Zou het blessureleed nu echt verleden tijd zijn? Ik durf het nog niet te zeggen. Hoe dan ook, met een loop van bijna 22 km, en dat vooralsnog zonder problemen, begint het er op te lijken. Via Spaarnwoude naar de pont van Velsen en via Santpoort terug naar huis. De bus was niet meer nodig! Met gisteravond erbij was dat 30 km binnen 24 uur. Nu afwachten of er geen klachten achteraf gaan optreden. Al met al heeft het 16 weken geduurd om weer een 20-plusser te kunnen lopen. Vorige week (totaal 4 lopen, 49 km) was het op maandag en dinsdag nog een tegenvaller met flink wat rust-pijn. Toen had ik het weekend ervoor nog een stevige wandeling in de Waterleidingduinen gemaakt. Dat leek het probleem te zijn geweest. Hopelijk zet de positieve ontwikkeling nu door.
Bij het licht op het oude Zuiderhoofd van IJmuiden
Het lijkt nog steeds de goede kant op te gaan. Opnieuw een 50-km week, en bovendien met twee wat langere afstanden van 15 en 17 km. Die 17 km (zaterdag) voerde van huis uit langs de voormalige IJmuider spoorbaan naar de kop van het oude Zuiderhoofd. Een mooi stukje lopen. Maar zondagavond was er een tegenslag. Ik had ineens weer behoorlijk wat last, zodat zelfs gewoon wandelen niet helemaal soepel ging. Dat was lang geleden. Wat is er mis gegaan? Zondagochtend heb ik een rondje Schoteroog van bijna 10 km gelopen, en dat is dus 27 km binnen 24 uur. Te hoog gegrepen, zo lijkt het, want halverwege moest ik even rust houden vanwege steken. Bovendien heb ik zondagmiddag samen met de vrouw een pittige wandeling van ruim een uur (mul zand, klimmetjes) in de Waterleidingduinen gemaakt. Tussen de bedrijven door doe ik ook wat schilderwerk binnenshuis, variërend van knielend op de grond tot bovenop de keukentrap. Zo ook op zaterdagochtend, voorafgaande dus aan die 17 km loop.
Ja, nu ik het zo opschrijf zie ik wel in dat dit eigenlijk gekkenwerk was. Op dagen dat ik een wat langere afstand wil lopen zal ik me voortaan wat meer gedeisd moeten houden wat overige fysieke activiteiten betreft. Beter verdelen dus…
Het zou best wel eens kunnen dat de blessure die ik nu heb, en die al ruim drie maanden duurt, niet zozeer een kwestie wordt van ‘herstel’ maar van ‘stabilisatie’. Met andere woorden, een chronische beperking waar ik voortaan maar het beste van moet zien te maken.
Is er nog sprake van een blessure? Het antwoord is ‘ja’. Maar het is geen acute blessure meer, misschien kunnen we het nu beter een chronische zwakte van de rechter achillespees gaan noemen. Want er is onmiskenbaar sprake van een herstel, alleen gaat dat héél langzaam. De vraag is niet alleen of een volledige terugkeer naar de omvang van begin dit jaar wel mogelijk is, maar eerder of ditook wenselijk is. Is circa vijftig kilometer per week vanaf nu de ‘nieuwe normaal’? Of wil ik weer terug naar de 300-plus maanden van weleer met 70 á 80 kilometer per week?
De heide bloeit nog volop
Door de Corona-crisis en het daardoor genoodzaakte thuiswerken kwam er medio maart meer tijd vrij om hard te lopen. Drie uur reistijd per dag vielen plotseling weg. Met als gevolg dat ik 5, ja 6 keer per week ging lopen met in maart ruim 350 km en in april en mei ruim 330 km. Een plotselinge toename van het volume dus. Half april kwam het eerste signaal dat er iets mis was met de achillespees. Na 4 dagen waren de klachten ogenschijnlijk verdwenen zodat ik gewoon doorging op zo’n 85 km per week. Toen daar eind mei de verhuizing van mijn zoon bij kwam met veel kluswerk ging het dus mis.
Het lijkt wel of ik op de North York Moors sta!
