Twee jaar geleden heb ik ‘Around Amersfoort’ gelopen. Een georganiseerde marathon zonder wedstrijdkarakter rondom Amersfoort. Deze wordt beschouwd als een opstap naar de echte Amersfoort Marathon in juni. Indertijd was het zo’n beetje de laatste marathon voordat de corona crisis losbrak. Nu was het zo’n beetje de eerste die weer mogelijk was na de zoveelste lockdown. Het was dan ook officieel geen ‘evenement’ maar een ‘buitentraining’.
Het animo om op zondagochtend om 0900 vanaf het Amarena sportcomplex voor de 42,2 kilometers op weg te gaan was dit keer duidelijk lager dan 2 jaar geleden. Toen werd er op het bordes nog een startfoto van de grote groep lopers gemaakt, nu gingen er nog geen vijf lopers de winderige maar zonnige morgen in. Dat was toch wel een beetje een domper. Daar kwam nog bij dat mijn Garmin geen positie wist te verkrijgen zodat ik noodgedwongen achter de anderen aan moest gaan waarbij degene die ik in het vizier hield ook nog eens verkeerd bleek te lopen. Toen was ik er min of meer klaar mee, legde mijn Garmin in het gras van een plantsoentje en nam me voor daar net zo lang te wachten totdat die een positie aangaf. Want de route was niet uitgepijld, we hadden alleen een GPS-track gekregen. Gelukkig kwam de Garmin terug op zijn slechte gedrag en had ik ineens een fix.
Wat volgde was een leuke trainingsloop langs een mooi parcours dat inderdaad helemaal linksom rond Amersfoort ging. De eerste helft richting Bunschoten en het Eemmeer was vlak met een stevige en frisse tegenwind uit het noorden, de tweede helft was bosrijk en bevatte wat klimwerk langs de flanken van de Utrechtse Heuvelrug. Na een rondje om de voormalige Vliegbasis Soesterberg ging het via de omgeving van Leusden terug naar de Amarena. Op dat gedeelte bevonden zich ook enkele lopers die de halve liepen.
In de Amarena was er tijd voor een lekkere kop koffie en wat te eten en kregen we het marathonshirt van de afgelopen editie uitgereikt. Al met al kleinschalig maar wel leuk om te doen. Ik heb de afstand probleemloos gelopen ondanks dat ik de week ervoor hangerig en verkouden was maar had wel een paar dagen nodig om te herstellen.
Dit was mijn 175e georganiseerde marathon/ultraloop.
30 januari 2022 Rondom Amersfoort aka Around Amersfoort 42,2 km 205 phm ca. 4u25m Route
Klavertje 4 heet in het Frans ‘Le trèfle á quatres feuilles’. Een mond vol. In het Nederlands is het gewoon ‘Klavertje 4’. We hebben het hier niet over een plantensoort of een gelukssymbool maar over een hardloopevenement. En nog wel een happening ‘voor het plezier’ . In het Frans ‘Courir pour le Plaisir’. Zo heet de organisatie. Het plezier zit hem dan vooral in de lage kosten: 10 euro en dan heb je een goed georganiseerde en met linten afgezette loop over vier lussen van ca. 10 km die allemaal starten en eindigen in Olne, een gehucht in de buurt van Soumagne bij Luik. Het plezier zit hem niet in het weer: kil, druilerig en somber. Ook niet in het terrein tenzij je een liefhebber van veel hoogtemeters, modder, stenen, boomstronken, beekbeddingen en glibberige hompen klei bent. Nou, zulke liefhebbers waren er genoeg, ruim 700. En laten we eerlijk zijn, een potje lekker afzien in de natuur heeft ook wel wat.
Start in Olne
Een echte trail dus in een landschap dat veel weg heeft van Zuid-Limburg. Dat is niet zo vreemd, want de natuur trekt zich niets aan van door mensen getrokken grenzen. De infrastructuur trouwens wel. Na 250 km rijden kwam ik na zonsondergang bij Maastricht de grens over, ik had in België een overnachting geregeld. Na de uitbundige straatverlichting die in Nederland gebruikelijk is rijdt je meteen over de grens een zwart en mistig gat in over weggetjes zonder markeringen zodat je eigenlijk niet weet of je op of naast de weg rijdt. De weg is namelijk even hobbelig als de berm ernaast en heeft dezelfde kleur. Het plaatsje waar ik logeerde was trouwens een onooglijk en somber gat met zowaar één afhaal-pizzeria. Het kostje voor die avond was daarmee in elk geval verzekerd.
