April 2021 is een koele maand. Tot nu toe, en we zitten al op twee derde, gemiddeld ruim 3 graden onder de normaal. Dat mag in deze klimatologische periode best wel bijzonder genoemd worden. Al weken lang blaast de wind uit het noorden en voert lucht aan die afkomstig is uit de poolstreken. Als gevolg daarvan is het al een paar keer wit geweest door sneeuw en hagel. Het komt bijna elke nacht tot vorst. Maar deze lucht is ook glashelder en dat levert mooie vergezichten op met prachtige kleurcontrasten.
En ondanks dat de natuur een paar weken achter loopt beginnen de bloesemknoppen nu toch voorzichtig open te springen en staan bij de Zilk de eerste bollenvelden in bloei.
Ja, en er kan weer ingeschreven worden voor marathons in het najaar. De versoepelingskalender van de overheid staat, mede door het snel toenemend aantal vaccinaties, vanaf de zomer weer evenementen toe. Hoewel nog steeds onder voorbehoud grijpen diverse organisaties deze kans aan om de inschrijvingen weer open te zetten. Doldriest als ik ben heb ik me meteen ingeschreven voor de Ronde Venen marathon in november in Amstelveen en… de Brocken Marathon in oktober in Duitsland.
Nee, de kop van dit bericht duidt niet op een nieuwe uitdaging voor de wat snellere ultraloper. Je kunt er bovendien gewoon voor in Nederland blijven. Erg handig in deze Corona-tijd. De uitdaging is mij gelukt, dus je hoeft er ook niet snel voor te zijn.
Op woensdag 31 maart liep ik namelijk door het warme zand bij ruim 25 graden en een stevige zuidenwind. Een week later, op woensdag 7 april liep ik alweer dik ingepakt door sneeuw en hagel recht tegen een harde noordenwind in die arctische lucht vanaf de noordpool in mijn gezicht blies. Temperatuur 2 graden, voor het gevoel ruim onder nul.
De arctische kou-inval op de weerkaart
Niets bijzonders. Want dit is gewoon april in Nederland. April doet wat hij wil. Halverwege deze periode, op eerste Paasdag 4 april, heb ik trouwens mijn 67e verjaardag gevierd. Bij een gemiddelde temperatuur natuurlijk.
7 april 2021: Stormachtige koude noordenwind met hagelbuien in IJmuiden
De winter is binnengevallen, en hoe! Hieronder het verslag van drie winterse trainingslopen op 7, 8 en 10 februari.
7 februari
Zand op het ijs in de Hekslootpolder bij Haarlem
In januari was er sprake van een ‘Sudden Stratospheric Warming’ waarbij de temperatuur hoog in de atmosfeer boven het noordpoolgebied plotseling enorm stijgt. Vaak luidt dat ongeveer een maand later op lagere breedten een winterperiode in. Dus we waren gewaarschuwd! Maar de ijzige, gierende oostenwind waarmee de kou vandaag binnenviel was toch wel huiveringwekkend. Bovendien ging hij gepaard met langdurige sneeuwval. Een heuse sneeuwstorm met forse windstoten deed wegen en daken ‘roken’ en wierp forse sneeuwduinen op. En het is niet voor één dag, want het lijkt er op de we nog zeken een week en mogelijk langer met matige tot strenge vorst te maken krijgen. IJs en schaatsen dus! Maar ik denk dat ik het bij hardlopen houd, het risico op blessures bij schaatsen vind ik te groot. Gisteren was het al behoorlijk koud tijdens de 27 km lange loop door de Waterleidingduinen naar Hillegom. Vooral toen ik door een uitgevallen trein bijna drie kwartier op vervoer terug moest wachten. Op het kale perron in Hillegom was nauwelijks beschutting te vinden. Gelukkig kon ik in een snackbar in de Zilk even opwarmen. Maar de koffie moest ik wel buiten opdrinken!!
