Het leek zo’n goed idee: mijn geboortedatum als startnummer voor mijn 10e Brocken Challenge. Tegen enige vergoeding kon je binnen bepaalde marges je eigen startnummer kiezen. Maar het gevoel herboren te zijn bleef dit jaar achterwege. Integendeel, het had meer iets weg van een geleidelijk afsterven…
De Brocken dus niet gehaald. Na ongeveer 70 kilometer, bij Köningskrug (Braunlage) wierp ik in de kille duisternis de spreekwoordelijke handdoek. Of eigenlijk wierp ik hem niet, maar kreeg ik hem door iemand om de rillende schouders gedrapeerd. Met nog maar 5 minuten marge ten opzichte van de cut-off en nog 11 kilometer te gaan en nog 370 meter te klimmen naar een door orkaanwinden geteisterde Brockenspitze, moest ik de zinloosheid van het verder gaan onder ogen zien.
Terug naar het begin. Op vrijdagavond de traditionele briefing, ingeleid door de Didgeridoo bespeling door ‘race director’ Markus Ohleff, begeleid door zijn kinderen. Altijd weer een magisch moment, waarbij ook de door mij vanaf de Brockenbahn gemaakte foto van een winterse zonsondergang wordt getoond als onderdeel van een diapresentatie over ‘die Strecke’. Na enige inleidende woorden en het noemen van de sponsoren en goede doelen brak dan het voor mij grote moment aan: de ‘jubilarissen’ werden naar voren geroepen. Dit jaar waren het er drie die aan hun 10e BC begonnen. We kregen een mooie oorkonde uitgereikt door een van Markus’ kinderen. Geweldig.
De pasta-party was dit jaar in een naburige Lutherse kerk. Prima verzorgd. Voor de aangekondigde ‘BC-Andacht’ (religieuze muziek) blijkt echter weinig belangstelling te zijn. We hebben dan ook net een briefing van anderhalf uur achter de rug, moeten vroeg opstaan en ook nog van alles in gereedheid brengen. Bovendien was het nog 20 minuten teruglopen naar de Reiterhof. Goed bedoeld, maar een beetje teveel van het goede…
De nacht. Verkeerde slaapzak meegenomen. Een oud vod dat ooit per ongeluk in een centrifuge was gestopt zodat alle voering aan één kant opeengepropt zat en er voor de rest geen enkele isolatie meer over was. Kortom: ijs- en ijskoud daar in die Reiterhof. Uiteindelijk toch nog wat geslapen met alle kleren aan en mijn jas uitgespreid boven op de ‘slaapzak’. Prima ontbijt weer om vijf uur in de ‘Alter Tanzsaal’. Biologisch en vertrouwd, heerlijke koffie.
Dan de start. Ja, het zou 5 boven nul zijn in Göttingen om 6 uur in de ochtend. Dat klopte ook wel, zij het dat het Göttinger Wald waar we de eerste 5 kilometer doorheen moesten deels op bijna 500 meter hoogte ligt. En daar was het gewoon spekglad aangevroren. Glibberen, glijden en langs de randjes van het pad lopen. Had ik nou maar mijn Yaktrax aangedaan! Even stoppen en die dingen aantrekken, maar nee hoor. De steile afdaling naar Mackenrode was gewoon niet te doen, althans voor mij niet. Hoe al die anderen dat gefixt hebben weet ik niet, maar met de ‘sweeper’ (die vanwege de gladheid van zijn fiets afgestapt was) vlak achter me kwam ik verreweg als laatste in het dorp aan. Slecht begin! Een hoop gestuntel voor iemand die al negen keer meegedaan heeft…
Eenmaal beneden was het gedaan met de gladheid en tot aan Barbis (42 km) ging het prima. Ik kwam daar 50 minuten vóór de cut-off tijd binnen. De Harz lag vóór mij en er was nog van alles mogelijk. Bodywarmer aan, Yaktrax onder en verder gaan! Vol goede moed nog steeds.
En dan volgt de ‘Entsäfter’. Twintig kilometer langs een stijgend pad door het Steinaër Tal. Vanaf hier wordt de wereld wit. Minder indrukwekkend dan in andere jaren omdat door de dooi en de stevige wind vrijwel alle sneeuw van de sparren was verdwenen. Ik heb vrijwel dat hele traject gewandeld, net als vorig jaar. Gevolg was dat ik op de Jagdkopf (km 54) nog maar twee minuten speling had op de cut-off. Dat werd me door een mevrouw op die post verteld. Maar volgens het loopschema bestaat er daar helemaal geen cut-off tijd! Je kan daar namelijk niet uit de race stappen. Die mensen stonden daar al uren in de kou en moeten natuurlijk hebben uitgezien naar het tijdstip dat ze daar konden opbreken. Het was toen bijna twee uur in de middag. Acht uur voor 53 km is zo slecht nog niet op dit parcours. Hoe dan ook, de moed zonk me door deze ‘schrikbarende’ mededeling behoorlijk in de schoenen.
