Het was een week met korte loopjes, vijf stuks maar liefst. Gemiddelde lengte zo’n 6 kilometer, waarvan twee op de loopband en drie in de buitenlucht. Ik vermijd voorlopig het lopen op harde ondergrond en ga daarom met de auto of de fiets naar het startpunt. Twee keer een rondje door de duinen vanaf de parkeerplaats van Bleek en Berg en op zondag een rondje langs de Binnen Liede vanaf de parkeerplaats bij de Veermolen. Het doet me denken aan 2005 toen ik een nog veel heftigere achillespeesblessure had en ik bij de Veermolen weer moest beginnen met steeds een paar minuutjes dribbelen. Toen heeft de blessure trouwens anderhalve maand aangehouden.
Op deze manier houd ik de vorm enigszins vast en blijft de blessure onder controle. Er lijkt zich een langzame verbetering af te tekenen maar met name wandelen is nog steeds erg lastig. Uitgaande van een gemiddelde van 73 km per week zat ik vorige week (18 km in 3 trainingen) op 25% procent van de omvang en deze week (32 km in 5 trainingen) op 44 procent. Het zal nog wel even duren voor ik weer op de 100% zit. Maar is dat nog wel nodig? Eigenlijk bevallen deze korte loopjes wel. Ik houd meer tijd over voor andere zaken en heb toch een getraind gevoel.
De voor de Corona lock-down aangeschafte loopband komt nu goed van pas
Deze week is er van het lopen weinig terecht gekomen. 18 km in totaal waarvan 11 op de loopband. Nadat het trainen op de loopband (3x10min) redelijk goed ging en er (bijna!) geen klachten meer waren met wandelen dacht ik dat ik zondag wel weer eens een testloopje kon doen. Een ‘rondje Schoteroog’ 6 á 7 km. Niet een heel gemakkelijk rondje want er zit het nodige klimwerk in en bovendien stond er flink wat wind. De eerste kilometer ging eigenlijk best wel goed, maar op het stijgende gedeelte van de Schoterbrug begonnen de klachten al. Op het golvende stuk over het Schoteroog (maximale hoogte 20 meter) werd het er niet beter op zodat ik regelmatig moest stoppen om te rekken. Uiteindelijk kon ik wel met een redelijke looppas het huis bereiken om er direct ijs op de gooien en een Ibuprofen te nemen. Maar toen ik in de middag een stukje moest wandelen was dat bijzonder moeilijk. Later zakten de klachten weer een beetje weg.
Wat nu? Het is heel lang gelden dat ik een dergelijke heftige blessure had. Ik ben duidelijk door een grens gegaan. Langere duurlopen zitten er voorlopig niet in en de maand juni zal geen 300-plus maand worden maar een herstelmaand. Komende week eerst maar weer op de loopband en wellicht komend weekend weer een testloopje. Voordeel is wel dat ik nu meer tijd heb voor andere dingen, zoals klusjes doen aan het huis.
Wat een standaard loopje naar IJmuiden had moeten worden werd al na enkele kilometers een pijnlijke onderneming. De rechter Achillespees begon op te spelen. Doorlopen lukte nog wel, maar de zeurende pijn hield aan. Een slecht teken. Bovendien moest ik de Brederodeberg nog over en daarna nog het hobbelige stuk door het Grote Bos aan de oostrand van Duin en Kruidberg voordat ik een minder belastend deel van het parcours zou bereiken. Met af en toe rekken, strekken en stukjes wandelen bereikte ik min of meer heelhuids de Heerenduinweg bij IJmuiden. Toen had ik al besloten om niet linksaf richting de pier te gaan maar rechtdoor te steken naar de sluizen en dan rechtsaf langs het Noordzeekanaal over de oude spoorbaan terug naar de pont bij Velsen-Zuid. Daar zou ik dan op de bus naar Haarlem kunnen stappen. Het goede nieuws was dat de koffietent aldaar weer open was. Het slechte nieuws was dat er om de een of andere reden geen bussen reden. Dus zat er niets anders op om met die pijnlijke hiel voorzichtig langs de kortste route naar huis terug te lopen. Ook onderweg geen enkele bus, wel een mooi pad naar Santpoort-Noord en Santpoort-Zuid. Daar trof ik mijn zoons aan die weer aan het laminaat leggen waren zodat ik met hen terug naar huis kon rijden. Ruim 20 kilometer gelopen en een behoorlijke blessure.
