Afgelopen woensdag ontstond er ten zuidwesten van Engeland een kleine depressie die in de buurt van ons land zo snel uitdiepte dat ook het KNMI erdoor verrast werd. Dinsdagavond was het code geel, ’s nachts werd het code oranje en om 8 uur code rood voor onder andere Noord-Holland. De regio Haarlem bevond zich in het epicentrum van het stormgeweld. Gedurende meer dan een uur werd in IJmuiden windkracht 11 (zeer zware storm) gemeten met een maximale windstoot van 146 km/uur. Zo erg was het in de zomer nog niet eerder geweest in Nederland.
In de middag luwde de wind weer snel en ben ik via Bleek en Berg naar de Zandwaaier gelopen. Alle paden lagen bezaaid met afgewaaide takken zodat het lastig vooruitkomen was. De uitgang bij de Zandwaaier was geblokkeerd door omgevallen bomen die men aan het opruimen was. Met moeite kwam ik er langs. De bedoeling was om verder te gaan via Middenduin, maar daar was er helemaal geen doorkomen meer aan. Ook het fietspad langs de Zeeweg was op meerdere plaatsten volkomen geblokkeerd.
Op vrijdag, twee dagen na de storm, heb ik geprobeerd om via de Drieduinenweg naar IJmuiden te lopen. Ik kwam toen in een gebied terecht waar de ravage nog veel groter was. Overal blokkades door gevelde bomen en enorme takken. Later bleek dat dat gebied afgesloten was voor bezoekers. Maar omdat ik allerlei kleine trails had gevolgd om er te komen had ik de rood-witte linten die op de grotere paden gespannen waren gemist. Het leverde me wel de waarschuwende vinger van een boswachter op.
Ik kan me niet herinneren ooit zoveel schade aan de natuur gezien te hebben. Ook langs het Spaarne richting Spaarndam zijn vele oude wilgen geknapt. Een triest gezicht.
Op dit moment zijn de duinen helemaal afgesloten. Ben benieuwd hoe lang dit nog gaat duren.
Oktober is qua lopen een bijzondere maand geweest. Op de 8e liep ik de Brocken Marathon. Aan het eind daarvan, in de laatste vijf kilometers, raakte ik enigszins in de problemen. Waarschijnlijk door vermoeidheid ging ik helemaal scheef naar links hangen zodat ik op het laatst stukjes moest gaan wandelen. Datzelfde symptoom was twee weken eerder, bij de Halve van Haarlem, ook al opgetreden, maar in mindere mate. Waarschijnlijk ben ik erg diep gegaan bij die marathon, want een halve week daarna werd ik zwaar verkouden en was de fut er helemaal uit. Twee weken na de marathon was ik nog steeds moe. Zodoende heb ik in de eerste helft van de maand ‘maar’ 115 kilometer gerend. Vanaf dat moment begon de energie weer terug te komen en hoe! In het tweede deel van de maand legde ik maar liefst 188 kilometer af zodat het totaal onverwachte gebeurde: een 300-plus maand (303 km!). Tussen 23 en 29 oktober liep ik 98 km in 5 lopen waaronder drie 20-plussers. Als dat geen ‘negative split’ is? Ik werd daarbij wel geholpen door het fantastische weer: droog, zonnig, rustig en maxima tot wel 24 graden. Het leek wel zomer! Op 29 oktober kreeg ik plotseling pijn in mijn rechter voet (peroneus tendinopathie). Gelukkig verdween dat na een dag rust weer en kon ik op 31 oktober de benodigde 18 kilometers lopen om boven de 300 uit te komen.
Inmiddels is het november en is het écht mooie weer voorbij. Op 20 november staat de Ronde Venen marathon op het programma. Dat zal we spannend worden. Hopelijk blijven de ‘scheefhang-klachten’ dan achterwege. Als het lukt zou het mijn 180e marathon(-plus) in georganiseerd verband worden.
