Zo, dat was dan 2020. ‘Een bijzonder jaar’, dat is de veel gebezigde omschrijving van dit in het teken van de Corona pandemie staande jaar. Een terecht etiket. Want het was een jaar waarin het begrip ‘normaal’ werd gehercalculeerd. Dit jaar hebben we moeten leren wat ‘het nieuwe normaal’ betekent: afstand houden van elkaar, thuiswerken, leven zonder evenementen, geen Bloemencorso, geen Songfestival, geen Sail Amsterdam, geen Mahler-festival, geen viering 75 jaar bevrijding, geen nachtmissen met Kerstmis, geen sportcompetities, sportscholen dicht, zoom sessies, dagelijkse updates over aantallen besmettingen, ziekenhuisopnames en IC-bedden, teststraten, quarantaines, RIVM, Corona-apps, persconferenties, lock-downs, vuurwerkverbod, mondkapjesplicht, winkelsluitingen, geen etentjes buitenshuis. En niet te vergeten coffee-to-go. Niet reizen, vliegtuigen aan de grond, cruiseschepen opgelegd op ankerplaatsen. En dat zal nog wel even zo doorgaan, ondanks het begin van de massale vaccinatiecampagnes.
Een van de weinige dingen die we wel mochten was individuele sportbeoefening. Daarom konden mijn hardlooptrainingen gewoon doorgaan, hoewel er geen georganiseerde wedstrijden waren om voor te trainen. Maar lopen om te lopen is voldoende reden om toch te lopen. Alleen medio maart, bij de eerste ‘harde lockdown’ hadden we het gevoel dat we niet zomaar de deur uit mochten. Toen gebeurde het regelmatig dat ik er op aan werd gesproken dat ik gewoon doorging met hardlopen. De duinen in was ‘not done’, omdat iedereen daarheen vluchtte zodat het daar te druk werd. Het was bovendien de tijd van het eerste mooie voorjaarsweer. Bepaalde delen, zoals het gebied rond de Oosterplas, waren afgesloten. Ook het strand moest gemeden worden. Die ‘gekte’ is gelukkig voorbij. Hoewel we nu weer in de ‘tweede golf’ zitten met een strenge lockdown wordt door de overheid het individueel ‘een rondje hardlopen’ zelfs aanbevolen. Het is goed tegen de stress en je bouwt er weerstand door op. In maart mochten we alleen maar naar buiten om ‘een frisse neus te halen’.
Wat hardlopen betreft, en dat is tenslotte het thema van deze site, stond 2020 ook in het teken van een forse blessure. Eind mei verhuisde mijn oudste zoon naar Santpoort. Ik heb hem toen een week lang intensief geholpen met muren repareren, laminaat leggen en schilderen. Meestal ging ik dan hardlopend daarheen en weer terug. Die combinatie bleek fataal. Op 30 mei wilde ik van Haarlem naar IJmuiden heen en terug lopen toen ik op de heenweg scherpe pijn in mijn rechter Achilles kreeg. Ik maakte een ‘noodplan’: in IJmuiden stoppen en dan met de bus terug. Maar door de Corona-toestanden bleken er geen bussen te rijden. Dus ben ik maar door de pijn heen terug naar huis gestrompeld. Het gevolg was behoorlijke schade aan de Achilles. Ik zal nooit meer het ‘blokje om’ van 1 (!) km vergeten dat ik op 31 mei ‘moest’ lopen om het maandtotaal van 330 km vol te maken. Ik kon alleen maar schuifelen en een pijn dat het deed… Kijk, hier hebben we de eerste drietjes te pakken: blessure op 30 mei, 330 km vol maken. Enfin, het gevolg was dat ik ruim drie (!) maanden te maken had met een zeer belemmerende blessure. Gelukkig had ik in het kader van de eerste lock-down (‘misschien zouden we eerdaags alleen nog naar buiten mogen om boodschappen te doen’) een loopband aangeschaft. Die heb ik in juni en juli in overleg met de fysio goed kunnen gebruiken voor herstelloopjes. Dat waren maanden waarin ik toch nog 120 á 130 km haalde, terwijl ik in maart nog boven de 350 uitgekomen was. Maar het herstel kwam en zette langzaam door. In september kon ik weer afstanden van 15 á 20 km afleggen. In oktober verklaarde ik mijzelf ‘blessure vrij’ toen halve marathons weer zonder problemen gelopen konden worden. In december, de laatste maand van dit vreemde jaar, kon ik zowaar weer de traditionele loop in Walcheren doen. Voor het eerst sinds de blessure op 30 december weer een 30-plusser waardoor er ook voor het eerst sinds mei weer een 300-plus maand bijgeschreven kon worden. En wat ik in juni, juli en daarna eigenlijk niet meer voor mogelijk hield: het werd toch weer een 3000-plus jaar, het twaalfde op rij. Kijk, daar heb je die drietjes weer. Tsja, voor mij persoonlijk zijn die misschien belangrijk, maar in verhouding tot de ‘drie’ die verstopt zit in het woord verdriet dat dit jaar op zo veel manieren van toepassing was is het allemaal veel minder relevant.
2020:
totaal 3185 km
208 keer gelopen
4 (ultra)marathons
Foto’s Walcheren 30 december 2020
