Omdat mijn partner af en toe op zondagochtend in Bergen moet werken grijp ik de gelegenheid aan om met haar mee te rijden. Vanuit Bergen kan ik dan een mooi rondje van ca. 16 km door de Schoorlse Duinen lopen. Wat is de natuur daar prachtig zeg! Hellingen met op de flanken dichte dennenbossen, smalle zigzagpaadjes over de heidevelden en riante uitzichten over zee en duinen. Wat dat laatste betreft is de Kerf wel het hoogtepunt. Op het uitzichtpunt bovenop een hooggelegen duin kijk je uit over een eindeloze kustvlakte die vroeger door de zee overstroomd werd waardoor een zilte vallei ontstond, de ‘Parnassiavallei’, waar allerlei zeldzame planten bloeien. Het gat in de duinen is in 1997 kunstmatig uitgegraven, het heeft dus geen natuurlijke oorzaak. Hieronder een paar foto’s.
Op sommige plaatsen begint de struikheide nu in bloei te komen, over een maand zullen de heidevelden helemaal paars zijn. Op zondagochtend is het nog vrij rustig in de Schoorlse Duinen, zeker op de kleinere trails. Maar je moet wel de grote fietspaden en de mountainbikeroutes zo veel mogelijk vermijden, want daar kun je niet echt van rust spreken. En dat is toch altijd weer het mooie van hardlopen, dat je je echt alleen met de natuur kunt voelen, een natuurwezen onder de natuurwezens.
De vierde trainingsmarathon van dit jaar heb ik de ‘Kruisbergmarathon’ gedoopt. De Kruisberg is een uitspanning in het Noord-Hollands Duinreservaat ter hoogte van Heemskerk. Ik ben daar als eens eerder geweest, maar dat was altijd als onderdeel van lopen die in Castricum of Alkmaar begonnen of eindigden. Deze keer was het van huis uit. De route van deze ruim 42 km lange loop liep vanuit Haarlem via Spaarndam en het Westhoffbos naar het veer van Buitenhuizen. Aan de overkant van het Noordzeekanaal volgde ik eerst het natuurpad dat parallel aan het Noordzeekanaal loopt. Daarna langs de N246 naar de Vuurlinie, die een onderdeel vormt van de Stelling van Amsterdam. Aan het begin van deze Vuurlinie, die nu een mooi beschaduwd wandel- en fietspad is met een lengte van ruim 2 kilometer, ligt het Fort Zuidwijkermeer. Eerder al was had ik het Fort Bezuiden Spaarndam gepasseerd. Aan het eind van de Vuurlinie ligt vervolgens op de grens met Beverwijk het Fort aan de St. Aagtendijk. Hier loop je dan Beverwijk binnen langs het Aagtenpark en een aantal sportcomplexen. Daarna volgt een stukje door woonwijken en via de rand van Heemskerk kom je aan bij de ingang van het NHDR. Na 2 km is daar dan de Kruisberg. Na 24 km was het tijd voor een cappuccino met appelgebak en een kwartiertje pauze.
De terugweg naar Haarlem ging door het NHDR richting Wijk aan Zee. Na een kleine 10 km nam ik de (van te voren gereserveerde) watertaxi van de Noordpier naar het Sluisplein in IJmuiden (Kop van de Haven). Dat was wel een kwestie van timing, ik moest daar uiterlijk om 13:23 zijn. Anders had ik 2 uur moeten wachten op de volgende afvaart of weer teruglopen naar Beverwijk. Maar het lukte, ik was om 1300 bij de afvaartsteiger. Langs de andere kant van het Noordzeekanaal ben ik vervolgens naar Velsen Noord gelopen en na een AA-tje in het cafetaria bij de pont aldaar ben ik via Driehuis en Santpoort-Noord naar Haarlem teruggelopen. Toen de 42,2 km een feit waren (de 2,4 km die ik varend had afgelegd niet meetellend) ben ik voor het laatste stukje op de bus gestapt. Het doel (een marathon) was bereikt en ik vond het welletjes zo.
