Vandaag heb ik het nieuwe jaar geopend met een loopje van 11 kilometer. De invloed van de oliebollen, appelflappen, banketstaven, mini-pizza’s en kerstbrood was goed te merken. Minstens een kilo zwaarder en bepaald niet in vorm. Hopelijk wordt dat weer snel beter.
Wat in elk geval wel weer snel lijkt te gaan is het voorjaar. Na een zachte herfst en een tot nu toe eveneens qua kou weinig presterende winter stonden er langs de route alweer diverse vroege bolgewassen in de knop of zelfs al uit de knop. Mooi, wat mij betreft mag die lente komen hoor!
Wat mij als resultaat van 2024 het meest aanspreekt is niet zozeer een bepaalde wedstrijd maar het feit dat ik opnieuw een jaartotaal van boven de 3000 km heb weten te halen. Dat dat zou lukken, daar zag het in januari helemaal niet naar uit nadat ik op de 18e een herseninfarct kreeg. Gelukkig bleef de schade door snel medisch ingrijpen beperkt tot een tijdje niet lopen en een aantal maanden met vermoeidheidssymptomen. Het leidde er wel toe dat ik dit jaar helemaal geen hele marathons heb gelopen. Hoewel ik op 29 juni tijdens de 6 Uur van de Haarlemmermeer 48 km haalde, wat qua afstand als een marathon beschouwd kan worden. In plaats daarvan ben ik me vooral gaan richten op halve marathons. Dat ging steeds beter, vooral wat het uithoudingsvermogen betrof. Door een verbeterde ademhalingstechniek kon ik voorkomen dat ik tegen het einde van een loop last van hyperventilatie kreeg waardoor ik stukjes moest gaan wandelen.
De afstand van 21 km vormde dus steeds minder een probleem, maar de snelheid ging er steeds meer uit. Uiteindelijk had ik zo’n 2 uur 10 minuten nodig voor een halve. Al met al heb ik in 2025 12 wedstrijden gelopen, waarvan 1 ‘marathon’ en 6 halve marathons. Op 20 juli heb ik in Diever tijdens de Midzomeravond marathon 30 km gelopen in 3 uur 6 minuten.
Dit jaar was het 16e opeenvolgende jaar waarin ik een jaartotaal van 3000-plus heb gehaald. Het totaal over die jaren (sinds 2009) is 61349 kilometer. Het totaal aantal gelopen kilometers sinds 1996 staat nu op 85820, verdeeld over ruim 5000 lopen.
Op 22 augustus heb ik in Spaarndam een lelijke smak gemaakt met als gevolg dat ik de rest van het jaar pijnlijke schouders en nek had, hoewel dat vooral in rust merkbaar was en niet tijdens het lopen. Vermoedelijk ben ik met mijn linker voet achter mijn rechter been blijven haken, want in het wegdek waren geen oneffenheden te zien. Mogelijk was het een gevolg van het infarct eerder dit jaar of kwam het door de medicijnen (cholesterolverlagers) die ik toen gebruikte. Hoe dan ook heb ik daarna heel lang angst gehad om opnieuw te vallen. Fysiotherapie heeft de schouderklachten uiteindelijk sterk doen verminderen.
Ik trainde in 2024 ongeveer 4x per week. De afstanden lagen meestal tussen de 14 en 20 kilometer. Ik heb geen specifieke snelheidstrainingen gedaan, wat mede verklaart waarom ik langer over de wedstrijden ga doen. Vaste prik is wel minstens 1x per week een heuvelachtige duinloop van ca. 2 uur. En verder natuurlijk de loopjes naar IJmuiden, meestal op zaterdag.
Van het lopen, zo lang het blijft kunnen, kan ik geen genoeg krijgen. Het geeft altijd veel bevrediging en zelfvertrouwen en is daardoor voor mij een vaste bestaansbasis geworden. De hoop op het weer kunnen lopen van marathons is niet verdwenen, kijken of het in 2025 weer eens gaat lukken.
Na de cardiologische problemen van oktober vorig jaar die medicinaal goed onder controle konden worden gehouden had ik het lopen dit jaar weer vol enthousiasme opgepakt. Ik had me zelfs als ingeschreven voor de marathons van Amstelveen en Leiden. Half januari kreeg ik echter flink de griep en moest ik een aantal dagen bed houden. Vier dagen liggen en tot overmaat van ramp vergat ik mijn cardio medicijnen te nemen… Totaal onverwacht kon ik ineens niet meer samenhangend praten en kon ik mijn armen en benen niet meer coördineren. Met spoed naar het ziekenhuis en daar werd een herseninfarct (CVA) geconstateerd. Gelukkig konden ze de verstopping in de bloedbaan succesvol oplossen zodat ik na een uur of twee alweer verstaanbaar kon praten. Het aansturen van armen en benen kwam pas na 24 uur weer in voldoende mate op gang om weer voorzichtig zonder ondersteuning te kunnen lopen.