Inmiddels mag ik best wel tevreden zijn met deze week voor het eerst weer 50 km op de teller. Woensdag van huis uit door de duinen naar IJmuiden en zaterdag een pittige trail in het Noord-Hollands duinreservaat tussen Bergen en Schoorl. Daar wilde ik de bloeiende heide verkennen. Met 17 km geen super lange route, maar wel heel belastend door het vele mulle zand en klimwerk. Ik bracht het er echter goed van af en had ook na afloop nauwelijks klachten. Maar ‘nauwelijks’ is niet hetzelfde als ‘geen’. Zondagochtend daarna, dus binnen 24 uur, kon ik vrij gemakkelijk 10 km langs de Mooie Nel lopen, via Schoteroog. Maar toen ik zondagmiddag samen met de vrouw een stuk ging wandelen in de duinen en over het strand bij Noordwijk was de hiel toch wel weer gevoelig.Kortom: de blessure is nog niet voorbij, maar staat een bevredigende loop-ervaring niet langer in de weg. De opgave is nu om dit te stabiliseren, dus voorlopig niet boven die 50 km uit proberen te komen. Of er in november een marathon mogelijk is en hoe ik me daar dan het beste op zou kunnen voorbereiden blijft nog even een onbeantwoorde vraag.
Die loop door het NHDR was trouwens ongelooflijk mooi. Toen ik bovenop het uitzichtpunt bij de Kerf stond waande ik me weer terug op de Engelse Moors. Helemaal alleen op een hoog en winderig punt met zicht op zee, donkere wolken, desolate heuvels en door de wind gegeselde, scheefgegroeide dennen.
De ‘Bontrup Pearl’ verlaat de grote sluis van IJmuiden
Deze week is het opnieuw mogelijk gebleken om in totaal een marathonafstand af te leggen. Dit in vier trainingen, waarvan er drie 10 kilometer of meer bedroegen. De langste was 13 kilometer. De eerste twee loopjes, op dinsdag en woensdag, gingen prima. Samen goed voor 22 kilometer binnen 24 uur. Maar helaas, donderdag en vrijdag kreeg ik weer last, zoals ochtendstijfheid en een zeurderig gevoel overdag. Toen heb ik er vrijdagavond Advil-zalf op gesmeerd, waar 5% Ibuprofen in zit. En wonder boven wonder liep ik op zaterdagmiddag een pijnloze 13 kilometer naar IJmuiden, van huis uit via Santpoort langs het tracé van de voormalige IJmuider spoorbaan. En de dag daarop, zondagochtend, een rondje Schoteroog van 8 kilometer dat ook al zo goed ging. Dat geeft weer hoop natuurlijk, maar voorzichtigheid blijft geboden. Het zou namelijk best kunnen dat de Ibuprofen die in de zalf zit voor een verdoving zorgt. Het goede van Ibuprofen is wel dat het ontstekingsremmend werkt. Ik ga dit een tijdje proberen vol te houden, waarbij de limiet per loop op 14 á 15 kilometer ligt (in LSD tempo) en binnen 24 uur niet meer dan 25 kilometer. Eens kijken hoe dat uitpakt.
O ja, en deze week ik het jaartotaal ondanks alle beperkingen boven de 2000 km uitgekomen. Maar dat is vooral te danken aan de eerste 5 maanden van het jaar, die elk ruim boven de 300 km zaten.
Waterleidingduinen, zicht op Groot Sprenkelveld en Middenveld
Deze week zette het herstel goed door. Vier loopjes, allemaal op de weg of in de duinen. In totaal 42 km, dus een marathonafstand in één week. Het lijkt me een goed streven om dat een aantal weken vast te houden en dan te kijken of het richting de 50 kan. Zaterdag voor het eerst sinds eind mei weer een 15 km gelopen. En dat alles zonder problemen achteraf en ook het icen lijkt niet meer nodig te zijn. Is de blessure dan voorbij? Nee, zeker niet. Af en toe zeurt het nog steeds een beetje tijdens het lopen en bij het opstaan. Dus nog geen groen licht om weer ‘voluit’ te gaan. In de duinen kies ik bijvoorbeeld voorlopig nog voor de minder belastende routes. Dus geen steil klimwerk en zo weinig mogelijk mul zand. En ik houd het tempo bewust heel laag met om het half uur (ca. 4 km) een korte rustpauze.