Sneeuwjacht bij de Stompe Toren, Spaarnwoude, 7 februari 2021
Vanochtend was het in de Hekslootpolder en boven Spaarndam echt ijzig. Oost 7 á 8, dik onder nul, stuifsneeuw en een gevoelstemperatuur van -13. Landelijk Code Rood vanwege de sneeuwduinen op de weg. Maar met de extra dikke ‘Brocken’-outfit en de Yaktrax onder was het goed te doen. Die zal ik de komende week nog wel vaker nodig hebben. Er zijn zelfs plannen om weer een keer de Amsterdam-Marken ‘ijstocht’ langs de Gouwzee te gaan lopen…
8 februari
Brederodeberg, Kennemerduinen
Na de ‘sneeuwpolder’ van gisteren was het vandaag de beurt aan de ‘sneeuwduinen’. Nou hoef ik daar in dit geval niet ver voor van huis, want voor de deur lag al de eerste sneeuwduin van een halve meter hoog. Maar ik bedoel natuurlijk de echte duinen. Het was al een hele krachttoer om er te komen, want het was vier kilometer lang door opgewaaide sneeuwhopen ploeteren. Soms lag het heel hoog opgestuwd, op andere plaatsen was het wegdek nog gewoon te zien. Maar eenmaal in de Kennemerduinen was er sprake van een dek van minimaal 5 centimeter. Het was bitter koud met nog steeds een harde noordooster en 5 onder nul. Het stijgende pad tussen de sparren door naar de Brederodeberg deed me denken aan de andere grote ‘Br’, ja inderdaad die. Naar de Harz kunnen we dit jaar niet en kennelijk als troost is de Harz dan maar naar ons toe gekomen. Prachtige contrasten tussen de donkere stammen en de witbesneeuwde flanken van het duin. Indrukwekkend waren ook de sneeuwjachten over het Grote Vlak. Op het pad omlaag richting de Dronkendel lagen enorme stuifbergen tot wel anderhalve meter hoog! Gelukkig was de bovenlaag van de sneeuw hard bevroren en trad er geen ‘Schneebruch’ op. En rustig dat het was! (op het loeien van de wind in de bomen na dan). Doordat er gisteren en vandaag nog nauwelijks goed berijdbare wegen zijn hebben nog niet veel mensen de duinen weten te bereiken. Bovendien werden de paar wandelsporen die er waren meteen weer onder gestoven. Daardoor heb ik grotendeels door de maagdelijke sneeuw gelopen, alsof ik de eerste mens in de duinen was, een ‘Adam in de sneeuw’. Geen wonder dat allerlei oerinstincten weer boven kwamen. Ja zeker, het toendralopen is weer terug van weggeweest.
Het Grote Vlak, Kennemerduinen, gevoelstemperatuur -13
10 februari
Klein Olmen, Kennemerduinen. Voetpad richting kuststrook.
Opnieuw een ware sneeuwtocht. Het heeft alweer twee dagen niet meer gesneeuwd, maar er lagen nog bergen sneeuw in de duinen. In de buurt van de ingang (Bleek en Berg) waren de paden door de vele wandelaars helemaal platgetreden, dus die waren goed beloopbaar. Maar verderop richting het westen, bij Klein Olmen en op de trail van De Blink naar Klein Doornen lag het op veel plaatsen 30 tot 40 centimeter hoog opgewaaid, soms nog hoger. Hier hadden duidelijk nog niet veel mensen gelopen, maar waar ze hun voeten hadden neergezet waren diepe kokers in de sneeuw ontstaan. Verder alleen maar sporen van reeën en klein wild. Ik heb geen sporen van de grote grazers gezien. Waar zouden die zich ophouden of zouden ze naar de koraal bij de Zeeweg gegaan zijn waar altijd voeding klaar staat? De hele entourage deed me sterk denken aan het tweede deel van de ‘Entsafter’ van de Brocken Challenge, het diepbesneeuwde traject van de Jagdkopf naar Lauschebuche. Ploeteren door de sneeuw, telkens wegzakken en uit balans raken. En toen ik op het effen, platgetreden pad naar de uitgang groepjes langlaufers tegenkwam kon het niet anders of er kwamen herinneringen op van de loipen tussen Königskrug en Oderbrück. Een mini-BC in de Kennemerduinen bij Haarlem! Zie het fotoalbum voor veel mooie foto’s!
