Opkomende regenwolken boven de Waterleidingduinen (Haasveld)
Oktober zit er op. Het was de eerste maand sinds mei dat ik weer nagenoeg blessurevrij heb kunnen lopen. Elke week één of twee 20-plussers, en één 25-plusser. Het maandtotaal is uitgekomen op 267 kilometer over 17 trainingen en dat is niet gek. Heel af en toe laat de Achilles nog van zich horen, dus het is wel belangrijk om maat te houden. Op 24 oktober passeerde ik wat betreft het jaartotaal de 2500 km.
Als je naar de landen om ons heen kijkt waar de ene na de andere strenge lockdown wordt afgekondigd vanwege de ‘tweede Coronagolf’ dan is het nog steeds een voorrecht dat we in Nederland nog de volledige vrijheid hebben om buitenshuis te sporten. Er zijn landen waar je niet langer dan een uur per dag naar buiten mag en als je verder dan 1 km van je huis gaat dan moet je een speciale permissie bij je hebben. Ik vind dat echt een horrorscenario. Maar ook in Nederland hangen strengere restricties nog steeds in de lucht. In elk geval heb ik vandaag nog kunnen genieten van een mooie ronde door de Waterleidingduinen. Dat de laatste kilometers in het donker, bij harde wind en in de stortregen gelopen werden heeft de beleving alleen maar intenser gemaakt.
‘Pad door de wildernis’ van Noordwijk aan Zee richting Zandvoort (Waterleidingduinen, 17 oktober).
Deze week een mijlpaal: voor het eerst sinds half mei weer een 25-plusser! Met een mooie ronde van 25,3 km door de Waterleidingduinen ben ik dus weer terug op het niveau van de ‘lange duurloop’. Onderweg geen last gehad van klachten en ook de conditie voelt weer goed. Dat wil niet zeggen dat ik al fantaseer over 30 km en langer. Het is beter om te proberen om dit niveau met ca. 60 km per week de rest van dit jaar te handhaven. Daarmee zou ik dan met het volume van vóór de blessure erbij misschien toch nog op een jaartotaal van 3000 km uitkomen. Dat zou dan de 12e keer in successie zijn. De laatste kans op een marathon, de Ronde Venen marathon op 15 november, is nu trouwens ook afgelast vanwege de Corona. Laten we maar realistisch blijven. Want zo heel af en toe is er rond die Achilles noch wel enige gevoeligheid, bijvoorbeeld na veel traplopen.
Mooie regenboog boven de Marina van IJmuiden op zondag 18 oktober.
Langzaam maar zeker keer ik terug naar het niveau waarop ik weer zonder belemmeringen kan lopen. De halve marathon afstand geeft geen noemenswaardige problemen meer. Twee maal per week een loop van 21 á 23 km behoort weer tot de mogelijkheden, ook wanneer dat grotendeels over trails met geaccidenteerd terrein gaat. De vorm wordt daardoor ook weer wat beter, hoewel een marathon nog te hoog gegrepen zou zijn. Daarvoor zou ik eerst weer gemakkelijke 30-plussers moeten kunnen lopen, terwijl het nu na de halve marathon afstand toch wel een beetje op is.
Maar juist nu het met lopen weer wat beter gaat steekt in dit bizarre jaar de coronacrisis weer dusdanig de kop op dat verstrekkende beperkingen (tweede lockdown?) op de loer liggen. Wat dat gaat betekenen voor de bewegingsvrijheid buiten zullen we waarschijnlijk deze week te horen krijgen.
Van de week ben ik aangevallen door een hond. Er lijken steeds meer honden rond te lopen, vaak ook los. Met name in de zogenaamde ‘losloopgebieden’ in de stadsparken is ongestoord hardlopen nauwelijks nog mogelijk. Dus zoek ik maar weer wat vaker de duinen op, daar mogen die beesten niet in. Zo heb ik gisteren een prachtige route gelopen door de oude bossen aan de oostelijke duinrand van het NPZK naar IJmuiden en weer terug. Dat het daarbij plensde van de regen kon me niet deren. Hardlopend kun je heel wat hebben, behalve honden dan.
