Rondom Walcheren

Lage licht van Westkapelle

Het is een traditie geworden om tussen Kerst en Oudjaar, in de donkerste periode van het jaar, een rondje om Walcheren te lopen. In 2015 was ik er voor het eerst, maar dat was in de zomer. Daarna volgden in 2016 en 2017 de winter-edities. Het mooie daarbij is dat het dan vroeg donker wordt zodat ik in het donker finish en de vuurtorens ontstoken zie worden. Een bonus dit jaar was een fantastisch mooie zonsondergang boven de Westerschelde, waarbij de hemel purperrood opgloeide.

Vanaf het hoogste duin bij Zoutelande (60 m)

Doordat ik een uur eerder gestart was dan vorig jaar waren de lichten van Dishoek nog gedoofd toen ik daar passeerde, maar toen ik op het laatste hoge duin vóór Vlissingen omkeek zag in in de verte nog net het vuur van Westkapelle elke 4 seconden als een helder wit puntje in de vallende schemering oplichten.

En ook bij deze editie weer een fraaie zonsondergang boven de Westerschelde.

Het was nogal koud dit jaar en daardoor wat minder druk op het gedeelte tussen Westkapelle en Vlissingen. Het voortdurend stijgende en dalende pad over de hoge maar smalle duinrand is erg geliefd bij de toeristen. Ik kan ze geen ongelijk geven, want de uitzichten over de Westerschelde en de kustlijn zijn fenomenaal. Maar ook het eerste deel van de tocht, door het stille en vlakke hart van Walcheren met de daar verspreid liggende boerenhoeven en dorpjes waarvan naam in veel gevallen op ‘kerke’ eindigt, is de moeite meer dan waard. En ook dit keer weer leuke ontdekkingen, zoals het natuurpad door Schoonoord bij Oostkapelle. De laatste kilometers langs het in kersttooi gehulde Vlissingen met zicht op het drukke scheepvaartverkeer op de Schelde zijn een belevenis.

27 december 2018
Middelburg-Oostkapelle-Domburg-Westkapelle-Zoutelande-Vlissingen
40,3 km

5u30m bruto

Route

Foto’s

Winterbeelden 2018-2019 (1)

Golfbaan Spaarnwoude

De winter heeft een eerste speldenprikje uitgedeeld. Na twee dagen met temperaturen rond het vriespunt volgde in de nacht van zaterdag op zondag alweer het dooifront. Dat ging gepaard met lichte tot matige sneeuwval waardoor zich een dekje van een paar centimeter vormde. Op zondagochtend was de temperatuur alweer een paar graden boven nul, maar op diverse plaatsen lag de sneeuw er nog. In Spaarnwoude was het zelfs nog behoorlijk wit. Mooi weer was het niet, want er hing een kille mist. Daarom verbaasde het me om toch nog mensen op de golfbaan aan te treffen.

Laagstaande zon in het NPZK op 12 december

Winter-fotoalbum

10x365x10

Strandslag Nieuw Kattendel bij hoogwater en westerstorm, 8 december 2018

Tijd voor weer eens wat cijfertjes!
Want met het (kille) duurloopje van vandaag naar Stompetoren v.v. staat het jaartotaal voor 2018 op 3652 kilometer. Gemiddeld is dat dit jaar dus 10 km per dag. Daarmee is dit het 10e jaar in een reeks die begon met 2009. Tien jaar op rij dus met een gemiddelde van 10 kilometer per dag!
Als ik het exact uitreken is het zelfs nog meer. Met nog drie weken te gaan in 2018 heb ik sinds 1 januari 2009 41090 kilometer gelopen. Met twee schrikkeljaren erbij zijn dat 367 dagen, oftewel 11,25 km per dag.
Daar mag ik best wel een beetje trots op zijn!

