Geplaatst op

Spark marathon Spijkenisse

Voor de start op de atletiekbaan

Het is alweer geruime tijd geleden dat ik in twee achtereenvolgende weekends een marathon heb gelopen. Vorige week de Ronde Venen marathon en nu dus de ‘Spark’ marathon. Na de Ronde Venen voelde ik me dermate in de ‘marathon mood’ dat ik de ‘Spark’ niet wilde laten schieten, ook al was die maar zeven dagen later. Misschien dat al die energie een gevolg is van de ‘rustige’ maand oktober, toen ik de Brocken Marathon moest schrappen.

Hoe dan ook, ik heb er geen spijt van gekregen, hoewel ik me nu wel behoorlijk afgepeigerd voel. Maar dat zal wel weer herstellen. In 2019 heb ik ook in Spijkenisse gelopen en ook toen was ik heel gecharmeerd van de goede sfeer en organisatie aldaar. Alles rondom deze marathon is perfect: de berichtgeving, inschrijving, ontvangst, accommodatie, begeleiding en de posten onderweg. Vanuit Haarlem bovendien goed te bereiken met het OV. Rechtstreekse trein naar Schiedam, vandaar de metro naar Spijkenisse Centrum. Op de site van ‘Spark’ stond zelfs een kaartje met de wandelroute naar de sporthal, aan alle details is gedacht.

Het was typisch novemberweer, bewolkt en regenachtig. Alleen de wind die bij deze marathon altijd prominent aanwezig is liet het deze keer vrijwel afweten. Het parcours rondom Spijkenisse is op een paar taluds na volkomen vlak en loopt grotendeels door de polder. Eerst gaat het langs het Hartelkanaal naar Geervliet. Bij westenwind tegen een berucht stuk. Tussen km 7 en km 11 wordt de loop van de Bernisse gevolgd en vervolgens tussen km 21 en km 27 opnieuw. In dat tweede stuk wordt er een mooie lus gelopen rondom het natuurgebied de Stompaardse Plas. Rond km 29 wordt  het pittoreske Simonshaven gepasseerd. Via Hekelingen gaat het dan terug naar Spijkenisse. Het laatste stuk langs de Oude Maas boulevard naar de Spijkenisserbrug is imposant. Finish is op de atletiekbaan van ‘Spark’, waar ook de start was.

Net als vorige week ben ik weer helemaal achterin gestart. Van de ca. 250 deelnemers zat er maar een handjevol achter mij. Ik kwam vervolgens terecht in het groepje van de 4u30 hazen. Dat heb ik gevolgd tot op km 17. Toen was ik het een beetje zat. Een hoop geklets en veel drukte om je heen. Geef mij maar de rust en de ruimte. Dus ben ik er voorzichtig langs gekropen (‘daar gaat ie dan’) en heb ik de laatste 25 km in eigen tempo gelopen, zodat ik uiteindelijk zo’n 8 minuten eerder finishte dan de felgele hazen.

In het hazengroepje (links, 665)

Na een lekkere bak frites in de kantine en een warme douche ben ik met een voldaan gevoel weer huiswaarts getogen.

26 november 2023
‘Spark’ marathon Spijkenisse
4:21:46
M60 10 van 23

Parcours

Geplaatst op

Ronde Venen Marathon 2023

Langs de Spoordijk

De Ronde Venen Marathon mag zich verheugen in een groeiend aantal deelnemers. Dat is geen wonder, want dit is echt een heel leuke marathon. Niet bedoeld voor PR-zoekers, want het parcours bevat een aantal passages over weilanden en door natuurgebied waar snelheid maken niet echt een optie is. Dit jaar, na de overvloedige regenval van de afgelopen maanden, was het bij de fameuze boerderijpassage en in het laatste gedeelte van de Botshol zelfs zo zompig en drassig dat je blij mocht zijn op de been te blijven en dat je schoenen niet van je voeten werden gezogen. De op het laatste moment uitgestrooide stro mocht amper baten. Maar dat hoort nu juist bij de Ronde Venen Marathon waardoor deze zo uniek en uitdagend is. Ook dit jaar was er behalve de passage door de koeienstal weer een doortocht door een groot kassencomplex.