Het was goed weer om te lopen. Wisselend bewolkt, ongeveer 20 graden en een windje dat af en toe aan de frisse kant was. Met de nodige onderbrekingen, o.a. de twee pontoversteken en de Kruisberg heb ik de afstand goed weten te volbrengen. Alleen na afloop wat pijn in de rechterheup en onderweg af en toe wat gepiep van de rechter Achilles. Die was de dag ervoor overbelast geraakt door een ‘staande receptie’ op mijn nieuwe werk die bijna 2 uur duurde.
Zo’n langzame trainingsmarathon gaat dus prima, maar hoe zou een echte wedstrijdmarathon met een hoger gemiddelde en zonder rustpauzes mij bevallen? Misschien dat ik dat dit najaar weer te weten kom.
In elk geval was deze loop de 230e loop van marathonlengte of langer.
Wijk aan Zee gezien vanaf het Hoge Duin met in de verte de hoogovens
Kruisbergmarathon 7 juli 2021 42,3 km 5u05min netto Route
Het is na het koele voorjaar nu eindelijk fraai zomerweer geworden in Nederland. Droog hogedrukweer met heel veel zon en temperaturen van rond de 25 graden. UV-factor 7 dus insmeren is geboden. Hardlopend in de duinen kan het dan behoorlijk warm aanvoelen, dus op dagen als deze ga ik bij voorkeur in de ochtend lopen, dat is een stuk aangenamer. Deze foto’s zijn gemaakt in Duin en Kruidberg, bij de Olmenberg (Olmenpad).
Omdat we met Pinksteren in Vierlingsbeek (in de gemeente Boxmeer, Noord-Brabant) verbleven was dat een mooie gelegenheid om de Kasteeltuinen in Arcen te bezoeken. Het weer was niet al te best, koel en regenachtig, maar de prachtig aangelegde thema-tuinen deden dat ongemak snel vergeten. De volgende dag in de ochtend hebben we te voet Venray verkend, met o.a. een wandeltocht door het Odapark om daar de natuur en de kunstwerken te bewonderen. Het weer was deze dag iets beter, droog met af en toe opklaringen waar wel een krachtige en koude westenwind. Sinds begin april liggen de temperaturen meerdere graden onder het langjarig gemiddelde. Een zo koude april en mei samen is al bijna 50 jaar niet voorgekomen.
Maar goed, in de middag had ik een hardlooproute uitgezet in de Vredepeel, het grensgebied tussen Noord-Brabant en Limburg. Dit gebied was vroeger grotendeels bedekt met heide, maar hele stukken zijn ontgonnen voor grootschalige landbouw. Dat zijn niet de mooiste delen van de route. Hier bevinden zich ook talrijke megastallen voor de varkensteelt. Van verre komt de varkenslucht je al tegemoet, maar de enorme, op fabrieken lijkende loodsen zijn aan de buitenkant hermetisch afgesloten, zodat je de dieren die daar opgehokt zitten niet kunt zien. Ik kreeg er een onprettig gevoel bij.
