Geplaatst op

Dertiende keer op de Brocken


Opnieuw naar Wernigerode! Nu met de trein met als doel: de 43e editie van de Brocken Marathon (Harz Gebirgslauf). Jazeker, het mag weer! Voor mij was het de derde deelname (eerdere edities: 2019 en 2013). Met de vorige twee edities en de tien Brocken Marathons meegerekend was het dus de 13e keer dat ik hardlopend deze hoogste top van de Harz probeerde te bestijgen. Als het zou lukken zou het echter de 12e keer zijn, want bij de laatste BC was het helaas een DNF. Deze keer gelukkig niet: in 5u 16 minuten heb ik de ruim 43 km lange ronde over de ‘Gipfel’ voltooid.  Maar aangezien ik op 14 september ook bij de Brockenstein stond, als toerist weliswaar, was dit toch de 13e keer op de Brocken. Een heksengetal? Wie weet, want op de klim omhoog werd ik begeleid door twee echte ‘Hexen’.

‘Hexenstieg’

Hoe dan ook, het was schitterend weer, kraakhelder en dus zonovergoten met fenomenale uitzichten vanaf de ‘Eisernen Tisch’ en natuurlijk de Brocken zelf. De temperatuur van een graad of 10 (een frisse 3 C bij de start) in combinatie met de zwakke oostenwind maakte het tot ideaal loopweer. De goede voeding onderweg (haverextract oftewel Schleim, maltbier (!), cake, chocola, zoutjes en noem maar op) zorgen er, met de juiste dosering ingenomen, voor dat de energievoorraad goed op peil bleef. Het resultaat was een probleemloze marathon waarbij er op de steile Hirtenstieg natuurlijk wel gewandeld moest worden. Je klimt daar 250 meter in 2 kilometer). Het hoogste punt van 1142 meter wordt bereikt na 19,4 km.

Doorkomst op de Brocken

De afdaling over de Brockenweg is aanvankelijk net zo steil, eenmaal op de Glashüttenweg neemt de gradiënt af, maar het blijft dalen tot op zo’n 32 km. Dan volgen er nog twee pittige klimmetjes, waarbij ook de imposante Renneklippen wordt gepasseerd. Vanaf 38 km is het dan alleen nog maar omlaag naar de finish op de ‘Himmelpforte’ in Hasserode. In dat laatste stuk volgende de VP’s elkaar in rap tempo op waardoor je nog net die ene extra calorieën-push krijgt. De kunst is dan om niet te lang stil te blijven staan want de beentjes zijn inmiddels wel wat zwaarder geworden.

Een indrukwekkende tocht door de herfstige, maar door de ‘Fichtensterbe’ helaas steeds kaler wordende Harz. Er zijn kilometerslange stukken waar geen boom meer staat en op andere plaatsen leveren de dode, kale en bleke stammen een surrealistisch beeld op.

De Brocken komt te tevoorschijn achter de kalende dennen

Maar alles dominerend, boven alles uitreikend en alles naar zich toetrekkend, door zijn ‘heksendraden’ met alles verbonden, ligt onaanraakbaar te midden van dat alles de Brocken. De talloze toeristen die als mieren over zijn kale plateau krioelen vallen in het niets bij zijn ongenaakbaarheid.

Brocken Marathon
9 oktober 2021
43,6 km 1272 phm
5:16:48
Route

Geplaatst op

6 uur van de Haarlemmermeer

En daar was ie dan! De eerste ultra sinds 15 februari 2020 (Sjravele door Limburg) en met 54,113 km de langste afstand sinds 5 oktober 2019 (11 Stranden tocht) en de eerste 6-uursloop sinds juni 2018 (6 uur van Den Haag). Terug van weggeweest tijdens de corona-periode!

Het pakte zelfs beter uit dan ik had verwacht. Aanvankelijk was het de bedoeling om een marathonafstand te lopen. Toen dat na 4 uur en 21 minuten een feit was ben ik een paar rondjes (1341 meter rondom de Heimanshof in Hoofddorp) gaan wandelen, met de bedoeling om er na 45 km uit te stappen. Met het oog op de komende Brocken Marathon wilde ik eigenlijk niet verder gaan dan ‘nodig’ was. Maar ja, toen kwam de 50 km in zicht en leek het me toch wel leuk om de hele 6 uur vol te maken zodat er echt sprake was van een voltooide 6-uursloop. Toen ik op een gegeven moment Bob Bock (van de Bokemei run) tegenkwam ben ik samen met hem weer stukjes rustig gaan hardlopen en dat werden er steeds meer, zodat ik uiteindelijk op die in het geheel niet verwachte ruim 54 km uitkwam (8e van de 20 individuele deelnemers; er waren daarnaast ook nog 8 estafetteteams).