Door de koeienstal

De krachtige zuidwestenwind, af en toe tippend aan windkracht 7, maakte het dit keer extra zwaar. Met name in de eerste 22 kilometer tot aan de Hoef was de tegenwind een remmende factor. De aangekondigde regen bleef, op een enkel fris buitje na, achterwege. Op een gegeven moment klaarde het zelfs breed op.

De tijd die ik gelopen heb is niet om over naar huis te schrijven. Dat was niet alleen een gevolg van de harde wind en de zware modderpassages, maar was ook een bewuste keuze. Omdat ik een maand gelden nog op de O.K. lag voor een inwendig hartvaten onderzoek was ik enorm blij dat ik nu alweer probleemloos een marathon kon lopen. De resultaten van het onderzoek waren dusdanig positief dat ik van de cardioloog groen licht had gekregen om aan deze marathon mee te doen. Om het zekere voor het onzekere te nemen ben ik wel helemaal achterin gestart en heb ik het rustig aan gedaan. En dat pakte dus goed uit.

19 november 2023
Ronde Venen Marathon Abcoude
4:43:23 (bruto 4:44:45)
M 246 van 280

Geplaatst op

Midzomeravondmarathon Diever

Vandaag ben ik voor de 11e keer afgereisd naar Diever voor de Midzomeravondmarathon. Gezien het aantal keren dat ik daar aan deelgenomen heb mag je het wel een persoonlijke klassieker noemen. De eerste twee keer, in 2005 en 2006, heb ik trouwens 3 ronden gelopen (32 km). Maar dit jaar voor de 9e keer dus de volle afstand van 42,2 km. Dat ging vrijwel probleemloos, twee minuutjes sneller zelfs dan vorig jaar. Ik kon tot aan het eind goed door blijven lopen, behalve dan drie korte wandel/eet pauzes van enkele minuten aan het begin van de 2 t/m 4e ronde. Dat het zo lekker ging was te danken aan het weer. Mooie temperatuur van rond de 16 graden en een heerlijk verkoelend zomerregentje dat extra zuurstof in de lucht bracht. De ademhalingsproblemen en het ‘scheeflopen’ (teken van uitputting) bleven dan ook achterwege.

Het parcours kan ik natuurlijk wel dromen, dat is al jaren hetzelfde, maar het is elke keer weer fijn om door de groene natuur te lopen. De paden zijn goed beloopbaar en er is geen ander verkeer behalve een enkele fietser. Door het tijdstip (start om 1700) is het trouwens erg rustig. Ook om een andere reden was het erg rustig, en dat is een minder mooie reden. Want elk jaar, en zeker sinds de corona, neemt het aantal deelnemers verder af. Op de marathon startten dit jaar maar zo’n 14 lopers (waaronder 1 vrouw) terwijl dat er vóór de corona al gauw 40 á 50 waren. Misschien deed het ‘slechte’ weer dit jaar een extra duit in het zakje, maar toch is het verontrustend. Want hoe lang zal Dieversportief dit goed verzorgde en sfeervolle evenement op deze uitdunnende basis nog kunnen blijven organiseren? Het is trouwens een landelijke trend dat de kleinschalige ultra’s en marathons steeds kleiner worden. Alleen de grote stedelijke marathons blijven nog steeds het grote publiek trekken. Ik denk dat sinds de corona het ‘hardcore’ ultra- en marathonlopen op zijn retour is en dat er uiteindelijk alleen nog een paar ouder wordende ‘die-hards’ overblijven die bereid zijn om voor dit soort loopjes in de auto te stappen en naar de andere kant van het land te rijden. Voor hen is de pure loopervaring belangrijker dan het blazoen van een groot evenement dat immers op de social media de volgers beter aanspreekt. ‘Heb jij Rotterdam gelopen, wauw! Uhh, nee de Midzomeravondmarathon in Diever.’