Gelukkig liep de route ook door mooie natuurgebieden, zoals het Zwartwater. De heide die hier te vinden is is een overblijfsel van de Peel, die zich over maar liefst 50 kilometer uitstrekte. Nu is het amper 2 kilometer groot. De bossen die er staan zijn ruim 100 jaar geleden aangeplant. Hetzelfde geldt voor het Testrik. Ook dit is aangeplant als een zogenaamd ‘oogstbos’. Op de website van Visit Noord-Limburg staat hier het volgende over vermeld: “Het bos van de Testrik is ongeveer 100 jaar oud. Het werd met kruiwagen en schop aangelegd rond 1907 om de woeste gronden van de Peel nuttig te maken. Akkerbouw was niet mogelijk, daarvoor was de grond te arm. Daarom legde men ‘bos-akkers’ aan: lange, rechte rijen bomen van dezelfde soort, die eens in de zoveel jaar ‘geoogst’ werden. Tegenwoordig wordt het bos zo beheerd, dat ook dieren, planten en recreanten er graag komen: er mogen meer soorten groeien en het mag ruig door elkaar. Dit bos is 151 hectare groot”. Het rechthoekige patroon van kaarsrechte lanen is inderdaad opvallend. Verderop ligt het Loobeekdal. Dit is een natuurgebied met bloemrijke vochtige graslanden rond het weer meanderende beekje de Loobeek. Na herinrichting een paar jaar geleden is het beekje over ongeveer 3 kilometer te volgen over een grasachtig en zompig wandelpad dat begint bij een gerestaureerde watermolen en eindigt bij het plaatsje Merselo.
Ingang tot het Zwartwater
In Merselo was het na 17 kilometer tijd voor een kop Cappuccino waarna het via de Ballonzuilbossen terug ging naar het startpunt bij bungalowpark ‘de Helderse Duinen’ bij Overloon. De Ballonzuilbossen zijn genoemd naar het oudste luchtvaartmonument van Nederland, de Ballonzuil die in 1896 is geplaatst. Deze is opgericht ter gelegenheid van de landing van een Franse Luchtballon die in 1871 was opgestegen uit een omsingeld Parijs. Gezien de kaarsrechte paden zijn ook deze bossen kunstmatig aangelegd.
Al met al een afwisselende en best wel inspannende tocht van bijna 24 kilometer waar ik in totaal zo’n 3 uur voor heb uitgetrokken. De indruk die overblijft is toch wel die van een landschap dat door het ingrijpen van de mens zijn oorspronkelijke ruigheid en uitgestrektheid helaas grotendeels is kwijtgeraakt. Maar waar is dat niet zo in Nederland?
De watermolen aan de Loobeek bij Weverslo
Normaal gesproken draai ik mijn hand niet om voor een dergelijke afstand, maar dit keer was ik behoorlijk uitgeput. Bij menig rustbankje heb ik even halt moeten houden om weer op kracht te komen. Ik vermoed dat al het gewandel van de voorafgaande dag en ochtend daar wel debet aan is. Bovendien heb ik er een verkoudheidje aan over gehouden.
Naschrift 25 mei: Inmiddels heb ik verhoging en klachten die aanleiding waren om vandaag een Corona-test te laten afnemen. Wat het ook is, dat verklaart wel waarom ik zo moe was tijdens en na de loop.
Rondje Vredepeel 23 mei 2021 23,4 km 231 phm Bruto tijd 2 u 50 min Route
Zolang er nog geen marathons georganiseerd worden is het individueel lopen van die 42 kilometers altijd een optie. Deze derde trainingsmarathon van dit jaar voerde van Castricum via het Noord-Hollands Duinreservaat naar Bergen. Niet linea recta natuurlijk maar via allerlei omzwervingen zigzaggend door het duin. Pleisterplaatsen waren Egmond aan Zee en Bergen aan Zee. Vandaag waren voor het eerst weer de terrassen geopend dus dat kwam goed uit. Bovendien was het mooi weer met veel zon, een matige wind uit het noordoosten en een graadje of 12.
Het werd een pittige en ook bijzonder fraaie route. Dit gebied straalt een grotere ongereptheid en uitgestrektheid uit dan de duinen van Zuid-Kennemerland. Het is allemaal grootser en weidser.
Tussen Egmond aan Zee en Bergen aan Zee moest ik van de geplande route afwijken omdat die was afgesloten vanwege het broedseizoen. Daardoor moest ik weer helemaal omlopen via Egmond aan den Hoef. Door een navigatiefoutje kwam ik toen op het fietspad langs de autoweg naar Bergen (Herenweg) terecht en moest ik dat ruim drie kilometer volgen om weer terug de duinen in te kunnen. Het voordeel daarvan was echter dat ik mooi zicht had op de prachtig in bloei staande bollenvelden.
