Wat is er aan de hand?
Het issue is dat ik al enige tijd borst- en benauwdheidsklachten heb als ik me tijdens het hardlopen meer dan gemiddeld inspan. Ik heb dan het gevoel dat er ineens een grote hand op mijn borst drukt waardoor ik niet bij mijn adem kan komen. Dat noopt mij dan om te stoppen met rennen en even stil te staan of te wandelen. Daarna gaat het dan wel weer. Het begon vorig jaar bij de Leiden marathon en daarna bij de Halve van Haarlem. Altijd in de eindfase als ik probeer om nog iets van mijn tijd af te snoepen of om nog een paar lopers vóór mij nog in te halen. Niemand van de toeschouwers op de Zijlweg in Haarlem begreep waarom ik honderd meter voor de finish ineens moest stoppen en gaan wandelen. Dat was geen leuke ervaring. Misschien dat ik het al veel langer dan een jaar onder de leden heb, maar dat kan ik me niet zo goed herinneren. Onlangs voelde ik me ook niet goed na afloop van een lange en zware duurloop in het Noordhollands Duinreservaat.
Ik ben daarom naar een sportarts gegaan om een cardio-vasculaire inspanningstest te doen met ademgasmeting. Daar werd een goede conditie gemeten, prima longfunctie en uitstekende hemoglobinewaarden maar… ook een paar vreemde terugslagen in het hart terwijl de bloeddruk richting de 160 ging. Mijn bloeddruk is inderdaad al enige tijd aan de hoge kant. De sportarts heeft de metingen naar een cardioloog gestuurd en die zag er aanleiding in voor een verder onderzoek. Hartfilmpje, een CT-scan en een 24-uurs Holtermeting. Het hartfilmpje was OK maar de CT-scan liet een behoorlijk uitgebreide verkalking van de hartvaten zien. Daar zit dus waarschijnlijk het probleem. In elk geval was het alarmerend genoeg om mij ertoe te bewegen om van de Halve van Haarlem af te zien. De nacht vóór de loop was ik onrustig en had ik vreemde dromen. Ik draag altijd een gouden kettinkje met een groene steen eraan. Die is mij ooit door iemand gegeven ‘om te dragen als ik gezondheids- of andere problemen had’. Een beschermende talisman dus. En laat nou op de ochtend van de Halve bij het opstaan dit kettinkje ineens breken en de steen kletterend op de grond vallen. Bijgeloof of niet, ik had er genoeg van. Ik besloot om niet te starten en van dat besluit was ik niet meer af te brengen. In plaats daarvan ben ik met mijn vrouw meegereden naar Bergen. Zij moest daar in de ochtend werken en ik heb in de tussentijd een mooie korte duintraining gedaan. Ging prima overigens.
Inmiddels heb ik naar aanleiding van de CT-scan en de Holtermeting een gesprek met de cardioloog gehad. Deze heeft mij het lopen van marathons ontraden en ook geadviseerd om even met kortere afstanden te stoppen totdat er meer duidelijkheid is verkregen via een hartkathedrisatie. Voor de tussentijd heb ik medicijnen gehad. Geen goed nieuws dus.
Geen Brocken Marathon dit jaar en waarschijnlijk ook geen wedstrijden meer. Ondanks dat loop ik wel af en toe in een rustig tempo korte loopjes van een uurtje of iets langer. Dat gaat best wel goed maar meer dan dat zit er voorlopig niet in.