Maar goed, waarom heet dit stukje eigenlijk ‘Klavertje drie?’. Nou dat kwam omdat er één blaadje (het noordelijke) is weggevallen. Na de eerste ronde maakte ik een fout waardoor ik meteen in de 3e terechtkwam. Zomaar 11 km naar voren geschoven! Het viel me al op dat ik ineens tussen wel heel snelle lopers zat. Na voltooiing van de 3e ronde (voor mij de tweede dus) had ik de keuze om alsnog de 2e te lopen of meteen door te gaan naar de vierde. Ik koos voor dat laatste omdat ik vreesde dat er inmiddels niemand meer op de 2e ‘boucle’ zou zitten en dat die misschien al onttakeld was.
Na die vierde ronde had ik dus 12+10+9=31 km gelopen. Even overwoog ik nog om de 4e ronde nog een keer te lopen om zo in de buurt van de marathon te komen, maar wat had dat voor zin? Wie zou dat nog begrijpen? We liepen met een chip en die zou dan ook op tilt gaan. Bovendien was het vies gaan regenen. Dus maar gestopt. Het was zwaar genoeg geweest met 750 hoogtemeters. Een mooie training en een rendez-vous met Olne. In 2013 had ik daar ook de Trèfle gelopen en verder nog 8 keer Olne-Spa-Olne tussen 2009 en 2016. Dit was dus mijn tiende bezoek aan Olne.
In een beekbedding
Maar er was nog een andere reden dat ik ‘maar’ drie rondjes heb gelopen. Ik ben namelijk mijn trailschoenen (met noppen) kwijt. Ik kon ze thuis nergens vinden. Het laatst heb ik ze een jaar geleden gebruikt bij ‘Limburgs Halfzware’. Daarna zijn ze ‘verdwenen’. Hoe dan ook, ik heb slechte ervaringen met de glibberige modderpaden rondom Olne dus was het idee om dan maar de Yaktrax mee te nemen en onder te binden om zo meer grip te krijgen. Dat werkte uitstekend totdat ik aan het eind van het eerste klaverblad merkte dat de rechtervoet toch weer steeds weggleed. Wat bleek? De rechter Yaktrax was verdwenen, er letterlijk afgezogen door de klei. Jammer. Dan maar de loopstokken gaan gebruiken. Die lagen nog in de auto omdat ik het lastig vond om die steeds maar mee te zeulen. Ik had toch de Yaktrax aan, dat zou voldoende moeten zijn. Dat betekende wel een extra ommetje van 1 kilometer, want de auto stond een behoorlijk eindje vanaf de Hal Omnisport geparkeerd. Maar enfin. Op één Yaktrax en met twee loopstokken (die ik maar een paar keer echt nodig had) heb ik zo nog twee ronden uitgestrompeld. En toen was het wel genoeg. De organisatie maakte al aanstalten om de doorkomststraat af te tuigen.
Al met al was het weer een hele ervaring waar ik uiteindelijk toch weer met genoegen op terugblik. Het is en het blijft een apart gebeuren daar in Olne. Geen wedstrijd, geen prijzen met op elke ronde op een geheime plaats iemand die je een lint in telkens een andere kleur overhandigt waar bij de finish dan weer niemand naar keek. Maar we deden het toch voor het plezier hee?
Le trèfle á quatre feuilles 16-jan-2021 3 ronden (doorkomsten via chip geregistreerd) 32,3 km 775 phm 4:31:31 746 deelnemers (r1: 214, r2: 270, r3: 120; r4: 142) 10e in r3 (252 van 746)
Net als vorig jaar stond ook 2021 weer in het teken van de Corona pandemie. In het voor- en najaar was er sprake van een lockdown, maar in de zomer en de herfst was deze tijdelijk opgeheven en mochten er evenementen worden georganiseerd. Als gevolg daarvan het ik in oktober de Brocken Marathon kunnen lopen. In november volgde de Ronde Venen Marathon. In februari heb ik de ‘Virtual Brocken Challenge’ gelopen: een traject van 42 km door de diep besneeuwde Waterleidingduinen en het Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Met een sneeuwlaag van 30 cm en temperaturen onder nul werd het een echte ‘BC2021’! Daarnaast het ik nog vier andere trainingsmarathons gelopen, waaronder een hele pittige door het Noord-Hollands duinreservaat met veel zandpaden en klimwerk. De langste afstand van dit jaar heb ik gelopen tijdens de 6 uur van de Haarlemmermeer in september: 54 km.