Wat is er aan de hand? Op 16 april, na een ‘marathontraining’ van 42 km, speelde die rechter Achilles ook al op. Na een paar dagen rust was het weer OK maar nu is het probleem dus terug. Indertijd weet ik het aan een plotselinge verandering in de loopfrequentie doordat ik vanwege de Corona-crisis thuis ben gaan werken en daardoor veel vaker aan lopen toekwam (korte loopjes aan het eind van de middag in combinatie met de langere duurlopen, tot wel zes keer per week). Nu heeft het waarschijnlijk met een andere vorm van overbelasting te maken vanwege het klussen bij mijn zoon die verhuisd is naar Santpoort. Zwaar werk, behang afweken, muren schilderen, laminaat leggen. En dan ga ik er hardlopend naar toe en weer terug. Kennelijk heb ik daardoor te veel van mijn lichaam gevergd. Tja, 66 jaar is niet meer zo heel jong.
Een dag later heb ik nog een testloopje gedaan van 1 km. Nou, dat voelde nog niet lekker! Vervelend, maar desalniettemin is de maand Mei afgesloten met een totaal van 330 km, inclusief een (trainings)marathon op de 6e. Een goed resultaat.
Klim naar het kunstwerk in recreatiegebied Spaarnwoude
We zitten nog steeds in de Corona-crisis. Er zijn wel hoopvolle tekenen dat het hoogtepunt van de golf voorbij is en dat het virus in steeds meer landen onder controle is. De ‘intelligente lockdown’-maatregelen kunnen nu beetje bij beetje worden teruggeschroefd. Zo mogen we eerdaags weer naar de kapper, op een terrrasje gaan zitten of naar de bioscoop. Maar dat allemaal nog steeds op 1,5 meter van elkaar. Vergunningsplichtige evenementen, en daartoe behoren de meeste hardloopwedstrijden, zijn echter nog steeds verboden tot minstens 1 september. Daarvoor in de plaats is nu het fenomeen ‘virtuele race’ gekomen. Het aantal kilometers dat je aflegt (mag via elke niet-gemotoriseerde vorm van verplaatsing zijn, dus lopend, fietsend, skeelerend etc.) wordt afgezet tegen een virtuele route zoals de ‘Race across Tennessee van 1000 km, de ‘Hadrians Wall’ of ‘Lands End to John o’Groats’. Die afstanden moet je dan binnen een bepaald aantal dagen afleggen door steeds de tracks te uploaden. Dan krijg je mooie plaatjes te zien van waar je dan bent aanbeland. Er is ook een competitie-element in opgenomen in de vorm van een ranglijst. Aan het eind krijg je een mooie medaille.
Doorkijkje door het kunstwerk in recreatiegebied Spaarnwoude
In sommige kringen zijn deze virtual races erg populair. Het geeft je iets om je te kunnen matchen met anderen. Maar zelf heb ik dat allemaal niet zo nodig. Ik verzin liever mijn eigen ‘fysieke’ marathons. Op 6 mei, een woensdag, heb ik bij mooi weer de ‘self-declared’ Assendelt Marathon gelopen. Natuurlijk precies 42,2 km (exclusief de twee oversteekjes met de pont over het Noordzeekanaal). Opnieuw was het stralend weer, ietsje aan de warme kant, en ik heb heerlijk gelopen. Het oude dorp Assendelft is erg leuk met diverse houten ‘Zaanse-schans’ huisjes en mooie oude boerenhoeven. Vanuit het dorp lopen prachtige fiets- en wandelpaden omzoomd door uitbundig bloeiend koolzaad en fluitenkruid. En het is er rustig. Het eerste deel van de route (15 km) liep door het recreatiegebied Spaarnwoude en het (kunstmatige) heuvelgebied aldaar. Het tweede deel was een 16 km lange lus langs Assendelft, Westzaan en Nauerna. Vervolgens over een mooi pad langs de heuvels van de ‘Nauernasche polder’ in aanleg terug naar het veer van Buitenhuizen. Het laatste deel ging via het Houtrak en Spaarndam terug naar Haarlem. Ik heb het rustig aan gedaan meteen koffiestop bij beide aanlegplaatsen van het veer van Buitenhuizen.