LW5-2

De LW5-2 is een lange-afstand wandelroute (rood-wit gemarkeerd) die onder andere door de mooiste gedeelten van de Amsterdamse Waterleidingduinen loopt. Vandaag heb ik deze vanaf Haarlem gevolgd tot aan Langevelderslag. Het begint met mooie naald-en loofbossen die de meertjes, stroompjes en watervalletjes van het drinkwaterzuiveringssysteem omlijsten. Overal de herten, waarvan er zo veel zijn dat ze elkaar bijna in de weg lopen. Ze zijn helemaal niet schuw meer, zodat je ze van dichtbij kunt bewonderen.  Vooral de mannetjes zijn nu erg mooi met hun volgroeide gewei.

Geleidelijk wordt het landschap ruiger en minder gecultiveerd. Het gaat over in laag duinlandschap en wordt steeds opener. Uiteindelijk loop je kilometers lang over uitgestrekte vlakten, bestrooid met kuddes herten. Het doet denken aan de Oostvaardersplassen of zelfs een beetje aan de Engelse moors (!) of de Afrikaanse savannen. Na het zweefvliegveld buigt de weg richting de kust.  Hier begint het golvende duinlandschap weer. Het laatste stukje naar Langevelderslag is een zwaar pad van een kilometer met alleen maar mul zand en klimmetjes.

Na de koffiestop ga ik meestal verder richting Noordwijk en Katwijk, maar dit keer ben ik teruggegaan richting Zandvoort. In eerste instantie niet over het strand, maar langs een voor mij nog onbekende drie kilometer lange, mooie  duintrail door de van Limburg Stirumvallei. Daarna volgde nog zo’n 9 km strand tot aan Bloemendaal aan Zee. Inmiddels was het helemaal donker en de verlichte boulevard van Zandvoort bood een mooi schouwspel. Eigenlijk was het plan om in Zandvoort op de trein te stappen, maar ik besloot om nog 3 km door te lopen tot aan Bloemendaal om zo de marathonafstand vol te krijgen. Door een rekenfout kwam ik uiteindelijk daarvoor één kilometer te kort. Nou ja. Vanaf Bloemendaal heb ik de bus naar Haarlem genomen.

Het was een kille, bewolkte dag met een gevoelstemperatuur van rond het vriespunt en een niet al te sterke oostenwind. Prima loopweer eigenlijk, mits je in beweging bleef. En wat een prachtige en afwisselende route!

Haarlem-Langevelderslag-Bloemendaal aan Zee via LW-5-2
41, 2 km
ca. 5u 30m
Route

Chevi(n)ot of de Pennine Cycleway?

Langleeford farm

Er lijkt voor mij een eind te zijn gekomen aan de trailruns in Engeland. In juni zag ik op het laatste moment af van deelname aan de Calderdale Way Ultra. En nu, in november, strandde mijn tweede deelname aan de Cheviot Trail Marathon al bij het eerste checkpoint. Daar arriveerde ik als laatste, met de sweepers op mijn hielen. En met de conclusie: ik stop ermee.

Ik stop ermee om door de modder te baggeren in een verwoede poging om de groep bij te houden, elke vijf minuten omkijkend of die vermaledijde bezemlopers al in zicht komen. (goed dat ze er zijn overigens). Ik stop ermee om me zo opgejaagd te voelen dat ik niet dorst te stoppen om van het overweldigende landschap te genieten en een foto te maken. Er moet een andere manier zijn om veilig door de Engelse natuur te trekken dan binnen het keurslijf van een wedstrijd. Dat wordt de uitdaging voor een eventuele volgende keer.

Niets ten nadele van de Trail Outlaws. Vriendelijke en gastvrije sportmensen die weer een perfect georganiseerde ultramarathon hebben weten neer te zetten. Geen onvertogen woord toen ik zo snel terug was in het Wooler Youth Hostel. Integendeel, ze probeerden mij te motiveren om het volgend jaar opnieuw te proberen. Maar nee, dat gaat niet meer gebeuren.

