‘Kalt, hart, schön’ is het motto van de Brocken Challenge. Een loop door de winterse Harz die voor een koude start van deze maand zorgde. Hoewel, naar verhouding was deze editie van de BC niet eens zo heel erg koud. -5C bij de start, overdag oplopend tot net onder het vriespunt en aan het eind van de dag, op het 1150 meter hoge plateau van de Brocken wederom enkele graden onder nul. Dat alles met weinig wind. Dat was wel anders in 2012, toen de temperaturen de hele dag tussen de -16 en -12C lagen.
Maar wie had kunnen verwachten dat ‘Kalt, hart, schön’ in de laatste februaridagen ook voor Nederland zouden gelden. Een waarlijk Siberische kou-inval bereikte op 28 februari en 1 maart zijn climax met een harde oostenwind die de gevoelstemperatuur tot onder de -15C deed zakken. En dat is toch wel bijzonder zo laat in het jaar en in deze tijd van steeds zachtere winters. Ondanks de kou was het eigenlijk best wel mooi weer met een stralend zonnetje en een heldere hemel. Veel ijsvorming ook, maar door de harde wind was het ijs te onbetrouwbaar voor grootschalige schaatsactiviteiten. Het hardlopen gaat echter altijd door en zo ook vandaag door de licht besneeuwde polder. In de vroege ochtend was er een sneeuwbui precies over Haarlem getrokken. Het leverde weer mooie plaatjes op.
Langs de Redoute, ten noorden van SpaarndamIJskraag aan de oevers van de Mooie Nel
Ja of nee?
Nou nee dus. Toen de dienstklopper op het pontje over het Noord-Hollands kanaal bij Landsmeer constateerde dat ik het symbolische bedrag van 25 (vijfentwintig) cent niet bij mij had maakte hij met pont en al halverwege het kanaal rechtsomkeert teneinde mij weer op de steiger te dumpen. Daarbij liet deze zoetwaterkapitein niet de kans voorbijgaan om ook nog eens de slagboom bijna op mijn hoofd te laten neerkomen.
Het Noord-Hollands kanaal vormt voor iemand zonder contant geld op zak een onneembare barrière omdat je afhankelijk bent van kleine pontjes zonder pinautomaat. Waarom kunnen die pontveren niet gewoon gratis zijn zoals ook de veren over het Noordzeekanaal en het IJ? Hebben de lokale overheden daar geen subsidie voor over? Holland echt op zijn smalst.
Enfin, de beoogde duurloop Haarlem-Marken werd Haarlem-Purmerend. Omdat ik dus het kanaal niet over kwam had ik geen andere keus dan een dikke 8 kilometer langs het kanaal te lopen tot aan Purmerend. Van daar uit kon ik dan wel alsnog richting Monnickendam lopen maar na meer dan 40 kilometer had ik daar geen zin meer in. En het ging nog stormen en regenen ook.
Later in het jaar doe ik het nog wel eens over, met contant geld op zak. Tenzij die Jack Sparrow me weer herkent natuurlijk.
Al met al is de eerste marathonafstand van 2018 een feit. En het ging heel gemakkelijk. De pijnlijke linkerknie hield zijn mond en ook de spastische darmen hielden het na een paar oprispingen voor gezien.
Misschien was het wel een voorteken dat mij trouwe wilgenboom-vriend bij Spaarndam de afgelopen storm niet overleefd heeft. Snif.