Zou het blessureleed nu echt verleden tijd zijn? Ik durf het nog niet te zeggen. Hoe dan ook, met een loop van bijna 22 km, en dat vooralsnog zonder problemen, begint het er op te lijken. Via Spaarnwoude naar de pont van Velsen en via Santpoort terug naar huis. De bus was niet meer nodig! Met gisteravond erbij was dat 30 km binnen 24 uur. Nu afwachten of er geen klachten achteraf gaan optreden. Al met al heeft het 16 weken geduurd om weer een 20-plusser te kunnen lopen. Vorige week (totaal 4 lopen, 49 km) was het op maandag en dinsdag nog een tegenvaller met flink wat rust-pijn. Toen had ik het weekend ervoor nog een stevige wandeling in de Waterleidingduinen gemaakt. Dat leek het probleem te zijn geweest. Hopelijk zet de positieve ontwikkeling nu door.
Is er nog sprake van een blessure? Het antwoord is ‘ja’. Maar het is geen acute blessure meer, misschien kunnen we het nu beter een chronische zwakte van de rechter achillespees gaan noemen. Want er is onmiskenbaar sprake van een herstel, alleen gaat dat héél langzaam. De vraag is niet alleen of een volledige terugkeer naar de omvang van begin dit jaar wel mogelijk is, maar eerder of ditook wenselijk is. Is circa vijftig kilometer per week vanaf nu de ‘nieuwe normaal’? Of wil ik weer terug naar de 300-plus maanden van weleer met 70 á 80 kilometer per week?
De heide bloeit nog volop
Door de Corona-crisis en het daardoor genoodzaakte thuiswerken kwam er medio maart meer tijd vrij om hard te lopen. Drie uur reistijd per dag vielen plotseling weg. Met als gevolg dat ik 5, ja 6 keer per week ging lopen met in maart ruim 350 km en in april en mei ruim 330 km. Een plotselinge toename van het volume dus. Half april kwam het eerste signaal dat er iets mis was met de achillespees. Na 4 dagen waren de klachten ogenschijnlijk verdwenen zodat ik gewoon doorging op zo’n 85 km per week. Toen daar eind mei de verhuizing van mijn zoon bij kwam met veel kluswerk ging het dus mis.
Het lijkt wel of ik op de North York Moors sta!
Inmiddels mag ik best wel tevreden zijn met deze week voor het eerst weer 50 km op de teller. Woensdag van huis uit door de duinen naar IJmuiden en zaterdag een pittige trail in het Noord-Hollands duinreservaat tussen Bergen en Schoorl. Daar wilde ik de bloeiende heide verkennen. Met 17 km geen super lange route, maar wel heel belastend door het vele mulle zand en klimwerk. Ik bracht het er echter goed van af en had ook na afloop nauwelijks klachten. Maar ‘nauwelijks’ is niet hetzelfde als ‘geen’. Zondagochtend daarna, dus binnen 24 uur, kon ik vrij gemakkelijk 10 km langs de Mooie Nel lopen, via Schoteroog. Maar toen ik zondagmiddag samen met de vrouw een stuk ging wandelen in de duinen en over het strand bij Noordwijk was de hiel toch wel weer gevoelig.Kortom: de blessure is nog niet voorbij, maar staat een bevredigende loop-ervaring niet langer in de weg. De opgave is nu om dit te stabiliseren, dus voorlopig niet boven die 50 km uit proberen te komen. Of er in november een marathon mogelijk is en hoe ik me daar dan het beste op zou kunnen voorbereiden blijft nog even een onbeantwoorde vraag.
Die loop door het NHDR was trouwens ongelooflijk mooi. Toen ik bovenop het uitzichtpunt bij de Kerf stond waande ik me weer terug op de Engelse Moors. Helemaal alleen op een hoog en winderig punt met zicht op zee, donkere wolken, desolate heuvels en door de wind gegeselde, scheefgegroeide dennen.