De meeste kilometers heb ik natuurlijk tijdens de gemiddeld 4 trainingslopen per week gemaakt. Mijn loopgebied is wat veranderd ten opzichte van vorig jaar. Toen ging ik op zaterdag meestal de Amsterdamse Waterleidingduinen in en op woensdag richting strand en Parnassia. Dit jaar is vooral de route Middenduin-Zandvoort of Middenduin-Bleek en Berg (ca. halve marathon afstand) in zwang geraakt. Middenduin (Duinlust) is een aantrekkelijk trainingsgebied met een hoog duin (40m) en mooie naaldbossen. Voor de korte trainingen koos ik vaak voor een rondje van 12 km via de Hekslootpolder naar Santpoort en dan over de Brederodeberg (45m, hoogste duin van Kennemerland) terug. Sinds dit jaar werkt mijn vrouw in Bergen en dan rijd ik soms met haar mee om vervolgens in de Bergse en Schoorlse duinen te gaan trainen, een schitterend gebied. Het uitzichtpunt bij de Kerf is daar mijn favoriete plek.
Met de blessures is het gelukkig meegevallen. In juli een weekje of twee last gehad van een slijmbeursontsteking in de rechterheup waarvoor ik nog bij de fysio ben geweest. Ik kon wel door blijven lopen, maar met ingekorte afstanden. In augustus bijna drie weken een gemene lage rugpijn gehad, maar ook hiermee kon ik door blijven lopen, zij het met pijnstillers. Verder wat kleine pijntjes, vooral in het najaar, die met een dag of twee-drie weer vanzelf verdwenen.
Al met al is het een goed loopjaar geweest, wat ook wel blijkt uit de cijfers:
Totaal 3500 km over 200 lopen in 422 uur (9,73 km/dag).
Acht maanden met een kilometrage van boven de 300.
1 ultra en 7 marathons (2 georganiseerd, 5 training).
Fotoverslag van een trainingsloop van 42 km en 400 hoogtemeters door het Noord-Hollands Duinreservaat en de Schoorlse Duinen.
Op de Vlewose WegNoord-Hollands Duinreservaat tussen Egmond aan Zee en Bergen aan ZeeSchoorlse Duinen benoorden Schoorlse ZeewegOp de duinrand bij CatrijpZicht op de Noordzee vanaf het hoogste duin van Nederland (56m)
November is met een totaal van 302 km de 8e ‘300-plus’ maand van 2021 geworden. Aanvankelijk was ik daar helemaal niet op uit, het focus lag op de Ronde Venen marathon. Toen het er toch naar uitzag dat die 300-km grens haalbaar was heb ik sinds die marathon op de 21e een 7-daags gemiddelde van 90 km aangehouden waardoor dit de 144e maand (12 dozijn!) werd met 300-plus kilometers. Twaalf jaar lang gemiddeld 10 km per dag, dat is toch wel wat. Het leverde wel enige blessureverschijnselen op (slijmbeursontsteking linkerdij en peesontsteking rechter enkel), maar die waren na een dag of twee, drie weer verdwenen.
Op woensdag 10 november heb ik een mooie 31k gelopen van Castricum via Egmond aan Zee en Schoorl naar Bergen. Eindelijk de Vlewose Weg weer eens onder de voeten gehad, wat mij betreft het meest indrukwekkende stukje duin in Noord-Holland. En verder weer een mooie zanderige trail door de (uitgebloeide) heide ontdekt. En dan natuurlijk op de 21e de Ronde Venen marathon. Een fantastische ervaring om weer eens een echte marathon te lopen na al die Corona-afgelastingen (die nu overigens weer opnieuw beginnen op te duiken). Zie het eerdere verslag.
November was een echte herfstmaand met fraaie kleuren en uiteindelijk dikke lagen gevallen blad (glibberigheid!). Voor mijn trainingen heb ik vaak Middenduin aangedaan, een prachtig gebied met een pittige duintop van 40 meter hoog en een donker bos met mooie hoge dennen. Aan het eind van de maand werd het tamelijk guur met regen, wind en temperaturen van onder de 5 graden, maar een dikke laag vaseline op de benen doet wonderen!
Na een jaartje overgeslagen te hebben vanwege de lockdown heb ik weer met genoegen deelgenomen aan de Ronde Venen marathon vanuit Abcoude. Een fijne, goed georganiseerde marathon door een afwisselende omgeving. Dorpjes, landerijen, plassen, een koeienstal en stukjes modderig natuurpad.
Het ging prima, heb constant gelopen met enkele korte stops bij de verversingsposten. De eindtijd verschilde nauwelijks van die van twee jaar geleden. Ook weer een paar oude ultra’s ontmoet zoals Bob Bock, Monica Hille en Ron Fokker. Mooi weer, net onder de 10 graden met veel zon, op een enkel fris regenbuitje na.
