Dit weekend heb ik, en ook dat is al weer geruime tijd geleden, weer eens binnen 24 uur een marathonafstand gelopen. Zaterdagmiddag 31 km en zondagochtend 12. Het begint er dus weer een beetje op te lijken dat ik een (trainings)marathon kan gaan lopen. Qua vorm zou dat nu zo langzamerhand moeten kunnen maar het blijft spannend hoe de Achilles zich zal houden.
Laat er nou op 13 februari een ‘Virtual Brocken Challenge’ gehouden worden waarbij je kunt kiezen uit verschillende afstanden. 80 km is natuurlijk (veel) te hoog gegrepen. Maar 49 (‘Rhumequelle bis Brocken’) en 38 (‘Barbis bis Brocken’) kan ook. En dat allemaal tegen 1 euro per km. Die laatste past op dit moment het beste bij mij, en als ik daar dan nog 4 km aan toevoeg heb ik op een leuke manier een marathon ‘in Corona tijd’ gelopen. Ja, daar voel ik wel wat voor, het geld gaat helemaal naar een goed doel en het resultaat wordt op de website vermeld inclusief het recht op een oorkonde. ‘Barbis’ zal wel ‘huis’ worden, nu nog eens nadenken waar de virtuele ‘Brocken’ dan zal komen te liggen.
Het kan dus nog wel, sneeuw in Nederland. Vandaag trok er een kortdurend sneeuwfront over ons land dat een paar centimeter sneeuw achterliet. Op zich niet veel, maar in het ‘nieuwe klimaat’ is een landelijk sneeuwdek toch iets bijzonders geworden. De laatste keer dat dat het geval was is twee jaar geleden. En toevallig kwam het zo uit dat de sneeuw precies tijdens mijn zaterdagmiddagloop viel. Zo kwam het dat ik voor het eerst de Waterleidingduinen in het wit zag. De krachtige zuidwesten (!) wind zorgde ervoor dat de temperatuur van amper 1 onder nul aanvoelde als -7. En dat is fris. Diezelfde ZW-wind brengt overigens ook vannacht alweer de dooi zodat er morgen niet veel terug te vinden zal zijn van het witte tapijtje. Maar het heeft wel een paar winterse foto’s opgeleverd!
Omgeving StokmansbergRozenwaterveld (Appelenberg)
Trainingsloop Amsterdamse Waterleidingduinen 22 km 218 phn
En weer zijn we een nieuw jaar binnengelopen. Week 53 behoorde deels tot 2020 en voor een ander deel tot 2021. Qua lopen nog een pittig weekje ook, met bijna 88 kilometer. In heel 2020 heb ik maar vijf keer een weektotaal van boven de 85 gelopen, met 2x de 88 als hoogste waarde. We zullen zien wat 2021 in dit opzicht gaat brengen. In elk geval tot aan de zomer nog geen georganiseerde wedstrijden, daar ziet het nu wel naar uit. Eerst moet de ‘Corona’ uitgebannen worden.
Ik begin maar eens gewoon met relaxed de afstandjes te lopen waar ik zin in heb. Voorlopig nog maar even geen doelen stellen qua aantallen en afstanden. Een soort ‘fartlek’ dus.
Zo, dat was dan 2020. ‘Een bijzonder jaar’, dat is de veel gebezigde omschrijving van dit in het teken van de Corona pandemie staande jaar. Een terecht etiket. Want het was een jaar waarin het begrip ‘normaal’ werd gehercalculeerd. Dit jaar hebben we moeten leren wat ‘het nieuwe normaal’ betekent: afstand houden van elkaar, thuiswerken, leven zonder evenementen, geen Bloemencorso, geen Songfestival, geen Sail Amsterdam, geen Mahler-festival, geen viering 75 jaar bevrijding, geen nachtmissen met Kerstmis, geen sportcompetities, sportscholen dicht, zoom sessies, dagelijkse updates over aantallen besmettingen, ziekenhuisopnames en IC-bedden, teststraten, quarantaines, RIVM, Corona-apps, persconferenties, lock-downs, vuurwerkverbod, mondkapjesplicht, winkelsluitingen, geen etentjes buitenshuis. En niet te vergeten coffee-to-go. Niet reizen, vliegtuigen aan de grond, cruiseschepen opgelegd op ankerplaatsen. En dat zal nog wel even zo doorgaan, ondanks het begin van de massale vaccinatiecampagnes.