Waterleidingduinen, bij Dappere Kees
Overigens heb ik op dit moment geen beeld van wat ‘voluit’ dan zou moeten betekenen. Een terugkeer naar de 300-plussers elke maand en de 10 marathons per jaar is eigenlijk een vooruitzicht dat me niet langer trekt. Er is nu echt wel sprake van een keerpunt. Deze blessure was kennelijk wat daarvoor nodig was. In november sta ik ingeschreven voor de uitgestelde, corona-proof gemaakte Ronde Venen marathon. Ja, dat zou mooi zijn, dit jaar nog een marathon. Maar dat kan alleen als hij doorgaat én als ik in staat ben om vanaf half september weer een marathon-opbouw te doen. Met als doel ‘zonder blessure-problemen uitlopen’. Het is wel een marathon die zich ervoor leent om ‘relaxed’ gelopen te worden. Maar als het niet haalbaar zou blijken te zijn, ook prima.
Het gaat de goede kant op! Deze week weliswaar ‘maar’ drie trainingen, waarvan één op de loopband, maar op zaterdag liep ik ‘zomaar’ ruim 14 km door Spaarnwoude. Helemaal over verharde ondergrond en zonder problemen! Het enige probleem was de hitte: meer dan 33 graden! We zitten midden in een bizarre hittegolf met waarschijnlijk 8 dagen op rij tussen de 30 en 35 graden.
Met die 14,3 km was het de langste loop sinds de desastreuze 20 km op 30 mei waarbij de Achilles ging knarsen. Vandaag, zondag, maar weer een dagje rust want nog steeds geldt: niet forceren! Want na afloop moest ik wel weer icen en was er toch weer wat stijfheid. Wandelen gaat trouwens nu ook stukken beter.
Deze week ben ik ook weer voor een check-up bij de fysio geweest. Achilles zag er op de echoscopie een stuk beter uit, maar was nog niet helemaal hersteld. Verder blijkt de pijn die ik af en toen in mijn lies voel ook een peesontsteking (tendinitis van de linker abductor) te zijn. Is het gevolg van overcompensatie. Om die reden is het advies om voorlopig niet op de loopband te gaan maar juist weer wat vaker op de weg te gaan lopen (3 á 4 keer per week met tussendoor 1 dag rust, niet langer dan ca. 12 km).
Even de Garmin checken of de route niet langer wordt dan ca. 10 km!
Week 10 blessure-herstel
1x loopband 7 km 2x fietsen 30 km 2x weg/trail 23 km Totaal 30 km lopen, 30 km fietsen
Stuw in afvoerkanaal de Sprenkel (Waterleidingduinen)
Deze week lijkt er echt een verbetering door te zetten, maar…
Op woensdag bijna 10 km door het NPZK. Hierbij de moeilijkste stukken, zoals mul zand en de steilere klimmetjes, gemeden. En het ging eigenlijk heel goed. Vrijwel geen hinder meer, ook niet achteraf. Dat terwijl ik de dag ervoor nog 7 km loopband had gedaan. Na een dag rust op vrijdag weer 6 km loopband. Extra handicap daarbij was de warmte. ’s Avonds was het, na de warmste dag van dit jaar tot nu toe, nog 31 graden. Dat was een echte zweethut oefening! Steeds 5 minuten en dan weer rust en drinken. Maar het ging. En dan zaterdag: 12 kilometer door de Waterleidingduinen en dat ging lekker zeg! Het oude lopen leek weer terug te zijn. Op zondag een rondje Schoteroog van 9 km, toe maar! Drie keer een trail in een week met een totaal van 44 km. Het begint er weer een beetje op te lijken.
Een wat mager vosje in de Waterleidingduinen
Maar toch, voorzichtigheid is nog steeds geboden. Na een fietstochtje van 15 km zondagmiddag voelde het zondagavond toch weer een beetje zeurderig aan. En wat nog vervelender is: sinds enkele dagen heb ik toenemend last van onverwachte, felle steken in mijn linkerlies. Niet tijdens het lopen, maar juist in rust, bijvoorbeeld midden in de nacht. Wat is dat nu weer? Donderdag een check-up bij de fysio.