De rit van Haarlem naar Diever duurde dit keer trouwens ruim twee uur vanwege wegwerkzaamheden op de A28. De omleidingsroute via de A6 en vanaf Emmeloord tot Diever over onverlichte lokale wegen was mooi maar met name terug in het donker en met regen best een uitdaging. Ik was daardoor pas tegen half één ’s nachts weer thuis. Maar het heerlijke loopje was het meer dan waard. Met dank aan organisatie en vrijwilligers!

22 juli 2023
Midzomeravondmarathon Diever
4:22:12

Geplaatst op

Lijden in Leiden

De Leiden marathon van dit jaar kan wat mij betreft met een lange ij geschreven worden. Ik was er al een beetje bang voor. Ten eerste ontbrak bij mij de gebruikelijke wedstrijdspanning vooraf. Als je de dag ervoor denkt ‘O ja, morgen heb ik een marathon’ en je slaapt de hele nacht als een roos  dan is er iets mis. De noodzakelijke vrees ontbrak. Ten tweede had ik een lauw gevoel bij de start. Het deed me minder dan anders. De wedstrijdgeest ontbrak. Ten derde zou het op deze Moederdag behoorlijk zonnig en warm worden. En door het koele voorjaar tot nu waren bijna alle trainingen in de koelte geweest. De hittebestendigheid ontbrak.

Zonder het echt in de gaten te hebben had de meute zich in beweging gezet en was ik al onder de startboog door. Er moest gelopen worden. Al snel kwam ik in het groepje van de 4-uurs hazen terecht. Vreemd genoeg dacht ik dat ik vandaag wel eens onder de 4 uur zou kunnen gaan lopen (want in Amstelveen had ik verrassend genoeg 4 uur en 5 minuten gelopen) dus ging ik vol hoogmoed vlak voor deze pacers lopen. Omdat ik het gevoel kreeg achtervolgd te worden heb ik me maar weer in het drukke groepje achter de pacers verstopt. Dat ging een tijdje best lekker totdat iemand tegen mijn voeten trapte en ik bijna struikelde. Het ‘Linschoten’ complex voor drukke groepen kwam meteen weer op dus ik besloot dan maar een stukje achter het groepje te gaan zitten. Na een sanitaire stop zag ik de blauwe ballonnetjes ineens ver vóór mij. Toen, na een kilometer of 10, kwamen de eerste wanhoopsgedachten al op. Het gaat helemaal niet lekker vandaag! Wat zijn mijn benen zwaar! En die kniehef lukt ook al niet. En het werd warmer en warmer. Volgens Weerplaza een ‘grastemperatuur’ van 23 graden. Maar ik liep nog en bij elke verversingspost dronk ik voldoende. Rond de 18 km vond ik het nodig om het gelletje dat ik bij me had te verorberen. Maar het hielp allemaal niet. Slap, slap, slap. De gedachte kwam op om er maar uit te stappen. Maar hoe en waar dan? Als ik een schaduwplek zag ging ik in de koelte even wandelen. De halve passeerde ik in een nog redelijke 2 uur en 2 minuten. Ik zag echter enorm op tegen de rest van de marathon. Met afwisselend hardlopen en korte snelwandel intermezzo’s lukte het me ondanks alle weerzin om in 3 uur 2 minuten de 30 km te passeren.

Maar na 30 km werd het 50-50 lopen en wandelen. Een mooie tijd had ik opgegeven, maar ik wist inmiddels wel zeker dat ik op deze manier wel op tijd zou gaan finishen. Dus doorzetten maar. Om mij heen overal wandelende lopers. De omstandigheden eisten hun tol. En dan ben je ineens in Leiden. Overal schreeuwend, joelend en aanmoedigend publiek. Wat een atmosfeer! ‘André, je kunt het’, klonk het links en rechts. ‘Ziet er goed uit’, ‘Goed bezig!!’. De laatste kilometers begonnen weer op hardlopen te lijken. Rijndijk, Maresingel, Morspoort, Boommarkt, Aalmarkt, Botermarkt, FINISH!!!

