Zou het blessureleed nu echt verleden tijd zijn? Ik durf het nog niet te zeggen. Hoe dan ook, met een loop van bijna 22 km, en dat vooralsnog zonder problemen, begint het er op te lijken. Via Spaarnwoude naar de pont van Velsen en via Santpoort terug naar huis. De bus was niet meer nodig! Met gisteravond erbij was dat 30 km binnen 24 uur. Nu afwachten of er geen klachten achteraf gaan optreden. Al met al heeft het 16 weken geduurd om weer een 20-plusser te kunnen lopen. Vorige week (totaal 4 lopen, 49 km) was het op maandag en dinsdag nog een tegenvaller met flink wat rust-pijn. Toen had ik het weekend ervoor nog een stevige wandeling in de Waterleidingduinen gemaakt. Dat leek het probleem te zijn geweest. Hopelijk zet de positieve ontwikkeling nu door.
Bij het licht op het oude Zuiderhoofd van IJmuiden
Het lijkt nog steeds de goede kant op te gaan. Opnieuw een 50-km week, en bovendien met twee wat langere afstanden van 15 en 17 km. Die 17 km (zaterdag) voerde van huis uit langs de voormalige IJmuider spoorbaan naar de kop van het oude Zuiderhoofd. Een mooi stukje lopen. Maar zondagavond was er een tegenslag. Ik had ineens weer behoorlijk wat last, zodat zelfs gewoon wandelen niet helemaal soepel ging. Dat was lang geleden. Wat is er mis gegaan? Zondagochtend heb ik een rondje Schoteroog van bijna 10 km gelopen, en dat is dus 27 km binnen 24 uur. Te hoog gegrepen, zo lijkt het, want halverwege moest ik even rust houden vanwege steken. Bovendien heb ik zondagmiddag samen met de vrouw een pittige wandeling van ruim een uur (mul zand, klimmetjes) in de Waterleidingduinen gemaakt. Tussen de bedrijven door doe ik ook wat schilderwerk binnenshuis, variërend van knielend op de grond tot bovenop de keukentrap. Zo ook op zaterdagochtend, voorafgaande dus aan die 17 km loop.
Ja, nu ik het zo opschrijf zie ik wel in dat dit eigenlijk gekkenwerk was. Op dagen dat ik een wat langere afstand wil lopen zal ik me voortaan wat meer gedeisd moeten houden wat overige fysieke activiteiten betreft. Beter verdelen dus…
Het zou best wel eens kunnen dat de blessure die ik nu heb, en die al ruim drie maanden duurt, niet zozeer een kwestie wordt van ‘herstel’ maar van ‘stabilisatie’. Met andere woorden, een chronische beperking waar ik voortaan maar het beste van moet zien te maken.
Is er nog sprake van een blessure? Het antwoord is ‘ja’. Maar het is geen acute blessure meer, misschien kunnen we het nu beter een chronische zwakte van de rechter achillespees gaan noemen. Want er is onmiskenbaar sprake van een herstel, alleen gaat dat héél langzaam. De vraag is niet alleen of een volledige terugkeer naar de omvang van begin dit jaar wel mogelijk is, maar eerder of ditook wenselijk is. Is circa vijftig kilometer per week vanaf nu de ‘nieuwe normaal’? Of wil ik weer terug naar de 300-plus maanden van weleer met 70 á 80 kilometer per week?
De heide bloeit nog volop
Door de Corona-crisis en het daardoor genoodzaakte thuiswerken kwam er medio maart meer tijd vrij om hard te lopen. Drie uur reistijd per dag vielen plotseling weg. Met als gevolg dat ik 5, ja 6 keer per week ging lopen met in maart ruim 350 km en in april en mei ruim 330 km. Een plotselinge toename van het volume dus. Half april kwam het eerste signaal dat er iets mis was met de achillespees. Na 4 dagen waren de klachten ogenschijnlijk verdwenen zodat ik gewoon doorging op zo’n 85 km per week. Toen daar eind mei de verhuizing van mijn zoon bij kwam met veel kluswerk ging het dus mis.
Het lijkt wel of ik op de North York Moors sta!
Inmiddels mag ik best wel tevreden zijn met deze week voor het eerst weer 50 km op de teller. Woensdag van huis uit door de duinen naar IJmuiden en zaterdag een pittige trail in het Noord-Hollands duinreservaat tussen Bergen en Schoorl. Daar wilde ik de bloeiende heide verkennen. Met 17 km geen super lange route, maar wel heel belastend door het vele mulle zand en klimwerk. Ik bracht het er echter goed van af en had ook na afloop nauwelijks klachten. Maar ‘nauwelijks’ is niet hetzelfde als ‘geen’. Zondagochtend daarna, dus binnen 24 uur, kon ik vrij gemakkelijk 10 km langs de Mooie Nel lopen, via Schoteroog. Maar toen ik zondagmiddag samen met de vrouw een stuk ging wandelen in de duinen en over het strand bij Noordwijk was de hiel toch wel weer gevoelig.Kortom: de blessure is nog niet voorbij, maar staat een bevredigende loop-ervaring niet langer in de weg. De opgave is nu om dit te stabiliseren, dus voorlopig niet boven die 50 km uit proberen te komen. Of er in november een marathon mogelijk is en hoe ik me daar dan het beste op zou kunnen voorbereiden blijft nog even een onbeantwoorde vraag.
Die loop door het NHDR was trouwens ongelooflijk mooi. Toen ik bovenop het uitzichtpunt bij de Kerf stond waande ik me weer terug op de Engelse Moors. Helemaal alleen op een hoog en winderig punt met zicht op zee, donkere wolken, desolate heuvels en door de wind gegeselde, scheefgegroeide dennen.
