Afgelopen weekend hebben we weer doorgebracht in Drouwenerzand, midden op de Hondsrug. Rustig in het bos, hoewel je in de verte het verkeer over de Hunebed Highway, de N34 voorbij kunt horen razen. Het was een echt maartweekend, met op zaterdag mooie wolkenluchten, een frisse wind en enkele hagelbuien. Zondag was het een groot deel van de dag bewolkt en regenachtig, maar wel wat hogere temperaturen. Prima weer om de Hunebedden in de omgeving hardlopend een bezoek te brengen.
Zaterdag een route aan de oostkant van de N34. Eerst een lus over de mooie heide van het Drouwenerzand, gevolgd door een bezoek aan de D23 en D24 bij Bronneger en natuurlijk de daar vlakbij zo romantisch gelegen D21 met de D22, het kleinste hunebed van Drenthe.
Hunebed D26, Drouwenerveld
Zondag was dan de westzijde van de N34 aan de beurt met eerst vlak bij bungalowpark het Drouwenerzand waar we verbleven de D19 en D20 en daarna de fraaie D26 in het Drouwenerveld aan de rand van de Staatsbossen. Hier werd ik nog aangesproken door een andere hardloper die mij wilde overhalen om samen met hem een ‘Hunebed-challenge’ te organiseren. Toen ik zei dat daar wel wat praktische bezwaren aan zouden kleven omdat ik in Haarlem woonde liet hij dit nogal spontane plan weer varen. Wat mij betreft zijn die 10 Brocken-challenges wel genoeg geweest en heb ik geen behoefte aan ook nog een Hunebed-challenge. Ik kom daar liever niet in georganiseerd verband, maar alleen. Op die manier kom je toch het meest onder de indruk van deze mysterieuze plekken en is de kans dat je het ‘Hunebed-high’ beleeft het grootst.
Trainingslopen in Drenthe, omgeving Drouwen: 27 maart 13km.Route 28 maart 12 km.Route
Waterleidingduinen ten zuiden van het infiltratiegebied
Het was wel even wikken en wegen. Zou ik wel of niet? Van Haarlem naar Katwijk lopen was het plan. Maar toen de datum naderde kwam ook de twijfel. Toch maar iets korter? Zou de hiel die de laatste tijd weer een beetje gevoelig was het wel houden? Was het niet te veel na die 25 km van woensdag? En het zou fris en bewolkt worden. Uiteindelijk bleken het allemaal smoesjes te zijn, want het onverwachte zaterdagochtendzonnetje was voldoende om me toch maar te doen vertrekken. Hoewel ik voor de zekerheid toch ook maar een verkorte 30 km route op mijn Garmin had gezet…
Nou, het ging prima. Best wel een zware route via het Rozenwaterveld en de Pollenberg in de Waterleidingduinen. Daarna werd het terrein wel vlakker terwijl ik langs de infiltratiekanalen zuidwestwaarts ging. De wind, waarvan gezegd was dat die naar het NW zou draaien bleef echter tegenstaan en het was behoorlijk fris bij een temperatuur 6 graden. Gaandeweg begon de lucht te betrekken. Een extra laagje kleding bleek geen overbodige luxe. Vóór Langevelderslag volgden nog een paar pittige kilometers door mul zand en moerasachtige duinvalleien. Dit was echt off-the-road trailwerk, en hier kwam ik niemand meer tegen. Ja, die oerervaring weer.
Bij aankomst in Langevelderslag (22 km) voelde ik me behoorlijk versleten en kwam toch de gedachte aan dat 30 km alternatief terug naar station Hillegom weer op. Maar de cappuccino deed me goed en toen ik zag dat het pas 1330 was en ik ‘nog maar’ 20 km te gaan had ben ik verder gegaan richting Noordwijk. In dat deel zat een stukje strand om de golfbaan te omzeilen en een paar lastige klimmetjes. Toch kwam ik fit, zij het een beetje koud, aan in Noordwijk aan Zee (30 km). Daar weer brandstof ingenomen in de vorm van een warme choco met slagroom. Naar Katwijk is het dan, achter de niet toegankelijke Coepelduynen langs, nog maar zo’n 6 kilometer met vlak voor Katwijk nog een mooi uitzichtspunt. Om de 42 km (het werden er uiteindelijk ruim 43) vol te maken moest ik toen nog een lus door Berkheide maken met een beklimming van het 37 m hoge Vlaggeduin. Hier was het erg druk met ‘corona-wandelaars’ die me niet altijd even vriendelijk toespraken als ik in hun ogen ‘te dichtbij’ kwam. Inmiddels was het gaan motregenen en was ik echt toe aan de mijzelf in het vooruitzicht gestelde ‘beloning’ in de vorm van een broodje kroket met alweer een cappuccino. Daarna met bus en trein weer terug naar Haarlem.