Het tweede deel van de ‘Entsäfter’, naar Lauschebuche, was zo mogelijk nog zwaarder. Hier was een omleiding ingesteld vanwege grootschalige bosbouwwerkzaamheden. Daardoor moesten we ons een paar kilometer lang door een tientallen centimeters dikke, niet geruimde sneeuwlaag voortbewegen via de bandensporen die er in waren gedrukt door een eerder gepasseerde vrachtwagen van de organisatie. Zwaar werk. Dankzij de loopstokken kon ik mijn evenwicht bewaren en een beetje dribbelen. Tot aan de post bij Lauschebuche (62 km) bleef het lastig om door te lopen (hier en daar was het eerder schuifelen) over het oneffen sneeuw- en ijsdek. Ik arriveerde daar nog 10 minuten binnen de cut-off tijd. Weer tijd gewonnen dus.
Het begon winderig te worden en daardoor voelde het veel kouder aan dan het was. Na een beker warme bouillon gedronken te hebben ploeterde ik verder richting de volgende post, Köningskrug, op 69 km. Ook nu was er van hardlopen geen sprake meer, maar zelfs gewoon lopen kostte al (te) veel moeite. Regelmatig moest ik even stoppen om bij te komen. Mijn energie was op, ik was uitgeput. Te weinig gegeten? Misschien, maar vooral mentaal zat het verkeerd. De Brocken, die al die jaren als een magneet aan me getrokken had, kon mijn belangstelling niet meer wekken. Kwam dat door het vooruitzicht van die storm daarboven? De gedachte aan een bord Pommes Frites in Café Winkler in Schierke werd een ware obsessie. De Brocken verkopen voor een bordje patat? Een uitgeputte en gedemotiveerde geest kan rare ideeën hebben. De blaar onder mijn linkervoet deed pijn bij elke stap in de kleffe sneeuw, maar daar kon je aan wennen. De twee lopers die steeds bij me in de buurt hadden gezeten waren in de witgrijze duisternis vóór me opgelost. Om in dit tempo de Brocken te bereiken zou ik nog meer dan twee uur moeten lopen, en het was al tegen zessen. Het werd donker en er begon ijsregen te vallen.
En zo knapte het in mij en ben ik in Königskrug gestopt, ondanks dat de official daar me nog probeerde over te halen om verder te gaan. Kennelijk was ik nog steeds binnen de tijd… De twee lopers die ik had moeten laten gaan arriveerden uiteindelijk om acht uur op de Brocken, de laatste van de twee zelfs net over achten, wat officieel te laat was maar door de vingers werd gezien. En ik zou nóg later zijn binnengekomen… Toen ik plaats had genomen in het busje dat me naar Schierke terug zou brengen barstte er een forse hagelbui los met een paar felle bliksemontladingen. Daar zou ik midden in gezeten hebben op weg naar Oderbrück and Beyond.
Ik ben nog steeds van mening dat ik de juiste beslissing heb genomen, hoewel het best wel knaagt om de foto’s van de finishers en de uitslagenlijst op internet te zien. Als ik niet zo getobt had in die eerste vijf kilometer was het misschien anders afgelopen. Vlak voordat de bus vanuit Schierke naar Göttingen vertrok werd er nog een bundeltje binnengebracht, dichtgebonden met een touwtje waaraan een houten schijfje zat met daarin ‘444’ gebrand. Dat waren mijn ‘Klamotte’ die naar boven waren gebracht om me daar om te kunnen kleden. Dat houten schijfje is nu mijn ‘medaille’ geworden, de herinnering aan een wel heel bijzondere editie. Het zou zo maar kunnen dat ik, als ik de kans krijg, volgend jaar toch nog ga proberen om de 10e keer naar boven te komen. Maar misschien laat ik het hier ook wel bij. De Brocken die uiteindelijk toch de sterkste was. Ook bij grote componisten zoals Mahler en Beethoven was hun 10e symfonie net iets te hoog gegrepen en werd het een ‘Unvollendete’.
En 4-4-4 is een mooi getal, want het was ook de datum van mijn eerste marathon, op 4 april 2004, de dag dat ik 50 werd.
Naschrift 4-11-2019: Inmiddels heb ik alweer meerdere marathons en ultra’s gelopen en ben ik tijdens de Brocken Marathon dit jaar toch nog op de ‘berg der bergen’ geweest. Ik vind het een mooi alternatief en hoop dat in 2020 nog een keer te kunnen doen. Want ik heb besloten om me niet voor de BC2020 in te schrijven!
Brocken Challenge 9-2-2019
Afgebroken bij Königskrug (69,5 km, 1500 phm)
11u20m
Route
Aankomst in Barbis