De zesde week alweer met beperkingen in het lopen. Ik heb vooral op de loopband getraind. Mijn loopschoenen stonden bij de orthopedisch schoenmaker die nieuwe inlegzooltjes aan het maken was. Dat bleek hard nodig te zijn, ze waren na vier jaar en 14 duizend kilometer totaal versleten. Veel te lang op blijven doorlopen natuurlijk en dat zal zeker bijgedragen hebben aan de problemen die ik nu heb. De oude zooltjes lagen ook bij de schoenmaker, dus heb ik een aantal keren op de loopband gestaan met oude loopschoenen en daarin de zooltjes (ook al vrij oud) uit mijn dagelijkse schoenen. Niet ideaal, maar het ging. Buiten lopen kon op die manier natuurlijk niet. Zaterdag kon ik dan de nieuwe zooltjes in ontvangst nemen, waarna ik ze zondag heb uitgeprobeerd met een loopje van 7 km over Schoteroog en langs de Veerplas. En dat ging prima! Veel betere steun en demping en daardoor na afloop vrijwel geen klachten. Alleen de verhoogde rand van het linkerzooltje schuurde na verloop van tijd een beetje in mijn voet. Maar de schoenmaker had dan ook gezegd dat ze eerst ingelopen moesten worden.
Deze week ben ik naar de fysio geweest. Deze constateerde zoals verwacht een ontsteking aan de rechter achillespees. Het goede nieuws was dat deze bij voldoende rust binnen 2 á 3 weken helemaal zou genezen. Mogelijk dat ik dan over een week of 3 weer 2x per week een 10 km op niet verharde en egale ondergrond kan lopen. De symptomen en de plaats die ontstoken is wijzen er op dat het niet chronisch is. Maar dat kan het wel worden als de ontsteking veronachtzaamd wordt.
Het advies: twee weken alleen loopband met tussenpozen van minimaal 48 uur, ingesteld op maximaal 9 km/uur en niet langer dan 50 á 60 minuten per keer. En na elke training ijs er op. Tot nu toe heb ik dat redelijk weten vol te houden, behalve dan dat ik zaterdag toch weer ruim 7 km door de duinen heb gelopen terwijl ik de dag daarvoor 50 min op de loopband had gestaan. Dat was inderdaad meteen merkbaar aan een toename van de klachten bij het wandelen. Inmiddels gaat dat weer een stuk beter, heel goed zelfs.
Maar ik merk de afname van de trainingen, vooral het ontbreken van de lange duurlopen, nu wel aan mijn gewicht. Dat is 2 á 3 kilo toegenomen in een maand tijd. Het zit nu op zo’n 70 kilo. Het is nu al een paar dagen regenachtig weer, maar als het straks weer gaat zomeren zal de verleiding om weer eens in de natuur gaan lopen wel erg groot worden. Maar ik durf absoluut nog geen langere duurlopen aan, omdat ik nog steeds niet helemaal klachtenvrij ben.
De Achillespeesblessure is deze week stabiel gebleven. Dat wil zeggen dat loopjes tot maximaal 1 uur redelijk goed te doen zijn. Hoopgevend is dat het punt waarop de gevoeligheid begint steeds verder opschuift. Het ligt nu op een kilometer of 6 á 7. Met 37 km heb ik deze week vrijwel net zoveel afgelegd als de week ervoor. Verschil is wel dat er maar 1 loopband training bij zat en dat de overige 4 loopjes trails in de buitenlucht waren. Ook heb ik van woensdag tot en met zaterdag op 5 opeenvolgende dagen getraind. Dat had er mee te maken dat ik van vrijdag tot en met zondag van een korte vakantie heb genoten in Drouwen (Drenthe). Daar kon ik een mooi rondje van 5 kilometer maken door het Drouwenerzand, een schitterend natuurgebied met bos en heide. De ondergrond (bospaden met een verend kleed van dennennaalden of zandpaden over de heide) was ideaal. Enkele gedeelten met rul zand waren wat zwaarder. Ik heb dat rondje 2 maal gelopen en daarnaast een iets langer rondje van bijna 9 kilometer. Dat voerde me ongewild over 3 km geasfalteerde weg maar dat leverde geen problemen op. Dus dat gaat ook weer voorzichtig lukken… Woensdag, dus voordat ik naar Drenthe afreisde, heb ik bij een temperatuur van tegen de 30 graden een loopje gedaan van Bleek en Berg via de duinen naar IJmuiden aan Zee. De eerste twee van die 11 km waren ook onverhard. Toen was dat nog te hoog gegrepen (ook qua afstand) want na 6 km kreeg ik weer behoorlijke klachten. De volgende dag trokken die gelukkig weer weg. Tijdens de loopband training de dag daarna schoot het ook nog eens in mijn hamstring. Een duidelijk signaal dat ik er qua herstel nog lang niet ben!
