Geplaatst op

LW5-2

De LW5-2 is een lange-afstand wandelroute (rood-wit gemarkeerd) die onder andere door de mooiste gedeelten van de Amsterdamse Waterleidingduinen loopt. Vandaag heb ik deze vanaf Haarlem gevolgd tot aan Langevelderslag. Het begint met mooie naald-en loofbossen die de meertjes, stroompjes en watervalletjes van het drinkwaterzuiveringssysteem omlijsten. Overal de herten, waarvan er zo veel zijn dat ze elkaar bijna in de weg lopen. Ze zijn helemaal niet schuw meer, zodat je ze van dichtbij kunt bewonderen.  Vooral de mannetjes zijn nu erg mooi met hun volgroeide gewei.

Geleidelijk wordt het landschap ruiger en minder gecultiveerd. Het gaat over in laag duinlandschap en wordt steeds opener. Uiteindelijk loop je kilometers lang over uitgestrekte vlakten, bestrooid met kuddes herten. Het doet denken aan de Oostvaardersplassen of zelfs een beetje aan de Engelse moors (!) of de Afrikaanse savannen. Na het zweefvliegveld buigt de weg richting de kust.  Hier begint het golvende duinlandschap weer. Het laatste stukje naar Langevelderslag is een zwaar pad van een kilometer met alleen maar mul zand en klimmetjes.

Na de koffiestop ga ik meestal verder richting Noordwijk en Katwijk, maar dit keer ben ik teruggegaan richting Zandvoort. In eerste instantie niet over het strand, maar langs een voor mij nog onbekende drie kilometer lange, mooie  duintrail door de van Limburg Stirumvallei. Daarna volgde nog zo’n 9 km strand tot aan Bloemendaal aan Zee. Inmiddels was het helemaal donker en de verlichte boulevard van Zandvoort bood een mooi schouwspel. Eigenlijk was het plan om in Zandvoort op de trein te stappen, maar ik besloot om nog 3 km door te lopen tot aan Bloemendaal om zo de marathonafstand vol te krijgen. Door een rekenfout kwam ik uiteindelijk daarvoor één kilometer te kort. Nou ja. Vanaf Bloemendaal heb ik de bus naar Haarlem genomen.

Het was een kille, bewolkte dag met een gevoelstemperatuur van rond het vriespunt en een niet al te sterke oostenwind. Prima loopweer eigenlijk, mits je in beweging bleef. En wat een prachtige en afwisselende route!

Haarlem-Langevelderslag-Bloemendaal aan Zee via LW-5-2
41, 2 km
ca. 5u 30m
Route

Post Views: 31
Geplaatst op

Chevi(n)ot of de Pennine Cycleway?

Langleeford farm

Er lijkt voor mij een eind te zijn gekomen aan de trailruns in Engeland. In juni zag ik op het laatste moment af van deelname aan de Calderdale Way Ultra. En nu, in november, strandde mijn tweede deelname aan de Cheviot Trail Marathon al bij het eerste checkpoint. Daar arriveerde ik als laatste, met de sweepers op mijn hielen. En met de conclusie: ik stop ermee.

Ik stop ermee om door de modder te baggeren in een verwoede poging om de groep bij te houden, elke vijf minuten omkijkend of die vermaledijde bezemlopers al in zicht komen. (goed dat ze er zijn overigens). Ik stop ermee om me zo opgejaagd te voelen dat ik niet dorst te stoppen om van het overweldigende landschap te genieten en een foto te maken. Er moet een andere manier zijn om veilig door de Engelse natuur te trekken dan binnen het keurslijf van een wedstrijd. Dat wordt de uitdaging voor een eventuele volgende keer.

Niets ten nadele van de Trail Outlaws. Vriendelijke en gastvrije sportmensen die weer een perfect georganiseerde ultramarathon hebben weten neer te zetten. Geen onvertogen woord toen ik zo snel terug was in het Wooler Youth Hostel. Integendeel, ze probeerden mij te motiveren om het volgend jaar opnieuw te proberen. Maar nee, dat gaat niet meer gebeuren.

