Geplaatst op

6 Uur van de Haarlemmermeer

Met Mo Idrissi voor de start

Door allerlei omstandigheden heb ik sinds november 2023 geen marathon meer gelopen. Medio januari zag het er zelfs eventjes naar uit dat ik helemaal niet meer zou kunnen hardlopen. Gelukkig viel dat mee en kon ik na het herseninfarct weer voorzichtig gaan opbouwen. Dat resulteerde op 1 april in de Lions Heuvelloop van 15 km en sindsdien twee halve marathons en een 10 km. Maar langer dan 25 kilometer heb ik qua afstand dit voorjaar niet gelopen. Daarom was het een groot avontuur om toch in de Zes uur van de Haarlemmermeer te starten. Maar ik dacht: dit kan een mooie test worden want ik kan er na elk rondje van ca. 1400 meter uit stappen mocht het niet meer gaan. Kortom, kijken hoe ver ik kan komen met de 30 km als richtlijn.

Welnu, het werden ruim 48 kilometers. En dat hadden er best 50 of meer kunnen zijn als ik niet zo voorzichtig was geweest. Halverwege de marathonafstand heb ik 10 minuten rustig koffie zitten drinken in de kantine en ná de marathon opnieuw. Vervolgens heb ik een paar rondjes gewandeld en de laatste twintig minuten ben ik nog even voluit gegaan. De marathon heb ik in 4u55min gelopen, inclusief die 10 minuten onderbreking. Een bemoedigend en best wel onverwacht resultaat dus. En dat terwijl het met 24 graden ook nog eens behoorlijk warm (en zonnig) was. Maar het ging gewoon lekker. Tot aan de 36 km heb ik ruim 9 km/uur gemiddeld gelopen. Daarna ging het gas er af omdat het ultieme doel, een marathonafstand, me niet meer zou kunnen ontglippen.

De Zes uur van de Haarlemmermeer is een goed georganiseerd en gezellig evenement dat overloopt van het enthousiasme. Een ‘old school’ ultrafestijn waar ik weer oude bekenden zoals Bob Bock, Mo Idrissi, Wilma Dierx en Ferry van der Ent heb mogen ontmoeten. Alle lof en hulde voor de organisatoren en vrijwilligers. Het was mijn elfde deelname.

Staat de deur naar de marathon nu dan weer open? Het lijkt er wel op hoewel ik met ook op de kortere afstanden wil blijven richten. Maar het kriebelt wel weer. Zo is de gedachte aan de Midzomeravondmarathon, die uit rondjes van 10 km bestaat, best wel aanlokkelijk. We zullen wel zien. Laten we maar zeggen dat de marathondeur weer op een kiertje staat!

De atletiekbaan van AV Haarlemmermeer na afloop

 

Overzicht alle deelnames

Geplaatst op

6 uur van de Haarlemmermeer

Lopen met nummer 4!

Het begint ook de speaker op te vallen, want volgens hem behoor ik met deze negende deelname aan deze 6-uursloop tot de ‘oudgedienden’.

Deelnames André Boom

De eerste keer was in 2009, toen nog op het Floriadeterrein in Vijfhuizen. Een mooi parcours door een park, langs vijvers en met elke ronde een doorkomst door de Expohal. Na 2017 is het parcours verlegd naar de omgeving van de atletiekbaan van de AV Haarlemmermeer in Hoofddorp. Een ronde van bijna 1900 meter op en om de atletiekbaan. Na een onderbreking van twee jaar heb ik deze loop in 2021 weer opgepakt en hij staat sindsdien op mijn ‘klassiekerslijstje’. Vorig jaar vond de editie vanwege de corona bij wijze van uitzondering in september plaats, dit keer weer in juni. Het kan dan behoorlijk warm zijn en ook dit jaar was dat zo. Toen om een uur of twaalf de zon doorbrak werd het benauwd warm met zo’n 23 graden, op de atletiekbaan nog iets meer. Voor veel lopers was dat het breekpunt. Mede daardoor is er door de winnaar net geen nationaal record gelopen.

De 6 uur van de Haarlemmermeer is een tamelijk kleinschalige maar oergezellige loop, mogelijk gemaakt door een enthousiaste organisatie en idem dito vrijwilligers die er hun hele zaterdag voor opofferden. Het betaalbaar houden van dit soort evenementen wordt steeds moeilijker door de op alle fronten stijgende kosten. Daar komt dan nog bij dat de belangstelling voor dit soort ultralopen ‘pure-sang’ aan het afnemen is. Men kiest steeds vaker voor afwisselende maar vaak dure, commercieel aangeboden trails. Toch is zo’n ‘rondjes-ultra’ allerminst saai omdat je met elkaar een soort van team gaat vormen. Er is veel meer contact met de andere lopers dan tijdens zo’n natuurloop waarin je vaak helemaal alleen bent. Ook dat heeft natuurlijk zijn eigen charme. Aanvankelijk stonden er maar weinig solisten op de startlijst maar na een oproep van Henri Tunissen op Ultraned kwam er daar last-minute nog een aantal bij. Onder de deelnemers weer diverse voor mij bekende namen zoals Ger Mertens, Wilma Dierx, Bob Bock, Bram van Rijswijk en Ferry van der Ent. Er stonden 6 teams en 31 ‘solisten’ aan de start van de 6-uur.