Inmiddels is dat nu een maand geleden en zijn de meeste klachten voorbij. Ik kan zelfs weer redelijk hardlopen. Er zit wel een maximum aan van zo’n 10 á 15 kilometer per training omdat daarna het linkerbeen zijn kracht verliest. Dat is nog niet helemaal hersteld. Ook ben ik nog steeds snel moe. Maar met de medicijnen en de revalidatie die ik nu bij de fysio doe zou het volgens de artsen met een maand of drie weer OK moeten zijn.
Dus een streep door de marathon ambities, maar ik mag in mijn handen knijpen dat de gevolgen niet erger waren. Het is al heel wat dat ik nu om de dag een uur of anderhalf uur in een rustig tempo mijn rondjes kan lopen.
Volgens het KNMI was 2023 klimatologisch gezien een zeer bijzonder jaar. Het was niet alleen landelijk gezien het warmste jaar ‘ooit gemeten’ maar ook het natste. Die natheid was het gevolg van het regenachtige voorjaar en vooral van de enorme hoeveelheden regen die in de herfst zijn gevallen. In de duinen is dat goed merkbaar aan de extreem hoge stand van het grondwater. Ik ren al een kwart eeuw wekelijks door de duinen maar dit heb ik nog nooit gezien. Het komt er eigenlijk op neer dat je niet richting het strand kan komen zonder tot je knieën door het water te moeten waden. De duinpannen zijn complete meren geworden en niet alleen de wandelroutes maar ook de fietspaden staan op veel plaatsen onder water. PWN heeft hier en daar alternatieve looproutes met linten aangegeven maar als je niet door het diepe water wilt waden dan moet je je toch nog op veel plaatsen over de hogere duinkammen een weg zien te banen door het doornige struikgewas. Ook geen pretje. Beelden van vroeger gelopen Ardennentrails en ultra’s in de UK waar natte en modderige voeten steevast op het menu stonden doemden weer op.
Ezelweg, Groot Olmen
Hiermee is een niet tegenvallend ‘loopjaar 2023’ afgesloten, met daarin 6 marathons en 6 kortere wedstrijden. In totaal 3163 kilometer, daarmee het 15e jaar in successie van boven de 3000 kilometer. Het had ook heel anders kunnen aflopen want in oktober werd bij mij een ‘ernstige’ mate van coronaire aderverkalking geconstateerd. Het leek er op dat dit het einde betekende van het hardlopen, zeker in de mate waarin ik het gewend was te doen. Gelukkig bleek uit nader onderzoek (hartkateterisatie) dat het zich op minder riskante plaatsen bevond zodat ik, weliswaar met medicijnen, tot mijn grote verbazing en opluchting van de cardioloog weer groen licht kreeg om het oude niveau weer op te pakken. Het had wel tot gevolg dat ik, in afwachting van het definitieve onderzoek, in oktober alleen korte afstanden heb gelopen (hoewel dat eigenlijk ook niet mocht…). De Brocken Marathon en de Halve van Haarlem waarvoor ik al ingeschreven had moest ik laten schieten. Maar goed, ik mocht natuurlijk niet klagen. Want de twee marathons die ik daarna nog gelopen heb (Ronde Venen en Spijkenisse) gingen prima. In december heb ik het lopen nog een week moeten onderbreken vanwege corona, dus ook toen wat minder kilometers dan gemiddeld. Na hersteld te zijn van de corona heb ik nog de Linschotenloop gelopen, wat nagenoeg dezelfde tijd opleverde als vorig jaar.
Kortom, een resultaat waar ik alleen maar tevreden over kan zijn. En dan hopelijk volgend jaar op dezelfde manier verder in de M70 categorie.
Vandaag staat de tussenstand op 3000 km. Daarmee is 2023 het 15e opeenvolgende jaar waarin ik 3000 of meer kilometers heb hardgelopen. Ten opzichte van de piek tussen 2010 en 2016 (de ultra-periode) neemt het jaartotaal vanzelfsprekend wel langzaam af, maar ik ben toch heel tevreden met dit resultaat.