Net binnen de 4 en een half uur. Ik heb de schade beperkt weten te houden tot een minuut of 20. Zonder inzinking zou ik ergens rond de 4u10 zijn uitgekomen. Maar mensen, wat.zat.ik.er.doorheen.zeg. Wat een lijdensweg waren die laatste 10 kilometers. En nu, terugblikkend, was het eigenlijk best wel mooi allemaal. Wat een heerlijke sfeer in de dorpen van het Groene Hart en in Leiderdorp en Leiden zelf! Wat een fijne start en finishlocaties. Heerlijk even bijkomen met een capuccino liggend in het gras van het Garenmarktplein. Een no-nonsense marathon die van alle markten thuis is, inclusief de mooie medaille met een afbeelding van de markt.

14 mei 2023
Leiden Marathon
4:29:48

Geplaatst op

Lentemarathon Amstelveen

De eerste marathon van 2023 is een feit. Het werd een marathon met twee gezichten, zowel qua parcours als qua loopbeleving. De Lentemarathon is een fijn, goed georganiseerd en met ruim 300 deelnemers op de hele afstand tamelijk kleinschalig evenement. Naast de marathon werd er ook nog een halve, een 10 km en een 5 km gelopen. Die trokken samen nog zo’n 3000 deelnemers. De startlocatie in het Stadshart van Amstelveen was voor mij prima bereikbaar via een rechtstreekse bus vanuit Haarlem. De voorzieningen waren prima, alleen miste ik een tent voor het omkleden. Gelukkig was het vandaag niet koud en nagenoeg droog, maar bij slecht weer zou dit toch wel vervelend kunnen zijn.

De eerste 10 kilometers van het parcours liepen voor een groot deel door het Amsterdamse bos, soms over slecht onderhouden en nogal modderige paden die overigens via waarschuwingsbordjes op tijd  werden aangekondigd. De start om negen uur was ‘lekker’ vroeg, wat het voordeel had dat we in het bos nog niet veel honden tegenkwamen. Overigens had de organisatie de route aldaar goed afgescheiden door middel van verkeersregelaars, linten en hekken. Af en toe kwam er een verdwaalde fietser op ons pad maar dat was het dan ook wel. Toen we het bos uit kwamen passeerden we de kop van de halve marathon die een uur later dan de marathon gestart was. Ultraloopster Wilma Dierx was de voorfietster. Ze had eigenlijk op de hele willen hazen, maar dit vond ze ook leuk. Vervolgens ging het langs de Grote Poel en via de bebouwde kom naar het atletiekbaan van AV Startbaan alwaar een rondje werd gelopen. Ter hoogte van het halve marathon punt verlieten we Amstelveen en gingen we de kale polders in. Daar wachtte ons het saaiste gedeelte van het parcours. Met name de kaarsrechte ‘Middenweg Bovenkerker Polder’ was met zijn 4 kilometer lengte een uitdaging voor de geest. Bij een harde ZW-wind zou dit een beest geweest zijn, maar vandaag viel dat gelukkig mee.

Na 30 kilometer bereikten we de Amsteldijk. Mijn horloge stond toen op circa 2u45 dus dat was alleszins prima want het wees op een tijd van 4 uur of zelfs net daaronder. Helaas ging bij Nes a/d Amstel (33 km) ineens het kaarsje uit. Aan het eten lag het niet, want ik had de nodige stukjes banaan en partjes sinaasappel gegeten op de (prima voorziene en over de route verdeelde) verzorgingsposten. Mogelijk had ik een te hoog tempo aangehouden. Waarschijnlijker is dat ik sinds november geen hele marathons meer heb gelopen en maar één loop van 30 kilometer. Een instorting op 33 km duidt meestal op te weinig volumetraining. Vanaf dat moment werd het een afwisseling van kleine stukjes stevig doorwandelen en stukjes rennen. Niet fraai natuurlijk, maar ondanks dat kwam ik binnen op 4:05:54. Helemaal niet slecht eigenlijk. Het was met 10,3 km/u gemiddeld zelfs mijn snelste marathon sinds de Spark marathon in december 2019. Kennelijk viel het tijdsverlies door de wandelintermezzo’s wel mee en zou ik anders waarschijnlijk ook niet onder de 4 uur gekomen zijn. Hoe dan ook, ik heb wel een lesje geleerd en zal in de aanloop naar Leiden wat meer 30-plussers moeten gaan trainen.

