Tien keer heb ik aan de Brocken Challenge meegedaan. Een 80 km lange ultra van Göttingen naar het hoogste punt van de Harz, de ruim 1100 meter hoge Brocken. Het tweede deel, van Barbis naar de top van de Brocken bevat een heel zware gedeelte waarbij er meer dan 20 kilometer door diepe sneeuw geploeterd moet worden terwijl het parcours voortdurend stijgt. Dit gedeelte heeft de toepasselijke bijnaam ‘der Entsafter’ gekregen.
In 2010 liep ik mijn eerste BC en tot en met 2018 wist ik de finish elk jaar te halen. In 2019 lukte dat helaas niet. Ik had te veel tijd verloren en moest in Oderbrück. na 73 kilometer, uit de wedstrijd stappen terwijl het hagelde en onweerde. In 2020 heb ik niet meer meegedaan.
Maar dit jaar, 2021, weer wél! Hoe zit dat dan? Vanwege de Corona toestanden ging ook de BC niet door. Om dat een beetje goed te maken is er een ‘virtuele BC’ georganiseerd waarbij je, tegen een bijdrage van 1 euro per kilometer voor het goede doel (de BC is een liefdadigheidsloop) een afstand kon lopen die overeenkomt met een bepaald (deel-)traject van de echte BC. Dat leek me wel leuk en daarom het ik gekozen voor het 38 km lange traject van ‘Barbis zum Brocken’. En dat moet dus op de datum waarop de echte BC oorspronkelijk gepland was gelopen worden op een zelf te bepalen route.
Laat het nou zo uitpakken dat juist op die 13e februari Nederland onder een diep pak sneeuw lag en dat het vroor dat het kraakte! De route door de Amsterdamse Waterleidingduinen en het Noord-Hollands Duinreservaat die ik had uitgezet werd daardoor een echte sneeuwloop. Vooral in de Waterleidingduinen waar ‘off-the-road’ gelopen ma worden kwam ik op nog onbelopen plaatsen terecht waar ik tot aan mijn knieën in de sneeuw wegzakte. Schneebruch! In BC-jargon wordt het lopen door hoog opgestapelde ‘Neuschnee’ vanwege de zwaarte ervan ‘beach volleybal’ genoemd. Nou dat was het zeker, temeer daar ik ook nog een stuk daadwerkelijk over het strand heb gelopen. Met name het gebied rond de Pollenberg zal me lang heugen, pfffft wat was dat zwaar.
Ik had een paar ‘verzorgingsposten’ (VP’s) ingepland waar warme chocolade en wat te eten te krijgen was. De eerste bij Kraantje Lek (8 km) , waar een Pipowagen stond met ‘coffee and hot chocolate to go’. Vervolgens NS station Zandvoort (22 km) en tenslotte Parnassia aan Zee (27 km).
Het was koud maar prachtig helder en zonnig weer met een matige oostenwind. Heel Nederland was aan het schaatsen dus in de duinen was het relatief rustig. Zoals gezegd moest ik 38 km lopen om in aanmerking te komen voor een vermelding op de BC-website en om een certificaat te verkrijgen. Het ging echter zo goed dat ik ter hoogte van de Oosterplas besloot om er nog een extra lusje van 4,2 km over de Starreberg en het Grote Vlak aan vast te knopen.
En dat resulteerde in de eerste marathon sinds 5 mei 2020. Daarna kwam het er niet meer van als gevolg van de flinke Achillespees-blessure die ik eind mei opliep en waar ik vier maanden voor nodig had om ervan te herstellen. Een hele marathon dus, en dat onder deze zware condities. Ja daar ben ik best een beetje trots op. Laten we maar zeggen dat het de BC-spirit was die me daarbij geholpen heeft!
Route
Foto’s