Volop bloeiend koolzaad in de polder bij Assendelft (de Haverland)
En toch moest ik hier ook weer de tol voor betalen. Niet zoals de vorige keer met pijn in de Achilles (ik heb inmiddels nieuwe schoenen) maar met flinke darmproblemen na afloop. Twee dagen lang had ik verstopping en pijnlijke darmkrampen zodat ik nauwelijks kon slapen. Waarschijnlijk had ik weer eens te weinig gedronken onderweg. Ook het verdere herstel duurde een dag of drie. Ja, het gaat niet meer zo vanzelf als vroeger. Tijdens het lopen van een marathon in dit tempo merk ik niet veel van vermoeidheid, de impact komt echter een dag of wat later. Maar goed, het zijn dan ook wel weekjes van zo’n 80 kilometer die ik de laatste tijd loop en die marathon gaat daar gewoon tussendoor.
De watertoren van Assendelft
6 mei 2020 Assendelft Marathon (trainingsloop) 42,2 km ca. 5 uur netto Route Foto’s
Nog niet zo lang geleden hoorde je regelmatig het woord ‘vliegschaamte’. Dat betekende dat je je ervoor schaamde op aan iemand te vertellen dat je het vliegtuig had genomen voor een stedentripje, een mini-vakantie tussendoor of om voor de ‘grote vakantie’ naar het Verre Oosten te vliegen. Want vliegen is slecht voor het milieu en het veroorzaakt veel geluidsoverlast. Het werd steeds meer iets om je voor te schamen.
Inmiddels staan al die toestellen aan de grond. Er is geen emplooi meer voor vanwege het Corona-virus aan de verspreiding waarvan zij trouwens zelf een grote bijdrage hebben geleverd. Om die verspreiding zo veel mogelijk af te remmen zijn er nationaal en internationaal verregaande maatregelen van kracht. Qua strengheid zitten we er Nederland zo’n beetje in het midden, maar ook hier is het advies zo veel mogelijk thuis te blijven en hooguit naar buiten te gaan voor boodschappen of een ‘frisse neus’. En terecht, want we moeten allemaal bijdragen aan het ontlasten van de zorg voor de vele zieken.
In zo’n situatie is het lopen van een marathon wel een heel lange ‘frisse neus’. En hoewel ik blij ben dat ik sinds twee maanden weer eens de 42,2 km heb gelopen (in mijn eentje weliswaar) vind ik het toch moeilijk om daar prat op te gaan. Het past gewoon niet om daar gegeven de omstandigheden een beetje trots op te gaan zijn. Dus zonder toeters en bellen: het was een mooie ronde door de Amsterdamse Waterleidingduinen en de Kennemerduinen onder een strakblauwe hemel en met een aangename temperatuur. En het was overal stil, heel stil, zelfs op de Zandvoortse boulevard. De onwezenlijke Corona-stilte.
15 april 2020 Duinenmarathon (trainingsloop) 42,2 km, ca. 5u15m Route
Ook deze Paaszaterdag weer een route door het poldergebied ten noordoosten van Haarlem gelopen. De duinparken zijn min of meer taboe. Maar ik heb er bepaald geen spijt van. Het was vandaag een zonnige dag met een extreem lage luchtvochtigheid van maar 13% waardoor het heerlijk weer om te lopen was. Bovendien werden alle kleuren in het kraakheldere licht buitengewoon scherp geaccentueerd. Hoe mooi contrasteerde het geel van het uitbundig bloeiende koolzaad met de diepblauwe hemel die deed denken aan die in het hooggebergte! Hoe fris was het groen van het nieuwe gras!
In de heuvels van het Spaarnwoude-gebied
Een leuke, afwisselende route met het nodige klimwerk in het ‘heuvelgebied’ in de noordwestelijke lus. Allemaal kunstmatig aangelegd maar wel met oog voor het detail waardoor het inderdaad iets weg heeft van een miniatuur-berglandschap. Bij de Afrikahaven in het noordoosten een mooi zicht op de scheepvaart in het Noordzeekanaal. Ook daar weer leuke landschapsarchitectuur, zoals het groene schip en een ‘wijngaard’ bestaande uit kleine knotwilgen. Met een beetje fantasie waan je je in Zuid-Limburg.