21 november 2021 De Ronde Venen marathon 4:15:12 M 167 van 223
Deze maand is het weer gelukt om boven de 300 km uit te komen. De laatste keer was dat in juli. Oktober biedt meestal goede loopomstandigheden. De temperatuur daalt naar waarden van rond de 15 graden of iets daaronder en dat is een ideale temperatuur voor de langere afstanden. De herfstsfeer doet de rest. De bossen en duinen met hun verkleurende bomen en paddenstoelen bieden een boeiende en afwisselende omlijsting. Ik houd wel van dat melancholieke sfeertje. De Brockenmarathon was natuurlijk het hoogtepunt van de maand, maar ook de 30 km loop door het Noordhollands Duinreservaat en de Schoorlse Duinen mocht er wezen. In de Amsterdamse Waterleidingduinen kom ik veel minder dan vroeger, daarvoor zijn Middenduin en Duinlust in de plaats gekomen. Daar kun je prima heuveltraining doen en de bossen zijn er schitterend. Meestal kien ik het zo uit dat ik na een kilometer of 20 in Zandvoort arriveer en daar nog een lusje over het strand maak. Vervolgens een koffie op het station en `dan met de sprinter terug naar Haarlem. Die halve marathons zijn ideale trainingsafstanden. Je kunt het vaak doen zonder dat het veel impact heeft en het blijkt uitstekend voor de vorm te zijn.
Vandaag kreeg ik via de email nog een verrassing binnen. Twee jaar geleden had ik me ingeschreven voor de ‘Harzquerung’ (52 km door de Harz vanaf Wernigerode). Als gevolg van de corona is die editie twee jaar doorgeschoven, naar nu blijkt met behoud van startplaatsen. Op 30 april 2022 mag ik dus aantreden in Wernigerode! Een mooi doel.
Kardinaalsmuts in Middenduin
Post Views:58
Geplaatst op
Na de Brocken Marathon op 9 oktober wordt het zo langzamerhand tijd om me te gaan richten op de Ronde Venen marathon op 21 november. Halverwege tussen beide datums was het vandaag een mooi moment voor een krachtmeting als vormtest. Omdat Bernadette herstellende is van een nare val waarbij ze een pees in haar rechter been scheurde kan ze nog niet goed autorijden. Daarom heb ik haar vandaag gehaald en gebracht naar haar werk in Bergen. Voor mij een goede gelegenheid om een lange duurloop door het Noord Hollands Duinreservaat te doen. Het werden dertig behoorlijk zware kilometers met veel mul zand (schitterende paden door de inmiddels uitgebloeide heide) en in totaal bijna 400 meter omhoog (waaronder het ‘hoogste duin van Nederland’ bij Schoorl. Op deze doordeweekse dag (woensdag) was het veel rustiger dan afgelopen zondag toen ik ook in dit gebied was. Toen krioelde het op sommige stukken van de mountainbikers en hondenuitlaters. Het grijze weer en de krachtige zuidwester droegen bij aan het gevoel van de ‘lonely trailer’. Bovenop het uitzichtpunt van de Kerf in de volle wind met zicht op verre duintoppen en witte brekers op zee kwam ik in de hogere sferen van het lopersparadijs. Zou het daardoor komen dat ik weer aan het fantaseren ben gegaan over een deelname aan de Brocken Challenge 2022?
Opnieuw naar Wernigerode! Nu met de trein met als doel: de 43e editie van de Brocken Marathon (Harz Gebirgslauf). Jazeker, het mag weer! Voor mij was het de derde deelname (eerdere edities: 2019 en 2013). Met de vorige twee edities en de tien Brocken Marathons meegerekend was het dus de 13e keer dat ik hardlopend deze hoogste top van de Harz probeerde te bestijgen. Als het zou lukken zou het echter de 12e keer zijn, want bij de laatste BC was het helaas een DNF. Deze keer gelukkig niet: in 5u 16 minuten heb ik de ruim 43 km lange ronde over de ‘Gipfel’ voltooid. Maar aangezien ik op 14 september ook bij de Brockenstein stond, als toerist weliswaar, was dit toch de 13e keer op de Brocken. Een heksengetal? Wie weet, want op de klim omhoog werd ik begeleid door twee echte ‘Hexen’.