Een van de weinige dingen die we wel mochten was individuele sportbeoefening. Daarom konden mijn hardlooptrainingen gewoon doorgaan, hoewel er geen georganiseerde wedstrijden waren om voor te trainen. Maar lopen om te lopen is voldoende reden om toch te lopen. Alleen medio maart, bij de eerste ‘harde lockdown’ hadden we het gevoel dat we niet zomaar de deur uit mochten. Toen gebeurde het regelmatig dat ik er op aan werd gesproken dat ik gewoon doorging met hardlopen. De duinen in was ‘not done’, omdat iedereen daarheen vluchtte zodat het daar te druk werd. Het was bovendien de tijd van het eerste mooie voorjaarsweer. Bepaalde delen, zoals het gebied rond de Oosterplas, waren afgesloten. Ook het strand moest gemeden worden. Die ‘gekte’ is gelukkig voorbij. Hoewel we nu weer in de ‘tweede golf’ zitten met een strenge lockdown wordt door de overheid het individueel ‘een rondje hardlopen’ zelfs aanbevolen. Het is goed tegen de stress en je bouwt er weerstand door op. In maart mochten we alleen maar naar buiten om ‘een frisse neus te halen’.
Wat hardlopen betreft, en dat is tenslotte het thema van deze site, stond 2020 ook in het teken van een forse blessure. Eind mei verhuisde mijn oudste zoon naar Santpoort. Ik heb hem toen een week lang intensief geholpen met muren repareren, laminaat leggen en schilderen. Meestal ging ik dan hardlopend daarheen en weer terug. Die combinatie bleek fataal. Op 30 mei wilde ik van Haarlem naar IJmuiden heen en terug lopen toen ik op de heenweg scherpe pijn in mijn rechter Achilles kreeg. Ik maakte een ‘noodplan’: in IJmuiden stoppen en dan met de bus terug. Maar door de Corona-toestanden bleken er geen bussen te rijden. Dus ben ik maar door de pijn heen terug naar huis gestrompeld. Het gevolg was behoorlijke schade aan de Achilles. Ik zal nooit meer het ‘blokje om’ van 1 (!) km vergeten dat ik op 31 mei ‘moest’ lopen om het maandtotaal van 330 km vol te maken. Ik kon alleen maar schuifelen en een pijn dat het deed… Kijk, hier hebben we de eerste drietjes te pakken: blessure op 30 mei, 330 km vol maken. Enfin, het gevolg was dat ik ruim drie (!) maanden te maken had met een zeer belemmerende blessure. Gelukkig had ik in het kader van de eerste lock-down (‘misschien zouden we eerdaags alleen nog naar buiten mogen om boodschappen te doen’) een loopband aangeschaft. Die heb ik in juni en juli in overleg met de fysio goed kunnen gebruiken voor herstelloopjes. Dat waren maanden waarin ik toch nog 120 á 130 km haalde, terwijl ik in maart nog boven de 350 uitgekomen was. Maar het herstel kwam en zette langzaam door. In september kon ik weer afstanden van 15 á 20 km afleggen. In oktober verklaarde ik mijzelf ‘blessure vrij’ toen halve marathons weer zonder problemen gelopen konden worden. In december, de laatste maand van dit vreemde jaar, kon ik zowaar weer de traditionele loop in Walcheren doen. Voor het eerst sinds de blessure op 30 december weer een 30-plusser waardoor er ook voor het eerst sinds mei weer een 300-plus maand bijgeschreven kon worden. En wat ik in juni, juli en daarna eigenlijk niet meer voor mogelijk hield: het werd toch weer een 3000-plus jaar, het twaalfde op rij. Kijk, daar heb je die drietjes weer. Tsja, voor mij persoonlijk zijn die misschien belangrijk, maar in verhouding tot de ‘drie’ die verstopt zit in het woord verdriet dat dit jaar op zo veel manieren van toepassing was is het allemaal veel minder relevant.