Dit weekend heb ik, en ook dat is al weer geruime tijd geleden, weer eens binnen 24 uur een marathonafstand gelopen. Zaterdagmiddag 31 km en zondagochtend 12. Het begint er dus weer een beetje op te lijken dat ik een (trainings)marathon kan gaan lopen. Qua vorm zou dat nu zo langzamerhand moeten kunnen maar het blijft spannend hoe de Achilles zich zal houden.
Laat er nou op 13 februari een ‘Virtual Brocken Challenge’ gehouden worden waarbij je kunt kiezen uit verschillende afstanden. 80 km is natuurlijk (veel) te hoog gegrepen. Maar 49 (‘Rhumequelle bis Brocken’) en 38 (‘Barbis bis Brocken’) kan ook. En dat allemaal tegen 1 euro per km. Die laatste past op dit moment het beste bij mij, en als ik daar dan nog 4 km aan toevoeg heb ik op een leuke manier een marathon ‘in Corona tijd’ gelopen. Ja, daar voel ik wel wat voor, het geld gaat helemaal naar een goed doel en het resultaat wordt op de website vermeld inclusief het recht op een oorkonde. ‘Barbis’ zal wel ‘huis’ worden, nu nog eens nadenken waar de virtuele ‘Brocken’ dan zal komen te liggen.
Het kan dus nog wel, sneeuw in Nederland. Vandaag trok er een kortdurend sneeuwfront over ons land dat een paar centimeter sneeuw achterliet. Op zich niet veel, maar in het ‘nieuwe klimaat’ is een landelijk sneeuwdek toch iets bijzonders geworden. De laatste keer dat dat het geval was is twee jaar geleden. En toevallig kwam het zo uit dat de sneeuw precies tijdens mijn zaterdagmiddagloop viel. Zo kwam het dat ik voor het eerst de Waterleidingduinen in het wit zag. De krachtige zuidwesten (!) wind zorgde ervoor dat de temperatuur van amper 1 onder nul aanvoelde als -7. En dat is fris. Diezelfde ZW-wind brengt overigens ook vannacht alweer de dooi zodat er morgen niet veel terug te vinden zal zijn van het witte tapijtje. Maar het heeft wel een paar winterse foto’s opgeleverd!
Omgeving StokmansbergRozenwaterveld (Appelenberg)
Trainingsloop Amsterdamse Waterleidingduinen 22 km 218 phn
En weer zijn we een nieuw jaar binnengelopen. Week 53 behoorde deels tot 2020 en voor een ander deel tot 2021. Qua lopen nog een pittig weekje ook, met bijna 88 kilometer. In heel 2020 heb ik maar vijf keer een weektotaal van boven de 85 gelopen, met 2x de 88 als hoogste waarde. We zullen zien wat 2021 in dit opzicht gaat brengen. In elk geval tot aan de zomer nog geen georganiseerde wedstrijden, daar ziet het nu wel naar uit. Eerst moet de ‘Corona’ uitgebannen worden.
Ik begin maar eens gewoon met relaxed de afstandjes te lopen waar ik zin in heb. Voorlopig nog maar even geen doelen stellen qua aantallen en afstanden. Een soort ‘fartlek’ dus.
Zo, dat was dan 2020. ‘Een bijzonder jaar’, dat is de veel gebezigde omschrijving van dit in het teken van de Corona pandemie staande jaar. Een terecht etiket. Want het was een jaar waarin het begrip ‘normaal’ werd gehercalculeerd. Dit jaar hebben we moeten leren wat ‘het nieuwe normaal’ betekent: afstand houden van elkaar, thuiswerken, leven zonder evenementen, geen Bloemencorso, geen Songfestival, geen Sail Amsterdam, geen Mahler-festival, geen viering 75 jaar bevrijding, geen nachtmissen met Kerstmis, geen sportcompetities, sportscholen dicht, zoom sessies, dagelijkse updates over aantallen besmettingen, ziekenhuisopnames en IC-bedden, teststraten, quarantaines, RIVM, Corona-apps, persconferenties, lock-downs, vuurwerkverbod, mondkapjesplicht, winkelsluitingen, geen etentjes buitenshuis. En niet te vergeten coffee-to-go. Niet reizen, vliegtuigen aan de grond, cruiseschepen opgelegd op ankerplaatsen. En dat zal nog wel even zo doorgaan, ondanks het begin van de massale vaccinatiecampagnes.
