Bid Me Run

Het was mijn 13e deelname aan dit leuke evenement in Diever. Nou wordt wel eens beweerd dan 13 nou niet direct een geluksgetal te noemen is. En als je dan ook nog eens als 13e finisht – nou, niks te klagen toch, zou je zeggen!?
Alleen… ik was de 13e van de 14 mannen die hem uitliepen. Uitliepen?
Nou nee, ik bedoel niet de marathon, maar de 31,6 km. In een tijd van… 3 uur 46 minuten en 12 seconden.

Wat was er gebeurd?
De temperatuur was bij de start 28 graden met een luchtvochtigheid van 56% en een dauwpunt van 17 graden. Tijdens de loop daalde de temperatuur nauwelijks. Het voelde broeierig warm aan en er was onweer voorspeld wat overigens uitbleef. Op zich heb ik wel vaker in dit soort omstandigheden gelopen, vorig jaar was het zelfs nog wat warmer in Diever. Maar toen was de hele afstand geschrapt en de maximale afstand op 30 km gezet. Ook werd er toen een uur later gestart. Ik liep de 30km toen in 3 uur 9 minuten. Om de een of andere reden viel het me dit jaar erg zwaar. Om heel eerlijk te zijn had ik van het begin af aan al in gedachten om maximaal drie rondjes te lopen en er een soort langzame duurloop van te maken. Als dat eenmaal in je hoofd zit dan wordt het dat meestal ook. Kwestie van motivatie. Maar dat ik al na de eerste ronde van 10,5 km was afgeknapt had ik niet verwacht. In de tweede ronde moest ik af en toe wandelen en overwoog ik zelfs even om het dan maar bij een halve marathon te laten. Het  was inmiddels rond half acht en mijn vrouw stond ook aan de finishlijn. De verleiding om er mee te stoppen en met haar mee te rijden naar ons pension in Vledder was groot. Ik had bij vertrek vanuit het pension ook tegen haar gezegd dat ik met dit weer waarschijnlijk 3 ronden zou gaan doen en dat ik ca. 20:15 zou finishen en dat ze me rond die tijd wel kon ophalen.  Toch nog maar een rondje met de belofte dat ik rond kwart voor negen terug zou zijn. Want ik wist dat ik over die 3e ronde ruim 1 uur en een kwartier zou doen. Dat klopte ook, maar het werd wel een drama. Ik moest steeds vaker wandelen en had moeite met ademen. Ik hield me op de been met héél veel cola en stukjes banaan.
Bij dit soort dingen is het altijd moeilijk om een oorzaak te vinden, maar het moet naast de warmte voor een groot deel ook iets mentaals geweest zijn, zoals bezorgdheid voor mijn gezondheid. Bovendien had ik onlangs nog een 6-uursloop gedaan, dus de ‘kick’ van weer een marathon was ook een beetje weg. Wie zal het zeggen. Het worden al gauw smoesjes voor een slechte dag. In elk geval was ik na afloop weer snel hersteld. Ik ben eigenlijk benieuwd hoe anderen het er af hebben gebracht, want ik kreeg het idee dat er heel wat waren die hun afstand hebben ingekort.

Het laatste deel van het parcours was anders dan vorig jaar en ging via de Oosterkamperweg, waardoor er niet meer langs het hunebed werd gelopen. Wel een beetje jammer, maar het voordeel was dat het rondje met 10,5 km iets langer was geworden zodat de twee voorlooprondjes door het dorp niet meer nodig waren om aan de 42,2 km te komen. Maar goed, daar kwam ik dus sowieso niet aan toe. Veelzeggend was de uitspraak van de speaker die bij mijn finish door de lucht galmde: ‘Nummer 301, André Boom uit Haarlem. Je moet niks… je wil alleen de streep halen…’. Tsja, het kan verkeren.

En o ja, het was mijn 13e(!) 30-km wedstrijd.

19 juli 2025
Midzomeravondmarathon Diever
31,6 km
3:46:12
M: 13 van 14

Volgens de nieuwsberichten zit het lopen weer in de lift. De coronapandemie heeft een paar jaar geleden veel mensen naar buiten gelokt als alternatief voor de gesloten sportscholen. Daar hebben zij het hardlopen ontdekt. En zoals het dan gaat: voor je het weet wil je niets anders, je bent er aan verslaafd. Vooral bij de ‘grote’ lopen, zoals de marathons van Rotterdam en Amsterdam zie je dit verschijnsel, maar ook bijvoorbeeld in Leiden waar vorig jaar zo’n 7000 mensen aan de halve marathon deelnamen. Ook de sociale media spelen hierbij een rol met ‘runfluencers’ die het hardlopen ‘trending’ hebben gemaakt.