Vandaag is het geloof ik al de vijfde dag op rij dat de temperatuur boven de 15 graden is uitgekomen. Vanmiddag was het hier in de duinen bij Haarlem zelfs ruim 18 graden! In februari al in een enkel shirtje lopen, ik kan me niet herinneren dat ik dat eerder heb gedaan.
Vanmiddag overkwam me tijdens de duintraining een verrassing. Door halverwege de ‘Koningsweg’, de meest noordelijke route door Duin en Kruidberg naar de kust, even de ‘bush’ in te lopen en een duintop te beklimmen ontvouwde zich een mij onbekend, schitterend uitzicht op het Cremermeer. Vanaf de zuidkant had ik het al vaker zien liggen, maar nog nooit vanuit het noorden. Hoe vaak ben ik hier niet langs gelopen zonder te weten wat er achter die duinenrij lag?
Het Cremermeer, gezien vanuit het noorden.
En tweede verrassing deed zich voor bij Kattendel. Het grondwater staat daar aan het eind van de winter altijd hoog waardoor het fietspad richting de strandopgang wel vaker overstroomd wordt, maar zo hoog als het water nu stond had ik nog niet eerder meegemaakt. Dat kwam natuurlijk door de enorme hoeveelheden smeltwater doordat het pak sneeuw van 20 centimeter in een paar dagen tijd weggesmolten was. Gelukkig had de beheerder er een paar stepstones neergelegd, want anders waren het wel heel natte voeten geworden!
Tijdelijke stepstones bij KattendelJa, dit is februari! (Bij het Duinmeer)
Vorig weekend stond iedereen op de schaats bij een ijzige oostenwind en liep ik een echte wintermarathon door diepe sneeuw. Maandag viel de dooi in en woensdag was de sneeuw vrijwel verdwenen. In de duinen kon ik weer zonder Yaktrax lopen.
De laatste sneeuwresten in de KennemerduinenPrachtige kleuren door smeltende sneeuw en ijs in de duinmeertjes bij Kattendel
Vandaag (zaterdag) is de lente losgebarsten. De zuidenwinden hebben luchtmassa’s uit Spanje deze kant op geblazen en het werd zowaar 16 graden! De vooruitzichten zijn dat het in de loop van de week misschien wel richting de 18 á 20 graden gaat. Dertig graden verschil in 10 dagen tijd! Is dat het nieuwe klimaat?
In elk geval een prima temperatuur om mijn nieuwe Terrex short uit te proberen. Volgens de fabrikant is deze gemaakt van garen dat is ontwikkeld in samenwerking met Parley for the Oceans: een deel ervan bestaat uit Parley Ocean Plastic®, gemaakt van gerecycled afval dat van stranden en kuststroken wordt gehaald voordat het in de zee kan verdwijnen. Goed idee. Fijn licht materiaal. Zit nog lekker ook!
Tien keer heb ik aan de Brocken Challenge meegedaan. Een 80 km lange ultra van Göttingen naar het hoogste punt van de Harz, de ruim 1100 meter hoge Brocken. Het tweede deel, van Barbis naar de top van de Brocken bevat een heel zware gedeelte waarbij er meer dan 20 kilometer door diepe sneeuw geploeterd moet worden terwijl het parcours voortdurend stijgt. Dit gedeelte heeft de toepasselijke bijnaam ‘der Entsafter’ gekregen.
In 2010 liep ik mijn eerste BC en tot en met 2018 wist ik de finish elk jaar te halen. In 2019 lukte dat helaas niet. Ik had te veel tijd verloren en moest in Oderbrück. na 73 kilometer, uit de wedstrijd stappen terwijl het hagelde en onweerde. In 2020 heb ik niet meer meegedaan.