Met 54516 meter kwam ik tot mijn eigen verbazing zelfs nog iets hoger uit dan vorig jaar. De tijden dat ik boven de 60 uit kwam zijn al lang voorbij, maar daar heb ik vrede mee. Tot aan de marathon liep ik vrij constant net onder de 10 km/uur. De marathon liep ik in 4u19m, wat daarna kwam was ‘meegenomen’. Ik heb toen, mede door de toenemende warmte, elke ronde een stukje gewandeld maar kwam daarmee toch dicht bij de 55 km uit. En dat is helemaal prima. Het was nog even spannend of de rechter kuit het na de blessure in mei vol zou houden, maar die hield zich goed.

25 juni 2022
6 uur van de Haarlemmermeer
54,516 km 9,09 km/uur
M60/M65  1 van 5
22 van 31 overall (solo)

Geplaatst op

Gehavend door de Harz (Harzquerung 2022)

Twee jaar gelden had ik me ingeschreven voor de Harzquerung. Een ultraloop van Wernigerode naar Nordhausen die van noord naar zuid de gehele Harz doorkruist. Maar dat ging indertijd allemaal niet door vanwege de corona pandemie. De organisatie is echter zo vriendelijk geweest om de inschrijvingen van 2020 door te schuiven naar 2022. Toen ik daarvan bericht kreeg hoefde ik natuurlijk niet lang na te denken, want ja, de Harz daar heb ik wat mee.

Zo geschiedde dus. Met de trein naar Wernigerode en logement genomen in mijn favoriete pension Haus Marga. De datum van de loop was bijzonder: 30 april is de Walpurgisnacht. Maar behalve een paar heksen heb ik er niet veel van gemerkt. Misschien dat het bovenop de Brocken wel anders was…

Het is wel bijzonder om nu door de Harz te lopen. Door het massale afsterven van de sparren lijkt het wel een maanlandschap. Volkomen kaalgeslagen omdat de dode bomen massaal ongevallen of omgezaagd en afgevoerd zijn. Dat levert bijzondere en ongekende vergezichten op. Zo was met dit heldere weer langs het grootste deel van de route in de verte de Brocken te zien.

Een kale vlakte met in het midden op de achtergrond de Brocken

Het parcours is goed beloopbaar. Dat kwam deels ook omdat vanwege de genoemde houtkap werkzaamheden en het gevaar van omvallende bomen het oorspronkelijke parcours niet overal veilig beloopbaar was. Daardoor moesten bepaalde bospassages vermeden worden en liepen we om over bredere en vlakkere paden. Daardoor was de route geen 51 km maar 53,5. Ondanks dat zaten er een paar heel steile gedeeltes tussen en omdat ik geen stokken bij me had was ik blij dat de ondergrond droog en niet glibberig was. En toch ging het nog mis.

Een weg banen door wat eens een sparrenwoud was

Op 36,5 km bij het plaatsje Netzkater op het laagste deel van de route kwam ik zwaar ten val. Het gebeurde op een ogenschijnlijk goed beloopbaar vlak stuk, vlak voordat we scherp linksaf moesten om naar het hoogste punt van de route, de Poppenberg van ruim 600 meter, te klimmen. Ik keek naar links waar ik de lopers voor mij al omhoog zag gaan en zei bij mezelf ‘we gaan zo meteen klimmen’. Op datzelfde moment sloeg ik plat voorover op de scherpe steentjes. Geen idee hoe dat kwam, waarschijnlijk even niet opgelet en achter een uitstekende kei blijven hangen. Ik lag helemaal open, het was geen gezicht en ik had doffe pijn in een rib.  Er werd door andere lopers hulp aangeboden maar door alle adrenaline was ik zo weer op de been. Na wat steentjes uit armen en benen gepeuterd te hebben ging ik weer verder. De schade leek mee te vallen, maar wat een klap was dat!

Schade na de valpartij

De klim die nu volgde was in mijn toestand niet fijn, maar daarna kwam ik geleidelijk weer in mijn loopritme. De afdalingen waren wel pijnlijk voor mijn gekneusde (?) rib, maar ik heb de resterende 17 km toch vrij gemakkelijk voltooid. Na de finish heb ik mijn schaafwonden door de EHBO laten schoonmaken en verbinden. Gelukkig kon ik de volgende dag (na een wat moeizame nacht)  1e klas met de DB terugreizen waardoor ik de nodige rust en ruimte had. Nu, twee dagen later, is de rib nog steeds wat gevoelig en het hele lijf stram en stijf, maar ik ga wat looprust nemen om goed te herstellen.

Op de Zillierbachtalsperre

41e Harzquerung 2022
53,5 km 1403 phm
7:14:38
261e van 347
12e van 15 M65

Route
Foto album

Geplaatst op

6 uur van de Haarlemmermeer

En daar was ie dan! De eerste ultra sinds 15 februari 2020 (Sjravele door Limburg) en met 54,113 km de langste afstand sinds 5 oktober 2019 (11 Stranden tocht) en de eerste 6-uursloop sinds juni 2018 (6 uur van Den Haag). Terug van weggeweest tijdens de corona-periode!

Het pakte zelfs beter uit dan ik had verwacht. Aanvankelijk was het de bedoeling om een marathonafstand te lopen. Toen dat na 4 uur en 21 minuten een feit was ben ik een paar rondjes (1341 meter rondom de Heimanshof in Hoofddorp) gaan wandelen, met de bedoeling om er na 45 km uit te stappen. Met het oog op de komende Brocken Marathon wilde ik eigenlijk niet verder gaan dan ‘nodig’ was. Maar ja, toen kwam de 50 km in zicht en leek het me toch wel leuk om de hele 6 uur vol te maken zodat er echt sprake was van een voltooide 6-uursloop. Toen ik op een gegeven moment Bob Bock (van de Bokemei run) tegenkwam ben ik samen met hem weer stukjes rustig gaan hardlopen en dat werden er steeds meer, zodat ik uiteindelijk op die in het geheel niet verwachte ruim 54 km uitkwam (8e van de 20 individuele deelnemers; er waren daarnaast ook nog 8 estafetteteams).