‘Hexenstieg’
Hoe dan ook, het was schitterend weer, kraakhelder en dus zonovergoten met fenomenale uitzichten vanaf de ‘Eisernen Tisch’ en natuurlijk de Brocken zelf. De temperatuur van een graad of 10 (een frisse 3 C bij de start) in combinatie met de zwakke oostenwind maakte het tot ideaal loopweer. De goede voeding onderweg (haverextract oftewel Schleim, maltbier (!), cake, chocola, zoutjes en noem maar op) zorgen er, met de juiste dosering ingenomen, voor dat de energievoorraad goed op peil bleef. Het resultaat was een probleemloze marathon waarbij er op de steile Hirtenstieg natuurlijk wel gewandeld moest worden. Je klimt daar 250 meter in 2 kilometer). Het hoogste punt van 1142 meter wordt bereikt na 19,4 km.
Doorkomst op de Brocken
De afdaling over de Brockenweg is aanvankelijk net zo steil, eenmaal op de Glashüttenweg neemt de gradiënt af, maar het blijft dalen tot op zo’n 32 km. Dan volgen er nog twee pittige klimmetjes, waarbij ook de imposante Renneklippen wordt gepasseerd. Vanaf 38 km is het dan alleen nog maar omlaag naar de finish op de ‘Himmelpforte’ in Hasserode. In dat laatste stuk volgende de VP’s elkaar in rap tempo op waardoor je nog net die ene extra calorieën-push krijgt. De kunst is dan om niet te lang stil te blijven staan want de beentjes zijn inmiddels wel wat zwaarder geworden.
Een indrukwekkende tocht door de herfstige, maar door de ‘Fichtensterbe’ helaas steeds kaler wordende Harz. Er zijn kilometerslange stukken waar geen boom meer staat en op andere plaatsen leveren de dode, kale en bleke stammen een surrealistisch beeld op.
De Brocken komt te tevoorschijn achter de kalende dennen
Maar alles dominerend, boven alles uitreikend en alles naar zich toetrekkend, door zijn ‘heksendraden’ met alles verbonden, ligt onaanraakbaar te midden van dat alles de Brocken. De talloze toeristen die als mieren over zijn kale plateau krioelen vallen in het niets bij zijn ongenaakbaarheid.
Brocken Marathon 9 oktober 2021 43,6 km 1272 phm 5:16:48 Route
En daar was ie dan! De eerste ultra sinds 15 februari 2020 (Sjravele door Limburg) en met 54,113 km de langste afstand sinds 5 oktober 2019 (11 Stranden tocht) en de eerste 6-uursloop sinds juni 2018 (6 uur van Den Haag). Terug van weggeweest tijdens de corona-periode!
Het pakte zelfs beter uit dan ik had verwacht. Aanvankelijk was het de bedoeling om een marathonafstand te lopen. Toen dat na 4 uur en 21 minuten een feit was ben ik een paar rondjes (1341 meter rondom de Heimanshof in Hoofddorp) gaan wandelen, met de bedoeling om er na 45 km uit te stappen. Met het oog op de komende Brocken Marathon wilde ik eigenlijk niet verder gaan dan ‘nodig’ was. Maar ja, toen kwam de 50 km in zicht en leek het me toch wel leuk om de hele 6 uur vol te maken zodat er echt sprake was van een voltooide 6-uursloop. Toen ik op een gegeven moment Bob Bock (van de Bokemei run) tegenkwam ben ik samen met hem weer stukjes rustig gaan hardlopen en dat werden er steeds meer, zodat ik uiteindelijk op die in het geheel niet verwachte ruim 54 km uitkwam (8e van de 20 individuele deelnemers; er waren daarnaast ook nog 8 estafetteteams).
Deze 6 uur was weer een echt feestje om aan mee te doen. Fijne maar toch competitieve sfeer en een prima organisatie. Oude bekenden. Tijdregistratie met chips (bij mij haperde de registratie 2 keer, maar gelukkig viel dat meteen op omdat er geen piepjes klonken, dus maar even een extra rondje over de mat gemaakt) en een groot scherm met doorkomstinformatie. Voortreffelijke en uitgebreide catering en een gezellige prijsuitreikingsbijeenkomst achteraf. Pluimpje hoor!
De organisatie moest qua parcours nog improviseren omdat het onderhoud aan de atletiekbaan van AV Haarlemmermeer uitgelopen was, zodat de doorkomst over die baan niet mogelijk was. In plaats daarvan een gemeten ronde van 1341 meter met daarin trottoir (opletten voor de hier en daar schots en scheef liggende tegels), asfaltweg (fietsstrook langs de Hoofdvaart, opletten voor de auto’s), een stukje grindpad en een grasstrook. Heel afwisselend dus.
Het enige persoonlijke minpuntje is dat ik nu met een pijnlijk Hallux Valgus aan mijn linkervoet loop. Hopelijk is dat hersteld als ik over twee weken naar Duitsland ga.
25 september 2021 6 uur van de Haarlemmermeer 54113 m 9.22 km/u gem
