Na de duintrail (11 km) van gisteren is het weer mis. Het lopen door het mulle zand en de stijgingen en dalingen waren funest voor de Achilles. Bovendien had ik de dag ervoor 8 km loopband gedaan, wat ook al vrij veel is. Nu is zelfs het wandelen weer moeilijk.
Natuurlijk heb ik het advies van de fysio totaal in de wind geslagen. Er had een rustdag tussen moeten zitten en ik had niet in de duinen mogen lopen. Maar juist als het weer beter begint te voelen is de uitdaging om het weer te proberen groot. En daar kon ik geen weerstand aan bieden.
Hoe dan ook, ik weet nu dat herstel echt wel mogelijk is met het nodige geduld. Nu eerst maar een paar dagen absolute rust. Daarna weer loopband (maximaal 5 á 6 kilometer per keer). En mocht ik toch weer buiten willen gaan lopen, dan niet in de duinen maar op Schoteroog of rond de Veerplas. Het eerste doel is nu om weer soepel en pijnvrij te kunnen wandelen.
Een alternatief dat nu serieus vorm begint aan te nemen is om een goede fiets te kopen en dan fiets/wandeltochtjes te gaan doen. Dus bijvoorbeeld op de fiets naar naar een mooi plekje en daar een rondje wandelen. Maar niet meteen, want ook wandelen is nu even te veel.
De zesde week alweer met beperkingen in het lopen. Ik heb vooral op de loopband getraind. Mijn loopschoenen stonden bij de orthopedisch schoenmaker die nieuwe inlegzooltjes aan het maken was. Dat bleek hard nodig te zijn, ze waren na vier jaar en 14 duizend kilometer totaal versleten. Veel te lang op blijven doorlopen natuurlijk en dat zal zeker bijgedragen hebben aan de problemen die ik nu heb. De oude zooltjes lagen ook bij de schoenmaker, dus heb ik een aantal keren op de loopband gestaan met oude loopschoenen en daarin de zooltjes (ook al vrij oud) uit mijn dagelijkse schoenen. Niet ideaal, maar het ging. Buiten lopen kon op die manier natuurlijk niet. Zaterdag kon ik dan de nieuwe zooltjes in ontvangst nemen, waarna ik ze zondag heb uitgeprobeerd met een loopje van 7 km over Schoteroog en langs de Veerplas. En dat ging prima! Veel betere steun en demping en daardoor na afloop vrijwel geen klachten. Alleen de verhoogde rand van het linkerzooltje schuurde na verloop van tijd een beetje in mijn voet. Maar de schoenmaker had dan ook gezegd dat ze eerst ingelopen moesten worden.
Deze week ben ik naar de fysio geweest. Deze constateerde zoals verwacht een ontsteking aan de rechter achillespees. Het goede nieuws was dat deze bij voldoende rust binnen 2 á 3 weken helemaal zou genezen. Mogelijk dat ik dan over een week of 3 weer 2x per week een 10 km op niet verharde en egale ondergrond kan lopen. De symptomen en de plaats die ontstoken is wijzen er op dat het niet chronisch is. Maar dat kan het wel worden als de ontsteking veronachtzaamd wordt.
Het advies: twee weken alleen loopband met tussenpozen van minimaal 48 uur, ingesteld op maximaal 9 km/uur en niet langer dan 50 á 60 minuten per keer. En na elke training ijs er op. Tot nu toe heb ik dat redelijk weten vol te houden, behalve dan dat ik zaterdag toch weer ruim 7 km door de duinen heb gelopen terwijl ik de dag daarvoor 50 min op de loopband had gestaan. Dat was inderdaad meteen merkbaar aan een toename van de klachten bij het wandelen. Inmiddels gaat dat weer een stuk beter, heel goed zelfs.
Maar ik merk de afname van de trainingen, vooral het ontbreken van de lange duurlopen, nu wel aan mijn gewicht. Dat is 2 á 3 kilo toegenomen in een maand tijd. Het zit nu op zo’n 70 kilo. Het is nu al een paar dagen regenachtig weer, maar als het straks weer gaat zomeren zal de verleiding om weer eens in de natuur gaan lopen wel erg groot worden. Maar ik durf absoluut nog geen langere duurlopen aan, omdat ik nog steeds niet helemaal klachtenvrij ben.