Want eerlijk is eerlijk. De ultratrail-loper van jaren geleden heeft mij verlaten. Ik ben angstig en onzeker geworden en het ontbreekt mij aan motivatie om te presteren. Bang om achterop te raken, bang om te vallen, een langzame zwoeger. Bewust als laatste gestart om niemand in de weg te lopen. Loopstokken meegenomen (want ja: dat was toegestaan omdat het een ‘trailrun’ was en geen ‘fell-run’). Maar geen trailschoenen met noppenprofiel, zodat ik op het eerste het beste modderpad al bijna onderuit ging. En na de nachtelijke regen was het klei en noch eens klei. Dat schoot niet op. Al snel had ik door dat het niks ging worden en de aanblik van de opdoemende, in nevelen gehulde, Cheviot maakte het er niet beter op. Na de eerste etappe, een mooie route langs het riviertje de Broadstruther Burn, gevolgd door een pittige klim door de Moors naar de 380 meter hoge Hawsen Crags, gaf ik het op. Het aanbod om met het busje terug  naar Wooler gebracht te worden sloeg ik af. Ik kende de terugweg, omdat ik die de vorige dag al verkend had: een goed beloopbare geasfalteerde weg door het prachtige stroomdal van het riviertje de Harthope Burn. Om 8 uur gestart en drie uur en 17 kilometer later weer terug in Wooler.

Niet dat ik toen bij de pakken ben gaan neerzitten. Integendeel, de spirits waren high en ik had de rest van de dag in eigen hand. In de jeugdherberg hing een grote kaart aan de muur van de omgeving van Wooler. Met een kom soep en een kop koffie in de hand ben ik die eens rustig gaan bestuderen. Als snel begon zich een mooie looproute af tekenen te noorden van Wooler, in het dal van de riviertjes de Till en de Glen. Geen trails maar geplaveide wegen. Daar zou ik echt hard kunnen lopen. Vliegen als een vogel.

Een half uur later was ik op weg na alle overtollige ballast uit mijn rugzak  verwijderd te hebben. Wat repen, een fles drinken en een regenjack. Dat was genoeg. Go light, man! Heerlijk heb ik gelopen door het herfstlandschap. Kleine weggetjes omlijst door vervallen muurtjes en oeroude bomen met goudgele bladeren. Gehuchten en boerenerven. Een vliegveld waar een geelgeschilderd propellorvliegtuigje het ene na het andere zweefvliegtuig de lucht in sleepte. Dat was het Milfield airfield, waar in de 2e wereldoorlog de RAF piloten getraind werden. Wel bijzonder op deze dag waarop herdacht werd dat er 100 jaar geleden een eind aan de 1e Wereldoorlog kwam. Als symbool daarvan waren alle kerken, overheidsgebouwen en oorlogsmonumenten versierd met papieren klaprozen. Ook werd er om die reden een minuut stilte in acht genomen voor de start. Bij Milford heb ik de ‘Maelmin hedge’ en het ‘Dark age house’ bezocht, een archeologische site.

Uitzicht op de Cheviot hills

Bij het plaatsje Doddington zag ik bordjes staan die een fietsroute markeerden: de ‘route 68’ ofwel de ‘Pennine cycleway’. Onder het motto ‘beter op een fietspad dan op een autoweg’ ben ik die gaan volgen. Dat resulteerde in een leuke route terug naar Wooler, langs de Till en de Dod Law. De zon, die in deze tijd van het jaar in het noorden van Engeland al om een uur of vier ondergaat, zakte weg in de Cheviot hills in het westen. Ineens stond ik op de St. Cuthberts Way. Hier was ik vorig jaar ook geweest. Die heb ik de laatste 4 kilometer terug naar Wooler gevolgd over de donker wordende Weetwood Moor. Toch nog de roep van patrijzen en korhoenders in de vallende avond.

En zo eindigde een bijzondere loopdag waarop ik 44 kilometer heb afgelegd. Met de 16 van de vorige dag erbij dus 60.000 Engelse landschapsmeters dit weekend. Dit keer heb ik niet het vliegtuig genomen, maar ben ik met de ferry van IJmuiden naar Newcastle overgestoken. De vaart over de stormachtige Noordzee maakte de beleving compleet.

