Tussen april en oktober vaart er een watertaxi tussen de Kop van de Haven in IJmuiden en de overzijde van het Noordzeekanaal, aan het begin van de Noordpier. Het is een leuk vaartochtje van een kleine 2 kilometer waarbij het Forteiland aan de zeezijde gepasseerd wordt en je de vaarroute van en naar de sluizen doorkruist. Voor 4 euro vaar je heen en terug. Als loper biedt het mij de gelegenheid om zonder heen en/of terug een enorme omweg rondom het Corus-complex te hoeven maken het gebied rondom de Noordpier te verkennen. Die pier is een stukje korter dan de Zuidpier en ligt bij zuidwesten wind in de beschermende omarming daarvan. Om die reden blijft hij bij een stevige zuidwester (zoals vandaag met ZW 6 á 7 buitengaats) langer geopend dan de Zuidpier, die dan de volle laag krijgt.
Op de Noordpier staan twee rood-wit gestreepte bakens, één helemaal aan het eind en één op een derde van de lengte, aan het einde van de oorspronkelijke pier, voordat deze verlengd werd. Het ligt op een verhoogd stenen plateau dat je via een trap moet betreden. Een fotogenieke setting.
Bij Wijk aan Zee ligt een hoog duin, het Paasduin (zo geheten omdat daarop naar verluid vroeger de Paasvuren werden ontstoken), dat door zijn geïsoleerde ligging direct in het oog springt. De steile, met helmgras begroeide flanken beklim je via een reeks van trappen. Bovenop de winderige top heb je een mooi uitzicht over Wijk aan Zee, de hoogovens van Corus en de beide in de Noordzee uitstekende pieren. Tussen dit duin en het afgesloten Corusterrein ligt de ‘Zee van staal’, een uitgestrekt terrein waarop diverse uit staal vervaardigde, groteske en gigantische kunstwerken staan. Door die Zee van Staal loopt een pad richting het Noordzeekanaal. Aan het eind van dat pad staan drie enorme windturbines die al van ver te zien zijn. Hier liggen ook de vele tientallen meters hoge bergen kolen en ijzererts die door de hoogovens verwerkt worden.
Zowel de vorige als deze zaterdagmiddag heb ik een route van zo’n 30 kilometer gelopen die uit noordelijke richting bij de watertaxi uit kwam (vertrek naar IJmuiden om 14:35). Vorige week via Spaarnwoude en de pont bij Velzen en daarna helemaal om Corus heen. Deze week vanaf Castricum via het zuidelijke deel van het Noord-Hollands Duinreservaat. Mooie tochten, met een boeiende afwisseling van natuur en infrastructuur.
Ondanks dat het midden in de zomer was waren de landerijen die we moesten oversteken tamelijk moerassig en werden we daar ook nog eens belaagd door loslopende stieren en reusachtige Black Angus koeien die hun kalveren beschermden. De waarschuwingsborden hingen er niet voor niets. Vlak was het ook niet. Met name de beklimming van ‘Wideopen Hill’ mocht er wezen, maar de beloning is het formidabele uitzicht. En dan heb je nog de tientallen hekjes en poortjes met telkens weer een verrassende manier van openen en sluiten met haakjes, kettingen en hendels. En tientallen houten trappetjes over de overal aanwezige stenen muurtjes. Door al deze hindernissen was het lopen veel zwaarder dan ik had verwacht en bleek de 100 km uiteindelijk een onhaalbare kaart te zijn. Bij het gehucht Bonjedward volgde de onvermijdelijke tijdsoverschrijding en dus een ‘cut-off’. Maar na 80 kilometer in bruto 14 en een half uur had ik daar wel vrede mee. Omdat ik de afstand van 4 km tussen mijn verblijfplaats in Galashiels en de startlocatie ook heen en terug hardgelopen heb was het dagtotaal 88 km. De volgende ochtend heb ik nog een uur of 4 in de omgeving van Melrose gewandeld dus al met al heb ik die 100 km toch wel gelopen.
Toch moet ik onder ogen zien dat ik zo langzamerhand zal moeten gaan kiezen voor wat kortere afstanden. Mijn tempo is gewoon te laag geworden. Zo tussen de marathon en 70 kilometer is op dit soort terrein meer dan genoeg. Zeker in combinatie met de inspanning van het reizen en alle noodzakelijke voorbereidingen op de voorafgaande dag.
8 juli 2017