Categorie: Commentaar

Het hardlopen is in 2018 wederom een bepalende factor geweest. Met in ruim 360 kilometer in december (waarvan 103 in de laatste week) kwam het jaartotaal uit op 3901 km. Kwantiteit genoeg dus, hoewel daarmee een eind is gekomen aan een reeks van 8 aaneengesloten jaren van boven de 4000 km. Het aantal lopen was even groot als in 2017 (182), maar de gemiddelde afstand per loop is wat afgenomen.
Het aantal georganiseerde (ultra) marathons is met 9 stuks voor het eerst sinds 2008 onder de 10 gekomen. Daarbij komen echter nog 7 ‘belevenislopen’ van minimaal de marathon-afstand.

Als je alleen naar de cijfertjes kijkt dus een lichte afname van het volume, maar dat past helemaal bij het vorderen van de leeftijd. Qua beleving en betekenis blijft het lopen echter alleen maar in kwaliteit toe te nemen. De snelheid neemt af, maar het uren achter elkaar lopen lijkt alleen maar gemakkelijker te worden. En ook de ambitie om er steeds maar weer op uit te trekken wordt er niet minder op, integendeel. Lopen is voor mij een extra zintuig geworden voor verdieping van de geest en assimilatie van de natuur.

Wat waren de top-ervaringen? Natuurlijk de Brocken Challenge in februari, een ultraloop die voor mij en vele anderen tot een cult is geworden. Als buitenlander heb ik het voorrecht om aan de jaarlijkse loting te ontkomen zodat ik in 2019 voor de 10e keer aan de startlijn mag staan voor het ‘Here we go’. De tweede die bij me opkomt is de 11-strandenloop in oktober. Net als de BC een ‘Wohltätigkeitslauf’, in dit geval voor de Hartstichting. Geen wedstrijdelement, geweldige sfeer en prima organisatie. Het schitterende weer hielp natuurlijk ook een handje bij deze zware strandloop van Bloemendaal aan Zee naar Hoek van Holland.

Over het weer gesproken… Van mei tot en met september heerste de Grote Zomer van 2018 met zon, zon en zon, grote droogte en een onafzienbare rij dagen met temperaturen ruim boven de 30 graden. Ik ben geen warmteloper, maar door de lage luchtvochtigheid en door gewenning van het lichaam draaide ik er mijn hand niet meer voor om om marathons zoals de Bokemei Run en de Midzomeravondmarathon bij dat soort temperaturen te lopen. In maart echter kwam de Russische beer op bezoek. Gedenkwaardig was de ijzige trainingsmarathon van Volendam langs het IJsselmeer naar Amsterdam. Kruiend ijs bij Marken en ijszeilers op de Gouwzee bij een snijdende oostenwind.

En ik ben ook weer naar Engeland geweest. En dat verliep dit jaar niet helemaal volgens plan. In juni zou ik afreizen voor de Calderdale Way Ultra. Maar ik heb alles geannuleerd en ben thuis gebleven. Het zat niet goed tussen de oren, ik zag er als een berg tegenop en had er angstdromen over. In november heb ik een nieuwe poging gewaagd bij de Wooler trail marathon. In 2018 heb ik die succesvol uitgelopen. Maar dit jaar had ik nog geen twee uur gelopen of de moed zakte me weer in de schoenen. De Cheviot doemde op en ik dorst niet meer. Ik voelde me wankel en onzeker, had ook nog eens de verkeerde schoenen aan die geen grip boden op de modder. Uitgestapt dus. En het besluit genomen om geen wedstrijden in Engeland meer te lopen. De durf, elasticiteit, souplesse en drive om dat soort ultra’s te lopen is er gewoon niet meer. Zo maar ineens. Zal wel iets met de leeftijd te maken hebben, maar ook met een stukje mentale en fysieke slijtage denk ik.

Hoe dan ook, de BC ga ik doen, de 11-strandenloop ook, plus een paar marathons in Nederland. En Rondom Haarlem, dat in 2018 o zo leuk was om te doen, wellicht ook de 6-uursloop van de Haarlemmermeer. En verder gewoon vrijheid, blijheid en de schoonheid van het lopen beleven in de duinen en polders rondom Haarlem. Zonder tijds- en competitiedruk, zonder sweepers. Weer of geen weer.

Resultaten 2018:
Kilometers totaal: 3901
Aantal lopen: 182
Aantal (ultra) marathons georganiseerd: 9
Aantal (ultra) marathons privé: 7
Aantal wedstrijden < 42km: 3

DNS. Geen Calderdale Way Ultra. Ondanks het feit dat alles geregeld en grotendeels gefinancieerd was heb ik op het laatste moment besloten om niet af te reizen naar Engeland. Het voelde niet goed. Fysiek en psychisch zag ik er tegenop als een berg. Een vreemd gevoel dat ik niet kende had bezit van mij genomen.

