allemaal in goede banen geleid door middel van startvakken. Het Wilhelmus, gezongen vanaf het bordes van het stadhuis, gaf een plechtig en enigszins theatraal tintje aan de start. Met een tijd van 3u53min heb ik er meer uitgehaald dan ik verwacht had. Ja hoor, ik kan het nog steeds. Bijzonder was het moment, zo rond de 30 kilometer, dat ik op vetverbranding overschakelde. Terwijl nogal wat lopers om mij heen de man met de hamer tegenkwamen voelde ik een nieuwe energiebron, alsof er een grote kaars in mijn binnenste was aangestoken. Dat resulteerde in een waarachtig runners high, hoewel het beruchte interval tussen de 34 en de 39 kilometer toch wel even doorbijten was, met name vanwege de oplopende temperaturen in de felle zon boven het warme asfalt. Het werd als gevolg daarvan geen ‘negative split’, maar het verval bleef beperkt tot minder dan 2 minuten. Voldoende vlak dus.