Inmiddels zit de derde blessureweek er alweer op. De afwisseling van loopbandtraining en trailloopjes werkt goed. Er zit progressie in. Deze week 38 km gelopen, dus qua omvang zo’n 50%. Gisteren heb ik met een pittige loop van 12 km (zand, heuvels) in de Waterleidingduinen de 10 km weer overschreden. Dat zat wel op de grens, want ik moest het gisteravond toch weer met pijn bekopen. Maar vanochtend ging het alweer beter. Een loopbandtraininkje ging vrijwel probleemloos. Maar wandelen is nog steeds ongemakkelijk.
Het was een week met korte loopjes, vijf stuks maar liefst. Gemiddelde lengte zo’n 6 kilometer, waarvan twee op de loopband en drie in de buitenlucht. Ik vermijd voorlopig het lopen op harde ondergrond en ga daarom met de auto of de fiets naar het startpunt. Twee keer een rondje door de duinen vanaf de parkeerplaats van Bleek en Berg en op zondag een rondje langs de Binnen Liede vanaf de parkeerplaats bij de Veermolen. Het doet me denken aan 2005 toen ik een nog veel heftigere achillespeesblessure had en ik bij de Veermolen weer moest beginnen met steeds een paar minuutjes dribbelen. Toen heeft de blessure trouwens anderhalve maand aangehouden.
Op deze manier houd ik de vorm enigszins vast en blijft de blessure onder controle. Er lijkt zich een langzame verbetering af te tekenen maar met name wandelen is nog steeds erg lastig. Uitgaande van een gemiddelde van 73 km per week zat ik vorige week (18 km in 3 trainingen) op 25% procent van de omvang en deze week (32 km in 5 trainingen) op 44 procent. Het zal nog wel even duren voor ik weer op de 100% zit. Maar is dat nog wel nodig? Eigenlijk bevallen deze korte loopjes wel. Ik houd meer tijd over voor andere zaken en heb toch een getraind gevoel.
De voor de Corona lock-down aangeschafte loopband komt nu goed van pas
Deze week is er van het lopen weinig terecht gekomen. 18 km in totaal waarvan 11 op de loopband. Nadat het trainen op de loopband (3x10min) redelijk goed ging en er (bijna!) geen klachten meer waren met wandelen dacht ik dat ik zondag wel weer eens een testloopje kon doen. Een ‘rondje Schoteroog’ 6 á 7 km. Niet een heel gemakkelijk rondje want er zit het nodige klimwerk in en bovendien stond er flink wat wind. De eerste kilometer ging eigenlijk best wel goed, maar op het stijgende gedeelte van de Schoterbrug begonnen de klachten al. Op het golvende stuk over het Schoteroog (maximale hoogte 20 meter) werd het er niet beter op zodat ik regelmatig moest stoppen om te rekken. Uiteindelijk kon ik wel met een redelijke looppas het huis bereiken om er direct ijs op de gooien en een Ibuprofen te nemen. Maar toen ik in de middag een stukje moest wandelen was dat bijzonder moeilijk. Later zakten de klachten weer een beetje weg.
Wat nu? Het is heel lang gelden dat ik een dergelijke heftige blessure had. Ik ben duidelijk door een grens gegaan. Langere duurlopen zitten er voorlopig niet in en de maand juni zal geen 300-plus maand worden maar een herstelmaand. Komende week eerst maar weer op de loopband en wellicht komend weekend weer een testloopje. Voordeel is wel dat ik nu meer tijd heb voor andere dingen, zoals klusjes doen aan het huis.
Wat een standaard loopje naar IJmuiden had moeten worden werd al na enkele kilometers een pijnlijke onderneming. De rechter Achillespees begon op te spelen. Doorlopen lukte nog wel, maar de zeurende pijn hield aan. Een slecht teken. Bovendien moest ik de Brederodeberg nog over en daarna nog het hobbelige stuk door het Grote Bos aan de oostrand van Duin en Kruidberg voordat ik een minder belastend deel van het parcours zou bereiken. Met af en toe rekken, strekken en stukjes wandelen bereikte ik min of meer heelhuids de Heerenduinweg bij IJmuiden. Toen had ik al besloten om niet linksaf richting de pier te gaan maar rechtdoor te steken naar de sluizen en dan rechtsaf langs het Noordzeekanaal over de oude spoorbaan terug naar de pont bij Velsen-Zuid. Daar zou ik dan op de bus naar Haarlem kunnen stappen. Het goede nieuws was dat de koffietent aldaar weer open was. Het slechte nieuws was dat er om de een of andere reden geen bussen reden. Dus zat er niets anders op om met die pijnlijke hiel voorzichtig langs de kortste route naar huis terug te lopen. Ook onderweg geen enkele bus, wel een mooi pad naar Santpoort-Noord en Santpoort-Zuid. Daar trof ik mijn zoons aan die weer aan het laminaat leggen waren zodat ik met hen terug naar huis kon rijden. Ruim 20 kilometer gelopen en een behoorlijke blessure.