Want eerlijk is eerlijk. De ultratrail-loper van jaren geleden heeft mij verlaten. Ik ben angstig en onzeker geworden en het ontbreekt mij aan motivatie om te presteren. Bang om achterop te raken, bang om te vallen, een langzame zwoeger. Bewust als laatste gestart om niemand in de weg te lopen. Loopstokken meegenomen (want ja: dat was toegestaan omdat het een ‘trailrun’ was en geen ‘fell-run’). Maar geen trailschoenen met noppenprofiel, zodat ik op het eerste het beste modderpad al bijna onderuit ging. En na de nachtelijke regen was het klei en noch eens klei. Dat schoot niet op. Al snel had ik door dat het niks ging worden en de aanblik van de opdoemende, in nevelen gehulde, Cheviot maakte het er niet beter op. Na de eerste etappe, een mooie route langs het riviertje de Broadstruther Burn, gevolgd door een pittige klim door de Moors naar de 380 meter hoge Hawsen Crags, gaf ik het op. Het aanbod om met het busje terug  naar Wooler gebracht te worden sloeg ik af. Ik kende de terugweg, omdat ik die de vorige dag al verkend had: een goed beloopbare geasfalteerde weg door het prachtige stroomdal van het riviertje de Harthope Burn. Om 8 uur gestart en drie uur en 17 kilometer later weer terug in Wooler.

Niet dat ik toen bij de pakken ben gaan neerzitten. Integendeel, de spirits waren high en ik had de rest van de dag in eigen hand. In de jeugdherberg hing een grote kaart aan de muur van de omgeving van Wooler. Met een kom soep en een kop koffie in de hand ben ik die eens rustig gaan bestuderen. Als snel begon zich een mooie looproute af tekenen te noorden van Wooler, in het dal van de riviertjes de Till en de Glen. Geen trails maar geplaveide wegen. Daar zou ik echt hard kunnen lopen. Vliegen als een vogel.

Een half uur later was ik op weg na alle overtollige ballast uit mijn rugzak  verwijderd te hebben. Wat repen, een fles drinken en een regenjack. Dat was genoeg. Go light, man! Heerlijk heb ik gelopen door het herfstlandschap. Kleine weggetjes omlijst door vervallen muurtjes en oeroude bomen met goudgele bladeren. Gehuchten en boerenerven. Een vliegveld waar een geelgeschilderd propellorvliegtuigje het ene na het andere zweefvliegtuig de lucht in sleepte. Dat was het Milfield airfield, waar in de 2e wereldoorlog de RAF piloten getraind werden. Wel bijzonder op deze dag waarop herdacht werd dat er 100 jaar geleden een eind aan de 1e Wereldoorlog kwam. Als symbool daarvan waren alle kerken, overheidsgebouwen en oorlogsmonumenten versierd met papieren klaprozen. Ook werd er om die reden een minuut stilte in acht genomen voor de start. Bij Milford heb ik de ‘Maelmin hedge’ en het ‘Dark age house’ bezocht, een archeologische site.

Uitzicht op de Cheviot hills

Bij het plaatsje Doddington zag ik bordjes staan die een fietsroute markeerden: de ‘route 68’ ofwel de ‘Pennine cycleway’. Onder het motto ‘beter op een fietspad dan op een autoweg’ ben ik die gaan volgen. Dat resulteerde in een leuke route terug naar Wooler, langs de Till en de Dod Law. De zon, die in deze tijd van het jaar in het noorden van Engeland al om een uur of vier ondergaat, zakte weg in de Cheviot hills in het westen. Ineens stond ik op de St. Cuthberts Way. Hier was ik vorig jaar ook geweest. Die heb ik de laatste 4 kilometer terug naar Wooler gevolgd over de donker wordende Weetwood Moor. Toch nog de roep van patrijzen en korhoenders in de vallende avond.

En zo eindigde een bijzondere loopdag waarop ik 44 kilometer heb afgelegd. Met de 16 van de vorige dag erbij dus 60.000 Engelse landschapsmeters dit weekend. Dit keer heb ik niet het vliegtuig genomen, maar ben ik met de ferry van IJmuiden naar Newcastle overgestoken. De vaart over de stormachtige Noordzee maakte de beleving compleet.

Beleving als prestatie. Zo mag ik deze loopreis wel samenvatten. Het was prima zo.