Deze 6 uur was weer een echt feestje om aan mee te doen. Fijne maar toch competitieve sfeer en een prima organisatie. Oude bekenden. Tijdregistratie met chips (bij mij haperde de registratie 2 keer, maar gelukkig viel dat meteen op omdat er geen piepjes klonken, dus maar even een extra rondje over de mat gemaakt) en een groot scherm met doorkomstinformatie. Voortreffelijke en uitgebreide catering en een gezellige prijsuitreikingsbijeenkomst achteraf. Pluimpje hoor!

De organisatie moest qua parcours nog improviseren omdat het onderhoud aan de atletiekbaan van AV Haarlemmermeer uitgelopen was, zodat de doorkomst over die baan niet mogelijk was. In plaats daarvan een gemeten ronde van 1341 meter met daarin trottoir (opletten voor de hier en daar schots en scheef liggende tegels), asfaltweg (fietsstrook langs de Hoofdvaart, opletten voor de auto’s), een stukje grindpad en een grasstrook. Heel afwisselend dus.

Het enige persoonlijke minpuntje is dat ik nu met een pijnlijk Hallux Valgus aan mijn linkervoet loop. Hopelijk is dat hersteld als ik over twee weken naar Duitsland ga.

25 september 2021
6 uur van de Haarlemmermeer
54113 m
9.22 km/u gem

Geplaatst op

11 Strandentocht 2019

Stempelpost Noordwijk aan Zee

Net als vorig jaar heb ik weer met veel plezier deelgenomen aan de 11 strandentocht van de Hartstichting. Ook nu weer een spetterend evenement. Altijd weer leuk om als hardloper deel uit te maken van wat in feite een wandeltocht is (vandaar dat het niet de 11-Strandenloop was; wandelaars spreken altijd van een ‘tocht’, net als schaatsers trouwens…). Wandeltochten zijn gericht op het volbrengen, niet op snelheid. Tijd speelt geen rol, het is de sfeer die telt.

Nou, sfeer was er volop. En toch was mijn euforie wat minder dan vorig jaar. Het evenement was duidelijk gegroeid, het was met name in het laatste deel door de grote aantallen 20 en 11 km lopers erg druk, het was één lang lint op het strand van Kijkduin tot Hoek van Holland. Op zich was dat nog geen probleem, maar de finishlocatie kon de grote toeloop nauwelijks aan. Wat resulteerde in minder persoonlijke aandacht en lange rijen bij het buffet en de pendelbussen. Voor het buffet had ik gelukkig niet ingeschreven; voor de bus wel, maar omdat er een prima (en uiteindelijk sneller!) alternatief met het OV was heb ik daarvoor maar gekozen. De eerste bus naar Bloemendaal zou trouwens pas om 20:00 vertrekken terwijl ik al om 17:00 gearriveerd was.

Ik ben om 9:15 in mijn eentje gestart in Bloemendaal aan Zee. De meeste andere lopers waren als groep meteen om 9 uur al weggegaan maar waarom zou ik haast maken? Starten kon tussen 9 en 10 en zo’n groep leidt er alleen maar toe dat je probeert bij te blijven en daardoor in een te hoog tempo start. En de dag is nog lang en zoals gezegd, het was geen wedstrijd en er zouden geen tijden geregistreerd worden.

Ter hoogte van stempelpost Scheveningen Zuid

Vorig jaar was het behoorlijk warm, nu ronduit fris. Gemiddeld een graadje of 9. De zwakke oostenwind stond dwars in en het bleef grotendeels bewolkt met soms een knipoogje van de zon. Dat waren natuurlijk prima condities om hard te lopen en ik voltooide de tocht dan ook met veel minder moeite en een kwartier sneller dan in 2018. Op 20 km (Noordwijk) en 40 km (Scheveningen Zuidstrand) ben ik lekker even in één van de vele strandtenten gaan zitten voor een koffie met wat erbij. Het was geen wedstrijd toch? Niet dat ik iets tekort kwam, want er werd genoeg eten verstrekt door de organisatie: bananen, mandarijnen, appels en nog ander meer exotisch fruit.

Al met al een mooi evenement. Indrukwekkend hoe datgene wat eerst nog een nauwelijks zichtbaar silhouet aan de verre horizon is tijdens uren en uren lopen geleidelijk uitgroeit tot een imposant beeld van de ingang van de Nieuwe Waterweg en de haveninstallaties van Rotterdam. Een betere ervaring van de lange afstand kun je niet krijgen dan tijdens het lopen langs het lange lange strand.

222 deelnemers startten in Bloemendaal aan Zee voor de 60-km afstand. Daarvan waren er 31 hardlopers, waarvan 19 individueel en 12 in teams. Het totaal aantal deelnemers op alle afstanden was maar liefst 3075 (222 op de 60 km, 263 op de 40km, 1535 op de 20 km, 1055 op de 11 km).

