Voor iemand die graag trails loopt zijn de polders van Oostelijk Flevoland nu niet direct het eerste waar je aan denkt wanneer je een trainingsloop van dik 40 kilometer aan het plannen bent. Er dringt zich een beeld op van saaie, kaarsrechte, boomloze asfaltwegen langs eindeloze rijen windmolens met hier een daar een modern agrarisch bedrijf en elke twintig kilometer of zo een betonnen woonkern zonder allure. Inderdaad, over zulke wegen heb ik vandaag ook gelopen. En het enige dorp waar ik na 21 kilometer doorheen kwam, Swifterbant, was oersaai en telde welgeteld één snackbar waar een kop koffie te krijgen was. Toch is het lopen door zo’n gebied een indrukwekkende ervaring. Een enorme vlakte, één en al horizon onder een lucht die zo laag hangt dat je voortdurend de neiging voelt om je te bukken. Nederigheid is op zijn plaats in dit Nederland van Nederland. Een lange trail door bergen en bossen zet je als mens op zijn plaats, maar deze uitgestrekte monotonie overweldigt op een onvergelijkbare wijze. Je loopt, maar er komt geen eind aan, er is geen eind. Een nieuw land waarvan de golven van de Zuiderzee de enige historie zijn.
Maar in het voorjaar wordt deze zeebodem omgetoverd in een kleurig palet. Wit, oranje, vuurrood, paars, geel. Tulpen. Veld na veld, net zo eindeloos als dit land eindeloos is. Letterlijk een zee van bloemen. Toegegeven, eind april is dit fenomeen al over zijn hoogtepunt heen, veel tulpen zijn dan al gekopt. Maar er waren er nog genoeg over. Speciaal voor deze gelegenheid heeft men een ‘Tulpenroute Dronten’ gemarkeerd. Delen daarvan heb ik al hardlopend en fotograferend gevolgd en dat was zeker de moeite waard. Veel velden kun je betreden en, neergehurkt tussen de banen met bloemen, jezelf een schipbreukeling wanen op een vlot in een oceaan van geur en kleur.
Het was tamelijk bewolkt en fris, maar af en toe scheurden de wolken en trok er een bundel van licht over de velden die hen deed opgloeien alsof ze brandden in een geheimzinnig vuur.
Op een tocht als deze mag ook een blik op de voormalige Zuiderzee niet ontbreken en daarom heb ik op de terugweg naar Lelystad de IJsselmeerdijk gevolgd. De door de noordwesten wind opgezweepte golven spatten uiteen op de basaltblokken en door een gordijn van opstuivend water was in de verte Urk te zien. Alles is hier ver.
Een verrassend mooie loop was het, met zware benen. Die waren nog moe van de onlangs gelopen reeks wedstrijden. Regelmatig kregen ze echter rust als ik weer eens stopte om een foto te maken of een tulpenveld te betreden. Want op een dag als deze ben ik net zozeer toerist als hardloper.
Tulpenroute Oostelijk Flevoland
28 april 2017
45,5 km
5u:15m netto
Route
Foto album