Maar dit jaar, 2021, weer wél! Hoe zit dat dan? Vanwege de Corona toestanden ging ook de BC niet door. Om dat een beetje goed te maken is er een ‘virtuele BC’ georganiseerd waarbij je, tegen een bijdrage van 1 euro per kilometer voor het goede doel (de BC is een liefdadigheidsloop) een afstand kon lopen die overeenkomt met een bepaald (deel-)traject van de echte BC. Dat leek me wel leuk en daarom het ik gekozen voor het 38 km lange traject van ‘Barbis zum Brocken’. En dat moet dus op de datum waarop de echte BC oorspronkelijk gepland was gelopen worden op een zelf te bepalen route.
Laat het nou zo uitpakken dat juist op die 13e februari Nederland onder een diep pak sneeuw lag en dat het vroor dat het kraakte! De route door de Amsterdamse Waterleidingduinen en het Noord-Hollands Duinreservaat die ik had uitgezet werd daardoor een echte sneeuwloop. Vooral in de Waterleidingduinen waar ‘off-the-road’ gelopen ma worden kwam ik op nog onbelopen plaatsen terecht waar ik tot aan mijn knieën in de sneeuw wegzakte. Schneebruch! In BC-jargon wordt het lopen door hoog opgestapelde ‘Neuschnee’ vanwege de zwaarte ervan ‘beach volleybal’ genoemd. Nou dat was het zeker, temeer daar ik ook nog een stuk daadwerkelijk over het strand heb gelopen. Met name het gebied rond de Pollenberg zal me lang heugen, pfffft wat was dat zwaar.
Ik had een paar ‘verzorgingsposten’ (VP’s) ingepland waar warme chocolade en wat te eten te krijgen was. De eerste bij Kraantje Lek (8 km) , waar een Pipowagen stond met ‘coffee and hot chocolate to go’. Vervolgens NS station Zandvoort (22 km) en tenslotte Parnassia aan Zee (27 km).
Het was koud maar prachtig helder en zonnig weer met een matige oostenwind. Heel Nederland was aan het schaatsen dus in de duinen was het relatief rustig. Zoals gezegd moest ik 38 km lopen om in aanmerking te komen voor een vermelding op de BC-website en om een certificaat te verkrijgen. Het ging echter zo goed dat ik ter hoogte van de Oosterplas besloot om er nog een extra lusje van 4,2 km over de Starreberg en het Grote Vlak aan vast te knopen.
En dat resulteerde in de eerste marathon sinds 5 mei 2020. Daarna kwam het er niet meer van als gevolg van de flinke Achillespees-blessure die ik eind mei opliep en waar ik vier maanden voor nodig had om ervan te herstellen. Een hele marathon dus, en dat onder deze zware condities. Ja daar ben ik best een beetje trots op. Laten we maar zeggen dat het de BC-spirit was die me daarbij geholpen heeft!
De winter is binnengevallen, en hoe! Hieronder het verslag van drie winterse trainingslopen op 7, 8 en 10 februari.
7 februari
Zand op het ijs in de Hekslootpolder bij Haarlem
In januari was er sprake van een ‘Sudden Stratospheric Warming’ waarbij de temperatuur hoog in de atmosfeer boven het noordpoolgebied plotseling enorm stijgt. Vaak luidt dat ongeveer een maand later op lagere breedten een winterperiode in. Dus we waren gewaarschuwd! Maar de ijzige, gierende oostenwind waarmee de kou vandaag binnenviel was toch wel huiveringwekkend. Bovendien ging hij gepaard met langdurige sneeuwval. Een heuse sneeuwstorm met forse windstoten deed wegen en daken ‘roken’ en wierp forse sneeuwduinen op. En het is niet voor één dag, want het lijkt er op de we nog zeken een week en mogelijk langer met matige tot strenge vorst te maken krijgen. IJs en schaatsen dus! Maar ik denk dat ik het bij hardlopen houd, het risico op blessures bij schaatsen vind ik te groot. Gisteren was het al behoorlijk koud tijdens de 27 km lange loop door de Waterleidingduinen naar Hillegom. Vooral toen ik door een uitgevallen trein bijna drie kwartier op vervoer terug moest wachten. Op het kale perron in Hillegom was nauwelijks beschutting te vinden. Gelukkig kon ik in een snackbar in de Zilk even opwarmen. Maar de koffie moest ik wel buiten opdrinken!!