Deze 6 uur was weer een echt feestje om aan mee te doen. Fijne maar toch competitieve sfeer en een prima organisatie. Oude bekenden. Tijdregistratie met chips (bij mij haperde de registratie 2 keer, maar gelukkig viel dat meteen op omdat er geen piepjes klonken, dus maar even een extra rondje over de mat gemaakt) en een groot scherm met doorkomstinformatie. Voortreffelijke en uitgebreide catering en een gezellige prijsuitreikingsbijeenkomst achteraf. Pluimpje hoor!

De organisatie moest qua parcours nog improviseren omdat het onderhoud aan de atletiekbaan van AV Haarlemmermeer uitgelopen was, zodat de doorkomst over die baan niet mogelijk was. In plaats daarvan een gemeten ronde van 1341 meter met daarin trottoir (opletten voor de hier en daar schots en scheef liggende tegels), asfaltweg (fietsstrook langs de Hoofdvaart, opletten voor de auto’s), een stukje grindpad en een grasstrook. Heel afwisselend dus.

Het enige persoonlijke minpuntje is dat ik nu met een pijnlijk Hallux Valgus aan mijn linkervoet loop. Hopelijk is dat hersteld als ik over twee weken naar Duitsland ga.

25 september 2021
6 uur van de Haarlemmermeer
54113 m
9.22 km/u gem

Geplaatst op

Op de flanken van de Brocken

Brockenlicht. Uitzicht richting de Brocken vanaf het kasteel van Wernigerode.

Dit jaar waren we voor vakantie een weekje in Schierke. Ik dacht een appartement in Wernigerode geboekt te hebben, maar het bleek dus in Schierke te zijn. En nog wel aan de Brockenstrasse, niet ver van café Winkler, het nachtelijke verzamelpunt na afloop van de Brockenchallenge. Vanzelfsprekend zijn we vanuit Schierke met de Brockenbahn de Brocken opgegaan. Het was mijn 12e bezoek aan de Brocken, maar voor het eerst als toerist. We boften, want het was mooi zonnig weer met aangename temperaturen. Het uitzicht was schitterend.

De Brocken

Toen ik met mijn echtgenote vanaf het station richting het Brockenhotel liep en we de plaats passeerden waar ik 9 maal gefinisht ben in de Brocken Challenge kon ik niet verhinderen dat ik emotioneel werd. De herinneringen aan de aankomsten op het donkere en verlaten Brockenplateau, verwelkomd door het ratelaars draaiende BC team dat kou, sneeuw en windvlagen trotseerde totdat de laatste loper binnen was kwamen allemaal weer boven. Maar hoe anders was het nu! Overal mensen, mooi weer, een heerlijk zonnetje. Als BC deelnemers mochten we indertijd de Goethesaal van het hotel betreden, maar die was nu voor het publiek gesloten. De ‘Brockenwirt’ had buiten houten kiosken opengesteld waar men zich tegoed kon doen aan Bratwurst met frites.

We hadden nu alle gelegenheid om de Brockenkoepel te verkennen en een rondwandeling over de ‘Gipfelrundweg’ te maken, die onder andere langs het ‘Hexenaltar’ uit de Faust, het ‘Brockenuhr’ en de alpine botanische tuin gaat. Ook passeerden we het punt waar je vanaf Ilsenburg tijdens de Brockenmarathon omhoog komt (de Hirtenstieg). De terugweg hebben we lopend afgelegd, het eerste deel langs de Brockenstrasse en vervolgens langs de Alte Bobbahn en de Neuer Weg naar Schierke.

Het ‘Hexenaltar’ (Faust) op de Brocken

De dagen daarna heb ik in de vroege ochtend twee trainingen van elk ongeveer 13 km gelopen ‘op de flanken van de Brocken’ tussen 600 en ruim 900 meter hoogte. Het was een bijzondere ervaring om daar nu eens niet in georganiseerd verband, maar helemaal vrij, als een ‘local’, te lopen. De eerste route begon met een steile klim naar het station van Schierke (met de Feuerstein op 700 m) en vervolgens via de ‘Bahnparallelweg’ naar Eckerloch (870 m). Dan via de steile en door rotsblokken, stromend water en boomwortels moeilijk te belopen Eckerlochstieg (100 m afdalen binnen 1 km) terug naar de Brockenstrasse en zo naar Schierke.