11 Strandentocht
Strandloop van Bloemendaal aan Zee naar Hoek van Holland
60 km
7u 50m bruto

Route

Foto’s

En ook dit jaar weer een mooie medaille!
Geplaatst op

Sjravele door Limburg

Zo, dat was dan de eerste voltooide ultra-loop van 2019. Wat bij de Brocken Challenge niet lukte, dat voltrok zich dit keer probleemloos: finishen. En met name dat ‘probleemloze’ kwam toch wel een beetje als een verrassing, want afgelopen maandag lag ik nog in het ziekenhuis vanwege een darm-endoscopie. Nee, het ging al weken niet zo lekker met de gezondheid. Voortdurend buikpijn en pijn bij langdurig zitten. Het onderzoek heeft gelukkig niet de diagnose opgeleverd waar je bij dat soort klachten bang voor bent, maar was wel aanleiding voor een vervolgafspraak.
Na zo’n spannende en emotioneel belastend begin van de week is een rondje door Limburg lopen natuurlijk een prima uitlaatklep. Maar dan moet je het wel op kunnen brengen natuurlijk. Want de dagen na het inwendige onderzoek had ik nog regelmatig pijnlijke krampen waardoor hardlopen niet echt lekker ging. Ik twijfelde dan ook of ik wel naar Heerlen moest afreizen. Maar een testloop van ruim 20 km op woensdag voelde al een heel stuk beter aan en op donderdag en vrijdag namen ook de krampen af. Wel nam ik me voor om niet de ultra van 50 km maar de marathon te lopen. Zou ik onderweg pijn voelen, dan zou ik er onmiddellijk mee kappen. Na dat goed in mijn oren geknoopt te hebben reisde ik vrijdagavond vanaf mijn werk in Amersfoort door naar Heerlen.


Daar sliep ik net als de voorafgaande jaren in het natuurvriendenhuis Eikhold. Een prima plek met een rustige kamer voor mijzelf. Spulletjes klaargelegd en lekker op tijd naar bed. Om een uur twee ’s nachts werd ik echter wakker van een tikkend geluid. Eerst dacht ik nog dat het lucht in de CV-buizen was, want zo klonk het, maar toen ik spetters in mijn gezicht voelde sprong ik mijn bed uit. Er bleken op diverse plaatsen druppels uit het plafond te komen die terwijl ik met verbazing toekeek overgingen in stroompjes water. Er lag al een hele plas op de vloer. Snel mijn spullen opzij geschoven en hulp gezocht. Maar waar? De receptie was gesloten. Bellen? Toen zag ik een pijltje op de muur met daaronder de tekst ‘huiswacht’. Het wees naar boven, de trap op. En inderdaad, daar was een deur waarop ‘huiswacht’ stond. Ik klopte op de deur en hoorde een slaperige stem. Enfin, samen met de inmiddels aangeklede huiswacht op zoek gegaan. Via een luik kwamen we op zolder en ja hoor: die stond vol water. De warmwaterboiler bleek een barst te hebben. Er moest een reparateur gebeld worden. Ik mocht verhuizen naar een andere kamer en ben om een uur of drie weer in slaap gevallen. De verdere ontwikkelingen heb ik maar niet afgewacht.

’s Ochtends was er inderdaad geen warm water, maar dat deerde niet. Na een snel zelf-bereid ontbijtje op de kamer ben ik op mijn OV-fiets gestapt richting de startlocatie in Imstenrade. Die was niet alleen verder dan ik gedacht had, maar vooral het hoogteverschil van 100 meter was op een OV-fiets zonder versnellingen en met een volle sporttas achterop nauwelijks te overbruggen. Ik moest regelmatig van de fiets af en wandelen.


Enfin, ik was op tijd vertrokken en was een half uur voor de start ter plekke, tijdig genoeg om me om te kleden. Daar waren weer de bekende gezichten van de ‘ultra-familie’ van Willem. Ja, en daartussen menig grijzend koppie. Aan de verhalen te horen zat de adrenaline er alweer goed in en was het gezelligheid ten top.

Na deze lange inleiding wordt het tijd om ook iets over de loop zelf te zeggen.
Wel, het was weer een feest om onder auspiciën van Willem en Annemarie door het fraaie Zuid-Limburgse decor te lopen. En daarbij ook nog heerlijk weer en droge bodemcondities. Op twee of drie plaatsen was het een beetje modderig (afgezien van een plek waar we over een stapel takken door een soort moeras moesten waden), zodat mijn nieuwe trailschoenen hun merites amper hoefden te bewijzen. En waar krijg je na 10 kilometer warme tomatensoep met ballen, na 20 kilometer Limburgse vlaai, na 30 kilometer brood met gebakken ei en na 40 kilometer een beker vla? Van deze loop val je niet af, maar kom je aan! Dat gebakken ei was trouwens het laatste zetje dat ik nodig had om te besluiten niet de 42 maar de ‘hele’ 50 km te gaan lopen. Want zonder het extra lusje van 8 km over de Schweiberg zou ik niet op de post bij Mechelen zijn teruggekeerd om die heerlijke versnapering in ontvangst te nemen. De gedachte aan de volle 50 speelde sowieso al een tijdje door mijn hoofd omdat het zo ‘lekker’ ging en er van de gevreesde krampen vrijwel geen sprake was.


En zo keerden we voldaan en niet eens zo moe in Heerlen terug. En laat ik daar nou een loper (Christoph Hoffmann) spreken die ik nog kende van de Brocken Challenge in februari. Natuurlijk ging het gesprek weer over de extreme omstandigheden aan de top, maar ook de zware sneeuwcondities tussen de Jagdkopf en Lauschenbuche. En hoe jammer het was om in mijn 10e deelname niet gefinished te zijn. Je zou het toch bijna nog één keer gaan proberen … 🙂
Maar vandaag wél gefinished, en dat leverde mijn 160e georganiseerde marathonplusser op.