Maar als het aan mij ligt zien ze me volgend jaar weer terug in Amstelveen. Al met al een topmarathon!

19 maart 2023
Lentemarathon Amstelveen
4:05:54
Overall 178e van 309
M 156e van 251
M65 5e van 7

Geplaatst op

Koude dag in Abcoude

Vandaag heb ik voor de derde keer deelgenomen aan de Ronde Venen marathon in Abcoude. Het is een van die marathons waar je steeds weer voor terugkomt. Niet te ver van huis, maar vooral: mooi afwisselend parcours met een mix van asfalt en trail, gezellige sfeer in de dorpen die je passeert, een mooi sportcomplex en een gedegen organisatie.

Dit jaar was het vooral qua weersomstandigheden een bijzondere editie. Nadat het najaar tot eergisteren boterzacht was geweest met veel mooi en droog weer viel uitgerekend gisteren een partij koude lucht vanaf het continent met een krachtige oostenwind het land binnen. Dat leverde voor deze tijd van het jaar ‘breaking’ nachtelijke minima op tot bijna -9 celsius in Overijssel. In Abcoude was het bij de start nog -5, maar wel met een mooi zonnetje en niet al te veel wind. De eerste anderhalf uur liepen we door een schitterend witberijpt landschap met een nog laagstaande zon die spiegelde in de bevroren sloten. Het leek wel een schaatstocht!

Spoordijk

Voor het eerst dit seizoen heb ik gekozen voor de lange broek en dat bleek een verstandige keuze te zijn. Want ook in de tweede helft van de marathon werd het niet warmer dan een graad of twee. Bovendien werd het waterkoud met een naar zuidoost tot zuid krimpende aantrekkende wind. Bovendien begon het te regenen. Eerst heel licht maar met name in het laatste uur werd het behoorlijk nat. Pittige omstandigheden, vooral op het lange rechte stuk tussen Uithoorn (Amstelhoek) en Botshol. Door de regen werden de passages over het boeren land en door Botshol behoorlijk blubberig en dus ook glad. Maar gelukkig ging het allemaal goed en bleven we overeind.

Heel leuk bij deze marathon is dat je op een gegeven moment dwars door een plantenkas en wat later ook nog eens door een koeienstal loopt. Noemenswaard is ook de passage door Mijdrecht en de Hoef, waar veel mensen de lopers stonden toe te juichen onder de klanken van een orkestje of een percussiegroep. In de Hoef werden we zelfs getrakteerd op pannenkoeken.

Door de plantenkas

Al met al weer een mooie happening met na afloop een heerlijke warme douche in de sporthal in Abcoude. Goed nieuws voor mijzelf was ook dat ik deze keer geen last had van ‘scheefhangen’ zoals aan het eind van de Brocken marathon. Een feestelijk tintje is ook dat dit de 180e keer was dat ik een georganiseerde marathon of ultra volbracht heb.

