Categorie: Uncategorized

Naast de Brocken Challenge heeft nu ook de Zes uur van de Haarlemmermeer de ‘eer’ dat ik deze tien keer gelopen heb. Bij de BC draaide de tiende deelname uit op een DNF. Bij een zes-uurs loop finish je altijd. De Haarlemmermeer is daarmee mij eerste en tot nu toe enige loop met tien finishes geworden.

Maar goed, eigenlijk ‘finish’ je op een zes-uurs loop pas als je de 60 km gepasseerd bent. Dat zat er voor mij deze keer bij lange na niet in. Met 47867 meter zelfs onder de 50 km. Dat laatste had niet echt gehoeven, want na 5 uur had ik de marathon er ‘al’ op zitten. Als het niet zo bloedheet was geweest zou ik die 50 km dus wel gehaald hebben.
De ‘prestatie’ zat er dit keer voor mij vooral in om bij temperaturen van boven de 25 graden (op het oranje tartan zelfs wel 30-plus) de zes uur lopend vol te maken. Ik ben gewoon gaan rekenen: ik wilde in elk geval de marathon lopen, dus dan moest ik gemiddeld minimaal 7 km in het uur lopen. Gedurende de eerste halve marathon heb ik vrijwel steeds hardgelopen, in aangepast tempo, zodat ik deze in ruim 2u20 voltooid had. Dan had ik dus nog 3 en een half uur om de marathon te voltooien. Een gemiddelde van 7 km/uur zou daarvoor ruim voldoende zijn en dan had ik zelfs nog wat over. Zodoende ben ik steeds de eerste ca. 400 meter van elke ronde gaan wandelen en heb ik de overige 1500 meter hardgelopen. Dat resulteerde in rondetijden van ongeveer een kwartier. In iets meer dan 5 uur passeerde ik op die manier zonder veel problemen de marathon afstand. De rest was meegenomen. Toen ik zag dat ik de 50 km niet meer zou gaan halen was de motivatie om verder hard te lopen verdwenen. De laatste drie kwartier heb ik daarom bijna alleen nog maar gewandeld.
Van de vier 65-plussers was ik 2e. Sjaak Bus (54742 meter) moest ik duidelijk voor me dulden. Er was nog één M70-er, namelijk Mo Idrissi. Deze heeft op een paar meter na de marathon gehaald terwijl hij als gevolg van een ongeluk met een brace moest lopen en nog veel pijn had. Erg knap!

Ik kan terugblikken op wederom een fijne editie onder de enthousiaste en vakkundige leiding van Ton Aker. Iets te warm voor mijn doen, maar de drankjes en het frisse fruit op de verzorgingspost (en later ook de heerlijke koudwater douche op de baan) hebben mij er doorheen geholpen. Er werd zelfs een keer koffie voor me gehaald in de kantine, top! Complimenten ook voor de schitterende en uitgebreide uitslagensite van Klaas Bonnema en de live-standen op het scherm. Voor zo iets blijf je toch terugkomen?

24-6-2023
Zes uur van de Haarlemmermeer
47867 meter

Nu na twee jaar de coronacrisis voorbij is (zo lijkt het althans), worden er weer volop wedstrijden georganiseerd, ook in de regio. Zo ook op 2e paasdag de klassieker ‘Lions Heuvelloop’. Dit jaar met recht een klassieker, want het oude parcours van 3x over het Kopje van Bloemendaal was weer terug van weggeweest. Men had namelijk een nieuwe route voor de 10 en de 15 km geïntroduceerd die via de Kennemerduinen liep. Eigenlijk vond ik dat helemaal niet zo spannend, want daarmee waren, op een beetje vals plat na, de heuvels verdwenen. Het was daardoor een afgezwakte versie van de Pim Mulier Loop geworden. Gelukkig kreeg de organisatie dit jaar geen toestemming om door de duinen te lopen en was het Kopje weer terug. En dat is best een pittig ding met twee steile klimmetjes vlak na elkaar die vanaf de ‘moeilijke’ kant, van noord naar zuid, genomen moesten worden. Op zich had ik er geen moeite mee, maar je voelt ze wel in de kuiten bijten! Voor het overige was het parcours trouwens ook nergens echt vlak. Het weer was schitteren en het was mede daardoor echt genieten. Met  een gemiddelde van net boven de 11 km/uur was ik best tevreden.