Sjravele door Limburg
23 maart 2019
50km, 864 phm
30e van 38 M/V

Foto’s
Route

Geplaatst op

Die Unvollendete

Het leek zo’n goed idee: mijn geboortedatum als startnummer voor mijn 10e Brocken Challenge. Tegen enige vergoeding kon je binnen bepaalde marges je eigen startnummer kiezen. Maar het gevoel herboren te zijn bleef dit jaar achterwege. Integendeel, het had meer iets weg van een geleidelijk afsterven…

De Brocken dus niet gehaald. Na ongeveer 70 kilometer, bij Köningskrug (Braunlage) wierp ik in de kille duisternis de spreekwoordelijke handdoek. Of eigenlijk wierp ik hem niet, maar kreeg ik hem door iemand om de rillende schouders gedrapeerd. Met nog maar 5 minuten marge ten opzichte van de cut-off en nog 11 kilometer te gaan en nog 370 meter te klimmen naar een door orkaanwinden geteisterde Brockenspitze, moest ik de zinloosheid van het verder gaan onder ogen zien.

Terug naar het begin. Op vrijdagavond de traditionele briefing, ingeleid door de Didgeridoo bespeling door ‘race director’ Markus Ohleff, begeleid door zijn kinderen. Altijd weer een magisch moment, waarbij ook de door mij vanaf de Brockenbahn gemaakte foto van een winterse zonsondergang wordt getoond als onderdeel van een diapresentatie over ‘die Strecke’. Na enige inleidende woorden en het noemen van de sponsoren en goede doelen brak dan het voor mij grote moment aan: de ‘jubilarissen’ werden naar voren geroepen. Dit jaar waren het er drie die aan hun 10e BC begonnen. We kregen een mooie oorkonde uitgereikt door een van Markus’ kinderen. Geweldig.

De pasta-party was dit jaar in een naburige Lutherse kerk. Prima verzorgd. Voor de aangekondigde ‘BC-Andacht’ (religieuze muziek) blijkt echter weinig belangstelling te zijn. We hebben dan ook net een briefing van anderhalf uur achter de rug, moeten vroeg opstaan en ook nog van alles in gereedheid brengen.  Bovendien was het nog 20 minuten teruglopen naar de Reiterhof. Goed bedoeld, maar een beetje teveel van het goede…

De nacht. Verkeerde slaapzak meegenomen. Een oud vod dat ooit per ongeluk in een centrifuge was gestopt zodat alle voering aan één kant opeengepropt zat en er voor de rest geen enkele isolatie meer over was. Kortom: ijs- en ijskoud daar in die Reiterhof. Uiteindelijk toch nog wat geslapen met alle kleren aan en mijn jas uitgespreid boven op de ‘slaapzak’. Prima ontbijt weer om vijf uur in de ‘Alter Tanzsaal’. Biologisch en vertrouwd, heerlijke koffie.

Dan de start. Ja, het zou 5 boven nul zijn in Göttingen om 6 uur in de ochtend. Dat klopte ook wel, zij het dat het Göttinger Wald waar we de eerste 5 kilometer doorheen moesten deels op bijna 500 meter hoogte ligt. En daar was het gewoon spekglad aangevroren. Glibberen, glijden en langs de randjes van het pad lopen. Had ik nou maar mijn Yaktrax aangedaan! Even stoppen en die dingen aantrekken, maar nee hoor. De steile afdaling naar Mackenrode was gewoon niet te doen, althans voor mij niet. Hoe al die anderen dat gefixt hebben weet ik niet, maar met de ‘sweeper’ (die vanwege de gladheid van zijn fiets afgestapt was) vlak achter me kwam ik verreweg als laatste in het dorp aan. Slecht begin! Een hoop gestuntel voor iemand die al negen keer meegedaan heeft…

Eenmaal beneden was het gedaan met de gladheid en tot aan Barbis (42 km) ging het prima. Ik kwam daar 50 minuten vóór de cut-off tijd binnen. De Harz lag vóór mij en er was nog van alles mogelijk. Bodywarmer aan, Yaktrax onder en verder gaan! Vol goede moed nog steeds.

En dan volgt de ‘Entsäfter’. Twintig kilometer langs een stijgend pad door het Steinaër Tal. Vanaf hier wordt de wereld wit. Minder indrukwekkend dan in andere jaren omdat door de dooi en de stevige wind vrijwel alle sneeuw van de sparren was verdwenen. Ik heb vrijwel dat hele traject gewandeld, net als vorig jaar. Gevolg was dat ik op de Jagdkopf (km 54) nog maar twee minuten speling had op de cut-off. Dat werd me door een mevrouw op die post verteld. Maar volgens het loopschema bestaat er daar helemaal geen cut-off tijd! Je kan daar namelijk niet uit de race stappen. Die mensen stonden daar al uren in de kou en moeten natuurlijk hebben uitgezien naar het tijdstip dat ze daar konden opbreken. Het was toen bijna twee uur in de middag. Acht uur voor 53 km is zo slecht nog niet op dit parcours. Hoe dan ook, de moed zonk me door deze ‘schrikbarende’ mededeling behoorlijk in de schoenen.