Wegwijzer op de Eckerlochstieg

Bij de tweede route ben ik vanaf station Schierke naar de Ahrensklint gelopen (822 m) die ik ook beklommen heb via de ijzeren trap die daar aangelegd is. Het leverde een mooi uitzicht op. Vervolgens via de Glashuttenweg naar de ‘Brockenkinder’ (933 m) en vandaar via de Brockenstrasse en de Sandbrinkstrasse terug naar Schierke. Deze keer was het regenachtig en kil met mist boven de 900 m. Maar dat leverde wel een mystieke sfeer op.

De Ahrensklint

Alles bij elkaar een mooie voorbereiding op mijn 3e Brockenmarathon die ik op 9 oktober hoop te gaan lopen.

Route 15 september
Route 17 september
Foto album

Geplaatst op

Blessure

Bloeiende heide in de Schoorlse Duinen

Zo’n anderhalve week gelden wilde ik iets van de grond oprapen dat de kat van de tafel geduwd had. Daarbij maakte ik een onverwachte beweging waardoor ‘het in mijn rug schoot’. Dit wordt ook wel een acute rugklacht op ‘spit’ genoemd. Het is niet zozeer een beschadiging maar een uit balans raken van de samenwerking tussen de rugspieren, de gewrichten of de banden. Het gevolg is een nog steeds voortdurende  pijn in de onderrug. Vooral ’s ochtends bij het opstaan en bij het gaan zitten en weer opstaan van een lage zitplaats, zoals de bank. Ook bij lang zitten treedt het op. Regelmatig bewegen is dus belangrijk. Dat is ook niet erg, maar juist goed, omdat de oorzaak zoals gezegd geen beschadiging is maar een onbalans. Door beweging kan deze balans zich weer langzaam herstellen. Ik ben ook even bij de fysio langs geweest en die constateerde een overbelasting van het sacro-iliacale gewricht (SI-gewricht). Ik weet niet of dat hetzelfde is als spit. Zijn advies was om bepaalde oefeningen te doen, spanningen te vermijden en bij voorkeur niet hard te lopen maar te wandelen of te fietsen. Natuurlijk heb ik dat opgevolgd (want ik heb echt een goede fysio die veel ervaring met sportblessures heeft). Dus heb ik gefietst en gewandeld in de duinen. Maar dat wandelen ging helemaal niet lekker en ook het fietsen niet met al die verkeersdrempels en hobbels in de weg. Al wandelend kreeg ik steeds de neiging om hard te gaan lopen en bovendien kreeg ik juist spanning omdat ik elke dag dat de pijn aanhield moest aftikken als een dag dat ik eigenlijk had willen (en kunnen?) rennen. Dus ben ik na een dag of vijf toch weer stukjes gaan hardlopen. Zo’n 10 km op vlakke wegen. Dat ging heel redelijk, alleen scherpe bochten maken en plotseling moeten afremmen was wel pijnlijk. Op gang komen ging wel. En eenmaal stabiel lopend had ik helemaal geen last. Bovendien nam het een hoop ‘niet-lopen-stress’ weg en kon ik de resulterende rustpijn wegstrepen tegen het prettige gevoel die dag weer gerend te hebben. Daarnaast doe ik wel steeds de oefeningen. Inmiddels heb ik vijf keer hardgelopen en wordt er enig herstel merkbaar. Maar dat gaat wel langzaam. Bovendien was ik vandaag wat al te enthousiast door 15 km door de Schoorlse Duinen en het Noord-Hollands Duinreservaat bij Bergen te lopen. Dat zijn zo’n beetje de hoogste duinen van Nederland met veel oneffenheden en zand op de route. Ik wilde natuurlijk de bloeiende heide al hardlopend ervaren en dat is gelukt. Maar helaas ben ik daardoor qua rugklachten wel weer een beetje teruggevallen. Ook onderweg voelde het niet helemaal lekker. Dus nu weer een paar dagen rustig bewegen en komend weekend weer twee rustige loopjes. Mochten de klachten aanhouden dan maak ik een nieuwe afspraak met de fysio. Ik zal dan wel mijn ongehoorzaamheid moeten opbiechten…

