Zo, de eerste ultra/marathon van dit jaar zit er weer op. Een trainingsloop (long and slow) wel te verstaan, die ik maar de ‘Piermarathon’ heb gedoopt.
Vanaf huis ging het via het heuvelgebied in recreatiegebied Spaarnwoude en het mooie Oud-Velsen naar de pont van Velsen. Die miste ik net en dat betekende dus 20 minuten wachten, maar dat was niet erg want ze schenken daar heerlijke koffie. Na de sneeuw en ijzel van de afgelopen nacht (code oranje!) lagen in Spaarnwoude nog sneeuwresten, want het was inmiddels gaan dooien. In een druilerijge motregen met gevoelstemperaturen van ruim onder nul liep de route een stukje langs de noordzijde van het Noordzeekanaal en via de sluizen naar de Kop van de Haven in IJmuiden. Daarvandaan langs de vissershavens en via de duinen naar de Zuidpier. Aan het eind daarvan staat een lichtopstand van zo’n 10 meter hoog en tot mijn verbazing zag ik dat bovenin het glas stukgeslagen was. Het moet er behoorlijk gespookt hebben vorige week, toen er een noordwester stond met windstoten tot 10 Beaufort. Ook van de enorme basaltblokken die daar liggen waren hele stukken afgebroken en het strand bij het kleine groene baken aan het begin van de pier was helemaal weggespoeld.
Vervolgens vanaf de pier over een strand dat potdicht zat van de mist (ja, qua weersomstandigheden was die 7e januari 2017 het dagje wel!) naar de duinopgang bij het Strandvonderpad en via het door de mist in een mysterieuze sfeer gedompelde Duinreservaat en Bloemendaal weer terug naar huis. Een mooie loop, goed voor 44 kilometer en tevens de 40e individuele marathonplus training.
Verderop in de maand heb ik nog een ultratraining gepland, dat allemaal als voorbereiding op de Brocken Challenge.
