Bid Me Run

Omdat we met Pinksteren in Vierlingsbeek (in de gemeente Boxmeer, Noord-Brabant) verbleven was dat een mooie gelegenheid om de Kasteeltuinen in Arcen te bezoeken. Het weer was niet al te best, koel en regenachtig, maar de prachtig aangelegde thema-tuinen deden dat ongemak snel vergeten. De volgende dag in de ochtend hebben we te voet Venray verkend, met o.a. een wandeltocht door het Odapark om daar de natuur en de kunstwerken te bewonderen. Het weer was deze dag iets beter, droog met af en toe opklaringen waar wel een krachtige en koude westenwind. Sinds begin april liggen de temperaturen meerdere graden onder het langjarig gemiddelde. Een zo koude april en mei samen is al bijna 50 jaar niet voorgekomen.

Maar goed, in de middag had ik een hardlooproute uitgezet in de Vredepeel, het grensgebied tussen Noord-Brabant en Limburg. Dit gebied was vroeger grotendeels bedekt met heide, maar hele stukken zijn ontgonnen voor grootschalige landbouw. Dat zijn niet de mooiste delen van de route. Hier bevinden zich ook talrijke megastallen voor de varkensteelt. Van verre komt de varkenslucht je al tegemoet, maar de enorme, op fabrieken lijkende loodsen zijn aan de buitenkant hermetisch afgesloten, zodat je de dieren die daar opgehokt zitten niet kunt zien. Ik kreeg er een onprettig gevoel bij.

Gelukkig liep de route ook door mooie natuurgebieden, zoals het Zwartwater. De heide die hier te vinden is is een overblijfsel van de Peel, die zich over maar liefst 50 kilometer uitstrekte. Nu is het amper 2 kilometer groot. De bossen die er staan zijn ruim 100 jaar geleden aangeplant. Hetzelfde geldt voor het Testrik. Ook dit is aangeplant als een zogenaamd ‘oogstbos’. Op de website van Visit Noord-Limburg staat hier het volgende over vermeld: “Het bos van de Testrik is ongeveer 100 jaar oud. Het werd met kruiwagen en schop aangelegd rond 1907 om de woeste gronden van de Peel nuttig te maken. Akkerbouw was niet mogelijk, daarvoor was de grond te arm. Daarom legde men ‘bos-akkers’ aan: lange, rechte rijen bomen van dezelfde soort, die eens in de zoveel jaar ‘geoogst’ werden. Tegenwoordig wordt het bos zo beheerd, dat ook dieren, planten en recreanten er graag komen: er mogen meer soorten groeien en het mag ruig door elkaar. Dit bos is 151 hectare groot”. Het rechthoekige patroon van kaarsrechte lanen is inderdaad opvallend. Verderop ligt het Loobeekdal. Dit is een natuurgebied met bloemrijke vochtige graslanden rond het weer meanderende beekje de Loobeek. Na herinrichting een paar jaar geleden is het beekje over ongeveer 3 kilometer te volgen over een grasachtig en zompig wandelpad dat begint bij een gerestaureerde watermolen en eindigt bij het plaatsje Merselo.

In Merselo was het na 17 kilometer tijd voor een kop Cappuccino waarna het via de Ballonzuilbossen terug ging naar het startpunt bij bungalowpark ‘de Helderse Duinen’ bij Overloon. De Ballonzuilbossen zijn genoemd naar het oudste luchtvaartmonument van Nederland, de Ballonzuil die in 1896 is geplaatst. Deze is opgericht ter gelegenheid van de landing van een Franse Luchtballon die in 1871 was opgestegen uit een omsingeld Parijs. Gezien de kaarsrechte paden zijn ook deze bossen kunstmatig aangelegd.

Al met al een afwisselende en best wel inspannende tocht van bijna 24 kilometer waar ik in totaal  zo’n 3 uur voor heb uitgetrokken. De indruk die overblijft is toch wel die van een landschap dat door het ingrijpen van de mens zijn oorspronkelijke ruigheid en uitgestrektheid helaas grotendeels is kwijtgeraakt. Maar waar is dat niet zo in Nederland?