Niet gaan, zei ook het brekende glas.

De beslissing om datgene waar ik me al weken op had voorbereid niet ten uitvoer te brengen viel op dat moment gemakkelijk.   Veel moeilijker is de nasleep. De twijfel, het zelfverwijt, de momenten van spijt. Morgen gaan ze lopen en zit ik thuis.

En ik ben niet fit. Lusteloos, moe, teleurgesteld ook. Toch weet ik dat het de juiste beslissing is geweest. Die 80 kilometer zou ik met deze instelling niet uitgelopen kunnen hebben. En als dat het enige was dan zou dat nog het minst erge zijn. Ik had het gevoel dat er nog veel meer mis had kunnen gaan.

En nu? Ik zie alweer uit naar de volgende lange duurloop, dat wel. Met lopen heb ik door het gebeurde nog niet afgedaan. Maar ik besef wel dat dit een keerpunt zou kunnen zijn. Zojuist zat ik een opname van ‘La Grande Bellezza’ van Paolo Sorrentino te bekijken, een beetje als troost. Daarin speelt Toni Servillo de rol van Jepp Garbardella die na het uitbundig vieren van zijn 65e verjaardag in een prachtig gefilmd Romeins decor terugblikt op zijn leven. Op een gegeven moment zegt hij: ‘Nu weet ik zeker dat ik geen tijd meer wil besteden aan dingen waarin ik geen zin heb’. Precies zoals ik het nu ook voel: geen zin en het ‘moeten’ is voorbij.

Is de prikkel weg? De uitdaging verdwenen? Heb ik het wel gezien allemaal?
Is het een ‘lopers burn-out’ of was het gewoon een tijdelijke dip, veroorzaakt door oververmoeidheid?

Er zijn (nogal wat) veellopers die hun marathons en ultra’s tellen. Vanzelfsprekend moet je dan wel weten wát je telt. Iedere hardloper weet dat een marathon 42,195 kilometer is. Maar daarmee ben je er nog niet. Want kun je een langzame trainingsloop van 43 kilometer vergelijken met een stadsmarathon die je in 3uur 15min loopt? En kun je het parcours van die stadsmarathon hetzelfde laten wegen als een trailmarathon met een paar duizend hoogtemeters waarvoor je acht uur of meer nodig hebt? En hoe tel je dan een ultra van 85 kilometer? Zijn dat zomaar ineens twee marathons? Dan heb je ook nog die ultra van 105 kilometer waarbij je na 70 kilometer moest uitstappen omdat je de cut-off tijd niet haalde.
Er zijn verschillende pogingen gedaan om een hanteerbare maatstaf op te stellen opdat de ‘marathonverzamelaars’ hun tellingen met elkaar kunnen vergelijken, bijvoorbeeld door de ‘100-marathon clubs’ die je in diverse landen hebt.
Dan lees je bijvoorbeeld het volgende:

Hardloop-evenementen van marathon afstand of langer die niet op de IAAF en / of IAU wedstrijdkalender staan tellen alleen als:

– de juiste afstand wordt gelopen ofwel 42195 meter of meer,
– de beoogde prestatie wordt geleverd, ofwel de afstand wordt afgelegd na de officiële start en binnen de tijdslimiet,
– er bewijs is van de prestatie ofwel er is een eindklassement opgemaakt,
– het hardloop-evenement minimaal 4 weken vooraf bekend is gemaakt in een internationale of landelijke loopagenda of minimaal 4 weken vooraf akkoord is bevonden door de 100 Marathon club Nederland,
– het parcours vooraf is vastgelegd,
– het parcours is gemarkeerd of zeer eenvoudig met GPS is te lopen,
– het geen groepsloop is,
– het geen trainingsloop of sponsorloop zonder wedstrijdkarakter is,
– er minimaal 3 deelnemers starten.
– Een marathon is alleen geldig voor de 100 Marathon club Nederland als hij wordt gelopen binnen 6 uur. Voor een 100KM wedstrijd is dit 15 uur. Ongeacht de hoogtemeters en aard van het parcours. Voor bergraces en trails vanaf Ultra Long is dit niet van toepassing en worden de limieten van de organisatie gehanteerd.
– Indien in de uitslag van een uurloop niet is te zien dat er is voldaan aan het vorige punt dan is de minimale afstand voor een 12 uurs 70KM en voor een 24 uurs 140km.
– Voor hardloop-evenementen zonder tijdslimiet geld een minimum snelheid van 7 min/km. Voor een marathon betekend dit een tijdlimiet van 5 uur en voor een 100KM wedstrijd een tijdslimiet van 12 uur. Leeftijd van de loper/loopster, aard van het parcours en gelopen hoogtemeters kunnen de tijdslimiet verlengen:
– Voor leden van de leeftijd 70 t/m 74 is de tijdslimiet 5:30 en voor leden 75 en ouder 6:00.
– Voor elke 500 hoogtemeters wordt de tijdslimiet met 30 minuten verlengd.
– Voor trails wordt, voor elke 42 kilometer, de tijdlimiet met 30 minuten verlengd.
– Ultra afstanden tellen als 1 enkele wedstrijd ongeacht de afstand of duur.