Till river

10 en 11 november 2018
Wooler 16km en Wooler 44 km
Foto’s
Route

Derde keer Rondom Haarlem

Na de 60 km langs het strand van vorige week was het zeker niet mijn bedoeling om dit weekend alweer een ultra te lopen. Maar het kwam er op neer dat ik zondag de  14e ‘ter eigen invulling’ had vanwege uithuizige bezigheden van de rest van de familie. En ja, wat doe je dan? Juist, een loopje uitzoeken. In zo’n geval kijk ik dan op de Ultraned kalender en daar vond ik inderdaad een interessante optie: de Pijnenburg Bosmarathon in Soest. Ik zou dan wel van de dag-inschrijving gebruik moeten maken.

Maar het liep anders. Want afgelopen woensdag liep ik na mijn gebruikelijke rondje door de duinen door Haarlem Noord terug naar huis toen ik een paar zinnen opving van een passerende fietser die iets zei tegen een kind dat naast hem fietste. Het ging kennelijk over mij: ‘Die meneer loopt hele lange afstanden..Rondom Haarlem…’. Vrijdagavond schoot me dit ineens weer te binnen. ‘Rondom Haarlem?’. Dat is toch die estafetteloop van 50 km langs het ‘Rondje Haarlem’? Snel even aan Google gevraagd en ja hoor: Zondag 14 oktober 2018 de 14e Rondom Haarlem. Toen was de beslissing snel genomen: vlak bij huis een mooie 50km, doen! Inschrijven kon gelukkig nog.

Dat was vrijdagavond. Maar op zaterdag was het ineens ‘oeps’. Want hoe kan ik het tegen al die estafetteteams opnemen? Met mijn 9 km per uur gemiddeld (als het meezit) ben ik later dan het langzaamste team weer terug en dan laat ik de hele organisatie op mij wachten. Ook niet leuk, voor geen van beiden. Precies 6 jaar geleden, op 14 oktober 2012 (mijn vrouw lag toen in het ziekenhuis) heb ik voor het laatst Rondom Haarlem gelopen, samen met Tom van der Veldt. Toen mochten we een half uur eerder starten dan de estafetteteams. Dus snel een mailtje naar Tom Puts gestuurd en ja, het mocht.

En dus startte ik om 08:30 samen met een andere sololoper, Oskar Diergaarde, voor de 50 km. Mooi weer, zonnig en het zou zelfs weer warm worden voor oktober. Dan is zo’n vroege start natuurlijk een voordeel. De route was anders dan wat ik me van de vorige keer herinnerde. De start was nu bij Bleek en Berg, hockeyclub HBS, zodat het klimgedeelte nu in het begin zat. Wel zo prettig. Al snel liep ik alleen, want Oskar wilde 10 per uur lopen. Eerst een heerlijk stuk door de duinen richting Kraantje lek (inclusief de klim over het Brouwerskolkje). Vervolgens over het Manpad naar Groenendaal. Op ongeveer 13 kilometer kwam de eerste estafetteloper al voorbij! Maar ik wist dat dat vroeger of later zou gaan gebeuren. Langs de Cruquius en het Zuider Buiten Spaarne naar de Molenplas. Vervolgens langs de Meerwijkplas naar Vijfhuizen. Toejuichingen op de wisselpunten. Ja, toch wel iets bijzonders, zo’n sololoper. Steeds meer teams, bestaande uit een loper met het stokje en een aantal fietsers, kwamen voorbij. Maar ik kon het tempo van 9,5 per uur gemakkelijk aanhouden. Bovendien kregen we nu de wind in de rug. Bij het wisselpunt van 25 km heb ik wat tijd genomen om te eten en te drinken van wat ik bij me had in mijn rugzak. Op 27 km was er een lus van 2 km door het nieuwe Reinaldapark, met de nodige klimmetjes. Hier was het echt warm en voelde ik voor het eerst wat vermoeidheid.