Trainingsloop Schoorlse Duinen 15 km
Route

Geplaatst op

Schoorlse Duinen

Omdat mijn partner af en toe op zondagochtend in Bergen moet werken grijp ik de gelegenheid aan om met haar mee te rijden. Vanuit Bergen kan ik dan een mooi rondje van ca. 16 km door de Schoorlse Duinen lopen. Wat is de natuur daar prachtig zeg! Hellingen met op de flanken dichte dennenbossen, smalle zigzagpaadjes over de heidevelden en riante uitzichten over zee en duinen. Wat dat laatste betreft is de Kerf wel het hoogtepunt. Op het uitzichtpunt bovenop een hooggelegen duin kijk je uit over een eindeloze kustvlakte die vroeger door de zee overstroomd werd waardoor een zilte vallei ontstond, de ‘Parnassiavallei’, waar allerlei zeldzame planten bloeien. Het gat in de duinen is in 1997 kunstmatig uitgegraven, het heeft dus geen natuurlijke oorzaak. Hieronder een paar foto’s.

Op sommige plaatsen begint de struikheide nu in bloei te komen, over een maand zullen de heidevelden helemaal paars zijn. Op zondagochtend is het nog vrij rustig in de Schoorlse Duinen, zeker op de kleinere trails. Maar je moet wel de grote fietspaden en de mountainbikeroutes zo veel mogelijk vermijden, want daar kun je niet echt van rust spreken. En dat is toch altijd weer het mooie van hardlopen, dat je je echt alleen met de natuur kunt voelen, een natuurwezen onder de natuurwezens.

Geplaatst op

Kattenstaarten aan het Vogelmeer

Het Vogelmeer kleurt paars door talloze bloeiende Kattenstaarten

De oevers van het Vogelmeer in het Nationaal Park Zuid-Kennemerland zijn prachtig paarsrood gekleurd door duizenden bloeiende exemplaren van de Grote Kattenstaart (Lythrum salicaria). Ik kom hier al tientallen jaren, maar dit verschijnsel heb ik nog nooit eerder gezien. Vele fietsers en wandelaars nemen even de tijd om dit te bewonderen en foto’s te maken.

Geplaatst op

Trainingsmarathon nummer 4

Fort Zuidwijkermeer

De vierde trainingsmarathon van dit jaar heb ik de ‘Kruisbergmarathon’ gedoopt. De Kruisberg is een uitspanning in het Noord-Hollands Duinreservaat ter hoogte van Heemskerk. Ik ben daar als eens eerder geweest, maar dat was altijd als onderdeel van lopen die in Castricum of Alkmaar begonnen of eindigden. Deze keer was het van huis uit. De route van deze ruim 42 km lange loop liep vanuit Haarlem via Spaarndam en het Westhoffbos naar het veer van Buitenhuizen. Aan de overkant van het Noordzeekanaal volgde ik eerst het natuurpad dat parallel aan het Noordzeekanaal loopt. Daarna langs de N246 naar de Vuurlinie, die een onderdeel vormt van de Stelling van Amsterdam. Aan het begin van deze Vuurlinie, die nu een mooi beschaduwd wandel- en fietspad is met een lengte van ruim 2 kilometer, ligt het Fort Zuidwijkermeer. Eerder al was had ik het Fort Bezuiden Spaarndam gepasseerd. Aan het eind van de Vuurlinie ligt vervolgens op de grens met Beverwijk het Fort aan de St. Aagtendijk. Hier loop je dan Beverwijk binnen langs het Aagtenpark en een aantal sportcomplexen. Daarna volgt een stukje door woonwijken en via de rand van Heemskerk kom je aan bij de ingang van het NHDR. Na 2 km is daar dan de Kruisberg. Na 24 km was het tijd voor een cappuccino met appelgebak en een kwartiertje pauze.

De terugweg naar Haarlem ging door het NHDR richting Wijk aan Zee. Na een kleine 10 km nam ik de (van te voren gereserveerde) watertaxi van de Noordpier naar het Sluisplein in IJmuiden (Kop van de Haven). Dat was wel een kwestie van timing, ik moest daar uiterlijk om 13:23 zijn. Anders had ik 2 uur moeten wachten op de volgende afvaart of weer teruglopen naar Beverwijk. Maar het lukte, ik was om 1300 bij de afvaartsteiger. Langs de andere kant van het Noordzeekanaal ben ik vervolgens naar Velsen Noord gelopen en na een AA-tje in het cafetaria bij de pont aldaar ben ik via Driehuis en Santpoort-Noord naar Haarlem teruggelopen. Toen de 42,2 km een feit waren (de 2,4 km die ik varend had afgelegd niet meetellend) ben ik voor het laatste stukje op de bus gestapt. Het doel (een marathon) was bereikt en ik vond het welletjes zo.