Beleving als prestatie. Zo mag ik deze loopreis wel samenvatten. Het was prima zo.

Till river

10 en 11 november 2018
Wooler 16km en Wooler 44 km
Foto’s
Route

Post Views: 34
Geplaatst op

Derde keer Rondom Haarlem

Na de 60 km langs het strand van vorige week was het zeker niet mijn bedoeling om dit weekend alweer een ultra te lopen. Maar het kwam er op neer dat ik zondag de  14e ‘ter eigen invulling’ had vanwege uithuizige bezigheden van de rest van de familie. En ja, wat doe je dan? Juist, een loopje uitzoeken. In zo’n geval kijk ik dan op de Ultraned kalender en daar vond ik inderdaad een interessante optie: de Pijnenburg Bosmarathon in Soest. Ik zou dan wel van de dag-inschrijving gebruik moeten maken.

Maar het liep anders. Want afgelopen woensdag liep ik na mijn gebruikelijke rondje door de duinen door Haarlem Noord terug naar huis toen ik een paar zinnen opving van een passerende fietser die iets zei tegen een kind dat naast hem fietste. Het ging kennelijk over mij: ‘Die meneer loopt hele lange afstanden..Rondom Haarlem…’. Vrijdagavond schoot me dit ineens weer te binnen. ‘Rondom Haarlem?’. Dat is toch die estafetteloop van 50 km langs het ‘Rondje Haarlem’? Snel even aan Google gevraagd en ja hoor: Zondag 14 oktober 2018 de 14e Rondom Haarlem. Toen was de beslissing snel genomen: vlak bij huis een mooie 50km, doen! Inschrijven kon gelukkig nog.

Dat was vrijdagavond. Maar op zaterdag was het ineens ‘oeps’. Want hoe kan ik het tegen al die estafetteteams opnemen? Met mijn 9 km per uur gemiddeld (als het meezit) ben ik later dan het langzaamste team weer terug en dan laat ik de hele organisatie op mij wachten. Ook niet leuk, voor geen van beiden. Precies 6 jaar geleden, op 14 oktober 2012 (mijn vrouw lag toen in het ziekenhuis) heb ik voor het laatst Rondom Haarlem gelopen, samen met Tom van der Veldt. Toen mochten we een half uur eerder starten dan de estafetteteams. Dus snel een mailtje naar Tom Puts gestuurd en ja, het mocht.

En dus startte ik om 08:30 samen met een andere sololoper, Oskar Diergaarde, voor de 50 km. Mooi weer, zonnig en het zou zelfs weer warm worden voor oktober. Dan is zo’n vroege start natuurlijk een voordeel. De route was anders dan wat ik me van de vorige keer herinnerde. De start was nu bij Bleek en Berg, hockeyclub HBS, zodat het klimgedeelte nu in het begin zat. Wel zo prettig. Al snel liep ik alleen, want Oskar wilde 10 per uur lopen. Eerst een heerlijk stuk door de duinen richting Kraantje lek (inclusief de klim over het Brouwerskolkje). Vervolgens over het Manpad naar Groenendaal. Op ongeveer 13 kilometer kwam de eerste estafetteloper al voorbij! Maar ik wist dat dat vroeger of later zou gaan gebeuren. Langs de Cruquius en het Zuider Buiten Spaarne naar de Molenplas. Vervolgens langs de Meerwijkplas naar Vijfhuizen. Toejuichingen op de wisselpunten. Ja, toch wel iets bijzonders, zo’n sololoper. Steeds meer teams, bestaande uit een loper met het stokje en een aantal fietsers, kwamen voorbij. Maar ik kon het tempo van 9,5 per uur gemakkelijk aanhouden. Bovendien kregen we nu de wind in de rug. Bij het wisselpunt van 25 km heb ik wat tijd genomen om te eten en te drinken van wat ik bij me had in mijn rugzak. Op 27 km was er een lus van 2 km door het nieuwe Reinaldapark, met de nodige klimmetjes. Hier was het echt warm en voelde ik voor het eerst wat vermoeidheid.