Het tweede deel van de ‘Entsäfter’, naar Lauschebuche, was zo mogelijk nog zwaarder. Hier was een omleiding ingesteld vanwege grootschalige bosbouwwerkzaamheden. Daardoor moesten we ons een paar kilometer lang door een tientallen centimeters dikke, niet geruimde sneeuwlaag voortbewegen via de bandensporen die er in waren gedrukt door een eerder gepasseerde vrachtwagen van de organisatie. Zwaar werk. Dankzij de loopstokken kon ik mijn evenwicht bewaren en een beetje dribbelen. Tot aan de post bij Lauschebuche (62 km) bleef het lastig om door te lopen (hier en daar was het eerder schuifelen)  over het oneffen sneeuw- en ijsdek. Ik arriveerde daar nog 10 minuten binnen de cut-off tijd. Weer tijd gewonnen dus.

Het begon winderig te worden en daardoor voelde het veel kouder aan dan het was. Na een beker warme bouillon gedronken te hebben ploeterde ik verder richting de volgende post, Köningskrug, op 69 km. Ook nu was er van hardlopen geen sprake meer, maar zelfs gewoon lopen kostte al (te) veel moeite. Regelmatig moest ik even stoppen om bij te komen. Mijn energie was op, ik was uitgeput. Te weinig gegeten? Misschien, maar vooral mentaal zat het verkeerd. De Brocken, die al die jaren als een magneet aan me getrokken had, kon mijn belangstelling niet meer wekken. Kwam dat door het vooruitzicht van die storm daarboven? De gedachte aan een bord Pommes Frites in Café Winkler in Schierke werd een ware obsessie. De Brocken verkopen voor een bordje patat? Een uitgeputte en gedemotiveerde geest kan rare ideeën hebben. De blaar onder mijn linkervoet deed pijn bij elke stap in de kleffe  sneeuw, maar daar kon je aan wennen.  De twee lopers die steeds bij me in de buurt hadden gezeten waren in de witgrijze duisternis vóór me opgelost. Om in dit tempo de Brocken te bereiken zou ik nog meer dan twee uur moeten lopen, en het was al tegen zessen. Het werd donker en er begon ijsregen te vallen.

En zo knapte het in mij en ben ik in Königskrug gestopt, ondanks dat de official daar me nog probeerde over te halen om verder te gaan. Kennelijk was ik nog steeds binnen de tijd… De twee lopers die ik had moeten laten gaan arriveerden uiteindelijk om acht uur op de Brocken, de laatste van de twee zelfs net over achten, wat officieel te laat was maar door de vingers werd gezien. En ik zou nóg later zijn binnengekomen… Toen ik plaats had genomen in het busje dat me naar Schierke terug zou brengen barstte er een forse hagelbui los met een paar felle bliksemontladingen. Daar zou ik midden in gezeten hebben op weg naar Oderbrück and Beyond.

Ik ben nog steeds van mening dat ik de juiste beslissing heb genomen, hoewel het best wel knaagt om de foto’s van de finishers en de uitslagenlijst op internet te zien. Als ik niet zo getobt had in die eerste vijf kilometer was het misschien anders afgelopen. Vlak voordat de bus vanuit Schierke naar Göttingen vertrok werd er nog een bundeltje binnengebracht, dichtgebonden met een touwtje waaraan een houten schijfje zat met daarin ‘444’ gebrand. Dat waren mijn ‘Klamotte’ die naar boven waren gebracht om me daar om te kunnen kleden. Dat houten schijfje is nu mijn ‘medaille’ geworden, de herinnering aan een wel heel bijzondere editie. Het zou zo maar kunnen dat ik, als ik de kans krijg,  volgend jaar toch nog ga proberen om de 10e keer naar boven te komen. Maar misschien laat ik het hier ook wel bij. De Brocken die uiteindelijk toch de sterkste was. Ook bij grote componisten zoals Mahler en Beethoven was hun 10e symfonie net iets te hoog gegrepen en werd het een ‘Unvollendete’.

En 4-4-4 is een mooi getal, want het was ook de datum van mijn eerste marathon, op 4 april 2004,  de dag dat ik 50 werd.

Naschrift 4-11-2019: Inmiddels heb ik alweer meerdere marathons en ultra’s gelopen en ben ik tijdens de Brocken Marathon dit jaar toch nog op de ‘berg der bergen’ geweest. Ik vind het een mooi alternatief en hoop dat in 2020 nog een keer te kunnen doen. Want ik heb besloten om me niet voor de BC2020 in te schrijven!

Brocken Challenge 9-2-2019
Afgebroken bij Königskrug (69,5 km, 1500 phm)
11u20m
Route

Aankomst in Barbis

Geplaatst op

Derde keer Rondom Haarlem

Na de 60 km langs het strand van vorige week was het zeker niet mijn bedoeling om dit weekend alweer een ultra te lopen. Maar het kwam er op neer dat ik zondag de  14e ‘ter eigen invulling’ had vanwege uithuizige bezigheden van de rest van de familie. En ja, wat doe je dan? Juist, een loopje uitzoeken. In zo’n geval kijk ik dan op de Ultraned kalender en daar vond ik inderdaad een interessante optie: de Pijnenburg Bosmarathon in Soest. Ik zou dan wel van de dag-inschrijving gebruik moeten maken.