Ronde Venen Marathon
20-nov-2022
4:25:14
9,54 km/uur
M: 180 van 219

Geplaatst op

Brocken Marathon 2022

Bij de Brockenstein

Mijn vierde Brocken Marathon is een feit! Nu de Brocken Challenge qua inspanning en afstand zo langzamerhand te hoog gegrepen is vormt de Brocken Marathon (onderdeel van de Harz Gebirgslauf) een mooi alternatief. Vanzelfsprekend ontbreekt de heroïsche aankomst in sneeuw, kou en schemerdonker op het Brockenplateau, maar daar staat veel tegenover. In de eerste plaats de Brocken zelf. In plaats van aan het eind vindt de passage nu ongeveer halverwege plaats, dat betekent voor mij rond half twaalf. Dat is na ongeveer 19 kilometer,  twee en een half uur na de start in Wernigerode.  Een heel andere Brocken vertoont zich dan tijdens de BC! Dan is die vrijwel verlaten omdat de laatste trein met toeristen al lang naar beneden is gereden. Donker, ijzig en stormachtig ligt het plateau onder het rode licht van de televisietoren. Nu, tijdens de Brocken marathon is het er druk en tijdens de afdaling langs de Brockenweg komt je een eindeloze stroom wandelaars, fietsers en door paarden getrokken huifkarren tegemoet. Het ‘Brockengevoel’ speelt zich nu echter op een andere plaats af en wel tijdens de steile beklimming die via de ‘Kleine Brocken’ loopt. Kille windstoten en spookachtige mistflarden die tussen de gekromde sparren en kale rotsblokken kronkelen vormen een mystieke entourage terwijl je meter voor meter omhoog zwoegt langs de Hirtensteig. Een stijging van 400 meter in twee kilometer, gemiddeld 20% dus, hier en daar nog een stuk steiler.

De Hirtenstieg

De eigenlijke passage van het Brockenplateau is maar kort en voor je het weet gaat het alweer omlaag. Maar dan volgen nog ruim 20 prachtige kilometers over stenige paden langs diverse ‘klippen’ (rotsformaties), over door de sparrenziekte vrijwel kaalgeslagen hellingen met fantastische uitzichten, alsmaar naar beneden totdat je in de verte het kasteel van Wernigerode ziet. Nu lijkt het makkelijk, 20 kilometer afdalen, maar dat is het allerminst. De hartslag is voortdurend hoog (zo’n 160 gemiddeld) en het is een aanslag op knieën en kuiten. Slechts op twee plaatsen moet er nog even geklommen worden, een welkome afwisseling! Gelukkig is er gezorgd voor meerdere goed uitgeruste verversingsposten waar je even kan uithijgen onder het genot een versterkende warme haverdrank (met een minder smakelijke term ‘Schleim’ genoemd).

In de afdaling, ter hoogte van Hohnekopf (29 km)

Het ging echter niet helemaal van een leien dakje. Want na ongeveer 35 kilometer merkte ik dat ik met mijn bovenlijf oncontroleerbaar naar links begon te hellen. Ik kon het niet verhinderen, wat ik ook probeerde. Het was alsof ik geen kracht meer in mijn bekken had. Op het laatst werd het zo erg dat ik nauwelijks rechtuit kon lopen en zelfs stukjes moest gaan wandelen. De laatste 2 kilometer werden daardoor een lijdensweg en ik was bang dat ik door de EHBO uit de loop gehaald zou worden. Dat gebeurde gelukkig niet en met een laatste krachtsinspanning om rechtop te blijven staan kwam ik in 5 uur 20 onder het finishdoek door. Niet eens zo slecht, in aanmerking genomen dat ik door de problemen zeker 10 minuten had verloren.

Scheef over de finish

Vreemd genoeg was het probleem na de finish meteen verdwenen en was er niets aan de hand. Ik heb later mijn fysio geraadpleegd. Volgens hem had het te maken met een verzwakking van de bekkenspieren, mogelijk als nasleep van de val tijdens de Harzquerung dit voorjaar (ja weer die Harz). Misschien dat ook de leeftijd meespeelde. Zelf dacht ik ook nog aan de nieuwe schoenen die ik droeg en die nog niet ingelopen waren. Gelukkig wijst niets op een herseninfarct, want dan zouden de klachten (eenzijdige spierverzwakking) ook na de finish moeten hebben aangehouden. In elk geval moet ik nu wel spierversterkende oefeningen gaan doen, want in november is alweer de Hoge Venen marathon en dan wil ik dit niet nog een keer meemaken…

Op het mistige Brockenplateau, 5 graden.