Bollenvelden aan de oostrand van de duinen
Vanwege de extra kilometers die ik door al die omwegen had gemaakt ben ik na Bergen aan Zee niet helemaal doorgelopen naar Schoorl. In plaats daarvan heb ik een aantal ‘random’ omzwervingen gemaakt op de grens van het Noord-Hollands duinreservaat en de Schoorlse Duinen. In dat gebied is er veel heide die nu natuurlijk nog niet in bloei stond.
Na zo’n 15 kilometer liep het niet meer zo lekker. Ik kreeg steeds zwaardere benen, het leek wel een hongerklop. De banaan die ik bij me had moest er aan geloven maar hielp niet veel. Het was ook best wel warm in het mulle zand dat daar overvloedig aanwezig was. Pas na een flink stuk appelgebak in Bergen aan Zee ging het weer beter en kwam de kracht in de benen weer terug. In Bergen, waar ik na ruim 43 kilometer precies op de afgesproken tijd finishte, stond mijn vrouw (die daar nu werkt) met de auto zodat we na wederom een terrasje gepikte te hebben samen terug konden tijden.
Ik kan terugblikken op een geslaagde training die wel wat zwaarder bleek te zijn dan ik ingeschat had! Gelukkig heeft de Achilles zich er goed doorheen geslagen.
Noord-Hollands Duinreservaat
28 april 2021
Trainingsmarathon Castricum-Bergen via het NHDR
43,5 km
5u40min netto Route
Een wel heel bijzondere ontmoeting vandaag en niet helemaal zonder risico. Want daar stond ik ineens oog in oog (of moet ik zeggen neus aan neus) met een wisent! En dat is toch wel een wat woester wezen dan die tamme Schotse Hooglanders…
Hoe kwam dat zo? Natuurlijk ben ik niet gaan hardlopen door het wisentenreservaat zelf, want daar is alleen wandelen toegestaan. Maar ik loop regelmatig een rondje door Middenduin en daar heb je bij het Meertje van Burdet een uitzichtpunt aan de oostzijde van het afgeschermde gebied. Daar was niets te zien, alleen maar heel veel mensen met spelende kinderen. Ik zag echter dat er vanaf het begin van het paadje naar het uitzichtpunt een trail liep die de grens van het wisentengebied over zo’n 500 meter volgde, in de richting van de spoorbaan Haarlem-Zandvoort. En omdat ik van trailtjes hou ben ik daar maar eens langs gaan lopen. En wat denk je? Na nog geen 100 meter sta ik plotseling tegenover een hele kudde van zes of zeven wisenten! Ze waren rustig aan het grazen en helemaal niet schuw. Er waren dan ook geen kalfjes aanwezig. Wel meende ik een stier te ontwaren. Al grazend kwam één exemplaar recht mijn kant op wat bovenstaande foto opleverde. Het ziet er nogal dreigend uit, maar tussen mij en die grote gehoornde kop liep nog wel een afrastering met schrikdraad. Hoewel die er zo kwetsbaar uitzag dat het dier er gemakkelijk dwars doorheen had kunnen stormen… Gelukkig bleek hij meer geïnteresseerd te zijn in het malse gras dan in een hardloper met een mobieltje! Het was in elk geval een unieke en indrukwekkende confrontatie.
Afgelopen weekend hebben we weer doorgebracht in Drouwenerzand, midden op de Hondsrug. Rustig in het bos, hoewel je in de verte het verkeer over de Hunebed Highway, de N34 voorbij kunt horen razen. Het was een echt maartweekend, met op zaterdag mooie wolkenluchten, een frisse wind en enkele hagelbuien. Zondag was het een groot deel van de dag bewolkt en regenachtig, maar wel wat hogere temperaturen. Prima weer om de Hunebedden in de omgeving hardlopend een bezoek te brengen.