Lions Heuvelloop 18 april 2022
15 km 165 phm
1:21:08
11,09 km/uur
19e M50

Na een jaartje overgeslagen te hebben vanwege de lockdown heb ik weer met genoegen deelgenomen aan de Ronde Venen marathon vanuit Abcoude. Een fijne, goed georganiseerde marathon door een afwisselende omgeving. Dorpjes, landerijen, plassen, een koeienstal en stukjes modderig natuurpad.
Het ging prima, heb constant gelopen met enkele korte stops bij de verversingsposten. De eindtijd verschilde nauwelijks van die van twee jaar geleden. Ook weer een paar oude ultra’s ontmoet zoals Bob Bock, Monica Hille en Ron Fokker. Mooi weer, net onder de 10 graden met veel zon, op een enkel fris regenbuitje na.

21 november 2021
De Ronde Venen marathon
4:15:12
M 167 van 223

Het was wel even wikken en wegen. Zou ik wel of niet? Van Haarlem naar Katwijk lopen was het plan. Maar toen de datum naderde kwam ook de twijfel. Toch maar iets korter? Zou de hiel die de laatste tijd weer een beetje gevoelig was het wel houden? Was het niet te veel na die 25 km van woensdag? En het zou fris en bewolkt worden. Uiteindelijk bleken het allemaal smoesjes te zijn, want het onverwachte zaterdagochtendzonnetje was voldoende om me toch maar te doen vertrekken. Hoewel ik voor de zekerheid toch ook maar een verkorte 30 km route op mijn Garmin had gezet…

Nou, het ging prima. Best wel een zware route via het Rozenwaterveld en de Pollenberg in de Waterleidingduinen. Daarna werd het terrein wel vlakker terwijl ik langs de infiltratiekanalen zuidwestwaarts ging. De wind, waarvan gezegd was dat die naar het NW zou draaien bleef echter tegenstaan en het was behoorlijk fris bij een temperatuur 6 graden. Gaandeweg begon de lucht te betrekken. Een extra laagje kleding bleek geen overbodige luxe. Vóór Langevelderslag volgden nog een paar pittige kilometers door mul zand en moerasachtige duinvalleien. Dit was echt off-the-road trailwerk, en hier kwam ik niemand meer tegen. Ja, die oerervaring weer.

Bij aankomst in Langevelderslag (22 km) voelde ik me behoorlijk versleten en kwam toch de gedachte aan dat 30 km alternatief terug naar station Hillegom weer op. Maar de cappuccino deed me goed en toen ik zag dat het pas 1330 was en ik ‘nog maar’ 20 km te gaan had ben ik verder gegaan richting Noordwijk. In dat deel zat een stukje strand om de golfbaan te omzeilen en een paar lastige klimmetjes. Toch kwam ik fit, zij het een beetje koud, aan in Noordwijk aan Zee (30 km). Daar weer brandstof ingenomen in de vorm van een warme choco met slagroom. Naar Katwijk is het dan, achter de niet toegankelijke Coepelduynen langs, nog maar zo’n 6 kilometer met vlak voor Katwijk nog een mooi uitzichtspunt. Om de 42 km (het werden er uiteindelijk ruim 43) vol te maken moest ik toen nog een lus door Berkheide maken met een beklimming van het 37 m hoge Vlaggeduin. Hier was het erg druk met ‘corona-wandelaars’ die me niet altijd even vriendelijk toespraken als ik in hun ogen ‘te dichtbij’ kwam. Inmiddels was het gaan motregenen en was ik echt toe aan de mijzelf in het vooruitzicht gestelde ‘beloning’ in de vorm van een broodje kroket met alweer een cappuccino. Daarna met bus en trein weer terug naar Haarlem.