Op 31 km, bij het tankstation langs de A200 heb ik een minuut of 10 gerust met een beker Cappuccino. Ik had geen fietsbegeleider, en moest dus voor mijn eigen bevoorrading en rustmomenten zorgen. Hierna kwam ik op door mij veelbelopen terrein, via Haarlemmerliede naar Stompetoren. Het ging allemaal wat stroever, maar het ging. Verder over de Spaarndammerdijk, met een omweggetje door de Hekslootpolder. En uitgerekend daar begon de ineenstorting, zo rond 39 km. Ik weet nog dat ik me ineens begon te irriteren over een team dat al babbelend vlak achter me zat (ja, er zaten nog twee teams achter me). Daar begon het mee. In het Burgemeester Rijkerspark in Santpoort-Noord liet ik ze allemaal bewust passeren. Ik wilde niemand meer achter me hebben die mijn ‘ellende’ kon aanschouwen. En zo legde ik, joggend en wandelend, de laatste 5 kilometer af, via Brederode en de Bergweg naar de finish. Een wat teleurstellende afsluiting, hoewel het enthousiaste onthaal, de vele complimenten en de Skuumkoppe dat gevoel weer snel deden vergeten.

Toch maar weer mooi twee ultra’s in 8 dagen, beide in een behoorlijk tempo. Het was al met al een heel fijne loop. Er bleek nog een derde sololoper te zijn, Stefan van der Pols , die om 09:00 gestart was en die toch nog de snelste van de drie eenlingen bleek te zijn.

Doordat vanwege onderhoud aan een brug de route op het laatste moment moest worden aangepast viel deze iets korter uit dan 50km. Bovendien heb een wat andere weg genomen richting Stompetoren, zodat ik nog iets korter uitkwam. Maar het was geen wedstrijd, toch?

Dat was dan na 6 jaar mijn 3e Rondom Haarlem. Leuk detail: mijn nummer was 222 en toen ik de finish passeerde stond de digitale klok op 4:44:44 (!). Daar kwam dan nog wel de 30 minuten extra bij vanwege de eerdere start.

Bij thuiskomst ben ik even op bed gaan liggen … en toen schoot er een enorme kramp in mijn rechter kuit, die als gevolg daarvan nog steeds pijn doet. Toch een beetje te veel van het lijf gevraagd?

Rondom Haarlem
46,7 km
5u14m
8,92 km/u
3e van 3 solo-lopers

route

11 Strandentocht

Wauw, dat was top! Sponsorloop voor de Hartstichting van Bloemendaal aan Zee naar Hoek van Holland. Bedoeld voor wandelaars, maar ook heel gastvrij naar hardlopers. Helemaal in Elfsteden-stijl inclusief stempelposten, koek-en-zopie, klunen en ‘It giet oan’. Elke stempelpost een feest met vlaggen, banieren, DJ-auto’s en catering. En als extra ondersteuning onverwachte fourageringen onderweg door de mensen van de reddingsbrigades met zakjes tomaat en notenrepen. Er lijkt zoveel geïnvesteerd te zijn in de organisatie en de aankleding dat je zou denken dat er geen cent over zou blijven van het inschrijfgeld. Nou integendeel: de opbrengst nadert de 100.000 Euro.

Het enige dat niet met de winterse klassieker overeenkwam was het weer: geen ijs natuurlijk, maar wel de hele dag zon en tegen de 20 graden. Dat maakte het bij wijlen best wel een zware onderneming. Met name de passages langs de grote badplaatsen Zandvoort, Egmond, Katwijk en Scheveningen waren lastig door de vele mensen (en honden en paarden) die het zand omgewoeld hadden tot in de branding. ‘Beach volleyball’ noemt men de vergelijkbare zachte sneeuwcondities tijdens de Brocken Challenge. Ook zo’n goed verzorgde sponsorloop.


Bij Katwijk, de haven van Scheveningen (pff, wat was het warm daar) en ter hoogte van de ‘Zandmotor’ moest er gekluund worden, dat wil zeggen, even van het strand afgegaan worden. Niet zo erg hoor,om weer vaste grond onder de voeten te hebben. Het laatste deel, van Scheveningen naar de Hoek, bestond uit heerlijk vlak strand, het bekende biljartlaken. Vanaf Monster kwam de finish in zicht, met zijn vlaggen en rode spotlights. Het werd al donker en de schepen op het Calandkanaal staken donker af tegen de felverlichte terminals op de Maasvlakte. Wat mooi om zo te finishen. Even op de foto, bloemetje, mooie medaille, lekker biertje en met de touringcar weer terug naar Bloemendaal (Haarlem, in mijn geval). 60 kilometer in iets meer dan 8 uur, inclusief twee koffiebreaks.