Op 31 km, bij het tankstation langs de A200 heb ik een minuut of 10 gerust met een beker Cappuccino. Ik had geen fietsbegeleider, en moest dus voor mijn eigen bevoorrading en rustmomenten zorgen. Hierna kwam ik op door mij veelbelopen terrein, via Haarlemmerliede naar Stompetoren. Het ging allemaal wat stroever, maar het ging. Verder over de Spaarndammerdijk, met een omweggetje door de Hekslootpolder. En uitgerekend daar begon de ineenstorting, zo rond 39 km. Ik weet nog dat ik me ineens begon te irriteren over een team dat al babbelend vlak achter me zat (ja, er zaten nog twee teams achter me). Daar begon het mee. In het Burgemeester Rijkerspark in Santpoort-Noord liet ik ze allemaal bewust passeren. Ik wilde niemand meer achter me hebben die mijn ‘ellende’ kon aanschouwen. En zo legde ik, joggend en wandelend, de laatste 5 kilometer af, via Brederode en de Bergweg naar de finish. Een wat teleurstellende afsluiting, hoewel het enthousiaste onthaal, de vele complimenten en de Skuumkoppe dat gevoel weer snel deden vergeten.

Toch maar weer mooi twee ultra’s in 8 dagen, beide in een behoorlijk tempo. Het was al met al een heel fijne loop. Er bleek nog een derde sololoper te zijn, Stefan van der Pols , die om 09:00 gestart was en die toch nog de snelste van de drie eenlingen bleek te zijn.

Doordat vanwege onderhoud aan een brug de route op het laatste moment moest worden aangepast viel deze iets korter uit dan 50km. Bovendien heb een wat andere weg genomen richting Stompetoren, zodat ik nog iets korter uitkwam. Maar het was geen wedstrijd, toch?

Dat was dan na 6 jaar mijn 3e Rondom Haarlem. Leuk detail: mijn nummer was 222 en toen ik de finish passeerde stond de digitale klok op 4:44:44 (!). Daar kwam dan nog wel de 30 minuten extra bij vanwege de eerdere start.

Bij thuiskomst ben ik even op bed gaan liggen … en toen schoot er een enorme kramp in mijn rechter kuit, die als gevolg daarvan nog steeds pijn doet. Toch een beetje te veel van het lijf gevraagd?

Rondom Haarlem
46,7 km
5u14m
8,92 km/u
3e van 3 solo-lopers

route

Post Views: 29
Geplaatst op

11 Strandentocht

Wauw, dat was top! Sponsorloop voor de Hartstichting van Bloemendaal aan Zee naar Hoek van Holland. Bedoeld voor wandelaars, maar ook heel gastvrij naar hardlopers. Helemaal in Elfsteden-stijl inclusief stempelposten, koek-en-zopie, klunen en ‘It giet oan’. Elke stempelpost een feest met vlaggen, banieren, DJ-auto’s en catering. En als extra ondersteuning onverwachte fourageringen onderweg door de mensen van de reddingsbrigades met zakjes tomaat en notenrepen. Er lijkt zoveel geïnvesteerd te zijn in de organisatie en de aankleding dat je zou denken dat er geen cent over zou blijven van het inschrijfgeld. Nou integendeel: de opbrengst nadert de 100.000 Euro.

Het enige dat niet met de winterse klassieker overeenkwam was het weer: geen ijs natuurlijk, maar wel de hele dag zon en tegen de 20 graden. Dat maakte het bij wijlen best wel een zware onderneming. Met name de passages langs de grote badplaatsen Zandvoort, Egmond, Katwijk en Scheveningen waren lastig door de vele mensen (en honden en paarden) die het zand omgewoeld hadden tot in de branding. ‘Beach volleyball’ noemt men de vergelijkbare zachte sneeuwcondities tijdens de Brocken Challenge. Ook zo’n goed verzorgde sponsorloop.