Haarlem-Katwijk
43 km
262 phm
5u30min netto

Route

Vorig weekend stond iedereen op de schaats bij een ijzige oostenwind en liep ik een echte wintermarathon door diepe sneeuw. Maandag viel de dooi in en woensdag was de sneeuw vrijwel verdwenen. In de duinen kon ik weer zonder Yaktrax lopen.

Vandaag (zaterdag) is de lente losgebarsten. De zuidenwinden hebben luchtmassa’s uit Spanje deze kant op geblazen en het werd zowaar 16 graden! De vooruitzichten zijn dat het in de loop van de week misschien wel richting de 18 á 20 graden gaat. Dertig graden verschil in 10 dagen tijd! Is dat het nieuwe klimaat?

In elk geval een prima temperatuur om mijn nieuwe Terrex short uit te proberen. Volgens de fabrikant is deze gemaakt van garen dat is ontwikkeld in samenwerking met Parley for the Oceans: een deel ervan bestaat uit Parley Ocean Plastic®, gemaakt van gerecycled afval dat van stranden en kuststroken wordt gehaald voordat het in de zee kan verdwijnen. Goed idee. Fijn licht materiaal. Zit nog lekker ook!

 

Tien keer heb ik aan de Brocken Challenge meegedaan. Een 80 km lange ultra van Göttingen naar het hoogste punt van de Harz, de ruim 1100 meter hoge Brocken. Het tweede deel, van Barbis naar de top van de Brocken bevat een heel zware gedeelte waarbij er meer dan 20 kilometer door diepe sneeuw geploeterd moet worden terwijl het parcours voortdurend stijgt. Dit gedeelte heeft de toepasselijke bijnaam ‘der Entsafter’ gekregen.

In 2010 liep ik mijn eerste BC en tot en met 2018 wist ik de finish elk jaar te halen. In 2019 lukte dat helaas niet. Ik had te veel tijd verloren en moest in Oderbrück. na 73 kilometer, uit de wedstrijd stappen terwijl het hagelde en onweerde. In 2020 heb ik niet meer meegedaan.

Maar dit jaar, 2021, weer wél! Hoe zit dat dan? Vanwege de Corona toestanden ging ook de BC niet door. Om dat een beetje goed te maken is er een ‘virtuele BC’ georganiseerd waarbij je, tegen een bijdrage van 1 euro per kilometer voor het goede doel (de BC is een liefdadigheidsloop) een afstand kon lopen die overeenkomt met een bepaald (deel-)traject van de echte BC. Dat leek me wel leuk en daarom het ik gekozen voor het 38 km lange traject van ‘Barbis zum Brocken’.  En dat moet dus op de datum waarop de echte BC oorspronkelijk gepland was gelopen worden op een zelf te bepalen route.

Laat het nou zo uitpakken dat juist op die 13e februari Nederland onder een diep pak sneeuw lag en dat het vroor dat het kraakte! De route door de Amsterdamse Waterleidingduinen en het Noord-Hollands Duinreservaat die ik had uitgezet werd daardoor een echte sneeuwloop. Vooral in de Waterleidingduinen waar ‘off-the-road’ gelopen ma worden kwam ik op nog onbelopen plaatsen terecht waar ik tot aan mijn knieën in de sneeuw wegzakte. Schneebruch! In BC-jargon wordt het lopen door hoog opgestapelde ‘Neuschnee’ vanwege de zwaarte ervan ‘beach volleybal’ genoemd. Nou dat was het zeker, temeer daar ik ook nog een stuk daadwerkelijk over het strand heb gelopen. Met name het gebied rond de Pollenberg zal me lang heugen, pfffft wat was dat zwaar.

Ik had een paar ‘verzorgingsposten’ (VP’s) ingepland waar warme chocolade en wat te eten te krijgen was. De eerste bij Kraantje Lek (8 km) , waar een Pipowagen stond met ‘coffee and hot chocolate to go’. Vervolgens NS station Zandvoort (22 km) en tenslotte Parnassia aan Zee (27 km).