Helemaal top,  en wat een enthousiasme straalden al die vrijwilligers uit! Zo mooi dit.


11-Strandenloop
6 oktober 2018
60 km
8u 06min
1111 deelnemers op verschillende afstanden
28 hardlopers op de 60 km

Route
Foto’s

Halve van Haarlem

Gezellige drukte op Grote Markt in afwachting van de start

Hoe lang is het geleden dat ik een halve marathon als wedstrijd heb gelopen? Een hele tijd terug in elk geval. Maar zo tegen mijn 65e was ik toch wel benieuwd wat ik daarvan nog maken zou. Onder de twee uur zou toch wel moeten lukken. En 1:55 wellicht?

Haarlem heeft op de laatste zondag van september een mooie eigen halve marathon, de voormalige ‘Trosloop’. Start en finish op de Grote Markt. Via Overveen, rondom het landgoed Elswout, en over het Visserspad met een aantal pittige klimmetjes richting Zandvoort. Dan parallel aan de kust over het Duinpieperpad noordwaarts en via de Zeeweg terug naar Overveen. Ook daar nog een paar klimmetjes. Dan het beruchte stukje langs de Brouwersvaart met de steile bruggetjes. Hier gaat menigeen stuk, met de Bavo al in zicht. De finish via de drukke en versierde Zijstraat is een belevenis.

En ja, als Haarlemse veelloper kun je Haarlems eigenste met goed fatsoen natuurlijk niet laten liggen. Geen spijt van gehad, het liep lekker. Was dan ook ideaal weer, een zonnetje, weinig wind en een graadje of 12. Omdat ik nogal achterin gestart was zat ik in het begin regelmatig in de lopersfile, zoals op het Koepaadje bij Elswout. Maar vanaf het Visserspad begon ik aan een grote inhaalrace die tot aan Haarlem duurde. Dat geeft een extra kick!

Op de chip werd het 1:50:17. Sneller eigenlijk dan ik had durven dromen. Zonder die ene onvermijdelijke sanitaire stop zij het waarschijnlijk onder de 1:50 gebleven zijn. Maar ach, een mens moet eens een keer tevreden zijn!

Deze Halve was de vijfde loop  deze week. Zo kon ik de maand september ondanks vakantie en een virusje toch nog afsluiten met een totaal van boven de 300 km.

Finish

Halve van Haarlem
30-sep-2018

Lapedona en Assisi

Tijdens de tiendaagse vakantie in Italië heb ik geprobeerd om de vorm een beetje vast te houden door om de dag om half zeven op te staan teneinde een duurloopje van ongeveer anderhalf uur te doen. Dan was ik weer op tijd terug voor het ontbijt. De eerste acht dagen verbleven we in de omgeving van Lapedona (regio Marche), in een bungalow aan de Adriatische zee; de laatste dagen waren een rendez-vous met Assisi in Umbria. Het werd elke dag zo’n 27 á 32 graden met volop zon. Ideaal vakantieweer dus, maar wat minder geschikt om een inspannende loop te doen. Behalve dan als je dat ’s ochtends vroeg doet terwijl de zon oprijst uit zee. Schitterend!

Het zijn stuk voor stuk korte loopjes, maar wel pittig door het verhoudingsgewijs grote aantal klimmende hoogtemeters. Van de kust naar het binnenland zo’n 250 meter over 5 kilometer. In Assisi klim je binnen 3,5 kilometer ongeveer 270 meter naar de Rocca Maggiore.

Hierbij het lijstje:

6 september  Lapedona 11,2 km 256 phm
9 september Lapedona 12,8 km 328 phm
11 september Lapedona  11,8 km 293 phm
13 september Assisi  10,5 km 344 phm
Totaal 46,3 km 1221 phm