‘Wijngaard’ bij het Groene Schip
Het echte Zuid-Limburg, dat op 28 april gepland stond, zit er door de corona-maatregelen niet in, maar dicht bij huis valt ook nog heel wat te beleven!
In deze bizarre, door het Corona-virus geteisterde tijd waarin de hele samenleving min of meer tot stilstand is gekomen, is hardlopen een van de weinige mogelijkheden die de mensen hebben om nog iets aan sport te doen. Zolang er een afstand van minimaal anderhalve meter wordt aangehouden en je het individueel doet is het toegestaan. Ja, het had weinig gescheeld of we hadden ons alleen nog maar mogen verplaatsen naar de dichtstbijzijnde supermarkt en weer terug. In sommige Zuid-Europese landen is dat al zo.
Maar hardlopen mag in Nederland nog en veel mensen, meer of minder geoefend, doen dat dan ook, zeker nu we een periode van prachtig zonnig weer meemaken. Het is een aparte ervaring, want je moet voortdurend zigzaggen of in de berm springen om tegenliggers en wandelaars op afstand te houden. Er rijden nauwelijks auto’s en er vliegen geen vliegtuigen waardoor de omgeving een onnatuurlijke (of misschien juist wél natuurlijke) rust uitstraalt. ’s Avonds zijn de straten spookachtig en verlaten en dan zijn er ook geen hardlopers te zien. Iedereen moet thuisblijven of thuiswerken, dus door het wegvallen van de reistijd is er aan het begin of eind van de dag altijd wel een uurtje te vinden om te gaan rennen. ’s Avonds is het een beetje ‘spooky’, het nodigt niet uit om naar buiten te gaan.
Alle horeca is dicht, dus bij een lange duurloop is er onderweg geen koffie te verkrijgen. Rugzakje en voldoende water meenemen dus. De duinen zijn (nog?) toegankelijk maar het is ‘not done’ om daar massaal heen te gaan. Dit alles heeft ertoe geleid dat mijn loopgewoonten veranderd zijn. Geen extreem lange duurlopen meer (er zijn geen trainingsdoelen, alles is afgelast) maar wel veel meer kortere loopjes van een uurtje of zo. Op woensdag en zaterdag soms wat langer, een uurtje of drie. En net als vroeger weer vaker de polder in, waar het ruimer en rustiger is dan in de natuurgebieden.
Geen marathons dus in de afgelopen maand, maar door het vaker lopen wel een kilometrage van boven de 350 kilometer. Dat is voor het eerst sinds december 2018. En een totaal van 21 loopjes, dat is het hoogste aantal in één maand sinds meer dan 10 jaar (januari 2010).
Maar goed, het is allemaal betrekkelijk in deze tijd waarin we elke dag weer nare berichten horen. Hoe lang de beperkende maatregelen zullen duren en of ze mogelijk nog verder aangescherpt zullen worden zal afhangen van hoe de situatie rond het virus zich de komende tijd ontwikkelt.
We moeten ons maar taai zien te houden en ons er doorheen slaan.
66 jaar. ‘Verjaardagsloopje’ op 4 april. In het Westhoffbos.
De beperkende maatregelen tijdens de huidige Corona-crisis hebben vanzelfsprekend ook de nodige invloed op de hardlooptrainingen. Eigenlijk zijn het helemaal geen trainingen want tot zo’n beetje tot de zomer zijn alle wedstrijden in binnen- en buitenland afgelast. Het lopen is echter een effectief middel tot ontspanning in deze stressvolle tijd en bovendien helpt het om het lichaam fit en daarmee de weerstand op peil te houden.
Het is echter wel de vraag hoe lang dit nog mogelijk is, want langzaam maar zeker worden de lock-down maatregelen steeds strenger. Vandaag was er een NL-alert om de mensen ervan te weerhouden om massaal naar de stranden en de natuurgebieden te trekken. Omdat alle evenementen stilliggen en in de steden niets te beleven is trekken de mensen met dit mooie weer (het is strakblauw en zonnig) en masse de natuur in. Dat is niet alleen slecht voor de kwetsbare natuur, zeker nu het broedseizoen begonnen is, maar het bevordert ook de overdracht van het virus. Als dit zo doorgaat ligt een afsluiting van de natuurparken en de stranden met name in de weekends in het verschiet.