Maar het liep anders. Want afgelopen woensdag liep ik na mijn gebruikelijke rondje door de duinen door Haarlem Noord terug naar huis toen ik een paar zinnen opving van een passerende fietser die iets zei tegen een kind dat naast hem fietste. Het ging kennelijk over mij: ‘Die meneer loopt hele lange afstanden..Rondom Haarlem…’. Vrijdagavond schoot me dit ineens weer te binnen. ‘Rondom Haarlem?’. Dat is toch die estafetteloop van 50 km langs het ‘Rondje Haarlem’? Snel even aan Google gevraagd en ja hoor: Zondag 14 oktober 2018 de 14e Rondom Haarlem. Toen was de beslissing snel genomen: vlak bij huis een mooie 50km, doen! Inschrijven kon gelukkig nog.

Dat was vrijdagavond. Maar op zaterdag was het ineens ‘oeps’. Want hoe kan ik het tegen al die estafetteteams opnemen? Met mijn 9 km per uur gemiddeld (als het meezit) ben ik later dan het langzaamste team weer terug en dan laat ik de hele organisatie op mij wachten. Ook niet leuk, voor geen van beiden. Precies 6 jaar geleden, op 14 oktober 2012 (mijn vrouw lag toen in het ziekenhuis) heb ik voor het laatst Rondom Haarlem gelopen, samen met Tom van der Veldt. Toen mochten we een half uur eerder starten dan de estafetteteams. Dus snel een mailtje naar Tom Puts gestuurd en ja, het mocht.

En dus startte ik om 08:30 samen met een andere sololoper, Oskar Diergaarde, voor de 50 km. Mooi weer, zonnig en het zou zelfs weer warm worden voor oktober. Dan is zo’n vroege start natuurlijk een voordeel. De route was anders dan wat ik me van de vorige keer herinnerde. De start was nu bij Bleek en Berg, hockeyclub HBS, zodat het klimgedeelte nu in het begin zat. Wel zo prettig. Al snel liep ik alleen, want Oskar wilde 10 per uur lopen. Eerst een heerlijk stuk door de duinen richting Kraantje lek (inclusief de klim over het Brouwerskolkje). Vervolgens over het Manpad naar Groenendaal. Op ongeveer 13 kilometer kwam de eerste estafetteloper al voorbij! Maar ik wist dat dat vroeger of later zou gaan gebeuren. Langs de Cruquius en het Zuider Buiten Spaarne naar de Molenplas. Vervolgens langs de Meerwijkplas naar Vijfhuizen. Toejuichingen op de wisselpunten. Ja, toch wel iets bijzonders, zo’n sololoper. Steeds meer teams, bestaande uit een loper met het stokje en een aantal fietsers, kwamen voorbij. Maar ik kon het tempo van 9,5 per uur gemakkelijk aanhouden. Bovendien kregen we nu de wind in de rug. Bij het wisselpunt van 25 km heb ik wat tijd genomen om te eten en te drinken van wat ik bij me had in mijn rugzak. Op 27 km was er een lus van 2 km door het nieuwe Reinaldapark, met de nodige klimmetjes. Hier was het echt warm en voelde ik voor het eerst wat vermoeidheid.

Op 31 km, bij het tankstation langs de A200 heb ik een minuut of 10 gerust met een beker Cappuccino. Ik had geen fietsbegeleider, en moest dus voor mijn eigen bevoorrading en rustmomenten zorgen. Hierna kwam ik op door mij veelbelopen terrein, via Haarlemmerliede naar Stompetoren. Het ging allemaal wat stroever, maar het ging. Verder over de Spaarndammerdijk, met een omweggetje door de Hekslootpolder. En uitgerekend daar begon de ineenstorting, zo rond 39 km. Ik weet nog dat ik me ineens begon te irriteren over een team dat al babbelend vlak achter me zat (ja, er zaten nog twee teams achter me). Daar begon het mee. In het Burgemeester Rijkerspark in Santpoort-Noord liet ik ze allemaal bewust passeren. Ik wilde niemand meer achter me hebben die mijn ‘ellende’ kon aanschouwen. En zo legde ik, joggend en wandelend, de laatste 5 kilometer af, via Brederode en de Bergweg naar de finish. Een wat teleurstellende afsluiting, hoewel het enthousiaste onthaal, de vele complimenten en de Skuumkoppe dat gevoel weer snel deden vergeten.

Toch maar weer mooi twee ultra’s in 8 dagen, beide in een behoorlijk tempo. Het was al met al een heel fijne loop. Er bleek nog een derde sololoper te zijn, Stefan van der Pols , die om 09:00 gestart was en die toch nog de snelste van de drie eenlingen bleek te zijn.

Doordat vanwege onderhoud aan een brug de route op het laatste moment moest worden aangepast viel deze iets korter uit dan 50km. Bovendien heb een wat andere weg genomen richting Stompetoren, zodat ik nog iets korter uitkwam. Maar het was geen wedstrijd, toch?

Dat was dan na 6 jaar mijn 3e Rondom Haarlem. Leuk detail: mijn nummer was 222 en toen ik de finish passeerde stond de digitale klok op 4:44:44 (!). Daar kwam dan nog wel de 30 minuten extra bij vanwege de eerdere start.

Bij thuiskomst ben ik even op bed gaan liggen … en toen schoot er een enorme kramp in mijn rechter kuit, die als gevolg daarvan nog steeds pijn doet. Toch een beetje te veel van het lijf gevraagd?