Hij is gesneuveld…
Haarlem-Zaandam-Landsmeer-Purmerend 43,8 km ca. 5u15m netto Af en toe zon, aantrekkende ZW-wind en in de laatste km’s wat regen. Route
De Vlewosche Weg door het Noordhollands Duinreservaat is een van de mooiste natuurpaden die ik in de omgeving ken. Dit pad volgt de kust tussen Egmond aan Zee en Castricum aan Zee en loopt geheel door een lage duinvallei. Aan weerskanten strekken zich rijen hogere duinen uit die door een merkwaardig perspectief veel hoger lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Waarschijnlijk omdat je hun afstand tot jouw positie veel te groot inschat lijken het ware heuvelketens van honderden meters hoog. Kleine struikjes op hun toppen lijken grote bomen en wanneer daartussen ineens een menselijke gestalte in beeld komt (wat zelden gebeurt, meestal is het een wild paard of een Schotse Hooglander) lijkt het in eerste instantie wel een reus. Zo’n vertekend perspectief treedt vaak op in de duinen en ik weet niet precies hoe dat komt. Misschien omdat de vormen van de duinen zo op die van echte bergen lijken.
Zoals vaak in natte winters was het pad erg drassig en soms waren de plassen door de hoge grondwaterstand veranderd in complete meertjes. Het alternatief was dan om er dwars doorheen te gaan of er in een wijde (en vaak toch nog zompige) boog omheen te trekken.
Strandafgang bij Castricum aan Zee
Vandaag was deze schitterende omgeving, die mij altijd weer doet denken aan de moerassige Moors in Yorkshire, onderdeel van een omloop van ongeveer 27 kilometer, de eerste wat langere trainingsloop van dit jaar. Het ging me vrij gemakkelijk af, ondanks het lichte virus dat mij al de hele week plaagt. Niettegenstaande de aanvankelijke twijfel ben ik blij dat ik toch gegaan ben, want met de Brocken Challenge over minder dan vier weken in het vooruitzicht moet ik de afstandstraining er wel in houden. Het lopen komt wat moeizamer op gang dan vorig jaar, maar dit soort tochten helpt goed om de motivatie weer terug te vinden.
13 januari 2018 Castricum-Egmond aan Zee v.v. 28 km, 334 phm NO-3, 4C, droog, nevelig Route
‘Traditioneel’ heb ik dit jaar weer afgesloten met een ‘rondje Walcheren’. Deze keer niet de volle 45 kilometer, maar een iets kortere versie van 38 kilometer die startte in Serooskerke. Vandaar over landweggetjes naar Oostkapelle en door de duinen naar Domburg. Gelukkig brak de bewolking een beetje zodat ik ter hoogte van Zoutelande, op het mooiste deel van de route, weer een dramatische zonsondergang kon bewonderen vanaf, jawel, het hoogste duin van Nederland. Meteen daarna kwam er een donkere wolkenmassa vanuit het westen opzetten en trok de wind, die naar het noorden was gedraaid, plotseling fel aan. Het laatste deel van de tocht tot aan Vlissingen begon het steeds harder te regenen en met harde windstoten bij een temperatuur van amper 4 graden was het donkere laatste stuk nog een hele uitdaging. Maar daar doen we het voor, toch?
Kust bij Domburg
Dijk en lage licht bij Westkapelle
Hoge licht van Westkapelle
Zonsondergang bij opkomende regen. Zicht vanaf het duin bij Zoutelande.
27-dec-2017 Serooskerke-Oostkapelle-Domburg-Westkapelle-Zoutelande-Vlissingen 38 km
307 phm 4u40m netto 4C, ZW3-N6, chill -1C droog, later regen Route
Nog een toegift op het ‘sneeuwwintertje’ van december 2017!
Hoewel het flink dooide bij een zuidenwind en een temperatuur van plus zes graden was het in de duinen nog volop winter. Veel paden en lager gelegen delen waren echter veranderd in zachte prut die ronddreef in ijskoude decimeters-diepe waterpoelen. De voeten hadden het daardoor zwaar te verduren en glad was het ook nog! Dus voor de zekerheid toch nog maar een keer de Yaktrax aangetrokken. Voorlopig is het weer gedaan met de sneeuw, want de traditionele zachte kerstdepressie is weer in aantocht. De wind trekt aan en ik was nog niet thuis of het begon te kletteren van de regen.
Maar het tochtje van vandaag heeft weer een paar mooie plaatjes opgeleverd.