Bij Katwijk, de haven van Scheveningen (pff, wat was het warm daar) en ter hoogte van de ‘Zandmotor’ moest er gekluund worden, dat wil zeggen, even van het strand afgegaan worden. Niet zo erg hoor,om weer vaste grond onder de voeten te hebben. Het laatste deel, van Scheveningen naar de Hoek, bestond uit heerlijk vlak strand, het bekende biljartlaken. Vanaf Monster kwam de finish in zicht, met zijn vlaggen en rode spotlights. Het werd al donker en de schepen op het Calandkanaal staken donker af tegen de felverlichte terminals op de Maasvlakte. Wat mooi om zo te finishen. Even op de foto, bloemetje, mooie medaille, lekker biertje en met de touringcar weer terug naar Bloemendaal (Haarlem, in mijn geval). 60 kilometer in iets meer dan 8 uur, inclusief twee koffiebreaks.

Helemaal top,  en wat een enthousiasme straalden al die vrijwilligers uit! Zo mooi dit.


11-Strandenloop
6 oktober 2018
60 km
8u 06min
1111 deelnemers op verschillende afstanden
28 hardlopers op de 60 km

Route
Foto’s

Post Views: 127
Geplaatst op

Halve van Haarlem

Gezellige drukte op Grote Markt in afwachting van de start

Hoe lang is het geleden dat ik een halve marathon als wedstrijd heb gelopen? Een hele tijd terug in elk geval. Maar zo tegen mijn 65e was ik toch wel benieuwd wat ik daarvan nog maken zou. Onder de twee uur zou toch wel moeten lukken. En 1:55 wellicht?

Haarlem heeft op de laatste zondag van september een mooie eigen halve marathon, de voormalige ‘Trosloop’. Start en finish op de Grote Markt. Via Overveen, rondom het landgoed Elswout, en over het Visserspad met een aantal pittige klimmetjes richting Zandvoort. Dan parallel aan de kust over het Duinpieperpad noordwaarts en via de Zeeweg terug naar Overveen. Ook daar nog een paar klimmetjes. Dan het beruchte stukje langs de Brouwersvaart met de steile bruggetjes. Hier gaat menigeen stuk, met de Bavo al in zicht. De finish via de drukke en versierde Zijstraat is een belevenis.

En ja, als Haarlemse veelloper kun je Haarlems eigenste met goed fatsoen natuurlijk niet laten liggen. Geen spijt van gehad, het liep lekker. Was dan ook ideaal weer, een zonnetje, weinig wind en een graadje of 12. Omdat ik nogal achterin gestart was zat ik in het begin regelmatig in de lopersfile, zoals op het Koepaadje bij Elswout. Maar vanaf het Visserspad begon ik aan een grote inhaalrace die tot aan Haarlem duurde. Dat geeft een extra kick!

Op de chip werd het 1:50:17. Sneller eigenlijk dan ik had durven dromen. Zonder die ene onvermijdelijke sanitaire stop zij het waarschijnlijk onder de 1:50 gebleven zijn. Maar ach, een mens moet eens een keer tevreden zijn!

Deze Halve was de vijfde loop  deze week. Zo kon ik de maand september ondanks vakantie en een virusje toch nog afsluiten met een totaal van boven de 300 km.

Finish

Halve van Haarlem
30-sep-2018

Post Views: 29
Geplaatst op

Lapedona en Assisi

Tijdens de tiendaagse vakantie in Italië heb ik geprobeerd om de vorm een beetje vast te houden door om de dag om half zeven op te staan teneinde een duurloopje van ongeveer anderhalf uur te doen. Dan was ik weer op tijd terug voor het ontbijt. De eerste acht dagen verbleven we in de omgeving van Lapedona (regio Marche), in een bungalow aan de Adriatische zee; de laatste dagen waren een rendez-vous met Assisi in Umbria. Het werd elke dag zo’n 27 á 32 graden met volop zon. Ideaal vakantieweer dus, maar wat minder geschikt om een inspannende loop te doen. Behalve dan als je dat ’s ochtends vroeg doet terwijl de zon oprijst uit zee. Schitterend!

