Mijn vierde Brocken Marathon is een feit! Nu de Brocken Challenge qua inspanning en afstand zo langzamerhand te hoog gegrepen is vormt de Brocken Marathon (onderdeel van de Harz Gebirgslauf) een mooi alternatief. Vanzelfsprekend ontbreekt de heroïsche aankomst in sneeuw, kou en schemerdonker op het Brockenplateau, maar daar staat veel tegenover. In de eerste plaats de Brocken zelf. In plaats van aan het eind vindt de passage nu ongeveer halverwege plaats, dat betekent voor mij rond half twaalf. Dat is na ongeveer 19 kilometer, twee en een half uur na de start in Wernigerode. Een heel andere Brocken vertoont zich dan tijdens de BC! Dan is die vrijwel verlaten omdat de laatste trein met toeristen al lang naar beneden is gereden. Donker, ijzig en stormachtig ligt het plateau onder het rode licht van de televisietoren. Nu, tijdens de Brocken marathon is het er druk en tijdens de afdaling langs de Brockenweg komt je een eindeloze stroom wandelaars, fietsers en door paarden getrokken huifkarren tegemoet. Het ‘Brockengevoel’ speelt zich nu echter op een andere plaats af en wel tijdens de steile beklimming die via de ‘Kleine Brocken’ loopt. Kille windstoten en spookachtige mistflarden die tussen de gekromde sparren en kale rotsblokken kronkelen vormen een mystieke entourage terwijl je meter voor meter omhoog zwoegt langs de Hirtensteig. Een stijging van 400 meter in twee kilometer, gemiddeld 20% dus, hier en daar nog een stuk steiler.
De eigenlijke passage van het Brockenplateau is maar kort en voor je het weet gaat het alweer omlaag. Maar dan volgen nog ruim 20 prachtige kilometers over stenige paden langs diverse ‘klippen’ (rotsformaties), over door de sparrenziekte vrijwel kaalgeslagen hellingen met fantastische uitzichten, alsmaar naar beneden totdat je in de verte het kasteel van Wernigerode ziet. Nu lijkt het makkelijk, 20 kilometer afdalen, maar dat is het allerminst. De hartslag is voortdurend hoog (zo’n 160 gemiddeld) en het is een aanslag op knieën en kuiten. Slechts op twee plaatsen moet er nog even geklommen worden, een welkome afwisseling! Gelukkig is er gezorgd voor meerdere goed uitgeruste verversingsposten waar je even kan uithijgen onder het genot een versterkende warme haverdrank (met een minder smakelijke term ‘Schleim’ genoemd).
Het ging echter niet helemaal van een leien dakje. Want na ongeveer 35 kilometer merkte ik dat ik met mijn bovenlijf oncontroleerbaar naar links begon te hellen. Ik kon het niet verhinderen, wat ik ook probeerde. Het was alsof ik geen kracht meer in mijn bekken had. Op het laatst werd het zo erg dat ik nauwelijks rechtuit kon lopen en zelfs stukjes moest gaan wandelen. De laatste 2 kilometer werden daardoor een lijdensweg en ik was bang dat ik door de EHBO uit de loop gehaald zou worden. Dat gebeurde gelukkig niet en met een laatste krachtsinspanning om rechtop te blijven staan kwam ik in 5 uur 20 onder het finishdoek door. Niet eens zo slecht, in aanmerking genomen dat ik door de problemen zeker 10 minuten had verloren.
Vreemd genoeg was het probleem na de finish meteen verdwenen en was er niets aan de hand. Ik heb later mijn fysio geraadpleegd. Volgens hem had het te maken met een verzwakking van de bekkenspieren, mogelijk als nasleep van de val tijdens de Harzquerung dit voorjaar (ja weer die Harz). Misschien dat ook de leeftijd meespeelde. Zelf dacht ik ook nog aan de nieuwe schoenen die ik droeg en die nog niet ingelopen waren. Gelukkig wijst niets op een herseninfarct, want dan zouden de klachten (eenzijdige spierverzwakking) ook na de finish moeten hebben aangehouden. In elk geval moet ik nu wel spierversterkende oefeningen gaan doen, want in november is alweer de Hoge Venen marathon en dan wil ik dit niet nog een keer meemaken…
8 oktober 2021
Brocken Marathon
5:20:02
7 van 11 M65
298 van 349 M
359 van 433 M/V
Route
Fotos