… en zo gaat het nog wel eventjes door…

Dan kan ik toch niet nalaten om heimelijk in mijn vuistje te lachen. Zoveel regeltjes om iets in te kaderen dat ooit is begonnen met een volstrekt arbitrair gekozen afstand van 42,195 meter… Eigenlijk komt het er op neer dat je iets telt dat eigenlijk niet bestaat. Of dat je iets telt dat je eigenlijk helemaal niet kunt tellen, want hoeveel regeltjes je ook opstelt, van een appel kun je nooit een peer maken.

Zelf hou ik ook tellingen bij, dat moet gezegd. Maar die zijn een stuk simpeler. Een ‘marathon’ is voor mij alles wat tussen de 42 en 45 km ligt en een ‘ultra’ alles wat daar qua afstand bovenuit gaat. Ongeacht hoe lang ik er over gedaan heb en of ik wel of niet de officiële finish (wat toch ook maar een denkbeeldig getrokken lijntje in het landschap is…) heb gehaald. Want elke loop boven de 40 á 42 kilometer is gewoon een klus. En wat blijkt?

Volgens mijn eenvoudige criterium heb ik op dit moment precies 200 (ultra)marathons gelopen!

En als ik dat dan toch nader zou willen preciseren dan kom ik (sinds mijn eerste marathon op  4-4-2004) uit op  :
152 wedstrijden 42+ (waarvan enkele met een DNF na 42 km)
48 duurlopen 42+

Volgens het marathonclub-criterium zou ik ergens rond de 140 uitkomen, schat ik zo. Trouwens, met betrekking tot mijn eigen maatstaf heb ik ook een beetje gecheat (er zit namelijk één loop van 41,7 km bij…). Foei.

Met een flinke eindspurt is het op het nippertje gelukt om ook dit jaar weer boven het totaal van 4000 kilometer uit te komen. Gisteren stond de teller na de duurloop naar IJmuiden op 3999, dus moest ik vanochtend op de laatste dag van het jaar nog even storm en regen trotseren tijdens een loop door de polders bij Spaarnwoude. Maar het resultaat is 4015 km in 2017!
Aanvankelijk was ik daar helemaal niet mee bezig, maar in de loop van november begon zich de mogelijkheid af te tekenen om voor het 8e opeenvolgende jaar de 4000 km te overschrijden. Toch leuk voor de statistieken.
Dit jaar is het ook weer gelukt om elke maand meer dan 300 km te lopen, waarvan 4 maanden boven de 350.
In 2017 heb ik 11 ultra’s of marathons als wedstrijd en 5 als training gelopen. Daarnaast 4 kortere wedstrijden.

jaar	kilometers
2010	4401
2011	4301
2012	4244
2013	4213
2014	4119
2015	4225
2016	4256
2017	4015

Het is voorjaar!!

Krokussen, Narcissen, Klein Hoefblad en het Speenkruid staan in bloei, het zonnetje schijnt en het de temperatuur kruipt richting de 15 graden.

En toen werd het toch nog helemaal winter in Nederland! Een week of langer matige tot strenge vorst in de nacht en ook een aantal ‘ijsdagen’ met negatieve maxima. Sneeuw is er in het westen niet of nauwelijks gevallen, maar de ruige rijp maakte dat helemaal goed. Vroeg in de ochtend was alles bezet met een dikke laag flonkerende ijsnaaldjes, resulterend in een klassiek ‘winterwonderland’. Op tijd op pad dus om van al dat moois te genieten.
Zowel de polder als de duinen waren in een schitterende witte mantel gekleed, elk op zijn eigen bijzondere wijze. Door de kou bevroor de waterdamp in de lucht, waardoor er kleine breekbare naaldjes uit de onbewolkte hemel neerdwarrelden die op de paden een sneeuwachtig tapijtje vormden. Lopen in zo’n wereld is een feest. Hollen en stilstaan, want alles vráágt gewoon om een foto.
Naar het winter-fotoalbum 2017