Het zijn stuk voor stuk korte loopjes, maar wel pittig door het verhoudingsgewijs grote aantal klimmende hoogtemeters. Van de kust naar het binnenland zo’n 250 meter over 5 kilometer. In Assisi klim je binnen 3,5 kilometer ongeveer 270 meter naar de Rocca Maggiore.

Hierbij het lijstje:

6 september  Lapedona 11,2 km 256 phm
9 september Lapedona 12,8 km 328 phm
11 september Lapedona  11,8 km 293 phm
13 september Assisi  10,5 km 344 phm
Totaal 46,3 km 1221 phm

 

Post Views: 26
Geplaatst op

Maasduinen

Voor een bezoek aan vrienden verbleven Bernadette en ik een nachtje in Venlo. Dat bood mij naast de visite gelegenheid om de Maasduinen eens te verkennen. Dat Nationale Park ten oosten van de Maas in Noord-Limburg stond al geruime tijd op mijn verlanglijstje maar vanwege de afstand tot Haarlem was het er nog niet van gekomen om daar heen te gaan. En nu was het dan zo ver.

Vanaf het spoorwegstation van Vierlingsbeek heb ik een mooi rondje gelopen van 34 kilometer. Bij Afferden met het veer de Maas over, dan een lus door het natuurgebied en vervolgens via het veer bij Bergen weer terug naar Overloon, waar we bij onze kennissen gegeten hebben. Terwijl ik liep was Bernadette bij hen gebleven.

Verschroeide heide

De Maasduinen vormen een prachtig, afwisselend terrein met vennetjes, heide en bossen. Door de grote hitte van de afgelopen weken (gelukkig was het vandaag met zo’n 22 graden en stuk aangenamer) was veel van de heide verschroeid, wat goed te zien is op de foto’s. Maar hier en daar stond deze toch nog mooi in paarse bloei. Ik ben eerst vanaf Afferden langs het Zevenboomsven het Broederbosch in gelopen. Vervolgens, na de Eckeltse Beek overgestoken te zijn, Bleyenbeek in. Hier ligt een mooi stuk heide met diverse vennen, de zogenaamde Duvelskuul. Daarna volgden de Eckeltse Bergen. Langs het mooie Eendenmeer arriveerde ik in Nieuw Bergen (koffiepauze!)  en daarna in het leuke oude dorpje Oud Bergen. Hier weer de Maas over, terug naar Vierlingsbeek. Het laatste deel van de route tot aan Overloon liep door de Overloonsche Duinen, waar ik ondanks mijn GPS en de geel-oranje markeringen van de lange-afstand-wandelroute toch nog een paar keer verkeerd liep op de smalle singletracks. Ook hier veel bloeiende heide.

Sporen van een eerdere bosbrand

Een mooie en best wel uitdagende route. Bij de eerstvolgende gelegenheid ga ik de Maasduinen verder verkennen, want ze zijn veel uitgestrekter dan de circa 11 kilometer van het routedeel dat ik er vandaag gevolgd heb. Met name het Quin wil ik wel eens zien en het meer zuidelijk gelegen landgoed de Hamert. Maar daarvoor ontbrak de tijd, want ik moest op tijd aanschuiven aan de eettafel!

Bloeiende heide bij Overloon

Route
Foto’s

Post Views: 28
Geplaatst op

Uitgedroogd

De duinen, maar ook de polders bij Spaarnwoude vertonen een uiterlijk dat ik nooit eerder heb gezien. Geelbruine, uitgedroogde vlakten onder een meedogenloos stralende zon. Wanneer ik er doorheen loop komen er herinneringen op aan loopjes tijdens vakanties in Italië. Hetzelfde landschap, dezelfde lichtval, dezelfde kleuren en contrasten. Het lijkt wel alsof heel Nederland begin mei is opgepakt en ergens in het mediterrane gebied weer is neergelegd. Want al drie maanden beleven we de meest standvastige, zonnigste en droogste zomer sinds mensenheugenis. Niet alleen in Nederland, maar in heel Noord-Europa. In Haarlem en omstreken zijn en op twee of drie dagen een paar buitjes gevallen, en dan is het toch wel ‘pech’ om juist tijdens zo’n sporadische bui net op het IJmuiderstrand te rennen en daar van nabij zelfs een blikseminslag mee te maken. Schrikken! Vanwege de warmte loop ik nu ’s avonds vaak richting het iets koelere strand in plaats van de warme polder in. Van huis uit een mooi loopje van 14 kilometer tot aan IJmuiderslag en van daar uit weer met de (airconditioned!) bus terug. In deze tijd van het jaar kan ik dan vanaf het strand zo rond 21:30 de zonsondergang bewonderen.

