Categorie: Commentaar

Na de valpartij van vorige week ben ik weer aan het opkrabbelen. Afgelopen zaterdag weer 21 km gelopen richting Zandvoort. Ging redelijk. Wel met een paar Paracetamolletjes vanwege de gekneusde rib. De schaafwonden aan het linker been worden ook minder pijnlijk. De vermoeidheid als gevolg van de Harzquerung neemt ook af. Als dit zo doorzet dan durf ik me wel in te schrijven voor de 80e Pim Mulierloop op 22 mei. En dan niet weer gaan struikelen…

Aanvulling 9 mei: Vandaag tijdens een kort duurloopje ‘zomaar ineens’ een flinke kuitblessure aan het rechterbeen. Klachten lijken op een zweepslag, maar kwamen niet zo plotseling op. In elk geval was verder hardlopen onmogelijk. Kon gelukkig met OV naar huis. Volgens de fysio een indirect gevolg van de val een week geleden. Dus die Pim Mulier lijk ik wel te kunnen vergeten…

Zaterdag leek het allemaal nog OK met een 21 km loop door de duinen

Aanvulling 11 mei: Kuitspier blijkt verrekt te zijn, is waarschijnlijk niet gescheurd. Klachten zijn gestabiliseerd en blijven beperkt door lichte trekkende pijn bij het wandelen. Kleine stukjes wandelen kan, maar loop wel mank. In rust geen pijn. Traplopen is echter lastig, moet voetje voor voetje naar boven of beneden schuifelen. Hardlopen is niet mogelijk. Gekneusde rib laat zich ook nog steeds voelen, vooral op de rug tussen de schouderbladen. Herstel schaafwonden lijkt nu door te zetten.

Aanvulling 18 mei: Vandaag een testloopje gedaan in de buurt van huis langs het Spaarne heen en weer. 5 kilometer in 30 minuten. Ging niet slecht, maar blessure was nog wel merkbaar door lichte gevoeligheid in de regio onderkuit/achilles rechts. Na afloop ICE en vooralsnog geen napijn. Morgen weer een rustdag en dan vrijdag wellicht weer zo’n loopje. De 16EM wedstrijd van zondag is van de baan. Om de deur voor deelname toch nog op een kiertje te houden heb ik de organisatie gevraagd om mij over te zetten naar de 10 km. Heel misschien kan ik die als duurloop lopen. De limiet is met 90 minuten behoorlijk ruim.

Net als vorig jaar stond ook 2021 weer in het teken van de Corona pandemie. In het voor- en najaar was er sprake van een lockdown, maar in de zomer en de herfst was deze tijdelijk opgeheven en mochten er evenementen worden georganiseerd. Als gevolg daarvan het ik in oktober de Brocken Marathon kunnen lopen. In november volgde de Ronde Venen Marathon. In februari heb ik de ‘Virtual Brocken Challenge’ gelopen: een traject van 42 km door de diep besneeuwde Waterleidingduinen en het Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Met een sneeuwlaag van 30 cm en temperaturen onder nul werd het een echte ‘BC2021’! Daarnaast het ik nog vier andere trainingsmarathons gelopen, waaronder een hele pittige door het Noord-Hollands duinreservaat met veel zandpaden en klimwerk. De langste afstand van dit jaar heb ik gelopen tijdens de 6 uur van de Haarlemmermeer in september: 54 km.

De meeste kilometers heb ik natuurlijk tijdens de gemiddeld 4 trainingslopen per week gemaakt. Mijn loopgebied is wat veranderd ten opzichte van vorig jaar. Toen ging ik op zaterdag meestal de Amsterdamse Waterleidingduinen in en op woensdag richting strand en Parnassia. Dit jaar is vooral de route Middenduin-Zandvoort of Middenduin-Bleek en Berg (ca. halve marathon afstand) in zwang geraakt. Middenduin (Duinlust) is een aantrekkelijk trainingsgebied met een hoog duin (40m) en mooie naaldbossen. Voor de korte trainingen koos ik vaak voor een rondje van 12 km via de Hekslootpolder naar Santpoort en dan over de Brederodeberg (45m, hoogste duin van Kennemerland) terug. Sinds dit jaar werkt mijn vrouw in Bergen en dan rijd ik soms met haar mee om vervolgens in de Bergse en Schoorlse duinen te gaan trainen, een schitterend gebied. Het uitzichtpunt bij de Kerf is daar mijn favoriete plek.