Inmiddels zit de derde blessureweek er alweer op. De afwisseling van loopbandtraining en trailloopjes werkt goed. Er zit progressie in. Deze week 38 km gelopen, dus qua omvang zo’n 50%. Gisteren heb ik met een pittige loop van 12 km (zand, heuvels) in de Waterleidingduinen de 10 km weer overschreden. Dat zat wel op de grens, want ik moest het gisteravond toch weer met pijn bekopen. Maar vanochtend ging het alweer beter. Een loopbandtraininkje ging vrijwel probleemloos. Maar wandelen is nog steeds ongemakkelijk.
Het was een week met korte loopjes, vijf stuks maar liefst. Gemiddelde lengte zo’n 6 kilometer, waarvan twee op de loopband en drie in de buitenlucht. Ik vermijd voorlopig het lopen op harde ondergrond en ga daarom met de auto of de fiets naar het startpunt. Twee keer een rondje door de duinen vanaf de parkeerplaats van Bleek en Berg en op zondag een rondje langs de Binnen Liede vanaf de parkeerplaats bij de Veermolen. Het doet me denken aan 2005 toen ik een nog veel heftigere achillespeesblessure had en ik bij de Veermolen weer moest beginnen met steeds een paar minuutjes dribbelen. Toen heeft de blessure trouwens anderhalve maand aangehouden.
Op deze manier houd ik de vorm enigszins vast en blijft de blessure onder controle. Er lijkt zich een langzame verbetering af te tekenen maar met name wandelen is nog steeds erg lastig. Uitgaande van een gemiddelde van 73 km per week zat ik vorige week (18 km in 3 trainingen) op 25% procent van de omvang en deze week (32 km in 5 trainingen) op 44 procent. Het zal nog wel even duren voor ik weer op de 100% zit. Maar is dat nog wel nodig? Eigenlijk bevallen deze korte loopjes wel. Ik houd meer tijd over voor andere zaken en heb toch een getraind gevoel.
De voor de Corona lock-down aangeschafte loopband komt nu goed van pas
Deze week is er van het lopen weinig terecht gekomen. 18 km in totaal waarvan 11 op de loopband. Nadat het trainen op de loopband (3x10min) redelijk goed ging en er (bijna!) geen klachten meer waren met wandelen dacht ik dat ik zondag wel weer eens een testloopje kon doen. Een ‘rondje Schoteroog’ 6 á 7 km. Niet een heel gemakkelijk rondje want er zit het nodige klimwerk in en bovendien stond er flink wat wind. De eerste kilometer ging eigenlijk best wel goed, maar op het stijgende gedeelte van de Schoterbrug begonnen de klachten al. Op het golvende stuk over het Schoteroog (maximale hoogte 20 meter) werd het er niet beter op zodat ik regelmatig moest stoppen om te rekken. Uiteindelijk kon ik wel met een redelijke looppas het huis bereiken om er direct ijs op de gooien en een Ibuprofen te nemen. Maar toen ik in de middag een stukje moest wandelen was dat bijzonder moeilijk. Later zakten de klachten weer een beetje weg.
Wat nu? Het is heel lang gelden dat ik een dergelijke heftige blessure had. Ik ben duidelijk door een grens gegaan. Langere duurlopen zitten er voorlopig niet in en de maand juni zal geen 300-plus maand worden maar een herstelmaand. Komende week eerst maar weer op de loopband en wellicht komend weekend weer een testloopje. Voordeel is wel dat ik nu meer tijd heb voor andere dingen, zoals klusjes doen aan het huis.
Wat een standaard loopje naar IJmuiden had moeten worden werd al na enkele kilometers een pijnlijke onderneming. De rechter Achillespees begon op te spelen. Doorlopen lukte nog wel, maar de zeurende pijn hield aan. Een slecht teken. Bovendien moest ik de Brederodeberg nog over en daarna nog het hobbelige stuk door het Grote Bos aan de oostrand van Duin en Kruidberg voordat ik een minder belastend deel van het parcours zou bereiken. Met af en toe rekken, strekken en stukjes wandelen bereikte ik min of meer heelhuids de Heerenduinweg bij IJmuiden. Toen had ik al besloten om niet linksaf richting de pier te gaan maar rechtdoor te steken naar de sluizen en dan rechtsaf langs het Noordzeekanaal over de oude spoorbaan terug naar de pont bij Velsen-Zuid. Daar zou ik dan op de bus naar Haarlem kunnen stappen. Het goede nieuws was dat de koffietent aldaar weer open was. Het slechte nieuws was dat er om de een of andere reden geen bussen reden. Dus zat er niets anders op om met die pijnlijke hiel voorzichtig langs de kortste route naar huis terug te lopen. Ook onderweg geen enkele bus, wel een mooi pad naar Santpoort-Noord en Santpoort-Zuid. Daar trof ik mijn zoons aan die weer aan het laminaat leggen waren zodat ik met hen terug naar huis kon rijden. Ruim 20 kilometer gelopen en een behoorlijke blessure.