Sneeuwjacht bij de Stompe Toren, Spaarnwoude, 7 februari 2021
Vanochtend was het in de Hekslootpolder en boven Spaarndam echt ijzig. Oost 7 á 8, dik onder nul, stuifsneeuw en een gevoelstemperatuur van -13. Landelijk Code Rood vanwege de sneeuwduinen op de weg. Maar met de extra dikke ‘Brocken’-outfit en de Yaktrax onder was het goed te doen. Die zal ik de komende week nog wel vaker nodig hebben. Er zijn zelfs plannen om weer een keer de Amsterdam-Marken ‘ijstocht’ langs de Gouwzee te gaan lopen…
8 februari
Brederodeberg, Kennemerduinen
Na de ‘sneeuwpolder’ van gisteren was het vandaag de beurt aan de ‘sneeuwduinen’. Nou hoef ik daar in dit geval niet ver voor van huis, want voor de deur lag al de eerste sneeuwduin van een halve meter hoog. Maar ik bedoel natuurlijk de echte duinen. Het was al een hele krachttoer om er te komen, want het was vier kilometer lang door opgewaaide sneeuwhopen ploeteren. Soms lag het heel hoog opgestuwd, op andere plaatsen was het wegdek nog gewoon te zien. Maar eenmaal in de Kennemerduinen was er sprake van een dek van minimaal 5 centimeter. Het was bitter koud met nog steeds een harde noordooster en 5 onder nul. Het stijgende pad tussen de sparren door naar de Brederodeberg deed me denken aan de andere grote ‘Br’, ja inderdaad die. Naar de Harz kunnen we dit jaar niet en kennelijk als troost is de Harz dan maar naar ons toe gekomen. Prachtige contrasten tussen de donkere stammen en de witbesneeuwde flanken van het duin. Indrukwekkend waren ook de sneeuwjachten over het Grote Vlak. Op het pad omlaag richting de Dronkendel lagen enorme stuifbergen tot wel anderhalve meter hoog! Gelukkig was de bovenlaag van de sneeuw hard bevroren en trad er geen ‘Schneebruch’ op. En rustig dat het was! (op het loeien van de wind in de bomen na dan). Doordat er gisteren en vandaag nog nauwelijks goed berijdbare wegen zijn hebben nog niet veel mensen de duinen weten te bereiken. Bovendien werden de paar wandelsporen die er waren meteen weer onder gestoven. Daardoor heb ik grotendeels door de maagdelijke sneeuw gelopen, alsof ik de eerste mens in de duinen was, een ‘Adam in de sneeuw’. Geen wonder dat allerlei oerinstincten weer boven kwamen. Ja zeker, het toendralopen is weer terug van weggeweest.
Het Grote Vlak, Kennemerduinen, gevoelstemperatuur -13
10 februari
Klein Olmen, Kennemerduinen. Voetpad richting kuststrook.
Opnieuw een ware sneeuwtocht. Het heeft alweer twee dagen niet meer gesneeuwd, maar er lagen nog bergen sneeuw in de duinen. In de buurt van de ingang (Bleek en Berg) waren de paden door de vele wandelaars helemaal platgetreden, dus die waren goed beloopbaar. Maar verderop richting het westen, bij Klein Olmen en op de trail van De Blink naar Klein Doornen lag het op veel plaatsen 30 tot 40 centimeter hoog opgewaaid, soms nog hoger. Hier hadden duidelijk nog niet veel mensen gelopen, maar waar ze hun voeten hadden neergezet waren diepe kokers in de sneeuw ontstaan. Verder alleen maar sporen van reeën en klein wild. Ik heb geen sporen van de grote grazers gezien. Waar zouden die zich ophouden of zouden ze naar de koraal bij de Zeeweg gegaan zijn waar altijd voeding klaar staat? De hele entourage deed me sterk denken aan het tweede deel van de ‘Entsafter’ van de Brocken Challenge, het diepbesneeuwde traject van de Jagdkopf naar Lauschebuche. Ploeteren door de sneeuw, telkens wegzakken en uit balans raken. En toen ik op het effen, platgetreden pad naar de uitgang groepjes langlaufers tegenkwam kon het niet anders of er kwamen herinneringen op van de loipen tussen Königskrug en Oderbrück. Een mini-BC in de Kennemerduinen bij Haarlem! Zie het fotoalbum voor veel mooie foto’s!