Wat is er aan de hand? Op 16 april, na een ‘marathontraining’ van 42 km, speelde die rechter Achilles ook al op. Na een paar dagen rust was het weer OK maar nu is het probleem dus terug. Indertijd weet ik het aan een plotselinge verandering in de loopfrequentie doordat ik vanwege de Corona-crisis thuis ben gaan werken en daardoor veel vaker aan lopen toekwam (korte loopjes aan het eind van de middag in combinatie met de langere duurlopen, tot wel zes keer per week). Nu heeft het waarschijnlijk met een andere vorm van overbelasting te maken vanwege het klussen bij mijn zoon die verhuisd is naar Santpoort. Zwaar werk, behang afweken, muren schilderen, laminaat leggen. En dan ga ik er hardlopend naar toe en weer terug. Kennelijk heb ik daardoor te veel van mijn lichaam gevergd. Tja, 66 jaar is niet meer zo heel jong.
Een dag later heb ik nog een testloopje gedaan van 1 km. Nou, dat voelde nog niet lekker! Vervelend, maar desalniettemin is de maand Mei afgesloten met een totaal van 330 km, inclusief een (trainings)marathon op de 6e. Een goed resultaat.
Klim naar het kunstwerk in recreatiegebied Spaarnwoude
We zitten nog steeds in de Corona-crisis. Er zijn wel hoopvolle tekenen dat het hoogtepunt van de golf voorbij is en dat het virus in steeds meer landen onder controle is. De ‘intelligente lockdown’-maatregelen kunnen nu beetje bij beetje worden teruggeschroefd. Zo mogen we eerdaags weer naar de kapper, op een terrrasje gaan zitten of naar de bioscoop. Maar dat allemaal nog steeds op 1,5 meter van elkaar. Vergunningsplichtige evenementen, en daartoe behoren de meeste hardloopwedstrijden, zijn echter nog steeds verboden tot minstens 1 september. Daarvoor in de plaats is nu het fenomeen ‘virtuele race’ gekomen. Het aantal kilometers dat je aflegt (mag via elke niet-gemotoriseerde vorm van verplaatsing zijn, dus lopend, fietsend, skeelerend etc.) wordt afgezet tegen een virtuele route zoals de ‘Race across Tennessee van 1000 km, de ‘Hadrians Wall’ of ‘Lands End to John o’Groats’. Die afstanden moet je dan binnen een bepaald aantal dagen afleggen door steeds de tracks te uploaden. Dan krijg je mooie plaatjes te zien van waar je dan bent aanbeland. Er is ook een competitie-element in opgenomen in de vorm van een ranglijst. Aan het eind krijg je een mooie medaille.
Doorkijkje door het kunstwerk in recreatiegebied Spaarnwoude
In sommige kringen zijn deze virtual races erg populair. Het geeft je iets om je te kunnen matchen met anderen. Maar zelf heb ik dat allemaal niet zo nodig. Ik verzin liever mijn eigen ‘fysieke’ marathons. Op 6 mei, een woensdag, heb ik bij mooi weer de ‘self-declared’ Assendelt Marathon gelopen. Natuurlijk precies 42,2 km (exclusief de twee oversteekjes met de pont over het Noordzeekanaal). Opnieuw was het stralend weer, ietsje aan de warme kant, en ik heb heerlijk gelopen. Het oude dorp Assendelft is erg leuk met diverse houten ‘Zaanse-schans’ huisjes en mooie oude boerenhoeven. Vanuit het dorp lopen prachtige fiets- en wandelpaden omzoomd door uitbundig bloeiend koolzaad en fluitenkruid. En het is er rustig. Het eerste deel van de route (15 km) liep door het recreatiegebied Spaarnwoude en het (kunstmatige) heuvelgebied aldaar. Het tweede deel was een 16 km lange lus langs Assendelft, Westzaan en Nauerna. Vervolgens over een mooi pad langs de heuvels van de ‘Nauernasche polder’ in aanleg terug naar het veer van Buitenhuizen. Het laatste deel ging via het Houtrak en Spaarndam terug naar Haarlem. Ik heb het rustig aan gedaan meteen koffiestop bij beide aanlegplaatsen van het veer van Buitenhuizen.