Behalve het landschap is ook het lichaam veranderd. Het heeft zich perfect ingesteld op het verrichten van inspanning bij hoge temperaturen. Was ik vroeger helemaal kapot na een duurloop van een uurtje of twee bij een temperatuur van boven de 25 graden, nu draai ik mijn hand niet om voor een marathon onder het geweld van 28 graden of meer. Amersfoort (24C), de Bokemei Run (28C) en de Midzomeravond Marathon (29-30C bij de start). Toegegeven, de  lage luchtvochtigheid en het passaat-achtige windje uit noordelijke tot oostelijke richtingen maken de warmte dragelijker dan de gebruikelijke drukkend-benauwde transportwarmte die meestal de basis vormt voor hitte-uitspattingen in dit landje aan de Noordzee. Toch begint de aanhoudende warmte afmattend te werken, niet in de laatste plaats door het slechte slapen tijdens de ‘tropische’ nachten. Overdag staat er vaak een lekker briesje, maar dat valt ’s avonds weg waardoor het moeilijk is om het huis te luchten. Voor zover dat überhaupt mogelijk is bij etmaalgemiddelden die uitkomen op ruim boven de twintig graden. Maar we zullen er wel aan moeten wennen, want het einde van deze superzomer is nog niet in zicht. Nadat er afgelopen zaterdag een eind kwam aan de officiële hittegolf die 13 dagen had geduurd en waarbij op twee dagen 38-plussers zijn gemeten, kondigt zich de volgende hittegolf alweer aan.

Post Views: 27
Geplaatst op

Puffen op de Midzomeravondmarathon in Diever

Gezelligheid op het Kasteel voor de start

Na de Bokemei Run afgelopen zondag heb ik zaterdagavond in Diever de tweede hete marathon in één week gelopen. Vooral de eerste ronde, beginnend met twee voorloop-rondjes door het dorp was bloedheet met 29C in de schaduw maar op de zonnige stukken nog veel hoger. Ook was het benauwd en onweersachtig, maar de dreigende lucht in het zuiden dumpte zijn in deze droogteperiode hoognodige regen een paar kilometer verderop (20 tot 25 mm vers hemelwater viel er die avond zeer lokaal in zuid-Drenthe). Geleidelijk nam de warmte wat af, maar ik na de finish heb ik een kwartier op mijn rug in het gras moeten liggen om bij te komen. Maar door de goede verzorging, met een extra post aan het eind van het Studentenpad en overal heerlijke koudwatersponzen is het gelukt. Vanwege de mix van zelf meegenomen blauwe AH sportdrank, de verstrekte oranje sportdrank, cola, water en warme (ja vreemd genoeg was dat juist heerlijk!) thee ben ik de laatste ronde wel misselijk geworden, maar hoefde gelukkig niet over te geven. Die misselijkheid duurde voort tot diep in de nacht waardoor ik  slecht geslapen heb. Toch moést ik wel wat eten om niet duizelig te worden, en heb daarom in het Kasteel, lekker buiten op een bankje nadat de zon was ondergegaan en het nog ‘maar’ 23 graden was, een Radler en een patatje-met genomen. Op de één of andere manier heb ik dat grotendeels naar binnen weten te werken. Dennis Hoekstra uit Drachten schoof bij mij aan en was zo aardig om mij een lift aan te bieden naar mijn B&B ruim twee kilometer verderop. Want ik zag het niet meer zo zitten om daarheen te lopen.