Dit weekend heb ik, en ook dat is al weer geruime tijd geleden, weer eens binnen 24 uur een marathonafstand gelopen. Zaterdagmiddag 31 km en zondagochtend 12. Het begint er dus weer een beetje op te lijken dat ik een (trainings)marathon kan gaan lopen. Qua vorm zou dat nu zo langzamerhand moeten kunnen maar het blijft spannend hoe de Achilles zich zal houden.
Laat er nou op 13 februari een ‘Virtual Brocken Challenge’ gehouden worden waarbij je kunt kiezen uit verschillende afstanden. 80 km is natuurlijk (veel) te hoog gegrepen. Maar 49 (‘Rhumequelle bis Brocken’) en 38 (‘Barbis bis Brocken’) kan ook. En dat allemaal tegen 1 euro per km. Die laatste past op dit moment het beste bij mij, en als ik daar dan nog 4 km aan toevoeg heb ik op een leuke manier een marathon ‘in Corona tijd’ gelopen. Ja, daar voel ik wel wat voor, het geld gaat helemaal naar een goed doel en het resultaat wordt op de website vermeld inclusief het recht op een oorkonde. ‘Barbis’ zal wel ‘huis’ worden, nu nog eens nadenken waar de virtuele ‘Brocken’ dan zal komen te liggen.
Het kan dus nog wel, sneeuw in Nederland. Vandaag trok er een kortdurend sneeuwfront over ons land dat een paar centimeter sneeuw achterliet. Op zich niet veel, maar in het ‘nieuwe klimaat’ is een landelijk sneeuwdek toch iets bijzonders geworden. De laatste keer dat dat het geval was is twee jaar geleden. En toevallig kwam het zo uit dat de sneeuw precies tijdens mijn zaterdagmiddagloop viel. Zo kwam het dat ik voor het eerst de Waterleidingduinen in het wit zag. De krachtige zuidwesten (!) wind zorgde ervoor dat de temperatuur van amper 1 onder nul aanvoelde als -7. En dat is fris. Diezelfde ZW-wind brengt overigens ook vannacht alweer de dooi zodat er morgen niet veel terug te vinden zal zijn van het witte tapijtje. Maar het heeft wel een paar winterse foto’s opgeleverd!
Omgeving StokmansbergRozenwaterveld (Appelenberg)
Trainingsloop Amsterdamse Waterleidingduinen 22 km 218 phn
En weer zijn we een nieuw jaar binnengelopen. Week 53 behoorde deels tot 2020 en voor een ander deel tot 2021. Qua lopen nog een pittig weekje ook, met bijna 88 kilometer. In heel 2020 heb ik maar vijf keer een weektotaal van boven de 85 gelopen, met 2x de 88 als hoogste waarde. We zullen zien wat 2021 in dit opzicht gaat brengen. In elk geval tot aan de zomer nog geen georganiseerde wedstrijden, daar ziet het nu wel naar uit. Eerst moet de ‘Corona’ uitgebannen worden.
Ik begin maar eens gewoon met relaxed de afstandjes te lopen waar ik zin in heb. Voorlopig nog maar even geen doelen stellen qua aantallen en afstanden. Een soort ‘fartlek’ dus.
Zo, dat was dan 2020. ‘Een bijzonder jaar’, dat is de veel gebezigde omschrijving van dit in het teken van de Corona pandemie staande jaar. Een terecht etiket. Want het was een jaar waarin het begrip ‘normaal’ werd gehercalculeerd. Dit jaar hebben we moeten leren wat ‘het nieuwe normaal’ betekent: afstand houden van elkaar, thuiswerken, leven zonder evenementen, geen Bloemencorso, geen Songfestival, geen Sail Amsterdam, geen Mahler-festival, geen viering 75 jaar bevrijding, geen nachtmissen met Kerstmis, geen sportcompetities, sportscholen dicht, zoom sessies, dagelijkse updates over aantallen besmettingen, ziekenhuisopnames en IC-bedden, teststraten, quarantaines, RIVM, Corona-apps, persconferenties, lock-downs, vuurwerkverbod, mondkapjesplicht, winkelsluitingen, geen etentjes buitenshuis. En niet te vergeten coffee-to-go. Niet reizen, vliegtuigen aan de grond, cruiseschepen opgelegd op ankerplaatsen. En dat zal nog wel even zo doorgaan, ondanks het begin van de massale vaccinatiecampagnes.