Rondom Haarlem
46,7 km
5u14m
8,92 km/u
3e van 3 solo-lopers

route

Geplaatst op

11 Strandentocht

Wauw, dat was top! Sponsorloop voor de Hartstichting van Bloemendaal aan Zee naar Hoek van Holland. Bedoeld voor wandelaars, maar ook heel gastvrij naar hardlopers. Helemaal in Elfsteden-stijl inclusief stempelposten, koek-en-zopie, klunen en ‘It giet oan’. Elke stempelpost een feest met vlaggen, banieren, DJ-auto’s en catering. En als extra ondersteuning onverwachte fourageringen onderweg door de mensen van de reddingsbrigades met zakjes tomaat en notenrepen. Er lijkt zoveel geïnvesteerd te zijn in de organisatie en de aankleding dat je zou denken dat er geen cent over zou blijven van het inschrijfgeld. Nou integendeel: de opbrengst nadert de 100.000 Euro.

Het enige dat niet met de winterse klassieker overeenkwam was het weer: geen ijs natuurlijk, maar wel de hele dag zon en tegen de 20 graden. Dat maakte het bij wijlen best wel een zware onderneming. Met name de passages langs de grote badplaatsen Zandvoort, Egmond, Katwijk en Scheveningen waren lastig door de vele mensen (en honden en paarden) die het zand omgewoeld hadden tot in de branding. ‘Beach volleyball’ noemt men de vergelijkbare zachte sneeuwcondities tijdens de Brocken Challenge. Ook zo’n goed verzorgde sponsorloop.


Bij Katwijk, de haven van Scheveningen (pff, wat was het warm daar) en ter hoogte van de ‘Zandmotor’ moest er gekluund worden, dat wil zeggen, even van het strand afgegaan worden. Niet zo erg hoor,om weer vaste grond onder de voeten te hebben. Het laatste deel, van Scheveningen naar de Hoek, bestond uit heerlijk vlak strand, het bekende biljartlaken. Vanaf Monster kwam de finish in zicht, met zijn vlaggen en rode spotlights. Het werd al donker en de schepen op het Calandkanaal staken donker af tegen de felverlichte terminals op de Maasvlakte. Wat mooi om zo te finishen. Even op de foto, bloemetje, mooie medaille, lekker biertje en met de touringcar weer terug naar Bloemendaal (Haarlem, in mijn geval). 60 kilometer in iets meer dan 8 uur, inclusief twee koffiebreaks.

Helemaal top,  en wat een enthousiasme straalden al die vrijwilligers uit! Zo mooi dit.


11-Strandenloop
6 oktober 2018
60 km
8u 06min
1111 deelnemers op verschillende afstanden
28 hardlopers op de 60 km

Route
Foto’s

Geplaatst op

Oude Rot

‘André Boom is ook een van die oude rotten…’ klonk het uit de luidsprekers op de atletiekbaan van Haag Atletiek. Inderdaad, en zo voelde ik me ook. Na de 12 uurs, twee maal 9 uurs was het ditmaal de beurt aan de 6 uurs. Aangezien ik afgelopen zondag nog een warme marathon in Amersfoort had gelopen en het mij allang niet meer lukt om in 3 dagen van een dergelijke inspanning te herstellen wist ik van tevoren al dat er geen wonderen te verwachten waren. 55 Kilometer was het streven, maar de afgelopen dagen voelden mijn benen dusdanig dat ik al blij zou zijn met de marathon afstand.

Inderdaad volgde er, na ruim 30 km in de eerste 3 uur, een behoorlijke dip. Geen reden tot paniek dacht ik, eerst die marathon maar eens zien te halen. Dus ging ik rustig even de kantine in om op mijn gemak een bak koffie te dringen. Daarbij kwam ik in gesprek met de ‘speaker’ Dick Passchier (een naamgenoot van de Dick Passchier) die mij vertelde dat hij 30 jaar geleden ook commentaar gaf bij de eerste editie en dat hij uitgenodigd was omdat dit de laatste editie van de 6- en 9-uurs van Den Haag zou zijn. Nou, dat was wel even schrikken, erg jammer dat zo’n mooie en gezellige klassieker aan zijn eind komt. Gelukkig was ik er wel bij aanwezig, bij deze laatste editie. Ik vertelde hem ook van de marathon van afgelopen zondag. Vervolgens heeft hij bij mijn doorkomsten een paar keer omgeroepen dat ik deze 6-uurs zat als ‘een beetje uitlopen na de marathon’.

Nou, zo was het nou ook weer niet. Na de rustpauze kon ik er weer even tegenaan, maar na een kilometer of 5 begon het weer moeilijker te worden. Aan het weer lag het niet, het was niet al te warm en er stond een heerlijk frisse zeewind. De atletiekbaan ligt dan ook maar een paar kilometer van het strand van Kijkduin. In het parcours zit een stukje duinrand met twee klimmetjes. En die werden steeds lastiger zodat ik daar af en toen even moest gaan wandelen. Maar geen nood, de 50 Km werd gepasseerd, 51, 52. En toen lukte het me om er in de laatste drie ronden nog even flink de beuk in te gooien, want ik bedacht me dat het toch wel moois zou zijn om die 55 km er uit te slepen. Hoofdrekenen tijdens het laatste halfuur van een 6-uursloop is echter geen sinecure, vooral als je de lengte van een ronde niet precies weet. De omroeper hoorde ik zoiets zeggen als 1870 meter. Dus met 29 ronden en nog 1 km zou ik het net kunnen halen. Het werd 29 ronden en 950 meter. De rekenmachine komt dan uit op 29×1852 + 950 = 54.703 meter! Nou ja, dat rond ik gewoon af op 55 km hoor! Missie volbracht. 119 km binnen een week met daarin twee wedstrijden met minimaal marathonlengte. Mooi toch?

16 juni 2018
6-uursloop Den Haag Atletiek
54.703 meter
11e van 23