De ‘Bontrup Pearl’ verlaat de grote sluis van IJmuiden
Deze week is het opnieuw mogelijk gebleken om in totaal een marathonafstand af te leggen. Dit in vier trainingen, waarvan er drie 10 kilometer of meer bedroegen. De langste was 13 kilometer. De eerste twee loopjes, op dinsdag en woensdag, gingen prima. Samen goed voor 22 kilometer binnen 24 uur. Maar helaas, donderdag en vrijdag kreeg ik weer last, zoals ochtendstijfheid en een zeurderig gevoel overdag. Toen heb ik er vrijdagavond Advil-zalf op gesmeerd, waar 5% Ibuprofen in zit. En wonder boven wonder liep ik op zaterdagmiddag een pijnloze 13 kilometer naar IJmuiden, van huis uit via Santpoort langs het tracé van de voormalige IJmuider spoorbaan. En de dag daarop, zondagochtend, een rondje Schoteroog van 8 kilometer dat ook al zo goed ging. Dat geeft weer hoop natuurlijk, maar voorzichtigheid blijft geboden. Het zou namelijk best kunnen dat de Ibuprofen die in de zalf zit voor een verdoving zorgt. Het goede van Ibuprofen is wel dat het ontstekingsremmend werkt. Ik ga dit een tijdje proberen vol te houden, waarbij de limiet per loop op 14 á 15 kilometer ligt (in LSD tempo) en binnen 24 uur niet meer dan 25 kilometer. Eens kijken hoe dat uitpakt.
O ja, en deze week ik het jaartotaal ondanks alle beperkingen boven de 2000 km uitgekomen. Maar dat is vooral te danken aan de eerste 5 maanden van het jaar, die elk ruim boven de 300 km zaten.
Het gaat de goede kant op! Deze week weliswaar ‘maar’ drie trainingen, waarvan één op de loopband, maar op zaterdag liep ik ‘zomaar’ ruim 14 km door Spaarnwoude. Helemaal over verharde ondergrond en zonder problemen! Het enige probleem was de hitte: meer dan 33 graden! We zitten midden in een bizarre hittegolf met waarschijnlijk 8 dagen op rij tussen de 30 en 35 graden.
Met die 14,3 km was het de langste loop sinds de desastreuze 20 km op 30 mei waarbij de Achilles ging knarsen. Vandaag, zondag, maar weer een dagje rust want nog steeds geldt: niet forceren! Want na afloop moest ik wel weer icen en was er toch weer wat stijfheid. Wandelen gaat trouwens nu ook stukken beter.
Deze week ben ik ook weer voor een check-up bij de fysio geweest. Achilles zag er op de echoscopie een stuk beter uit, maar was nog niet helemaal hersteld. Verder blijkt de pijn die ik af en toen in mijn lies voel ook een peesontsteking (tendinitis van de linker abductor) te zijn. Is het gevolg van overcompensatie. Om die reden is het advies om voorlopig niet op de loopband te gaan maar juist weer wat vaker op de weg te gaan lopen (3 á 4 keer per week met tussendoor 1 dag rust, niet langer dan ca. 12 km).
Even de Garmin checken of de route niet langer wordt dan ca. 10 km!
Week 10 blessure-herstel
1x loopband 7 km 2x fietsen 30 km 2x weg/trail 23 km Totaal 30 km lopen, 30 km fietsen
Stuw in afvoerkanaal de Sprenkel (Waterleidingduinen)
Deze week lijkt er echt een verbetering door te zetten, maar…
Op woensdag bijna 10 km door het NPZK. Hierbij de moeilijkste stukken, zoals mul zand en de steilere klimmetjes, gemeden. En het ging eigenlijk heel goed. Vrijwel geen hinder meer, ook niet achteraf. Dat terwijl ik de dag ervoor nog 7 km loopband had gedaan. Na een dag rust op vrijdag weer 6 km loopband. Extra handicap daarbij was de warmte. ’s Avonds was het, na de warmste dag van dit jaar tot nu toe, nog 31 graden. Dat was een echte zweethut oefening! Steeds 5 minuten en dan weer rust en drinken. Maar het ging. En dan zaterdag: 12 kilometer door de Waterleidingduinen en dat ging lekker zeg! Het oude lopen leek weer terug te zijn. Op zondag een rondje Schoteroog van 9 km, toe maar! Drie keer een trail in een week met een totaal van 44 km. Het begint er weer een beetje op te lijken.