Een van de weinige dingen die we wel mochten was individuele sportbeoefening. Daarom konden mijn hardlooptrainingen gewoon doorgaan, hoewel er geen georganiseerde wedstrijden waren om voor te trainen. Maar lopen om te lopen is voldoende reden om toch te lopen. Alleen medio maart, bij de eerste ‘harde lockdown’ hadden we het gevoel dat we niet zomaar de deur uit mochten. Toen gebeurde het regelmatig dat ik er op aan werd gesproken dat ik gewoon doorging met hardlopen. De duinen in was ‘not done’, omdat iedereen daarheen vluchtte zodat het daar te druk werd. Het was bovendien de tijd van het eerste mooie voorjaarsweer. Bepaalde delen, zoals het gebied rond de Oosterplas, waren afgesloten. Ook het strand moest gemeden worden. Die ‘gekte’ is gelukkig voorbij. Hoewel we nu weer in de ‘tweede golf’ zitten met een strenge lockdown wordt door de overheid het individueel ‘een rondje hardlopen’ zelfs aanbevolen. Het is goed tegen de stress en je bouwt er weerstand door op. In maart mochten we alleen maar naar buiten om ‘een frisse neus te halen’.
Wat hardlopen betreft, en dat is tenslotte het thema van deze site, stond 2020 ook in het teken van een forse blessure. Eind mei verhuisde mijn oudste zoon naar Santpoort. Ik heb hem toen een week lang intensief geholpen met muren repareren, laminaat leggen en schilderen. Meestal ging ik dan hardlopend daarheen en weer terug. Die combinatie bleek fataal. Op 30 mei wilde ik van Haarlem naar IJmuiden heen en terug lopen toen ik op de heenweg scherpe pijn in mijn rechter Achilles kreeg. Ik maakte een ‘noodplan’: in IJmuiden stoppen en dan met de bus terug. Maar door de Corona-toestanden bleken er geen bussen te rijden. Dus ben ik maar door de pijn heen terug naar huis gestrompeld. Het gevolg was behoorlijke schade aan de Achilles. Ik zal nooit meer het ‘blokje om’ van 1 (!) km vergeten dat ik op 31 mei ‘moest’ lopen om het maandtotaal van 330 km vol te maken. Ik kon alleen maar schuifelen en een pijn dat het deed… Kijk, hier hebben we de eerste drietjes te pakken: blessure op 30 mei, 330 km vol maken. Enfin, het gevolg was dat ik ruim drie (!) maanden te maken had met een zeer belemmerende blessure. Gelukkig had ik in het kader van de eerste lock-down (‘misschien zouden we eerdaags alleen nog naar buiten mogen om boodschappen te doen’) een loopband aangeschaft. Die heb ik in juni en juli in overleg met de fysio goed kunnen gebruiken voor herstelloopjes. Dat waren maanden waarin ik toch nog 120 á 130 km haalde, terwijl ik in maart nog boven de 350 uitgekomen was. Maar het herstel kwam en zette langzaam door. In september kon ik weer afstanden van 15 á 20 km afleggen. In oktober verklaarde ik mijzelf ‘blessure vrij’ toen halve marathons weer zonder problemen gelopen konden worden. In december, de laatste maand van dit vreemde jaar, kon ik zowaar weer de traditionele loop in Walcheren doen. Voor het eerst sinds de blessure op 30 december weer een 30-plusser waardoor er ook voor het eerst sinds mei weer een 300-plus maand bijgeschreven kon worden. En wat ik in juni, juli en daarna eigenlijk niet meer voor mogelijk hield: het werd toch weer een 3000-plus jaar, het twaalfde op rij. Kijk, daar heb je die drietjes weer. Tsja, voor mij persoonlijk zijn die misschien belangrijk, maar in verhouding tot de ‘drie’ die verstopt zit in het woord verdriet dat dit jaar op zo veel manieren van toepassing was is het allemaal veel minder relevant.
2020: totaal 3185 km 208 keer gelopen 4 (ultra)marathons