Zaterdag een route aan de oostkant van de N34. Eerst een lus over de mooie heide van het Drouwenerzand, gevolgd door een bezoek aan de D23 en D24 bij Bronneger en natuurlijk de daar vlakbij zo romantisch gelegen D21 met de D22, het kleinste hunebed van Drenthe.
Hunebed D26, Drouwenerveld
Zondag was dan de westzijde van de N34 aan de beurt met eerst vlak bij bungalowpark het Drouwenerzand waar we verbleven de D19 en D20 en daarna de fraaie D26 in het Drouwenerveld aan de rand van de Staatsbossen. Hier werd ik nog aangesproken door een andere hardloper die mij wilde overhalen om samen met hem een ‘Hunebed-challenge’ te organiseren. Toen ik zei dat daar wel wat praktische bezwaren aan zouden kleven omdat ik in Haarlem woonde liet hij dit nogal spontane plan weer varen. Wat mij betreft zijn die 10 Brocken-challenges wel genoeg geweest en heb ik geen behoefte aan ook nog een Hunebed-challenge. Ik kom daar liever niet in georganiseerd verband, maar alleen. Op die manier kom je toch het meest onder de indruk van deze mysterieuze plekken en is de kans dat je het ‘Hunebed-high’ beleeft het grootst.
Trainingslopen in Drenthe, omgeving Drouwen: 27 maart 13km.Route 28 maart 12 km.Route
Vandaag is het geloof ik al de vijfde dag op rij dat de temperatuur boven de 15 graden is uitgekomen. Vanmiddag was het hier in de duinen bij Haarlem zelfs ruim 18 graden! In februari al in een enkel shirtje lopen, ik kan me niet herinneren dat ik dat eerder heb gedaan.
Vanmiddag overkwam me tijdens de duintraining een verrassing. Door halverwege de ‘Koningsweg’, de meest noordelijke route door Duin en Kruidberg naar de kust, even de ‘bush’ in te lopen en een duintop te beklimmen ontvouwde zich een mij onbekend, schitterend uitzicht op het Cremermeer. Vanaf de zuidkant had ik het al vaker zien liggen, maar nog nooit vanuit het noorden. Hoe vaak ben ik hier niet langs gelopen zonder te weten wat er achter die duinenrij lag?
Het Cremermeer, gezien vanuit het noorden.
En tweede verrassing deed zich voor bij Kattendel. Het grondwater staat daar aan het eind van de winter altijd hoog waardoor het fietspad richting de strandopgang wel vaker overstroomd wordt, maar zo hoog als het water nu stond had ik nog niet eerder meegemaakt. Dat kwam natuurlijk door de enorme hoeveelheden smeltwater doordat het pak sneeuw van 20 centimeter in een paar dagen tijd weggesmolten was. Gelukkig had de beheerder er een paar stepstones neergelegd, want anders waren het wel heel natte voeten geworden!
Tijdelijke stepstones bij KattendelJa, dit is februari! (Bij het Duinmeer)
De winter is binnengevallen, en hoe! Hieronder het verslag van drie winterse trainingslopen op 7, 8 en 10 februari.
7 februari
Zand op het ijs in de Hekslootpolder bij Haarlem
In januari was er sprake van een ‘Sudden Stratospheric Warming’ waarbij de temperatuur hoog in de atmosfeer boven het noordpoolgebied plotseling enorm stijgt. Vaak luidt dat ongeveer een maand later op lagere breedten een winterperiode in. Dus we waren gewaarschuwd! Maar de ijzige, gierende oostenwind waarmee de kou vandaag binnenviel was toch wel huiveringwekkend. Bovendien ging hij gepaard met langdurige sneeuwval. Een heuse sneeuwstorm met forse windstoten deed wegen en daken ‘roken’ en wierp forse sneeuwduinen op. En het is niet voor één dag, want het lijkt er op de we nog zeken een week en mogelijk langer met matige tot strenge vorst te maken krijgen. IJs en schaatsen dus! Maar ik denk dat ik het bij hardlopen houd, het risico op blessures bij schaatsen vind ik te groot. Gisteren was het al behoorlijk koud tijdens de 27 km lange loop door de Waterleidingduinen naar Hillegom. Vooral toen ik door een uitgevallen trein bijna drie kwartier op vervoer terug moest wachten. Op het kale perron in Hillegom was nauwelijks beschutting te vinden. Gelukkig kon ik in een snackbar in de Zilk even opwarmen. Maar de koffie moest ik wel buiten opdrinken!!