Een wat mager vosje in de Waterleidingduinen
Maar toch, voorzichtigheid is nog steeds geboden. Na een fietstochtje van 15 km zondagmiddag voelde het zondagavond toch weer een beetje zeurderig aan. En wat nog vervelender is: sinds enkele dagen heb ik toenemend last van onverwachte, felle steken in mijn linkerlies. Niet tijdens het lopen, maar juist in rust, bijvoorbeeld midden in de nacht. Wat is dat nu weer? Donderdag een check-up bij de fysio.
Week 9 blessure-herstel 3 buitentrainingen, 2 loopband trainingen, 1 fietstocht Weektotaal 44 km lopen, 15 km fietsen
Pad op de grens van Noord-Brabant en Limburg, ter hoogte van de Ballonzuilbossen
Na de teleurstelling van vorige week, nu weer wat positiever nieuws. Heel voorzichtig lijkt het er op dat de hiel weer wat sterker wordt. Deze week stond in het teken van een vijfdaagse vakantie in de Peel (Noord-Brabant, omgeving Overloon) waar wij in de bungalow van vrienden konden verblijven. Daar heb ik twee trainingsloopjes van een kilometer of acht gedaan over zandpaden door de bossen en langs de akkers. Naast de duintjes die je in dat gebied hebt is het er vlak. Het zand is tamelijk hard en goed beloopbaar. Het lopen ging dan ook opvallend goed en op wat licht gezeur na hield de Achilles zich ook na afloop goed. Naast het hardlopen heb ik nog een fietstocht van ongeveer 40 kilometer gemaakt naar het natuurreservaat de Maasduinen en verder veel gewandeld, onder anderen in de Kasteeltuinen van Arcen.
De Ballonzuil die de plaats markeert waar de eerste luchtballon ooit in Nederland een (nood-)landing maakte
Na thuiskomst heb ik op zondag voor het eerst sinds langere tijd weer een loopje van huis uit (Schoteroog heen en terug, 8 km) gedaan. Ondanks dat er ca. 4 km verharde weg in zat weinig last gehad, hoewel niet helemaal gevoelloos. Kortom, zolang ik onder de 10 km blijf en tussendoor telkens een dag rust neem, lijkt de verbetering langzaam door te zetten.
De struikheide staat al weer mooi in bloei in natuurgebied het Zwartwater
Week 8 blessure-herstel 1 loopband training, 3 buitentrainingen, 2 fietstochten Weektotaal 30 km lopen
55 km fietsen
En zo zit de 7e blessure-week er ook alweer op. Na het teleurstellende resultaat van de duinloop op woensdag (terugkeer van de klachten, ook bij wandelen) heb ik me er niet meer aan gewaagd om een trail te lopen, laat staan een loopje op verharde ondergrond. Ook de loopband heb ik even met rust gelaten. Maar wel een fiets aangeschaft! Een occasion weliswaar, maar in prima conditie. Dezelfde middag nog een flinke rit gemaakt van bijna 28 kilometer. Via Spaarndam en recreatiegebied Spaarnwoude naar het Noordzeekanaal. Dan via het Houtrak naar Halfweg en daarna langs Stompetoren weer terug. Ging prima en geen klachten na afloop! Nagenoeg hetzelfde rondje dat ik regelmatig hardgelopen heb. Fietsen levert een heel andere beleving op en kost duidelijk minder inspanning dan hardlopen. Maar nodigt ook uit om goed om je heen te kijken en van alles te zien. Bijna een déja-vu uit mijn racefiets-periode, alhoewel ik toen wel veel langere afstanden aflegde. Op deze manier mis ik het hardlopen een stukje minder en kan ik toch veel van mijn vertrouwde plekjes opzoeken. Inmiddels begin ik weer te herstellen van de duinrail en gaat wandelen alweer een stuk beter.
Week 7 blessure-herstel 2 loopband trainingen, 1 buitentraining, 1 fietstocht Weektotaal 26 km lopen
1 Fietstocht 28 km