Met de blessures is het gelukkig meegevallen. In juli een weekje of twee last gehad van een slijmbeursontsteking in de rechterheup waarvoor ik nog bij de fysio ben geweest. Ik kon wel door blijven lopen, maar met ingekorte afstanden. In augustus bijna drie weken een gemene lage rugpijn gehad, maar ook hiermee kon ik door blijven lopen, zij het met pijnstillers. Verder wat kleine pijntjes, vooral in het najaar, die met een dag of twee-drie weer vanzelf verdwenen.

Al met al is het een goed loopjaar geweest, wat ook wel blijkt uit de cijfers:
Totaal 3500 km over 200 lopen in 422 uur (9,73 km/dag).
Acht maanden met een kilometrage van boven de 300.
1 ultra en 7 marathons (2 georganiseerd, 5 training).

November is met een totaal van 302 km de 8e ‘300-plus’ maand van 2021 geworden. Aanvankelijk was ik daar helemaal niet op uit, het focus lag op de Ronde Venen marathon. Toen het er toch naar uitzag dat die 300-km grens haalbaar was heb ik sinds die marathon op de 21e een 7-daags gemiddelde van 90 km aangehouden waardoor dit de 144e maand (12 dozijn!) werd met 300-plus kilometers. Twaalf jaar lang gemiddeld 10 km per dag, dat is toch wel wat.  Het leverde wel enige blessureverschijnselen op (slijmbeursontsteking linkerdij en peesontsteking rechter enkel), maar die waren na een dag of twee, drie weer verdwenen.

Op woensdag 10 november heb ik een mooie 31k gelopen van Castricum via Egmond aan Zee en Schoorl naar Bergen. Eindelijk de Vlewose Weg weer eens onder de voeten gehad, wat mij betreft het meest indrukwekkende stukje duin in Noord-Holland. En verder weer een mooie zanderige trail door de (uitgebloeide) heide ontdekt. En dan natuurlijk op de 21e de Ronde Venen marathon. Een fantastische ervaring om weer eens een echte marathon te lopen na al die Corona-afgelastingen (die nu overigens weer opnieuw beginnen op te duiken). Zie het eerdere verslag.

November was een echte herfstmaand met fraaie kleuren en uiteindelijk dikke lagen gevallen blad (glibberigheid!). Voor mijn trainingen heb ik vaak Middenduin aangedaan, een prachtig gebied met een pittige duintop van 40 meter hoog en een donker bos met mooie hoge dennen. Aan het eind van de maand werd het tamelijk guur met regen, wind en temperaturen van onder de 5 graden, maar een dikke laag vaseline op de benen doet wonderen!

In de laatste week van mei kreeg ik last van een vervelend griepachtig virusje (nee, geen Corona!). Lichte verhoging en ongelooflijk lusteloos en moe. Het begon op eerste Pinksterdag, toen we in Noord-Brabant waren. De geplande loop in de omgeving van Overloon heb ik toen nog wel volbracht, maar dat kostte al heel wat moeite (zie vorige bericht). De dag erna, weer in Haarlem, was het mis en heb ik vooral in bed gelegen. Op dinsdag had ik ’s ochtends 37,8 en dat wat reden om toch maar een Coronatest te laten doen (met negatief resultaat). Op woensdag was de verhoging weg maar de vermoeidheid niet. Toch heb ik die dag alweer een loopje van 17 km gedaan, hoewel dat afkeurende reacties bij mijn vrouw opriep. Maar ja, die 140e 300-plus maand lonkte… Donderdag weer rust genomen en gelukkig had de (te vroege) inspanning op woensdag geen nadelige gevolgen. Zo kom ik op vrijdag t/m zondag de resterende 50 km volmaken in drie loopjes (18, 22 en 10 km).

En nu is mei 2021 met 301 km dus de 140e maand waarin ik een totaal van 300 km of hoger heb gelopen. De eerste 3 maanden vielen in 2006. De rest tussen 2009 en 2021, met in die periode 9 jaren waarin het elke maand raak was. Daarvan waren er 53 maanden met 350-plus, 11 met 400-plus en 1 met 450-plus. Het totaal aantal kilometers over deze 140 maanden is circa 45500.

Zo, dat waren wel weer genoeg cijfertjes!

Saillant detail: vorig jaar op 30 mei liep ik een ernstige blessure aan mijn rechter achillespees op waarvan ik vier maanden last heb gehad. Ik moest daar nog aan terugdenken toen ik gisteren vrijwel dezelfde route liep als waarop het een jaar geleden gebeurde. Ook nu zal ik weer op de grens van mijn reserves na dat virus doorgemaakt te hebben. Laat ik nu maar even wat meer rust inplannen. Verstandig zal ik wel nooit helemaal worden!