2020: totaal 3185 km 208 keer gelopen 4 (ultra)marathons
Lopen tijdens de donkere dagen is altijd een bijzondere belevenis. De laagstaande zon, de mooie kleuren aan de hemel en de bonte kerstverlichting. Daar komt nog bij dat het dit jaar opnieuw niet koud wil worden, waardoor de winterkleding in de kast kan blijven. Ik merk trouwens dat je er aan kunt wennen om met onbedekte benen te blijven lopen. Wat daarbij helpt is insmeren met vaseline. Dat voorkomt uitdroging van de huid en houdt de benen daardoor warm.
Een paar sfeerfoto’s uit deze ‘donkere dagen’:
Lichtbakkeet (NPZK)Het Grote Vlak (NPZK) vlak na zonsondergangWinter?Kerstsfeer in Spaarndam
Vandaag voor het eerst sinds medio maart weer eens van huis uit naar de Waterleidingduinen gelopen en vanuit Zandvoort met de trein terug. Eind maart begon de lockdown en mocht er niet meer met de trein gereisd worden tenzij strikt noodzakelijk. Tegen de zomer werden de maatregelen weer wat versoepeld, maar toen kampte ik vier maanden met een achillespeesblessure. De loop van vandaag (26 km) was exact lang genoeg om het jaartotaal op 3000 km te brengen. Dat had ik een paar maanden geleden, toen ik door die blessure amper 30 km per week (deels op de loopband) kon lopen echt niet durven hopen. Toen leek 2500 km zelfs al ver weg. Sinds 2009 is dit dus het 12e jaar in successie met 3000-plus (acht daarvan waren 4000-plus).
Afgelopen jaren was het de gewoonte om eind december ter afsluiting naar Walcheren te gaan voor een kustloop tussen Domburg en Vlissingen. De kans is groot dat ik dit jaar met die traditie moet breken. Het coronavirus woedt op dit moment heviger dan ooit en meer restricties, ook reisrestricties, worden verwacht. Er is ook niet veel aan nu, want alle horeca is gesloten en om 6 uur in een trein zonder koffie te zitten met een mondkapje op is ook niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht. Maar IJmuiden is zonder trein bereikbaar en daar staan ook vuurtorens. Afgelopen woensdag ben ik, ook sinds lange tijd, weer eens naar de kop van de Zuidpier gelopen. De pier was eindelijk weer geopend voor het publiek na een lange periode van onderhoudswerkzaamheden.
Niet te geloven, maar langs de Liede bloeien de Dotterbloemen alweer !!
Deze week voor het eerst sinds medio mei weer boven de 70 km uitgekomen. Er valt niet zo heel veel te melden. Ik loop mijn rondjes en de vorm begint weer terug te komen. Eigenlijk een heel vast schema van vier loopjes per week waarvan twee ‘halve marathons’. Tot een kilometer of 25 gaat het nu vrij gemakkelijk, maar aan een 30-plusser heb ik me nog niet gewaagd. De prikkel om dat te doen ontbreekt, omdat er geen georganiseerde marathons op het programma staan vanwege de Corona maatregelen die er de rest van dit jaar wel zullen blijven. Dus amuseer ik me voorlopig met privé-loopjes met op de 20-plus afstanden ergens halverwege een Coffee-to-go. Want die kun je nu overal krijgen, wel makkelijk eigenlijk.
Even was het schrikken toen de linker knie begon te zeuren. Vooral aan het begin van de training en later thuis bij het traplopen, vooral trap af. Maar ook hier hielp de Ibuprofen zalf van de Etos weer. De oude NPZK- en IJmuiden-routes zijn ook weer terug van weggeweest. De Zuidpier is echter nog steeds niet toegankelijk vanwege (uitlopende) werkzaamheden. Er staan hekken langs, dus als je vanaf Bloemendaal langs het strand aan komt lopen moet je je rechtsaf langs die hekken heen wringen om via smalle duinpaadjes bij de jachthaven uit te kunnen komen.
Maar het lopen gaat best lekker en na enkele weken met wind, regen en extreem zacht weer is het nu rustig en droog weer met temperaturen net onder de 10 graden. Heerlijk loopweer dus.