Ook het OV is drastisch beperkt en men wordt ontmoedigd om ervan gebruik te maken. Voor mij heeft dat tot gevolg dat ik niet meer via de Waterleidingduinen naar de Zilk of Zandvoort kan lopen om van daar uit met de trein terug te gaan. Hetzelfde geldt voor de ‘pierloopjes’ naar IJmuiden en dan met de bus terug.
Dus heb ik maar weer de oude routes door Spaarnwoude, het Houtrak en het Westhoffbos uit de kast gehaald. In het Houtrak, waar ik eigenlijk al tijden niet meer geweest ben, blijkt een mooi natuurgebied met goed beloopbare paden aangelegd te zijn. Daar is ook het ‘Groene Schip’ verrezen, een hoge kunstmatige heuvel aan de Machineweg nabij het Noordzeekanaal. Er loopt ook een pad naar boven maar dat is helaas (nog) niet toegankelijk.
Omdat er nu van huis uit gewerkt wordt heb ik vaak aan het eind van de middag nog even gelegenheid om een rondje te lopen. Daardoor maak ik toch nog behoorlijk wat kilometers. En tsja, voor het geval we onverhoopt helemaal niet meer naar buiten mogen heb ik maar alvast een loopband aangeschaft…
De wereld lijkt te worden overspoeld door het Coronavirus. Het openbare leven is op slot gegaan. Evenementen zijn afgelast, er wordt gehamsterd in de supermarkten, het OV wordt gereduceerd en bedrijven sturen hun personeel naar huis. En elke dag komen er alleen al in Nederland zo’n 200 ziektegevallen bij. Een crisis van een orde die de meesten nog niet eerder meegemaakt zullen hebben.
Bijeenkomsten met meer dan 100 mensen zijn verboden. Nagenoeg alle sportevenementen zijn afgelast. Geen marathon van Rotterdam en Utrecht, geen Lentemarathon in Amstelveen, geen Sallandtrail, geen Harzquerung en ga zo maar door. Een streep dus door de hardloopkalender. Alleen ‘Sjravele door Limburg’ staat nog overeind, hoewel ook deze wankelt. Zo is er geen accommodatie beschikbaar en het is nog maar de vraag of op 28 april niet heel Noord-Brabant en Limburg op slot zijn.
Dan zit er niets anders op dan maar weer een privé-marathon te gaan lopen. Maar ach, dat zijn allemaal luxe-problemen. Gezond blijven is nu het belangrijkste en hopen dat het met een maandje of wat weer overgewaaid is.
Wat waaien betreft, het lijkt dat we eindelijk verlost zijn van de stormachtige wind en de regen die al weken aanhouden. Van windkracht 7 of 8 kijkt niemand meer op, alles went. Elk loopje is het opbeuken geblazen tegen die wind. Het is wat. Zolang hij dat virus maar wegblaast is het prima.
Terwijl anderen voor de uitdaging stonden om 500 km door de modder en de sneeuw van de Ardennen te ploegen (Legends500) kwam mijn ‘worsteling’ er er op neer om deze maand de 300km-grens weer te halen. En dat viel niet mee, deze februari met zijn 4 stormen (waarvan Ciara, die van de 9e tot 11e woedde, met Bft 10 de zwaarste was) en zijn onophoudelijke regenval. Ik heb het water in de duinen in tijden niet meer zo hoog zien staan. Tussen alle onstuimigheid door was het tijdens ‘Sjravele Limburg’ net even een mooie dag, droog en wat zon. Maar na die succesvolle 50km ultra bleek ik een gemeen ontstoken blaar aan mijn linker kleine teen te hebben die me ruim een week parten heeft gespeeld en waarvoor ik uiteindelijk bij de dokter belandde. Daarnaast had ik die hele week gewoon nodig om weer van mijn vermoeidheid af te komen, zodat ik weinig animo had om te lopen. En daar kwam aan het eind van de maand nog de zorg voor een van mijn zoons bij die met een keelaandoening in het ziekenhuis belandde. Inmiddels gaat het gelukkig weer beter met hem.
Maar ‘eind goed al goed’, gelukkig had deze schrikkel-februari een (zater)dag extra, zodat ik op deze 29e februari, vlak voordat het zoveelste front met zware windstoten overtrok, via een mooi 25 km loopje door de Waterleidingduinen op het nippertje op de 303 km uitkwam. Bovendien weer uitdagende nieuwe paadjes ontdekt!