Een van de weinige dingen die we wel mochten was individuele sportbeoefening. Daarom konden mijn hardlooptrainingen gewoon doorgaan, hoewel er geen georganiseerde wedstrijden waren om voor te trainen. Maar lopen om te lopen is voldoende reden om toch te lopen. Alleen medio maart, bij de eerste ‘harde lockdown’ hadden we het gevoel dat we niet zomaar de deur uit mochten. Toen gebeurde het regelmatig dat ik er op aan werd gesproken dat ik gewoon doorging met hardlopen. De duinen in was ‘not done’, omdat iedereen daarheen vluchtte zodat het daar te druk werd. Het was bovendien de tijd van het eerste mooie voorjaarsweer. Bepaalde delen, zoals het gebied rond de Oosterplas, waren afgesloten. Ook het strand moest gemeden worden. Die ‘gekte’ is gelukkig voorbij. Hoewel we nu weer in de ‘tweede golf’ zitten met een strenge lockdown wordt door de overheid het individueel ‘een rondje hardlopen’ zelfs aanbevolen. Het is goed tegen de stress en je bouwt er weerstand door op. In maart mochten we alleen maar naar buiten om ‘een frisse neus te halen’.
Wat hardlopen betreft, en dat is tenslotte het thema van deze site, stond 2020 ook in het teken van een forse blessure. Eind mei verhuisde mijn oudste zoon naar Santpoort. Ik heb hem toen een week lang intensief geholpen met muren repareren, laminaat leggen en schilderen. Meestal ging ik dan hardlopend daarheen en weer terug. Die combinatie bleek fataal. Op 30 mei wilde ik van Haarlem naar IJmuiden heen en terug lopen toen ik op de heenweg scherpe pijn in mijn rechter Achilles kreeg. Ik maakte een ‘noodplan’: in IJmuiden stoppen en dan met de bus terug. Maar door de Corona-toestanden bleken er geen bussen te rijden. Dus ben ik maar door de pijn heen terug naar huis gestrompeld. Het gevolg was behoorlijke schade aan de Achilles. Ik zal nooit meer het ‘blokje om’ van 1 (!) km vergeten dat ik op 31 mei ‘moest’ lopen om het maandtotaal van 330 km vol te maken. Ik kon alleen maar schuifelen en een pijn dat het deed… Kijk, hier hebben we de eerste drietjes te pakken: blessure op 30 mei, 330 km vol maken. Enfin, het gevolg was dat ik ruim drie (!) maanden te maken had met een zeer belemmerende blessure. Gelukkig had ik in het kader van de eerste lock-down (‘misschien zouden we eerdaags alleen nog naar buiten mogen om boodschappen te doen’) een loopband aangeschaft. Die heb ik in juni en juli in overleg met de fysio goed kunnen gebruiken voor herstelloopjes. Dat waren maanden waarin ik toch nog 120 á 130 km haalde, terwijl ik in maart nog boven de 350 uitgekomen was. Maar het herstel kwam en zette langzaam door. In september kon ik weer afstanden van 15 á 20 km afleggen. In oktober verklaarde ik mijzelf ‘blessure vrij’ toen halve marathons weer zonder problemen gelopen konden worden. In december, de laatste maand van dit vreemde jaar, kon ik zowaar weer de traditionele loop in Walcheren doen. Voor het eerst sinds de blessure op 30 december weer een 30-plusser waardoor er ook voor het eerst sinds mei weer een 300-plus maand bijgeschreven kon worden. En wat ik in juni, juli en daarna eigenlijk niet meer voor mogelijk hield: het werd toch weer een 3000-plus jaar, het twaalfde op rij. Kijk, daar heb je die drietjes weer. Tsja, voor mij persoonlijk zijn die misschien belangrijk, maar in verhouding tot de ‘drie’ die verstopt zit in het woord verdriet dat dit jaar op zo veel manieren van toepassing was is het allemaal veel minder relevant.