Het was koud maar prachtig helder en zonnig weer met een matige oostenwind. Heel Nederland was aan het schaatsen dus in de duinen was het relatief rustig. Zoals gezegd moest ik 38 km lopen om in aanmerking te komen voor een vermelding op de BC-website en om een certificaat te verkrijgen. Het ging echter zo goed dat ik ter hoogte van de Oosterplas besloot om er nog een extra lusje van 4,2 km over de Starreberg en het Grote Vlak aan vast te knopen.

En dat resulteerde in de eerste marathon sinds 5 mei 2020. Daarna kwam het er niet meer van als gevolg van de flinke Achillespees-blessure die ik eind mei opliep en waar ik vier maanden voor nodig had om ervan te herstellen. Een hele marathon dus, en dat onder deze zware condities. Ja daar ben ik best een beetje trots op. Laten we maar zeggen dat het de BC-spirit was die me daarbij geholpen heeft!

Route
Foto’s

Het lijkt nog steeds de goede kant op te gaan. Opnieuw een 50-km week, en bovendien met twee wat langere afstanden van 15 en 17 km. Die 17 km (zaterdag) voerde van huis uit langs de voormalige IJmuider spoorbaan naar de kop van het oude Zuiderhoofd. Een mooi stukje lopen. Maar zondagavond was er een tegenslag. Ik had ineens weer behoorlijk wat last, zodat zelfs gewoon wandelen niet helemaal soepel ging. Dat was lang geleden. Wat is er mis gegaan? Zondagochtend heb ik een rondje Schoteroog van bijna 10 km gelopen, en dat is dus 27 km binnen 24 uur. Te hoog gegrepen, zo lijkt het, want halverwege moest ik even rust houden vanwege steken. Bovendien heb ik zondagmiddag samen met de vrouw een pittige wandeling van ruim een uur (mul zand, klimmetjes) in de Waterleidingduinen gemaakt. Tussen de bedrijven door doe ik ook wat schilderwerk binnenshuis, variërend van knielend op de grond tot bovenop de keukentrap. Zo ook op zaterdagochtend, voorafgaande dus aan die 17 km loop.

Ja, nu ik het zo opschrijf zie ik wel in dat dit eigenlijk gekkenwerk was. Op dagen dat ik een wat langere afstand wil lopen zal ik me voortaan wat meer gedeisd moeten houden wat overige fysieke activiteiten betreft. Beter verdelen dus…

Het zou best wel eens kunnen dat de blessure die ik nu heb, en die al ruim drie maanden duurt, niet zozeer een kwestie wordt van ‘herstel’ maar van ‘stabilisatie’. Met andere woorden, een chronische beperking waar ik voortaan maar het beste van moet zien te maken.

Week 14 blessure-herstel
4x weg/trail 51 km

Deze week zette het herstel goed door. Vier loopjes, allemaal op de weg of in de duinen. In totaal 42 km, dus een marathonafstand in één week. Het lijkt me een goed streven om dat een aantal weken vast te houden en dan te kijken of het richting de 50 kan. Zaterdag voor het eerst sinds eind mei weer een 15 km gelopen. En dat alles zonder problemen achteraf en ook het icen lijkt niet meer nodig te zijn. Is de blessure dan voorbij? Nee, zeker niet. Af en toe zeurt het nog steeds een beetje tijdens het lopen en bij het opstaan. Dus nog geen groen licht om weer ‘voluit’ te gaan. In de duinen kies ik bijvoorbeeld voorlopig nog voor de minder belastende routes. Dus geen steil klimwerk en zo weinig mogelijk mul zand. En ik houd het tempo bewust heel laag met om het half uur (ca. 4 km) een korte rustpauze.

Overigens heb ik op dit moment geen beeld van wat ‘voluit’ dan zou moeten betekenen. Een terugkeer naar de 300-plussers elke maand en de 10 marathons per jaar is eigenlijk een vooruitzicht dat me niet langer trekt. Er is nu echt wel sprake van een keerpunt. Deze blessure was kennelijk wat daarvoor nodig was. In november sta ik ingeschreven voor de uitgestelde, corona-proof gemaakte Ronde Venen marathon. Ja, dat zou mooi zijn, dit jaar nog een marathon. Maar dat kan alleen als hij doorgaat én als ik in staat ben om vanaf half september weer een marathon-opbouw te doen. Met als doel ‘zonder blessure-problemen uitlopen’. Het is wel een marathon die zich ervoor leent om ‘relaxed’ gelopen te worden. Maar als het niet haalbaar zou blijken te zijn, ook prima.

