Geplaatst op

Lentemarathon Amstelveen

De eerste marathon van 2023 is een feit. Het werd een marathon met twee gezichten, zowel qua parcours als qua loopbeleving. De Lentemarathon is een fijn, goed georganiseerd en met ruim 300 deelnemers op de hele afstand tamelijk kleinschalig evenement. Naast de marathon werd er ook nog een halve, een 10 km en een 5 km gelopen. Die trokken samen nog zo’n 3000 deelnemers. De startlocatie in het Stadshart van Amstelveen was voor mij prima bereikbaar via een rechtstreekse bus vanuit Haarlem. De voorzieningen waren prima, alleen miste ik een tent voor het omkleden. Gelukkig was het vandaag niet koud en nagenoeg droog, maar bij slecht weer zou dit toch wel vervelend kunnen zijn.

De eerste 10 kilometers van het parcours liepen voor een groot deel door het Amsterdamse bos, soms over slecht onderhouden en nogal modderige paden die overigens via waarschuwingsbordjes op tijd  werden aangekondigd. De start om negen uur was ‘lekker’ vroeg, wat het voordeel had dat we in het bos nog niet veel honden tegenkwamen. Overigens had de organisatie de route aldaar goed afgescheiden door middel van verkeersregelaars, linten en hekken. Af en toe kwam er een verdwaalde fietser op ons pad maar dat was het dan ook wel. Toen we het bos uit kwamen passeerden we de kop van de halve marathon die een uur later dan de marathon gestart was. Ultraloopster Wilma Dierx was de voorfietster. Ze had eigenlijk op de hele willen hazen, maar dit vond ze ook leuk. Vervolgens ging het langs de Grote Poel en via de bebouwde kom naar het atletiekbaan van AV Startbaan alwaar een rondje werd gelopen. Ter hoogte van het halve marathon punt verlieten we Amstelveen en gingen we de kale polders in. Daar wachtte ons het saaiste gedeelte van het parcours. Met name de kaarsrechte ‘Middenweg Bovenkerker Polder’ was met zijn 4 kilometer lengte een uitdaging voor de geest. Bij een harde ZW-wind zou dit een beest geweest zijn, maar vandaag viel dat gelukkig mee.

Na 30 kilometer bereikten we de Amsteldijk. Mijn horloge stond toen op circa 2u45 dus dat was alleszins prima want het wees op een tijd van 4 uur of zelfs net daaronder. Helaas ging bij Nes a/d Amstel (33 km) ineens het kaarsje uit. Aan het eten lag het niet, want ik had de nodige stukjes banaan en partjes sinaasappel gegeten op de (prima voorziene en over de route verdeelde) verzorgingsposten. Mogelijk had ik een te hoog tempo aangehouden. Waarschijnlijker is dat ik sinds november geen hele marathons meer heb gelopen en maar één loop van 30 kilometer. Een instorting op 33 km duidt meestal op te weinig volumetraining. Vanaf dat moment werd het een afwisseling van kleine stukjes stevig doorwandelen en stukjes rennen. Niet fraai natuurlijk, maar ondanks dat kwam ik binnen op 4:05:54. Helemaal niet slecht eigenlijk. Het was met 10,3 km/u gemiddeld zelfs mijn snelste marathon sinds de Spark marathon in december 2019. Kennelijk viel het tijdsverlies door de wandelintermezzo’s wel mee en zou ik anders waarschijnlijk ook niet onder de 4 uur gekomen zijn. Hoe dan ook, ik heb wel een lesje geleerd en zal in de aanloop naar Leiden wat meer 30-plussers moeten gaan trainen.

Maar als het aan mij ligt zien ze me volgend jaar weer terug in Amstelveen. Al met al een topmarathon!

19 maart 2023
Lentemarathon Amstelveen
4:05:54
Overall 178e van 309
M 156e van 251
M65 5e van 7

Geplaatst op

Sneeuw op de hunebedden

Voor een korte vakantie verbleef ik dit weekend in het bungalowpark ‘het Drouwenerzand’. Dit ligt midden op de Hondsrug vlak ten noorden van Borger. In de naaste omgeving bevinden zich acht van de mooiste hunebedden van Drenthe. Omdat ik daar al jaren kom heb ik er verschillende hardlooproutes uitgezet die langs al deze hunebedden voeren. Tegenover het park ligt het heidegebied waar het zijn naam aan dankt. In augustus en september een golvende paarse vlakte met fraaie dennen die zich in de meest fantastische vormen hebben gekronkeld. Maar nu, in maart, helemaal wit door een flink pak sneeuw. Toeval of niet, maar toen we tegen het eind van de middag aan kwamen rijden over de N34, de ‘Hunebed Highway’, begon het steeds harder te sneeuwen. De laatste paar kilometer tot onze bestemming kropen we voorzichtig over een witte vlakte waarin het wegdek niet meer te herkennen was. Best spannend. Steeds groter werden de neerdwarrelende vlokken en  de besneeuwde sparren waar we langs reden riepen herinneringen op aan de winterse Harz. ’s Avonds klaarde het op waarna een koude vriesnacht volgde. In een witte wereld sliepen we in.

De volgende ochtend ontwaakten we in een uit suiker gesponnen wereld onder een stralend blauwe hemel. Wat boften wij aan het eind van een wederom veel te warme en nagenoeg sneeuwloze winter! Natuurlijk heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om twee van mijn favoriete Hunebedroutes te lopen, in totaal ongeveer 20 kilometer. De paden over de heide en door het bos lagen er vroeg in de ochtend nog redelijk onbetreden bij zodat het af en toe zwaar ploeteren was door de meer dan 5 centimeter dikke sneeuwlaag. En oppassen voor de daaronder verstopt liggende boomwortels. Zowaar een kleine reprise van de Brocken Challenge!

Het Drouwenerzand

Het was voor het eerst dat ik besneeuwde hunebedden zag. Ik heb deze geheimzinnige steenhopen gezien in de stromende regen, in de mist, in de volle zon, bij zonsondergang en midden in de nacht. Onder de witte sluier leek hun mysterie nog groter te zijn geworden .

De sneeuwpret was wel van korte duur, want toen we na het weekend weer naar huis reden was het gaan regenen en waaien waarbij de temperatuur opliep tot bijna 16 graden. En dan is de sneeuw weer snel verdwenen!

Fotoalbum