Opkomende regenwolken boven de Waterleidingduinen (Haasveld)
Oktober zit er op. Het was de eerste maand sinds mei dat ik weer nagenoeg blessurevrij heb kunnen lopen. Elke week één of twee 20-plussers, en één 25-plusser. Het maandtotaal is uitgekomen op 267 kilometer over 17 trainingen en dat is niet gek. Heel af en toe laat de Achilles nog van zich horen, dus het is wel belangrijk om maat te houden. Op 24 oktober passeerde ik wat betreft het jaartotaal de 2500 km.
Als je naar de landen om ons heen kijkt waar de ene na de andere strenge lockdown wordt afgekondigd vanwege de ‘tweede Coronagolf’ dan is het nog steeds een voorrecht dat we in Nederland nog de volledige vrijheid hebben om buitenshuis te sporten. Er zijn landen waar je niet langer dan een uur per dag naar buiten mag en als je verder dan 1 km van je huis gaat dan moet je een speciale permissie bij je hebben. Ik vind dat echt een horrorscenario. Maar ook in Nederland hangen strengere restricties nog steeds in de lucht. In elk geval heb ik vandaag nog kunnen genieten van een mooie ronde door de Waterleidingduinen. Dat de laatste kilometers in het donker, bij harde wind en in de stortregen gelopen werden heeft de beleving alleen maar intenser gemaakt.
‘Pad door de wildernis’ van Noordwijk aan Zee richting Zandvoort (Waterleidingduinen, 17 oktober).
Deze week een mijlpaal: voor het eerst sinds half mei weer een 25-plusser! Met een mooie ronde van 25,3 km door de Waterleidingduinen ben ik dus weer terug op het niveau van de ‘lange duurloop’. Onderweg geen last gehad van klachten en ook de conditie voelt weer goed. Dat wil niet zeggen dat ik al fantaseer over 30 km en langer. Het is beter om te proberen om dit niveau met ca. 60 km per week de rest van dit jaar te handhaven. Daarmee zou ik dan met het volume van vóór de blessure erbij misschien toch nog op een jaartotaal van 3000 km uitkomen. Dat zou dan de 12e keer in successie zijn. De laatste kans op een marathon, de Ronde Venen marathon op 15 november, is nu trouwens ook afgelast vanwege de Corona. Laten we maar realistisch blijven. Want zo heel af en toe is er rond die Achilles noch wel enige gevoeligheid, bijvoorbeeld na veel traplopen.
Mooie regenboog boven de Marina van IJmuiden op zondag 18 oktober.
Langzaam maar zeker keer ik terug naar het niveau waarop ik weer zonder belemmeringen kan lopen. De halve marathon afstand geeft geen noemenswaardige problemen meer. Twee maal per week een loop van 21 á 23 km behoort weer tot de mogelijkheden, ook wanneer dat grotendeels over trails met geaccidenteerd terrein gaat. De vorm wordt daardoor ook weer wat beter, hoewel een marathon nog te hoog gegrepen zou zijn. Daarvoor zou ik eerst weer gemakkelijke 30-plussers moeten kunnen lopen, terwijl het nu na de halve marathon afstand toch wel een beetje op is.
Maar juist nu het met lopen weer wat beter gaat steekt in dit bizarre jaar de coronacrisis weer dusdanig de kop op dat verstrekkende beperkingen (tweede lockdown?) op de loer liggen. Wat dat gaat betekenen voor de bewegingsvrijheid buiten zullen we waarschijnlijk deze week te horen krijgen.
Van de week ben ik aangevallen door een hond. Er lijken steeds meer honden rond te lopen, vaak ook los. Met name in de zogenaamde ‘losloopgebieden’ in de stadsparken is ongestoord hardlopen nauwelijks nog mogelijk. Dus zoek ik maar weer wat vaker de duinen op, daar mogen die beesten niet in. Zo heb ik gisteren een prachtige route gelopen door de oude bossen aan de oostelijke duinrand van het NPZK naar IJmuiden en weer terug. Dat het daarbij plensde van de regen kon me niet deren. Hardlopend kun je heel wat hebben, behalve honden dan.