Week 9 blessure-herstel 3 buitentrainingen, 2 loopband trainingen, 1 fietstocht Weektotaal 44 km lopen, 15 km fietsen
Pad op de grens van Noord-Brabant en Limburg, ter hoogte van de Ballonzuilbossen
Na de teleurstelling van vorige week, nu weer wat positiever nieuws. Heel voorzichtig lijkt het er op dat de hiel weer wat sterker wordt. Deze week stond in het teken van een vijfdaagse vakantie in de Peel (Noord-Brabant, omgeving Overloon) waar wij in de bungalow van vrienden konden verblijven. Daar heb ik twee trainingsloopjes van een kilometer of acht gedaan over zandpaden door de bossen en langs de akkers. Naast de duintjes die je in dat gebied hebt is het er vlak. Het zand is tamelijk hard en goed beloopbaar. Het lopen ging dan ook opvallend goed en op wat licht gezeur na hield de Achilles zich ook na afloop goed. Naast het hardlopen heb ik nog een fietstocht van ongeveer 40 kilometer gemaakt naar het natuurreservaat de Maasduinen en verder veel gewandeld, onder anderen in de Kasteeltuinen van Arcen.
De Ballonzuil die de plaats markeert waar de eerste luchtballon ooit in Nederland een (nood-)landing maakte
Na thuiskomst heb ik op zondag voor het eerst sinds langere tijd weer een loopje van huis uit (Schoteroog heen en terug, 8 km) gedaan. Ondanks dat er ca. 4 km verharde weg in zat weinig last gehad, hoewel niet helemaal gevoelloos. Kortom, zolang ik onder de 10 km blijf en tussendoor telkens een dag rust neem, lijkt de verbetering langzaam door te zetten.
De struikheide staat al weer mooi in bloei in natuurgebied het Zwartwater
Week 8 blessure-herstel 1 loopband training, 3 buitentrainingen, 2 fietstochten Weektotaal 30 km lopen
55 km fietsen
En zo zit de 7e blessure-week er ook alweer op. Na het teleurstellende resultaat van de duinloop op woensdag (terugkeer van de klachten, ook bij wandelen) heb ik me er niet meer aan gewaagd om een trail te lopen, laat staan een loopje op verharde ondergrond. Ook de loopband heb ik even met rust gelaten. Maar wel een fiets aangeschaft! Een occasion weliswaar, maar in prima conditie. Dezelfde middag nog een flinke rit gemaakt van bijna 28 kilometer. Via Spaarndam en recreatiegebied Spaarnwoude naar het Noordzeekanaal. Dan via het Houtrak naar Halfweg en daarna langs Stompetoren weer terug. Ging prima en geen klachten na afloop! Nagenoeg hetzelfde rondje dat ik regelmatig hardgelopen heb. Fietsen levert een heel andere beleving op en kost duidelijk minder inspanning dan hardlopen. Maar nodigt ook uit om goed om je heen te kijken en van alles te zien. Bijna een déja-vu uit mijn racefiets-periode, alhoewel ik toen wel veel langere afstanden aflegde. Op deze manier mis ik het hardlopen een stukje minder en kan ik toch veel van mijn vertrouwde plekjes opzoeken. Inmiddels begin ik weer te herstellen van de duinrail en gaat wandelen alweer een stuk beter.
Week 7 blessure-herstel 2 loopband trainingen, 1 buitentraining, 1 fietstocht Weektotaal 26 km lopen
1 Fietstocht 28 km
Na de duintrail (11 km) van gisteren is het weer mis. Het lopen door het mulle zand en de stijgingen en dalingen waren funest voor de Achilles. Bovendien had ik de dag ervoor 8 km loopband gedaan, wat ook al vrij veel is. Nu is zelfs het wandelen weer moeilijk.
Natuurlijk heb ik het advies van de fysio totaal in de wind geslagen. Er had een rustdag tussen moeten zitten en ik had niet in de duinen mogen lopen. Maar juist als het weer beter begint te voelen is de uitdaging om het weer te proberen groot. En daar kon ik geen weerstand aan bieden.
Hoe dan ook, ik weet nu dat herstel echt wel mogelijk is met het nodige geduld. Nu eerst maar een paar dagen absolute rust. Daarna weer loopband (maximaal 5 á 6 kilometer per keer). En mocht ik toch weer buiten willen gaan lopen, dan niet in de duinen maar op Schoteroog of rond de Veerplas. Het eerste doel is nu om weer soepel en pijnvrij te kunnen wandelen.
Een alternatief dat nu serieus vorm begint aan te nemen is om een goede fiets te kopen en dan fiets/wandeltochtjes te gaan doen. Dus bijvoorbeeld op de fiets naar naar een mooi plekje en daar een rondje wandelen. Maar niet meteen, want ook wandelen is nu even te veel.