Minder goed is al dat lopen over die gladde en oneffen ondergrond voor de gekneusde rib. Nadat het een paar dagen wat beter was gegaan begint die helaas weer op te spelen.
De schaapskudde heeft een winterstop. Ze genieten op de voederplaats van een portie verse hooi.De situatie ter hoogte van Klein OlmenAanloop naar de Hazenberg via de StrowegHet pad door de Kleine Tobbe was bedekt met poelen ijskoud smeltwaterHet winterse avondlicht dat het lopen in december zo mooi maakt
Trainingsloop Nationaal Park Zuid-Kennemerland 13 december 2017 22 km, ca. 300 phm
Net als gisteren trok er vandaag opnieuw een forse sneeuwdepressie over Nederland. In verband met de maandag en de verwachtte 10 tot 15 centimeter verse sneeuw was er door het KNMI een ‘code rood’ uitgegeven. Reden genoeg om vandaag van huis uit te werken. Daardoor was er aan het eind van de middag, tijdens de vroeg invallende duisternis, nog net tijd om een rondje door het duingebied van het NPZK te maken.
Ik trof het niet, want juist toen, tussen 4 en 5 uur ’s middags, was de intensiteit van de sneeuwval het hoogst. Foto’s maken was lastig door de sneeuw die in mijn gezicht en op het mobieltje werd geblazen. Vandaar de matige kwaliteit van de foto’s. Lopen was ook niet gemakkelijk, want binnen een half uur tijd was elk spoor van waar de paden liepen verdwenen. De met sneeuw beslagen bril hielp daarbij ook niet echt, dus die heb ik maar afgezet. Het werd uiteindelijk anderhalf uur knarsen en ploeteren door 10 á 15 cm zachte sneeuw. Bovenop de Starreberg werd ik zowaar bevangen door het ‘Brocken-gevoel’. Wauw.
Sneeuwstorm op het SpinnekoppenvlakOp de Starreberg moest ik aan de Brocken denkenHet werd snel donker onder de door de sneeuwlast neergebogen takken
11 december 2017 Rondje Spinnekoppenvlak Nationaal Park Zuid Kennemerland 14,5 km Intensieve sneeuwval 0C, chill-6, NO4-5
Tijdens de eerste serieuze sneeuwval van deze winter mocht een trainingsloopje natuurlijk niet ontbreken. Bovendien is het zondag, dus sneeuwkettingen aan en de deur uit. Koud was het wel, de krachtige wind bracht de gevoelstemperatuur omlaag tot -6. En als je er dan ook nog eens pal tegenin loopt, met de sneeuwjacht vol in je gezicht, dan is dat toch weer even wennen. Probleem was met name het zicht: de brilleglazen sloegen voortdurend dicht. Maar zonder bril was ook niet fijn met die stekende sneeuwvlokjes die de ogen troffen.
Maar lopen in de sneeuw is een feest en het leverde weer een paar mooie plaatjes op van Stompetoren (Spaarnwoude) in de sneeuw.
Trainingsloop Spaanwoude 10 december 2017 12 km 0C (chiil -6C) wind O5
Daar lag ik dan voor de tweede keer binnen een uur plat in het duinzand. Ik was er klaar mee. Ik had zelfs geen zin meer om op te staan. Lag eigenlijk wel lekker zo. ‘Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Waarom lig ik hier op een zondagochtend op mijn buik in de miezerige en grijze Voornse duinen?’. En dit was nog niet eens de zwaarste val van vandaag. Bij Hellevoetsluis zag ik door mijn totaal bemotregende brillenglazen die uit het zand omhoogstekende klomp cement totaal over het hoofd zodat ik plat voorover sloeg. Zo onverwacht dat de arm die ik impulsief uitstrekte om mijn val te breken niet verder kwam dan borsthoogte. Mijn rechter vuist werd geplet onder mijn ribben en auchhh… ik wist het meteen: gekneusde rib. Dat wordt weer 8 weken pijn bij het lopen. Lopen??? Ik moest nog 20 kilometer. Aanvankelijk viel het met de pijn nog wel mee, maar gaandeweg werd het erger. Die tweede val (gelukkig op mijn andere zijde) maakte het er niet beter op. Ik was het zat. Ik durfde niet meer. Dat vallen begint echt een trauma te worden. Gevallen tijdens de Indian Summer (lekker zacht in het mos, dat wel), gevallen in de Wooler Trail (twee maal op mijn rug voor de afwisseling). Het heeft me onzeker gemaakt en daarom heb ik even helemaal geen zin meer in trails.