2020: totaal 3185 km 208 keer gelopen 4 (ultra)marathons
Lopen tijdens de donkere dagen is altijd een bijzondere belevenis. De laagstaande zon, de mooie kleuren aan de hemel en de bonte kerstverlichting. Daar komt nog bij dat het dit jaar opnieuw niet koud wil worden, waardoor de winterkleding in de kast kan blijven. Ik merk trouwens dat je er aan kunt wennen om met onbedekte benen te blijven lopen. Wat daarbij helpt is insmeren met vaseline. Dat voorkomt uitdroging van de huid en houdt de benen daardoor warm.
Een paar sfeerfoto’s uit deze ‘donkere dagen’:
Lichtbakkeet (NPZK)Het Grote Vlak (NPZK) vlak na zonsondergangWinter?Kerstsfeer in Spaarndam
Vandaag voor het eerst sinds medio maart weer eens van huis uit naar de Waterleidingduinen gelopen en vanuit Zandvoort met de trein terug. Eind maart begon de lockdown en mocht er niet meer met de trein gereisd worden tenzij strikt noodzakelijk. Tegen de zomer werden de maatregelen weer wat versoepeld, maar toen kampte ik vier maanden met een achillespeesblessure. De loop van vandaag (26 km) was exact lang genoeg om het jaartotaal op 3000 km te brengen. Dat had ik een paar maanden geleden, toen ik door die blessure amper 30 km per week (deels op de loopband) kon lopen echt niet durven hopen. Toen leek 2500 km zelfs al ver weg. Sinds 2009 is dit dus het 12e jaar in successie met 3000-plus (acht daarvan waren 4000-plus).
Afgelopen jaren was het de gewoonte om eind december ter afsluiting naar Walcheren te gaan voor een kustloop tussen Domburg en Vlissingen. De kans is groot dat ik dit jaar met die traditie moet breken. Het coronavirus woedt op dit moment heviger dan ooit en meer restricties, ook reisrestricties, worden verwacht. Er is ook niet veel aan nu, want alle horeca is gesloten en om 6 uur in een trein zonder koffie te zitten met een mondkapje op is ook niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht. Maar IJmuiden is zonder trein bereikbaar en daar staan ook vuurtorens. Afgelopen woensdag ben ik, ook sinds lange tijd, weer eens naar de kop van de Zuidpier gelopen. De pier was eindelijk weer geopend voor het publiek na een lange periode van onderhoudswerkzaamheden.
Niet te geloven, maar langs de Liede bloeien de Dotterbloemen alweer !!
Deze week voor het eerst sinds medio mei weer boven de 70 km uitgekomen. Er valt niet zo heel veel te melden. Ik loop mijn rondjes en de vorm begint weer terug te komen. Eigenlijk een heel vast schema van vier loopjes per week waarvan twee ‘halve marathons’. Tot een kilometer of 25 gaat het nu vrij gemakkelijk, maar aan een 30-plusser heb ik me nog niet gewaagd. De prikkel om dat te doen ontbreekt, omdat er geen georganiseerde marathons op het programma staan vanwege de Corona maatregelen die er de rest van dit jaar wel zullen blijven. Dus amuseer ik me voorlopig met privé-loopjes met op de 20-plus afstanden ergens halverwege een Coffee-to-go. Want die kun je nu overal krijgen, wel makkelijk eigenlijk.
Even was het schrikken toen de linker knie begon te zeuren. Vooral aan het begin van de training en later thuis bij het traplopen, vooral trap af. Maar ook hier hielp de Ibuprofen zalf van de Etos weer. De oude NPZK- en IJmuiden-routes zijn ook weer terug van weggeweest. De Zuidpier is echter nog steeds niet toegankelijk vanwege (uitlopende) werkzaamheden. Er staan hekken langs, dus als je vanaf Bloemendaal langs het strand aan komt lopen moet je je rechtsaf langs die hekken heen wringen om via smalle duinpaadjes bij de jachthaven uit te kunnen komen.
Maar het lopen gaat best lekker en na enkele weken met wind, regen en extreem zacht weer is het nu rustig en droog weer met temperaturen net onder de 10 graden. Heerlijk loopweer dus.