8 oktober 2021
Brocken Marathon
5:20:02
7 van 11 M65
298 van 349 M
359 van 433 M/V
Route
Fotos

 

Geplaatst op

Midzomeravondmarathon Diever

Na twee coronajaren was hij er weer: de Midzomeravondmarathon in Diever. Het duurde lang voordat Dieversportief voor de editie van dit jaar groen licht had gegeven en de inschrijving geopend werd. Maar kennelijk was ik er wel als eerste bij, want mijn startnummer was 1!

De start was zoals gebruikelijk om 1700 bij groepsaccommodatie ‘het Kasteel’. Misschien vanwege het late moment van vrijgeven van de loop, maar ook omdat de corona-onderbreking overal de animo voor het marathon- en ultralopen behoorlijk heeft doen afnemen, stonden er maar 26 lopers en één loopster aan de start van de marathon. In 2019 waren dat er nog bijna 50. Het was prima weer om te lopen. Droog, een zonnetje en weinig wind. Met ruim 22 graden was het wel iets aan de warme kant.

Een marathon aan het eind van de dag lopen en vlak na een reis van ruim 2 uur valt niet mee. Vooral tijdens de eerste ronde was het even wennen. In de tweede en derde ronde kwam ik uiteindelijk toch in een goede cadans terecht en stevende ik af op een tijd van onder de 4 uur 15. Helaas kreeg ik gedurende de vierde ronde ademhalingsproblemen waardoor ik gedwongen werd om een paar keer te stoppen en even te wandelen. Ook moest ik daardoor het tempo lager houden dan nodig was. Uiteindelijk kwam ik binnen in 4 uur 23 minuten en nog wat, waardoor het niet eens de langzaamste van mijn 8 Midzomeravondmarathons was. Het is niet duidelijk waar het af en toe optredende gevoel van te weinig adem hebben door wordt veroorzaakt. Het kan van alles zijn: hooikoorts (neus was inderdaad verstopt) maar ook inspanningsastma. Ik heb niet het gevoel dat het iets met het hart heeft te maken, maar misschien is het toch iets om eens met een (sport)arts te bespreken.

Omdat het op zo’n korte termijn niet meer lukte om accommodatie in Diever te  regelen ben ik na afloop met de auto terug naar huis gereden. Na een broodje kroket en een Radler in het Kasteel genoten te hebben vertrok ik om half elf zodat ik pas na half één thuis was. Maar ik zat nog zo vol endorfine en adrenaline dat ik onderweg geen moment last van slaap heb gehad.

23 juli 2022
Midzomeravondmarathon Diever
4:23:46
16e van 23 finishers

Geplaatst op

Rondom Amersfoort

Twee jaar geleden heb ik ‘Around Amersfoort’ gelopen. Een georganiseerde marathon zonder wedstrijdkarakter rondom Amersfoort. Deze wordt beschouwd als een opstap naar de echte Amersfoort Marathon in juni. Indertijd was het zo’n beetje de laatste marathon voordat de corona crisis losbrak. Nu was het zo’n beetje de eerste die weer mogelijk was na de zoveelste lockdown. Het was dan ook officieel geen ‘evenement’ maar een ‘buitentraining’.

Het animo om op zondagochtend om 0900 vanaf het Amarena sportcomplex voor de 42,2 kilometers op weg te gaan was dit keer duidelijk lager dan 2 jaar geleden. Toen werd er op het bordes nog een startfoto van de grote groep lopers gemaakt, nu gingen er nog geen vijf lopers de winderige maar zonnige morgen in. Dat was toch wel een beetje een domper. Daar kwam nog bij dat mijn Garmin geen positie wist te verkrijgen zodat ik noodgedwongen achter de anderen aan moest gaan waarbij degene die ik in het vizier hield ook nog eens verkeerd bleek te lopen. Toen was ik er min of meer klaar mee, legde mijn Garmin in het gras van een plantsoentje en nam me voor daar net zo lang te wachten totdat die een positie aangaf. Want de route was niet uitgepijld, we hadden alleen een GPS-track gekregen. Gelukkig kwam de Garmin terug op zijn slechte gedrag en had ik ineens een fix.