In de vorige post was ik nogal somber gestemd over de toekomst van mijn hardlopen. De reden was een behoorlijk negatieve uitslag van een CT scan. Twee weken geleden heb ik een hartkateterisatie ondergaan en daaruit bleek dat de verkalking wel aanwezig is maar vooral aan de buitenkant van de aderen zit. Daardoor is het risico veel kleiner dan het aanvankelijk leek en kan het met behulp van medicijnen goed onder controle gehouden worden. Dat betekent dat ik weer verder kan gaan met hardlopen en dat er vooralsnog ook geen beperkingen zijn opgelegd. Goed nieuws dus en na een onderbreking van anderhalve week heb ik inmiddels de eerste trainingsloopjes weer gedaan. Was wel even schrikken. Blijft natuurlijk de vraag waar die ademhalingsklachten die ik had dan wel vandaan komen. Daarom zal er half november nog een inspanningstest op de fiets plaatsvinden.
Het issue is dat ik al enige tijd borst- en benauwdheidsklachten heb als ik me tijdens het hardlopen meer dan gemiddeld inspan. Ik heb dan het gevoel dat er ineens een grote hand op mijn borst drukt waardoor ik niet bij mijn adem kan komen. Dat noopt mij dan om te stoppen met rennen en even stil te staan of te wandelen. Daarna gaat het dan wel weer. Het begon vorig jaar bij de Leiden marathon en daarna bij de Halve van Haarlem. Altijd in de eindfase als ik probeer om nog iets van mijn tijd af te snoepen of om nog een paar lopers vóór mij nog in te halen. Niemand van de toeschouwers op de Zijlweg in Haarlem begreep waarom ik honderd meter voor de finish ineens moest stoppen en gaan wandelen. Dat was geen leuke ervaring. Misschien dat ik het al veel langer dan een jaar onder de leden heb, maar dat kan ik me niet zo goed herinneren. Onlangs voelde ik me ook niet goed na afloop van een lange en zware duurloop in het Noordhollands Duinreservaat.
Ik ben daarom naar een sportarts gegaan om een cardio-vasculaire inspanningstest te doen met ademgasmeting. Daar werd een goede conditie gemeten, prima longfunctie en uitstekende hemoglobinewaarden maar… ook een paar vreemde terugslagen in het hart terwijl de bloeddruk richting de 160 ging. Mijn bloeddruk is inderdaad al enige tijd aan de hoge kant. De sportarts heeft de metingen naar een cardioloog gestuurd en die zag er aanleiding in voor een verder onderzoek. Hartfilmpje, een CT-scan en een 24-uurs Holtermeting. Het hartfilmpje was OK maar de CT-scan liet een behoorlijk uitgebreide verkalking van de hartvaten zien. Daar zit dus waarschijnlijk het probleem. In elk geval was het alarmerend genoeg om mij ertoe te bewegen om van de Halve van Haarlem af te zien. De nacht vóór de loop was ik onrustig en had ik vreemde dromen. Ik draag altijd een gouden kettinkje met een groene steen eraan. Die is mij ooit door iemand gegeven ‘om te dragen als ik gezondheids- of andere problemen had’. Een beschermende talisman dus. En laat nou op de ochtend van de Halve bij het opstaan dit kettinkje ineens breken en de steen kletterend op de grond vallen. Bijgeloof of niet, ik had er genoeg van. Ik besloot om niet te starten en van dat besluit was ik niet meer af te brengen. In plaats daarvan ben ik met mijn vrouw meegereden naar Bergen. Zij moest daar in de ochtend werken en ik heb in de tussentijd een mooie korte duintraining gedaan. Ging prima overigens.
Inmiddels heb ik naar aanleiding van de CT-scan en de Holtermeting een gesprek met de cardioloog gehad. Deze heeft mij het lopen van marathons ontraden en ook geadviseerd om even met kortere afstanden te stoppen totdat er meer duidelijkheid is verkregen via een hartkathedrisatie. Voor de tussentijd heb ik medicijnen gehad. Geen goed nieuws dus.
Geen Brocken Marathon dit jaar en waarschijnlijk ook geen wedstrijden meer. Ondanks dat loop ik wel af en toe in een rustig tempo korte loopjes van een uurtje of iets langer. Dat gaat best wel goed maar meer dan dat zit er voorlopig niet in.
Afgelopen woensdag ontstond er ten zuidwesten van Engeland een kleine depressie die in de buurt van ons land zo snel uitdiepte dat ook het KNMI erdoor verrast werd. Dinsdagavond was het code geel, ’s nachts werd het code oranje en om 8 uur code rood voor onder andere Noord-Holland. De regio Haarlem bevond zich in het epicentrum van het stormgeweld. Gedurende meer dan een uur werd in IJmuiden windkracht 11 (zeer zware storm) gemeten met een maximale windstoot van 146 km/uur. Zo erg was het in de zomer nog niet eerder geweest in Nederland.