Normaal gesproken draai ik mijn hand niet om voor een dergelijke afstand, maar dit keer was ik behoorlijk uitgeput. Bij menig rustbankje heb ik even halt moeten houden om weer op kracht te komen. Ik vermoed dat al het gewandel van de voorafgaande dag en ochtend daar wel debet aan is. Bovendien heb ik er een verkoudheidje aan over gehouden.

Naschrift 25 mei: Inmiddels heb ik verhoging en klachten die aanleiding waren om vandaag een Corona-test te laten afnemen. Wat het ook is, dat verklaart wel waarom ik zo moe was tijdens en na de loop.

Rondje Vredepeel
23 mei 2021
23,4 km 231 phm
Bruto tijd 2 u 50 min
Route

Afgelopen weekend hebben we weer doorgebracht in Drouwenerzand, midden op de Hondsrug. Rustig in het bos, hoewel je in de verte het verkeer over de Hunebed Highway, de N34 voorbij kunt horen razen. Het was een echt maartweekend, met op zaterdag mooie wolkenluchten, een frisse wind en enkele hagelbuien. Zondag was het een groot deel van de dag bewolkt en regenachtig, maar wel wat hogere temperaturen. Prima weer om de Hunebedden in de omgeving hardlopend een bezoek te brengen.

Zaterdag een route aan de oostkant van de N34. Eerst een lus over de mooie heide van het Drouwenerzand, gevolgd door een bezoek aan de D23 en D24 bij Bronneger en natuurlijk de daar vlakbij zo romantisch gelegen D21 met de D22, het kleinste hunebed van Drenthe.

Zondag was dan de westzijde van de N34 aan de beurt met eerst vlak bij bungalowpark het Drouwenerzand waar we verbleven de  D19 en D20  en daarna de fraaie D26 in het Drouwenerveld aan de rand van de Staatsbossen. Hier werd ik nog aangesproken door een andere hardloper die mij wilde overhalen om samen met hem een ‘Hunebed-challenge’ te organiseren. Toen ik zei dat daar wel wat praktische bezwaren aan zouden kleven omdat ik in Haarlem woonde liet hij dit nogal spontane plan weer varen. Wat mij betreft zijn die 10 Brocken-challenges wel genoeg geweest en heb ik geen behoefte aan ook nog een Hunebed-challenge. Ik kom daar liever niet in georganiseerd verband, maar alleen. Op die manier kom je toch het meest onder de indruk van deze mysterieuze plekken en is de kans dat je het ‘Hunebed-high’ beleeft het grootst.

Trainingslopen in Drenthe, omgeving Drouwen:
27 maart 13km. Route
28 maart 12 km. Route

Vandaag is het geloof ik al de vijfde dag op rij dat de temperatuur boven de 15 graden is uitgekomen. Vanmiddag was het hier in de duinen bij Haarlem zelfs ruim 18 graden! In februari al in een enkel shirtje lopen, ik kan me niet herinneren dat ik dat eerder heb gedaan.

Vanmiddag overkwam me tijdens de duintraining een verrassing. Door halverwege de ‘Koningsweg’, de meest noordelijke route door Duin en Kruidberg naar de kust, even de ‘bush’ in te lopen en een duintop te beklimmen ontvouwde zich een mij onbekend, schitterend uitzicht op het Cremermeer. Vanaf de zuidkant had ik het al vaker zien liggen, maar nog nooit vanuit het noorden. Hoe vaak ben ik hier niet langs gelopen zonder te weten wat er achter die duinenrij lag?

En tweede verrassing deed zich voor bij Kattendel. Het grondwater staat daar aan het eind van de winter altijd hoog waardoor het fietspad richting de strandopgang wel vaker overstroomd wordt, maar zo hoog als het water nu stond had ik nog niet eerder meegemaakt. Dat kwam natuurlijk door de enorme hoeveelheden smeltwater doordat het pak sneeuw van 20 centimeter in een paar dagen tijd weggesmolten was. Gelukkig had de beheerder er een paar stepstones neergelegd, want anders waren het wel heel natte voeten geworden!