Week 11 blessure-herstel
4x weg/trail 42 km

Nog niet zo lang geleden hoorde je regelmatig het woord ‘vliegschaamte’. Dat betekende dat je je ervoor schaamde op aan iemand te vertellen dat je het vliegtuig had genomen voor een stedentripje, een mini-vakantie tussendoor of om voor de ‘grote vakantie’ naar het Verre Oosten te vliegen. Want vliegen is slecht voor het milieu en het veroorzaakt veel geluidsoverlast. Het werd steeds meer iets om je voor te schamen.

Inmiddels staan al die toestellen aan de grond. Er is geen emplooi meer voor vanwege het Corona-virus aan de verspreiding waarvan zij trouwens zelf een grote bijdrage hebben geleverd. Om die verspreiding zo veel mogelijk af te remmen zijn er nationaal en internationaal verregaande maatregelen van kracht. Qua strengheid zitten we er Nederland zo’n beetje in het midden, maar ook hier is het advies zo veel mogelijk thuis te blijven en hooguit naar buiten te gaan voor boodschappen of een ‘frisse neus’.  En terecht, want we moeten allemaal bijdragen aan het ontlasten van de zorg voor de vele zieken.

In zo’n situatie is het lopen van een marathon wel een heel lange ‘frisse neus’. En hoewel ik blij ben dat ik sinds twee maanden weer eens de 42,2 km heb gelopen (in mijn eentje weliswaar) vind ik het toch moeilijk om daar prat op te gaan. Het past gewoon niet om daar gegeven de omstandigheden een beetje trots op te gaan zijn. Dus zonder toeters en bellen: het was een mooie ronde door de Amsterdamse Waterleidingduinen en de Kennemerduinen onder een strakblauwe hemel en met een aangename temperatuur. En het was overal stil, heel stil, zelfs op de Zandvoortse boulevard. De onwezenlijke Corona-stilte.

15 april 2020
Duinenmarathon (trainingsloop)
42,2 km, ca. 5u15m
Route

Dat was weer een mooi dagje Sjravele door Zuid-Limburg en en stukje België. Willem Mütze en Annemarie Hosli hadden ons weer een prachtige en uitdagende route voorgeschoteld. Zonder hun uitgebreide lokale kennis zou dit nooit mogelijk geweest zijn. Alles zat er in: pittige klimmetjes, mooie vergezichten, bospaden, zompige weilanden, enkeldiepe vette klei, beekjes met of zonder bruggetjes. En niet te vergeten erwtensoep met worst, gebakken ei op brood en een beker vla. Plus chips, koeken, cola, thee, kano’s en nog véél meer. Als kers op de taart kregen we er aangename temperaturen en een heerlijk zonnetje bij.

Door de stormen van de afgelopen week lagen er op de bospaden veel takken en zelf complete bomen waren omgewaaid en moesten op de een of andere manier omzeild of beklommen worden om verder te kunnen. De wind, die op de plateaus behoorlijk doorstond en in de loop van de dag steeds verder aantrok op weg naar de zoveelste storm op zondag, deed het soms een beetje fris aanvoelen.

Ondanks de GPS ben ik vlak voor Slenaken toch verkeerd gelopen. Uiteindelijk kwam ik snel weer op de route terug maar kwam er vervolgens achter dat ik daardoor de eerste verzorgingspost gemist had. Het ‘voordeel’ was dan wel weer dat ik ongeveer een kilometer heb afgesneden en een leuke natte en stenige beekbedding mocht doorwaden. Het lopen ging me vandaag goed af. Kon het tempo naar omstandigheden goed vasthouden en ik heb geen inzinkingen gehad. Maar wat wil je ook met zo’n goede verzorging onderweg?

Hier de foto’s.

Sjravele door Limburg
15 maart 2020
50,4 km 1115 phm
6:51:00
Route