Maar wat een gezellig en goed opgezet evenement was dit weer. Een echte zomerklassieker waaraan zelfs behoorlijk wat buitenlanders deelnamen die waarschijnlijk in Nederland  hun vakantie vierden. De winnaar (3:18:26) was een Zweed. Dat het door de warmte een zware editie was blijkt ook wel uit het aantal marathon-starters dat uiteindelijk voor een kortere afstand heeft gekozen: 24 van de 74, oftewel één derde.

Het heetste stuk van het parcours

Verslag Dieversportief
Uitslagen Marathon

21 juli 2018
Midzomeravondmarathon Diever
4:25:43
35 van 50 overall

Het dreigde wel maar het bleef droog, stoffig en warm
Post Views: 32
Geplaatst op

De Woestijn van het Westen

Het Woeste Westen  is een natuurspeeltuin in het Westerpark bij Amsterdam Sloterdijk. Pal tegenover de kleine maar gezellige kantine van die vlak naast de spoorwegemplacementen groenspeelzone trekt Bob Bock samen met zijn enthousiaste team van de Stichting Bokemei de tent op die de start en finish locatie vormt van de Bokemei Run. Een ‘kleinschalige loop voor het goede doel’ en al enige jaren een ontmoetingsplaats voor  ‘die-hard’ ultralopers die niet bang zijn voor een beetje zomerse warmte. Want deze bijna 44 km lange loop wordt gehouden vlak voor de zomervakanties, in een van de warmste perioden van het jaar. Het Westerpark zou ook dit jaar weer de passende naam ‘Woestijn van het Westen’ kunnen dragen. Niet alleen vanwege de temperaturen van tussen de 25 en 30 graden maar ook omdat er door de al weken aanhoudende droogteperiode geen gras neer te bekennen valt. Grasvelden zijn dorre bruine vlakten geworden en op het oogverblindend witte ‘Konijnenpad’ (zoals Bob het noemt) wierpen de loopschoenen grote stofwolken op. Toevallig reed de Tour de France vandaag door het stof van de ‘Hel van het Noorden’ op weg naar Roubaix terwijl wij ons in deze ‘Hel van het Westen’ bevonden.

Nou ja, nu overdrijf ik een beetje, want meer dan de helft van het 4340 meter lange parcours ging over lommerrijke, met bloemen omzoomde paden en op het heetste stuk, ja dat Konijnenpad inderdaad, viel er een verkoelend briesje te bespeuren. Bovendien was de luchtvochtigheid laag zodat het totaal niet benauwd aanvoelde. Het warme weerbericht had kennelijk diverse voor-inschrijvers van plan doen veranderen, want in plaats van het maximaal toegestane aantal van 30 gingen er maar 16 lopers/loopsters van start. Niet iedereen heeft de 10 rondjes volgemaakt.vanwege de warmte.

Hoewel ik in vergelijking met mijn drie eerdere deelnames veruit de langzaamste tijd liep ben ik heel tevreden met het feit dat ik nergens hoefde te wandelen en alle 10 de ronden netjes binnen de tijd voltooid heb. Ik ben namelijk helemaal geen ‘warmteloper’. Als ik mijn gemiddelde snelheid afzet tegen die van overeenkomstige lopen dit jaar dan steekt deze daar helemaal niet slecht bij af.

Samenvattend: een heerlijk loopje met een ontzettend vriendelijke, kundige en enthousiaste ‘support crew’. Lekkere hapjes, prima drankjes en ook de zoutjes en de koudwatersponzen waren niet vergeten. Echt fijn om hieraan deel te hebben mogen nemen.

De Bokemei Run viel dit jaar samen met de festiviteiten op de naburige Westergasfabriek in verband met het 15-jarig bestaan van het Westerpark. Daardoor werden we begeleid door de klanken van het openluchtconcert aldaar. De tip die ‘local’ Wilma Dierx mij gaf dat het daar een  gezellig evenement was heb ik naar het thuisfront geapped. Zij zijn vervolgens ook naar het Westerpark afgereisd zodat ik daar naar afloop van de ‘BR’ nog een uurtje met hen heb zitten ‘chillen’ onder het genot van een ijsje en een biertje. Een topdag!

Bokemei Run
15 juli 2018
43,3 km
4u42m
7 van 11 finishers

Post Views: 23