Het was goed weer om te lopen. Wisselend bewolkt, ongeveer 20 graden en een windje dat af en toe aan de frisse kant was. Met de nodige onderbrekingen, o.a. de twee pontoversteken en de Kruisberg heb ik de afstand goed weten te volbrengen. Alleen na afloop wat pijn in de rechterheup en onderweg af en toe wat gepiep van de rechter Achilles. Die was de dag ervoor overbelast geraakt door een ‘staande receptie’ op mijn nieuwe werk die bijna 2 uur duurde.

Zo’n langzame trainingsmarathon gaat dus prima, maar hoe zou een echte wedstrijdmarathon met een hoger gemiddelde en zonder rustpauzes mij bevallen? Misschien dat ik dat dit najaar weer te weten kom.

In elk geval was deze loop de 230e loop van marathonlengte of langer.

Wijk aan Zee gezien vanaf het Hoge Duin met in de verte de hoogovens

Kruisbergmarathon
7 juli 2021
42,3 km
5u05min netto
Route

Geplaatst op

Zomer!

Het is na het koele voorjaar nu eindelijk fraai zomerweer geworden in Nederland. Droog hogedrukweer met heel veel zon en temperaturen van rond de 25 graden. UV-factor 7 dus insmeren is geboden. Hardlopend in de duinen kan het dan behoorlijk warm aanvoelen, dus op dagen als deze ga ik bij voorkeur in de ochtend lopen, dat is een stuk aangenamer. Deze foto’s zijn gemaakt in Duin en Kruidberg, bij de Olmenberg (Olmenpad).

Geplaatst op

140 maal 300 plus

In de laatste week van mei kreeg ik last van een vervelend griepachtig virusje (nee, geen Corona!). Lichte verhoging en ongelooflijk lusteloos en moe. Het begon op eerste Pinksterdag, toen we in Noord-Brabant waren. De geplande loop in de omgeving van Overloon heb ik toen nog wel volbracht, maar dat kostte al heel wat moeite (zie vorige bericht). De dag erna, weer in Haarlem, was het mis en heb ik vooral in bed gelegen. Op dinsdag had ik ’s ochtends 37,8 en dat wat reden om toch maar een Coronatest te laten doen (met negatief resultaat). Op woensdag was de verhoging weg maar de vermoeidheid niet. Toch heb ik die dag alweer een loopje van 17 km gedaan, hoewel dat afkeurende reacties bij mijn vrouw opriep. Maar ja, die 140e 300-plus maand lonkte… Donderdag weer rust genomen en gelukkig had de (te vroege) inspanning op woensdag geen nadelige gevolgen. Zo kom ik op vrijdag t/m zondag de resterende 50 km volmaken in drie loopjes (18, 22 en 10 km).

En nu is mei 2021 met 301 km dus de 140e maand waarin ik een totaal van 300 km of hoger heb gelopen. De eerste 3 maanden vielen in 2006. De rest tussen 2009 en 2021, met in die periode 9 jaren waarin het elke maand raak was. Daarvan waren er 53 maanden met 350-plus, 11 met 400-plus en 1 met 450-plus. Het totaal aantal kilometers over deze 140 maanden is circa 45500.

Zo, dat waren wel weer genoeg cijfertjes!

Saillant detail: vorig jaar op 30 mei liep ik een ernstige blessure aan mijn rechter achillespees op waarvan ik vier maanden last heb gehad. Ik moest daar nog aan terugdenken toen ik gisteren vrijwel dezelfde route liep als waarop het een jaar geleden gebeurde. Ook nu zal ik weer op de grens van mijn reserves na dat virus doorgemaakt te hebben. Laat ik nu maar even wat meer rust inplannen. Verstandig zal ik wel nooit helemaal worden!

Geplaatst op

Langs de Loobeek

De Loobeek

Omdat we met Pinksteren in Vierlingsbeek (in de gemeente Boxmeer, Noord-Brabant) verbleven was dat een mooie gelegenheid om de Kasteeltuinen in Arcen te bezoeken. Het weer was niet al te best, koel en regenachtig, maar de prachtig aangelegde thema-tuinen deden dat ongemak snel vergeten. De volgende dag in de ochtend hebben we te voet Venray verkend, met o.a. een wandeltocht door het Odapark om daar de natuur en de kunstwerken te bewonderen. Het weer was deze dag iets beter, droog met af en toe opklaringen waar wel een krachtige en koude westenwind. Sinds begin april liggen de temperaturen meerdere graden onder het langjarig gemiddelde. Een zo koude april en mei samen is al bijna 50 jaar niet voorgekomen.