Donkerelaan in Bloemendaal
In de middag luwde de wind weer snel en ben ik via Bleek en Berg naar de Zandwaaier gelopen. Alle paden lagen bezaaid met afgewaaide takken zodat het lastig vooruitkomen was. De uitgang bij de Zandwaaier was geblokkeerd door omgevallen bomen die men aan het opruimen was. Met moeite kwam ik er langs. De bedoeling was om verder te gaan via Middenduin, maar daar was er helemaal geen doorkomen meer aan. Ook het fietspad langs de Zeeweg was op meerdere plaatsten volkomen geblokkeerd.
De Zeeweg bij ingang Zandwaaier
Op vrijdag, twee dagen na de storm, heb ik geprobeerd om via de Drieduinenweg naar IJmuiden te lopen. Ik kwam toen in een gebied terecht waar de ravage nog veel groter was. Overal blokkades door gevelde bomen en enorme takken. Later bleek dat dat gebied afgesloten was voor bezoekers. Maar omdat ik allerlei kleine trails had gevolgd om er te komen had ik de rood-witte linten die op de grotere paden gespannen waren gemist. Het leverde me wel de waarschuwende vinger van een boswachter op.
Duin en Kruidberg
Drieduinenweg
Ik kan me niet herinneren ooit zoveel schade aan de natuur gezien te hebben. Ook langs het Spaarne richting Spaarndam zijn vele oude wilgen geknapt. Een triest gezicht.
Op dit moment zijn de duinen helemaal afgesloten. Ben benieuwd hoe lang dit nog gaat duren.
Om maar met de deur in huis te vallen: het ‘loopjaar’ 2022 heeft een totaal van 3222 hardloopkilometers opgeleverd. Dit is een prima resultaat want het is daarmee sinds 2009 het 14e jaar in een aaneengesloten reeks van jaren met 3000+ kilometers. In 2022 liep ik 6 (ultra)marathons en 5 wedstrijden, zie de lijst rechts (Resultaten 2022). Met de trainingen erbij kwam ik uit op 185 lopen. Gemiddeld dus om de dag een loop.
Overzicht van alle lopen (wedstrijden en trainingen) in 2022
Echt lange ultra’s heb ik dit jaar niet (meer) gelopen. De langste afstanden waren 54,5 km (6 uur van de Haarlemmermeer) en 53,5 km (Harzquerung).
Er waren ook een paar ‘dips’. Eind januari heb ik een week lang last gehad van een griepje. Eind februari/begin maart was ik geveld door Corona. Gedurende de maand mei had ik veel last van een gekneusde rib en een verrekte kuitspier. Dat was allemaal het gevolg van een harde val tijdens de Harzquerung op 30 april.
Een ‘wapenfeit’ was verder dat ik op 20 november mijn 180e georganiseerde (ultra)marathon heb gelopen. Leuk was ook het weerzien met de Linschotenloop op 17 december. Aan die halve marathon heb ik in 2006 voor het laatst meegedaan.
Al met al was 2022 een afwisselend en goed gevuld hardloopjaar.
Op 30 november heb ik met een duurloopje van 22 kilometer het maandtotaal weer boven de 300 kilometer gebracht. Daarmee werd de mijlpaal van 150 maal een maandtotaal van 300 km of meer bereikt. In 2006 waren er drie maanden van 300+, daarna twee jaar geen enkele maar vanaf 2009 begon het pas echt. Van 2010 t/m 2019 heb ik onafgebroken alle maanden meer dan 300 kilometer gerend (met uitzondering van augustus 2016 die bleef steken op 289 km). Daarna werd het mede door de coronapandemie wat minder. Maar nu dus die 150e keer. Vóór 2020 ging het halen van die 300+ vrij gemakkelijk omdat ik toen veel ultra’s en marathons liep (1 á 2 per maand). Dat aantal is nu behoorlijk afgenomen naar ongeveer 1 in de 2 maanden. Mede daardoor, maar ook doordat de beentjes wat ouder worden, voelt het nu als een wat grotere opgave om zo’n maandtotaal van 300-plus te halen. Maar die 150 keer werd voor iemand die alles optelt en bijhoudt een doel op zich en dat is nu dus gehaald. En daarom voel ik me nu minder ‘genoodzaakt’ om me elke maand op die 300 km te focussen. Zullen we dan maar zeggen dat 250 per maand voortaan ook goed is?