En dan is het best bijzonder om een halve marathon te lopen met ‘slechts’ 200 deelnemers. Zeker wanneer het een prachtig en uitdagend parcours betreft. Ik zou bijna zeggen: gelukkig maar. Want alles rondom inschrijven, starten, lopen en finishen is dan zo relaxed en geordend! Geen eindeloze rijen bij de tassenafgifte en de toiletten. Geen half uur of langer wachten voordat jouw startvak eindelijk mag gaan lopen. Geen parkeerproblemen. En dat alles voor een veel lagere prijs dan die massa-evenementen. Toegegeven, je loopt niet over een verkeersvrij parcours. Maar dat is dan ook het enige minpuntje dat ik bij de Omloop van Noordwijkerhout kan bedenken.

Zoals gezegd, een schitterend parcours door de duinen en langs de bollenvelden. Deels over (drukke) fietspaden, deels over veel rustiger schelpenpaden. Hier en daar een klimmetje of een stuk vals plat. En volop zon deze keer! Het lopen ging me tot mijn verbazing goed af hoewel ik de laatste dagen erg moe en futloos was. Waarschijnlijk een virusje. Maar al lopend wordt dat door de adrenaline en endorfine weggespoeld. Ik kon het tempo goed vasthouden en kreeg in de laatste paar kilometer zowaar een aantal lopers op sleeptouw. Na de finish bleek een van hen Ferry van der Ent te zijn, de organisator van de strand-ultralopen waaraan ik een paar keer heb deelgenomen. Hij loopt nog steeds ultra’s, voor mij heeft dat zo langzamerhand wel een beetje afgedaan. Over mijn tijd was ik best tevreden, een paar minuutjes langzamer dan vorig jaar. In de uitslagen bleek ik een van de twee 70-plussers te zijn die de 21 km hadden gelopen. Al met al was het weer een fijne hardloopervaring, daar tussen Noordwijkerhout en Noordwijk.

27 april 2025
Omloop van Noordwijkerhout
21,1 km
2:05:40
M70 2 van 2
M 140 van 159

Net als twee jaar gelden heb ik vandaag weer de 30 km van de Groet uit Schoorl Run gelopen. De omstandigheden waren prima. Tussen Schoorl aan Zee en Hargen was het wel wat frisjes met een matige NO-wind en een gevoelstemperatuur van nauwelijks boven nul. Op dit stuk, het meest blootgestelde deel van het parcours, kregen sommige lopers het te kwaad. Meestal waren het krampverschijnselen als gevolg van de kou. Ik had mijn benen goed ingesmeerd met vaseline. Dat werkt als een isolerend laagje en voorkomt ook dat de huid uitdroogt. Zo was het best te doen. Ik heb een behoorlijk constant tempo weten aan te houden dat net onder de 10 km/uur bleef waardoor ik er niet in slaagde om, zoals twee jaar geleden, onder de 3 uur te finishen. Maar wat zou het? De prestatie zat hem voor mij vooral in het finishen als M70-er. Onder de 1460 finishers waren er maar 4 van 70 jaar of ouder. Dan begin je je toch wel een ‘buitenbeentje’ te voelen! De tweede ronde over de Schoorlse Zeeweg (vals plat!) naar de Berenkuil en terug via de Nieuwe Weg naar Hargen met daarin een keerlusje was psychologisch gezien een pittig stukje. Toen voelde ik me sinds lange tijd weer in de ‘ultramodus’ komen. Ik beeldde me in dat ik met een marathon bezig was en dus nog zo’n 15 kilometer te gaan had. Dat was bedoeld als een mentale training voor de Amstelveen marathon op 16 maart die ik op mijn kalender heb gezet. Het vertrouwen dat dat gaat lukken is toegenomen nu ik deze best wel pittige 30 km naar tevredenheid heb afgelegd.

Rest mij nog te zeggen dat le Champion alles weer tip-top georganiseerd had inclusief een ‘sluis’ om het 10-km parcours richting de bussen terug naar Alkmaar te kunnen passeren. De tasseninname en -uitgifte werkte vlot en probleemloos. De wachttijden bij de bussen vielen mee (heen zelfs helemaal geen rij). Een klein minpuntje was wel dat er in de sporthal helemaal geen bankjes stonden zodat je je op de vloer moest omkleden. Met 30 km in de benen voorwaar geen pretje. En de volgende keer misschien een kraampje met wat thee en koffie?

9 februari 2025
Groet uit Schoorl Run 30 km