Wat is er aan de hand? Op 16 april, na een ‘marathontraining’ van 42 km, speelde die rechter Achilles ook al op. Na een paar dagen rust was het weer OK maar nu is het probleem dus terug. Indertijd weet ik het aan een plotselinge verandering in de loopfrequentie doordat ik vanwege de Corona-crisis thuis ben gaan werken en daardoor veel vaker aan lopen toekwam (korte loopjes aan het eind van de middag in combinatie met de langere duurlopen, tot wel zes keer per week). Nu heeft het waarschijnlijk met een andere vorm van overbelasting te maken vanwege het klussen bij mijn zoon die verhuisd is naar Santpoort. Zwaar werk, behang afweken, muren schilderen, laminaat leggen. En dan ga ik er hardlopend naar toe en weer terug. Kennelijk heb ik daardoor te veel van mijn lichaam gevergd. Tja, 66 jaar is niet meer zo heel jong.
Een dag later heb ik nog een testloopje gedaan van 1 km. Nou, dat voelde nog niet lekker! Vervelend, maar desalniettemin is de maand Mei afgesloten met een totaal van 330 km, inclusief een (trainings)marathon op de 6e. Een goed resultaat.
In deze bizarre, door het Corona-virus geteisterde tijd waarin de hele samenleving min of meer tot stilstand is gekomen, is hardlopen een van de weinige mogelijkheden die de mensen hebben om nog iets aan sport te doen. Zolang er een afstand van minimaal anderhalve meter wordt aangehouden en je het individueel doet is het toegestaan. Ja, het had weinig gescheeld of we hadden ons alleen nog maar mogen verplaatsen naar de dichtstbijzijnde supermarkt en weer terug. In sommige Zuid-Europese landen is dat al zo.
Maar hardlopen mag in Nederland nog en veel mensen, meer of minder geoefend, doen dat dan ook, zeker nu we een periode van prachtig zonnig weer meemaken. Het is een aparte ervaring, want je moet voortdurend zigzaggen of in de berm springen om tegenliggers en wandelaars op afstand te houden. Er rijden nauwelijks auto’s en er vliegen geen vliegtuigen waardoor de omgeving een onnatuurlijke (of misschien juist wél natuurlijke) rust uitstraalt. ’s Avonds zijn de straten spookachtig en verlaten en dan zijn er ook geen hardlopers te zien. Iedereen moet thuisblijven of thuiswerken, dus door het wegvallen van de reistijd is er aan het begin of eind van de dag altijd wel een uurtje te vinden om te gaan rennen. ’s Avonds is het een beetje ‘spooky’, het nodigt niet uit om naar buiten te gaan.
Alle horeca is dicht, dus bij een lange duurloop is er onderweg geen koffie te verkrijgen. Rugzakje en voldoende water meenemen dus. De duinen zijn (nog?) toegankelijk maar het is ‘not done’ om daar massaal heen te gaan. Dit alles heeft ertoe geleid dat mijn loopgewoonten veranderd zijn. Geen extreem lange duurlopen meer (er zijn geen trainingsdoelen, alles is afgelast) maar wel veel meer kortere loopjes van een uurtje of zo. Op woensdag en zaterdag soms wat langer, een uurtje of drie. En net als vroeger weer vaker de polder in, waar het ruimer en rustiger is dan in de natuurgebieden.
Geen marathons dus in de afgelopen maand, maar door het vaker lopen wel een kilometrage van boven de 350 kilometer. Dat is voor het eerst sinds december 2018. En een totaal van 21 loopjes, dat is het hoogste aantal in één maand sinds meer dan 10 jaar (januari 2010).