Sneeuwjacht bij de Stompe Toren, Spaarnwoude, 7 februari 2021
Vanochtend was het in de Hekslootpolder en boven Spaarndam echt ijzig. Oost 7 á 8, dik onder nul, stuifsneeuw en een gevoelstemperatuur van -13. Landelijk Code Rood vanwege de sneeuwduinen op de weg. Maar met de extra dikke ‘Brocken’-outfit en de Yaktrax onder was het goed te doen. Die zal ik de komende week nog wel vaker nodig hebben. Er zijn zelfs plannen om weer een keer de Amsterdam-Marken ‘ijstocht’ langs de Gouwzee te gaan lopen…
8 februari
Brederodeberg, Kennemerduinen
Na de ‘sneeuwpolder’ van gisteren was het vandaag de beurt aan de ‘sneeuwduinen’. Nou hoef ik daar in dit geval niet ver voor van huis, want voor de deur lag al de eerste sneeuwduin van een halve meter hoog. Maar ik bedoel natuurlijk de echte duinen. Het was al een hele krachttoer om er te komen, want het was vier kilometer lang door opgewaaide sneeuwhopen ploeteren. Soms lag het heel hoog opgestuwd, op andere plaatsen was het wegdek nog gewoon te zien. Maar eenmaal in de Kennemerduinen was er sprake van een dek van minimaal 5 centimeter. Het was bitter koud met nog steeds een harde noordooster en 5 onder nul. Het stijgende pad tussen de sparren door naar de Brederodeberg deed me denken aan de andere grote ‘Br’, ja inderdaad die. Naar de Harz kunnen we dit jaar niet en kennelijk als troost is de Harz dan maar naar ons toe gekomen. Prachtige contrasten tussen de donkere stammen en de witbesneeuwde flanken van het duin. Indrukwekkend waren ook de sneeuwjachten over het Grote Vlak. Op het pad omlaag richting de Dronkendel lagen enorme stuifbergen tot wel anderhalve meter hoog! Gelukkig was de bovenlaag van de sneeuw hard bevroren en trad er geen ‘Schneebruch’ op. En rustig dat het was! (op het loeien van de wind in de bomen na dan). Doordat er gisteren en vandaag nog nauwelijks goed berijdbare wegen zijn hebben nog niet veel mensen de duinen weten te bereiken. Bovendien werden de paar wandelsporen die er waren meteen weer onder gestoven. Daardoor heb ik grotendeels door de maagdelijke sneeuw gelopen, alsof ik de eerste mens in de duinen was, een ‘Adam in de sneeuw’. Geen wonder dat allerlei oerinstincten weer boven kwamen. Ja zeker, het toendralopen is weer terug van weggeweest.
Het Grote Vlak, Kennemerduinen, gevoelstemperatuur -13
10 februari
Klein Olmen, Kennemerduinen. Voetpad richting kuststrook.