Tom, John, André (toen nog in goeden doen)
Gelukkig staan die tot februari niet meer op het programma, want dan hoop ik mijn 9e Brocken Challenge te kunnen lopen. Toch maar een beetje oppassen met de komende trainingsloopjes in de duinen. Want daar heb ik mijn tot nu toe hardste smakken gemaakt: de verzwikte enkel bij het afdalen van de Brederodeberg en de gekneusde rib van twee jaar geleden, die heftiger was dan deze keer.
Die Voorne’s Duintrail heb ik nog wel uitgelopen, maar van het aanvankelijke redelijke tempo was niet veel meer over. De motivatie was weg, ondanks dat het een mooie, uitdagende en goed verzorgde loop was. Ik voelde me echt een kneusje…
Het wordt hoog tijd om een verslag te schrijven. Want de ervaring leert dat na drie dagen de glans van een loop alweer doffer wordt. Wat verdwijnt die euforie toch snel! Twee dagen in de hoogste sferen en dan begint het te verleppen. Zou het endorfine gehalte dan onder peil geraken? Ik denk het wel, want op de derde of vierde dag na een ultra begint de kater, meestal ingeluid door een onrustige nacht vol warrige dromen. Geest en lichaam ontwaken uit hun roes en blijken moeite te hebben om hun door de inspanning verstoorde balans te herstellen.
De (vaar?)route is aangegeven met rode linten…
Maar wat was het een mooie loop en wat was ik blij dat ik al van tevoren de 60 gekozen had. Zo liep ik in elk geval niet het risico op een DNF. Zestig kilometer is voor mij te overzien. Misschien steekt het schril af tegen de ‘hoofdafstand’ van 127 km, maar op die afstand finishte maar een handjevol lopers. Gemiddeld over alle afstanden (127, 102 en 60) lag het uitvalpercentage boven de 20%. Nee, die 102 had ik zeer waarschijnlijk ook niet gered.
Want wat was het parcours zwaar dit jaar! Alsof de overvloedige regenval van de natte maand september nog niet genoeg was viel het op de avond en in de vroege nacht vóór de loop met bakken uit de hemel. Met als gevolg een partij modder en een hoeveelheid plassen waar Olne-Spa-Olne zich niet voor zou schamen. Een valkuil waren de talloze boomwortels die verborgen lagen onder een mooi egaal dek van herfstbladeren. Ik heb één keer mijn enkel verzwikt, ben één keer bijna en één keer helemaal gestruikeld. Gelukkig bleef dat allemaal zonder gevolgen, met dank aan het zachte mos.
Een mooie afstand, die 60. Door het donker lopen geeft een kick, maar het bij daglicht kunnen bewonderen van de werkelijk fantastische landschappen zou ik niet hebben willen missen. Zelden zulke mooie bossen gezien. Al die kleuren, niet alleen in de bomen, maar ook op de bodem door de talloze paddenstoelen in alle soorten en maten. Langs wit fosforiserende paddenstoelen in donkere tunnels onder hoge sparren en over lanen in goudgele omlijsting met een tapijt van mos in vijftig tinten groen. Smalle voetsporen door uitgestrekte heidevelden en doortochten door omgeploegde velden waar de aardappels nog voor het oprapen lagen. Plonzen door plassen en cirkelen rondom vennetjes. En al met al misschien tien meter asfalt.