Maar goed, in de middag had ik een hardlooproute uitgezet in de Vredepeel, het grensgebied tussen Noord-Brabant en Limburg. Dit gebied was vroeger grotendeels bedekt met heide, maar hele stukken zijn ontgonnen voor grootschalige landbouw. Dat zijn niet de mooiste delen van de route. Hier bevinden zich ook talrijke megastallen voor de varkensteelt. Van verre komt de varkenslucht je al tegemoet, maar de enorme, op fabrieken lijkende loodsen zijn aan de buitenkant hermetisch afgesloten, zodat je de dieren die daar opgehokt zitten niet kunt zien. Ik kreeg er een onprettig gevoel bij.

Gelukkig liep de route ook door mooie natuurgebieden, zoals het Zwartwater. De heide die hier te vinden is is een overblijfsel van de Peel, die zich over maar liefst 50 kilometer uitstrekte. Nu is het amper 2 kilometer groot. De bossen die er staan zijn ruim 100 jaar geleden aangeplant. Hetzelfde geldt voor het Testrik. Ook dit is aangeplant als een zogenaamd ‘oogstbos’. Op de website van Visit Noord-Limburg staat hier het volgende over vermeld: “Het bos van de Testrik is ongeveer 100 jaar oud. Het werd met kruiwagen en schop aangelegd rond 1907 om de woeste gronden van de Peel nuttig te maken. Akkerbouw was niet mogelijk, daarvoor was de grond te arm. Daarom legde men ‘bos-akkers’ aan: lange, rechte rijen bomen van dezelfde soort, die eens in de zoveel jaar ‘geoogst’ werden. Tegenwoordig wordt het bos zo beheerd, dat ook dieren, planten en recreanten er graag komen: er mogen meer soorten groeien en het mag ruig door elkaar. Dit bos is 151 hectare groot”. Het rechthoekige patroon van kaarsrechte lanen is inderdaad opvallend. Verderop ligt het Loobeekdal. Dit is een natuurgebied met bloemrijke vochtige graslanden rond het weer meanderende beekje de Loobeek. Na herinrichting een paar jaar geleden is het beekje over ongeveer 3 kilometer te volgen over een grasachtig en zompig wandelpad dat begint bij een gerestaureerde watermolen en eindigt bij het plaatsje Merselo.

Ingang tot het Zwartwater

In Merselo was het na 17 kilometer tijd voor een kop Cappuccino waarna het via de Ballonzuilbossen terug ging naar het startpunt bij bungalowpark ‘de Helderse Duinen’ bij Overloon. De Ballonzuilbossen zijn genoemd naar het oudste luchtvaartmonument van Nederland, de Ballonzuil die in 1896 is geplaatst. Deze is opgericht ter gelegenheid van de landing van een Franse Luchtballon die in 1871 was opgestegen uit een omsingeld Parijs. Gezien de kaarsrechte paden zijn ook deze bossen kunstmatig aangelegd.

Al met al een afwisselende en best wel inspannende tocht van bijna 24 kilometer waar ik in totaal  zo’n 3 uur voor heb uitgetrokken. De indruk die overblijft is toch wel die van een landschap dat door het ingrijpen van de mens zijn oorspronkelijke ruigheid en uitgestrektheid helaas grotendeels is kwijtgeraakt. Maar waar is dat niet zo in Nederland?

De watermolen aan de Loobeek bij Weverslo

Normaal gesproken draai ik mijn hand niet om voor een dergelijke afstand, maar dit keer was ik behoorlijk uitgeput. Bij menig rustbankje heb ik even halt moeten houden om weer op kracht te komen. Ik vermoed dat al het gewandel van de voorafgaande dag en ochtend daar wel debet aan is. Bovendien heb ik er een verkoudheidje aan over gehouden.

Naschrift 25 mei: Inmiddels heb ik verhoging en klachten die aanleiding waren om vandaag een Corona-test te laten afnemen. Wat het ook is, dat verklaart wel waarom ik zo moe was tijdens en na de loop.

Rondje Vredepeel
23 mei 2021
23,4 km 231 phm
Bruto tijd 2 u 50 min
Route