Maar goed, het is allemaal betrekkelijk in deze tijd waarin we elke dag weer nare berichten horen. Hoe lang de beperkende maatregelen zullen duren en of ze mogelijk nog verder aangescherpt zullen worden zal afhangen van hoe de situatie rond het virus zich de komende tijd ontwikkelt.
We moeten ons maar taai zien te houden en ons er doorheen slaan.
66 jaar. ‘Verjaardagsloopje’ op 4 april. In het Westhoffbos.
De beperkende maatregelen tijdens de huidige Corona-crisis hebben vanzelfsprekend ook de nodige invloed op de hardlooptrainingen. Eigenlijk zijn het helemaal geen trainingen want tot zo’n beetje tot de zomer zijn alle wedstrijden in binnen- en buitenland afgelast. Het lopen is echter een effectief middel tot ontspanning in deze stressvolle tijd en bovendien helpt het om het lichaam fit en daarmee de weerstand op peil te houden.
Het is echter wel de vraag hoe lang dit nog mogelijk is, want langzaam maar zeker worden de lock-down maatregelen steeds strenger. Vandaag was er een NL-alert om de mensen ervan te weerhouden om massaal naar de stranden en de natuurgebieden te trekken. Omdat alle evenementen stilliggen en in de steden niets te beleven is trekken de mensen met dit mooie weer (het is strakblauw en zonnig) en masse de natuur in. Dat is niet alleen slecht voor de kwetsbare natuur, zeker nu het broedseizoen begonnen is, maar het bevordert ook de overdracht van het virus. Als dit zo doorgaat ligt een afsluiting van de natuurparken en de stranden met name in de weekends in het verschiet.
Ook het OV is drastisch beperkt en men wordt ontmoedigd om ervan gebruik te maken. Voor mij heeft dat tot gevolg dat ik niet meer via de Waterleidingduinen naar de Zilk of Zandvoort kan lopen om van daar uit met de trein terug te gaan. Hetzelfde geldt voor de ‘pierloopjes’ naar IJmuiden en dan met de bus terug.
Dus heb ik maar weer de oude routes door Spaarnwoude, het Houtrak en het Westhoffbos uit de kast gehaald. In het Houtrak, waar ik eigenlijk al tijden niet meer geweest ben, blijkt een mooi natuurgebied met goed beloopbare paden aangelegd te zijn. Daar is ook het ‘Groene Schip’ verrezen, een hoge kunstmatige heuvel aan de Machineweg nabij het Noordzeekanaal. Er loopt ook een pad naar boven maar dat is helaas (nog) niet toegankelijk.
Omdat er nu van huis uit gewerkt wordt heb ik vaak aan het eind van de middag nog even gelegenheid om een rondje te lopen. Daardoor maak ik toch nog behoorlijk wat kilometers. En tsja, voor het geval we onverhoopt helemaal niet meer naar buiten mogen heb ik maar alvast een loopband aangeschaft…
De wereld lijkt te worden overspoeld door het Coronavirus. Het openbare leven is op slot gegaan. Evenementen zijn afgelast, er wordt gehamsterd in de supermarkten, het OV wordt gereduceerd en bedrijven sturen hun personeel naar huis. En elke dag komen er alleen al in Nederland zo’n 200 ziektegevallen bij. Een crisis van een orde die de meesten nog niet eerder meegemaakt zullen hebben.
Bijeenkomsten met meer dan 100 mensen zijn verboden. Nagenoeg alle sportevenementen zijn afgelast. Geen marathon van Rotterdam en Utrecht, geen Lentemarathon in Amstelveen, geen Sallandtrail, geen Harzquerung en ga zo maar door. Een streep dus door de hardloopkalender. Alleen ‘Sjravele door Limburg’ staat nog overeind, hoewel ook deze wankelt. Zo is er geen accommodatie beschikbaar en het is nog maar de vraag of op 28 april niet heel Noord-Brabant en Limburg op slot zijn.
Dan zit er niets anders op dan maar weer een privé-marathon te gaan lopen. Maar ach, dat zijn allemaal luxe-problemen. Gezond blijven is nu het belangrijkste en hopen dat het met een maandje of wat weer overgewaaid is.
Wat waaien betreft, het lijkt dat we eindelijk verlost zijn van de stormachtige wind en de regen die al weken aanhouden. Van windkracht 7 of 8 kijkt niemand meer op, alles went. Elk loopje is het opbeuken geblazen tegen die wind. Het is wat. Zolang hij dat virus maar wegblaast is het prima.