En dan is 60 kilometer toch nog best een afstand. Na acht uur lopen mag die finish dan ook wel een keer in zicht komen. Kijk, nu heb ik hem gewoon lekker uit kunnen lopen met een kleine 8 km per uur gemiddeld. Zou nog eens 40 kilometer écht hebben bijgedragen aan een verhoging van dit genot?
Ik had de Garmin met de route bij me, maar dat was niet nodig. Zelden een zo goed met linten uitgezette route gelopen. Dat moet een megaklus zijn geweest voor Winfried Bats en de zijnen. Maar dat was niet het enige dat pico bello was aan deze professioneel opgezette loop. Een topper!
Indian Summer Ultra 60 km (269 phm) 21 oktober 2017 8:03:25 (7,48 km/u) M: 32e van 44 finishers (52 starters) Gelopen route
Voor de derde keer (na eerder in 2010 en 2015) heb ik meegedaan aan deze leuke marathon door het ‘landgoed Pijnenburg’. Op een stuk betonnen fietspad na is het een echte trailloop, zeker na de overvloedige regenval van de afgelopen weken. Veel modder dus met bij elke plas weer een andere methode om er met zo droog mogelijke voeten omheen te navigeren. Wat natuurlijk niet altijd lukte. Geen gemakkelijk parcours, met veel boomwortels, bochten en een paar leuke duintjes die allemaal vier keer genomen moesten worden. Diverse afstanden, waarbij de marathon met 23 solisten bepaald kleinschalig te noemen was. Ik kan mij herinneren dat dat er bij mijn vorige deelnames meer waren (inderdaad, uit de uitslagen blijkt dat toen het dubbele aantal de marathon liep). De sfeer was prima en alles was op en top geregeld. Twee verzorgingsposten en diverse ATB-ers en marshalls langs de route. In de heuvelsectie was er zelfs iemand bij één van de afdalingen geposteerd om te waarschuwen voor de oneffenheid die daar in zat.
Maar het werkelijke visitekaartje van deze marathon zijn het herfstige loof- en naaldbos met zijn slingerende paden en paadjes, afgewisseld door meer open stukken die begroeid zijn met uitgebloeide heide. Een aarzelend zonnetje zette al dit schoons nog eens extra aan.
In de 4e ronde, midden tussen de zojuist gestarte 10 km lopers
En het lopen? Ach, dat ging eigenlijk best. Het was een test voor de lange ultra in Drenthe over twee weken. Naar mijn gevoel heb ik behoorlijk regelmatig mijn rondjes gelopen, misschien zelfs wel met een ‘negative split’ (de rondetijden zijn nog niet bekend). Ik kon mijn energie goed verdelen, heb geen inzinkingen gehad en kwam nog fris over de finish. Alleen de snelheid bleef, hoe ik ook mijn best deed, aan de lage kant. Ik denk dat dat op die 100 km wel eens hét probleem kan gaan worden. Ook het herstellen is moeilijker dan vroeger. Het kost me nu een volle week om het gevoel van vermoeidheid en loomheid kwijt te raken.
8 oktober 2017 42 km 4:19:48 9,74 km/u M: 13e van 18 M60: 2e van 3 Overall: 14e van 21
Maar wie had kunnen verwachten dat ‘Kalt, hart, schön’ in de laatste februaridagen ook voor Nederland zouden gelden. Een waarlijk Siberische kou-inval bereikte op 28 februari en 1 maart zijn climax met een harde oostenwind die de gevoelstemperatuur tot onder de -15C deed zakken. En dat is toch wel bijzonder zo laat in het jaar en in deze tijd van steeds zachtere winters. Ondanks de kou was het eigenlijk best wel mooi weer met een stralend zonnetje en een heldere hemel. Veel ijsvorming ook, maar door de harde wind was het ijs te onbetrouwbaar voor grootschalige schaatsactiviteiten. Het hardlopen gaat echter altijd door en zo ook vandaag door de licht besneeuwde polder. In de vroege ochtend was er een sneeuwbui precies over Haarlem getrokken. Het leverde weer mooie plaatjes op.
