Het wintert! Sinds een paar dagen vriest het ’s nachts matig, hier en daar zelfs streng en bovendien is er een pak sneeuw gevallen. In de regio Haarlem hooguit 3 centimeter, maar genoeg om het landschap wit te kleuren. Omdat de sneeuw dit keer geen dooi inluidde blijft hij ook nog wel enige tijd liggen.
De Kolk van Spaarndam
Gisteravond beleefde ik een stille idylle in de Spaarnwouder polder. Vandaag, woensdag, waren als gevolg van het sneeuwruimen en strooien veel plekken in de stad alweer sneeuwvrij, maar in de duinen was het nog heerlijk struinen door een knisperend laagje dat er op diverse plaatsen nog redelijk onbetreden bij lag. De temperatuur van een graadje onder nul, weinig wind en een bewolkte hemel zorgden voor het in standhouden van de versheid van de sneeuw.
Witte duinen
Een kleine drie uur lopen door de duinen met de nieuwe Yaktrax onder leverden een goede training op voor de Brocken. En tja, het is en blijft Nederland kwakkelland, want voor zaterdag worden wind en regen verwacht bij 7 graden. Dan is het weer snel gedaan, hoewel het op de langere termijn weer kouder lijkt te gaan worden.
Spaarndam in de vroege ochtend van 31 december 2018, tijdens het laatste duurloopje van het jaar.
Het hardlopen is in 2018 wederom een bepalende factor geweest. Met in ruim 360 kilometer in december (waarvan 103 in de laatste week) kwam het jaartotaal uit op 3901 km. Kwantiteit genoeg dus, hoewel daarmee een eind is gekomen aan een reeks van 8 aaneengesloten jaren van boven de 4000 km. Het aantal lopen was even groot als in 2017 (182), maar de gemiddelde afstand per loop is wat afgenomen.
Het aantal georganiseerde (ultra) marathons is met 9 stuks voor het eerst sinds 2008 onder de 10 gekomen. Daarbij komen echter nog 7 ‘belevenislopen’ van minimaal de marathon-afstand.
De dijk van Marken tijdens de ijzige koude op 3 maart
Als je alleen naar de cijfertjes kijkt dus een lichte afname van het volume, maar dat past helemaal bij het vorderen van de leeftijd. Qua beleving en betekenis blijft het lopen echter alleen maar in kwaliteit toe te nemen. De snelheid neemt af, maar het uren achter elkaar lopen lijkt alleen maar gemakkelijker te worden. En ook de ambitie om er steeds maar weer op uit te trekken wordt er niet minder op, integendeel. Lopen is voor mij een extra zintuig geworden voor verdieping van de geest en assimilatie van de natuur.
Tijdens de grote droogte en hitte van de zomer (Nationaal Park Zuid-Kennemerland op 1 augustus)
Wat waren de top-ervaringen? Natuurlijk de Brocken Challenge in februari, een ultraloop die voor mij en vele anderen tot een cult is geworden. Als buitenlander heb ik het voorrecht om aan de jaarlijkse loting te ontkomen zodat ik in 2019 voor de 10e keer aan de startlijn mag staan voor het ‘Here we go’. De tweede die bij me opkomt is de 11-strandenloop in oktober. Net als de BC een ‘Wohltätigkeitslauf’, in dit geval voor de Hartstichting. Geen wedstrijdelement, geweldige sfeer en prima organisatie. Het schitterende weer hielp natuurlijk ook een handje bij deze zware strandloop van Bloemendaal aan Zee naar Hoek van Holland.
Over het weer gesproken… Van mei tot en met september heerste de Grote Zomer van 2018 met zon, zon en zon, grote droogte en een onafzienbare rij dagen met temperaturen ruim boven de 30 graden. Ik ben geen warmteloper, maar door de lage luchtvochtigheid en door gewenning van het lichaam draaide ik er mijn hand niet meer voor om om marathons zoals de Bokemei Run en de Midzomeravondmarathon bij dat soort temperaturen te lopen. In maart echter kwam de Russische beer op bezoek. Gedenkwaardig was de ijzige trainingsmarathon van Volendam langs het IJsselmeer naar Amsterdam. Kruiend ijs bij Marken en ijszeilers op de Gouwzee bij een snijdende oostenwind.
Tijdens de 11-Strandentocht
En ik ben ook weer naar Engeland geweest. En dat verliep dit jaar niet helemaal volgens plan. In juni zou ik afreizen voor de Calderdale Way Ultra. Maar ik heb alles geannuleerd en ben thuis gebleven. Het zat niet goed tussen de oren, ik zag er als een berg tegenop en had er angstdromen over. In november heb ik een nieuwe poging gewaagd bij de Wooler trail marathon. In 2018 heb ik die succesvol uitgelopen. Maar dit jaar had ik nog geen twee uur gelopen of de moed zakte me weer in de schoenen. De Cheviot doemde op en ik dorst niet meer. Ik voelde me wankel en onzeker, had ook nog eens de verkeerde schoenen aan die geen grip boden op de modder. Uitgestapt dus. En het besluit genomen om geen wedstrijden in Engeland meer te lopen. De durf, elasticiteit, souplesse en drive om dat soort ultra’s te lopen is er gewoon niet meer. Zo maar ineens. Zal wel iets met de leeftijd te maken hebben, maar ook met een stukje mentale en fysieke slijtage denk ik.
Strand IJmuiden bij hoogwater en westerstorm, 8 december 2018
Hoe dan ook, de BC ga ik doen, de 11-strandenloop ook, plus een paar marathons in Nederland. En Rondom Haarlem, dat in 2018 o zo leuk was om te doen, wellicht ook de 6-uursloop van de Haarlemmermeer. En verder gewoon vrijheid, blijheid en de schoonheid van het lopen beleven in de duinen en polders rondom Haarlem. Zonder tijds- en competitiedruk, zonder sweepers. Weer of geen weer.
Zonsondergang vanaf Kop Zuidpier IJmuiden, 29 december
Resultaten 2018: Kilometers totaal: 3901 Aantal lopen: 182 Aantal (ultra) marathons georganiseerd: 9 Aantal (ultra) marathons privé: 7 Aantal wedstrijden < 42km: 3