Opnieuw een ware sneeuwtocht. Het heeft alweer twee dagen niet meer gesneeuwd, maar er lagen nog bergen sneeuw in de duinen. In de buurt van de ingang (Bleek en Berg) waren de paden door de vele wandelaars helemaal platgetreden, dus die waren goed beloopbaar. Maar verderop richting het westen, bij Klein Olmen en op de trail van De Blink naar Klein Doornen lag het op veel plaatsen 30 tot 40 centimeter hoog opgewaaid, soms nog hoger. Hier hadden duidelijk nog niet veel mensen gelopen, maar waar ze hun voeten hadden neergezet waren diepe kokers in de sneeuw ontstaan. Verder alleen maar sporen van reeën en klein wild. Ik heb geen sporen van de grote grazers gezien. Waar zouden die zich ophouden of zouden ze naar de koraal bij de Zeeweg gegaan zijn waar altijd voeding klaar staat? De hele entourage deed me sterk denken aan het tweede deel van de ‘Entsafter’ van de Brocken Challenge, het diepbesneeuwde traject van de Jagdkopf naar Lauschebuche. Ploeteren door de sneeuw, telkens wegzakken en uit balans raken. En toen ik op het effen, platgetreden pad naar de uitgang groepjes langlaufers tegenkwam kon het niet anders of er kwamen herinneringen op van de loipen tussen Königskrug en Oderbrück. Een mini-BC in de Kennemerduinen bij Haarlem! Zie het fotoalbum voor veel mooie foto’s!
De Achillespeesblessure is deze week stabiel gebleven. Dat wil zeggen dat loopjes tot maximaal 1 uur redelijk goed te doen zijn. Hoopgevend is dat het punt waarop de gevoeligheid begint steeds verder opschuift. Het ligt nu op een kilometer of 6 á 7. Met 37 km heb ik deze week vrijwel net zoveel afgelegd als de week ervoor. Verschil is wel dat er maar 1 loopband training bij zat en dat de overige 4 loopjes trails in de buitenlucht waren. Ook heb ik van woensdag tot en met zaterdag op 5 opeenvolgende dagen getraind. Dat had er mee te maken dat ik van vrijdag tot en met zondag van een korte vakantie heb genoten in Drouwen (Drenthe). Daar kon ik een mooi rondje van 5 kilometer maken door het Drouwenerzand, een schitterend natuurgebied met bos en heide. De ondergrond (bospaden met een verend kleed van dennennaalden of zandpaden over de heide) was ideaal. Enkele gedeelten met rul zand waren wat zwaarder. Ik heb dat rondje 2 maal gelopen en daarnaast een iets langer rondje van bijna 9 kilometer. Dat voerde me ongewild over 3 km geasfalteerde weg maar dat leverde geen problemen op. Dus dat gaat ook weer voorzichtig lukken… Woensdag, dus voordat ik naar Drenthe afreisde, heb ik bij een temperatuur van tegen de 30 graden een loopje gedaan van Bleek en Berg via de duinen naar IJmuiden aan Zee. De eerste twee van die 11 km waren ook onverhard. Toen was dat nog te hoog gegrepen (ook qua afstand) want na 6 km kreeg ik weer behoorlijke klachten. De volgende dag trokken die gelukkig weer weg. Tijdens de loopband training de dag daarna schoot het ook nog eens in mijn hamstring. Een duidelijk signaal dat ik er qua herstel nog lang niet ben!
Omdat mijn partner af en toe op zondagochtend in Bergen moet werken grijp ik de gelegenheid aan om met haar mee te rijden. Vanuit Bergen kan ik dan een mooi rondje van ca. 16 km door de Schoorlse Duinen lopen. Wat is de natuur daar prachtig zeg! Hellingen met op de flanken dichte dennenbossen, smalle zigzagpaadjes over de heidevelden en riante uitzichten over zee en duinen. Wat dat laatste betreft is de Kerf wel het hoogtepunt. Op het uitzichtpunt bovenop een hooggelegen duin kijk je uit over een eindeloze kustvlakte die vroeger door de zee overstroomd werd waardoor een zilte vallei ontstond, de ‘Parnassiavallei’, waar allerlei zeldzame planten bloeien. Het gat in de duinen is in 1997 kunstmatig uitgegraven, het heeft dus geen natuurlijke oorzaak. Hieronder een paar foto’s.