Volop bloeiend koolzaad in de polder bij Assendelft (de Haverland)
En toch moest ik hier ook weer de tol voor betalen. Niet zoals de vorige keer met pijn in de Achilles (ik heb inmiddels nieuwe schoenen) maar met flinke darmproblemen na afloop. Twee dagen lang had ik verstopping en pijnlijke darmkrampen zodat ik nauwelijks kon slapen. Waarschijnlijk had ik weer eens te weinig gedronken onderweg. Ook het verdere herstel duurde een dag of drie. Ja, het gaat niet meer zo vanzelf als vroeger. Tijdens het lopen van een marathon in dit tempo merk ik niet veel van vermoeidheid, de impact komt echter een dag of wat later. Maar goed, het zijn dan ook wel weekjes van zo’n 80 kilometer die ik de laatste tijd loop en die marathon gaat daar gewoon tussendoor.
De watertoren van Assendelft
6 mei 2020 Assendelft Marathon (trainingsloop) 42,2 km ca. 5 uur netto Route Foto’s
Nog niet zo lang geleden hoorde je regelmatig het woord ‘vliegschaamte’. Dat betekende dat je je ervoor schaamde op aan iemand te vertellen dat je het vliegtuig had genomen voor een stedentripje, een mini-vakantie tussendoor of om voor de ‘grote vakantie’ naar het Verre Oosten te vliegen. Want vliegen is slecht voor het milieu en het veroorzaakt veel geluidsoverlast. Het werd steeds meer iets om je voor te schamen.
Inmiddels staan al die toestellen aan de grond. Er is geen emplooi meer voor vanwege het Corona-virus aan de verspreiding waarvan zij trouwens zelf een grote bijdrage hebben geleverd. Om die verspreiding zo veel mogelijk af te remmen zijn er nationaal en internationaal verregaande maatregelen van kracht. Qua strengheid zitten we er Nederland zo’n beetje in het midden, maar ook hier is het advies zo veel mogelijk thuis te blijven en hooguit naar buiten te gaan voor boodschappen of een ‘frisse neus’. En terecht, want we moeten allemaal bijdragen aan het ontlasten van de zorg voor de vele zieken.
In zo’n situatie is het lopen van een marathon wel een heel lange ‘frisse neus’. En hoewel ik blij ben dat ik sinds twee maanden weer eens de 42,2 km heb gelopen (in mijn eentje weliswaar) vind ik het toch moeilijk om daar prat op te gaan. Het past gewoon niet om daar gegeven de omstandigheden een beetje trots op te gaan zijn. Dus zonder toeters en bellen: het was een mooie ronde door de Amsterdamse Waterleidingduinen en de Kennemerduinen onder een strakblauwe hemel en met een aangename temperatuur. En het was overal stil, heel stil, zelfs op de Zandvoortse boulevard. De onwezenlijke Corona-stilte.
15 april 2020 Duinenmarathon (trainingsloop) 42,2 km, ca. 5u15m Route
Ook deze Paaszaterdag weer een route door het poldergebied ten noordoosten van Haarlem gelopen. De duinparken zijn min of meer taboe. Maar ik heb er bepaald geen spijt van. Het was vandaag een zonnige dag met een extreem lage luchtvochtigheid van maar 13% waardoor het heerlijk weer om te lopen was. Bovendien werden alle kleuren in het kraakheldere licht buitengewoon scherp geaccentueerd. Hoe mooi contrasteerde het geel van het uitbundig bloeiende koolzaad met de diepblauwe hemel die deed denken aan die in het hooggebergte! Hoe fris was het groen van het nieuwe gras!
In de heuvels van het Spaarnwoude-gebied
Een leuke, afwisselende route met het nodige klimwerk in het ‘heuvelgebied’ in de noordwestelijke lus. Allemaal kunstmatig aangelegd maar wel met oog voor het detail waardoor het inderdaad iets weg heeft van een miniatuur-berglandschap. Bij de Afrikahaven in het noordoosten een mooi zicht op de scheepvaart in het Noordzeekanaal. Ook daar weer leuke landschapsarchitectuur, zoals het groene schip en een ‘wijngaard’ bestaande uit kleine knotwilgen. Met een beetje fantasie waan je je in Zuid-Limburg.
‘Wijngaard’ bij het Groene Schip
Het echte Zuid-Limburg, dat op 28 april gepland stond, zit er door de corona-maatregelen niet in, maar dicht bij huis valt ook nog heel wat te beleven!