Wat volgde was een leuke trainingsloop langs een mooi parcours dat inderdaad helemaal linksom rond Amersfoort ging. De eerste helft richting Bunschoten en het Eemmeer was vlak met een stevige en frisse tegenwind uit het noorden, de tweede helft was bosrijk en bevatte wat klimwerk langs de flanken van de Utrechtse Heuvelrug. Na een rondje om de voormalige Vliegbasis Soesterberg ging het via de omgeving van Leusden terug naar de Amarena. Op dat gedeelte bevonden zich ook enkele lopers die de halve liepen.

In de Amarena was er tijd voor een lekkere kop koffie en wat te eten en kregen we het marathonshirt van de afgelopen editie uitgereikt. Al met al kleinschalig maar wel leuk om te doen. Ik heb de afstand probleemloos gelopen ondanks dat ik de week ervoor hangerig en verkouden was maar had wel een paar dagen nodig om te herstellen.

Dit was mijn 175e georganiseerde marathon/ultraloop.

30 januari 2022
Rondom Amersfoort aka Around Amersfoort
42,2 km 205 phm
ca. 4u25m
Route

Geplaatst op

Dertiende keer op de Brocken


Opnieuw naar Wernigerode! Nu met de trein met als doel: de 43e editie van de Brocken Marathon (Harz Gebirgslauf). Jazeker, het mag weer! Voor mij was het de derde deelname (eerdere edities: 2019 en 2013). Met de vorige twee edities en de tien Brocken Marathons meegerekend was het dus de 13e keer dat ik hardlopend deze hoogste top van de Harz probeerde te bestijgen. Als het zou lukken zou het echter de 12e keer zijn, want bij de laatste BC was het helaas een DNF. Deze keer gelukkig niet: in 5u 16 minuten heb ik de ruim 43 km lange ronde over de ‘Gipfel’ voltooid.  Maar aangezien ik op 14 september ook bij de Brockenstein stond, als toerist weliswaar, was dit toch de 13e keer op de Brocken. Een heksengetal? Wie weet, want op de klim omhoog werd ik begeleid door twee echte ‘Hexen’.

‘Hexenstieg’

Hoe dan ook, het was schitterend weer, kraakhelder en dus zonovergoten met fenomenale uitzichten vanaf de ‘Eisernen Tisch’ en natuurlijk de Brocken zelf. De temperatuur van een graad of 10 (een frisse 3 C bij de start) in combinatie met de zwakke oostenwind maakte het tot ideaal loopweer. De goede voeding onderweg (haverextract oftewel Schleim, maltbier (!), cake, chocola, zoutjes en noem maar op) zorgen er, met de juiste dosering ingenomen, voor dat de energievoorraad goed op peil bleef. Het resultaat was een probleemloze marathon waarbij er op de steile Hirtenstieg natuurlijk wel gewandeld moest worden. Je klimt daar 250 meter in 2 kilometer). Het hoogste punt van 1142 meter wordt bereikt na 19,4 km.

Doorkomst op de Brocken

De afdaling over de Brockenweg is aanvankelijk net zo steil, eenmaal op de Glashüttenweg neemt de gradiënt af, maar het blijft dalen tot op zo’n 32 km. Dan volgen er nog twee pittige klimmetjes, waarbij ook de imposante Renneklippen wordt gepasseerd. Vanaf 38 km is het dan alleen nog maar omlaag naar de finish op de ‘Himmelpforte’ in Hasserode. In dat laatste stuk volgende de VP’s elkaar in rap tempo op waardoor je nog net die ene extra calorieën-push krijgt. De kunst is dan om niet te lang stil te blijven staan want de beentjes zijn inmiddels wel wat zwaarder geworden.

Een indrukwekkende tocht door de herfstige, maar door de ‘Fichtensterbe’ helaas steeds kaler wordende Harz. Er zijn kilometerslange stukken waar geen boom meer staat en op andere plaatsen leveren de dode, kale en bleke stammen een surrealistisch beeld op.

De Brocken komt te tevoorschijn achter de kalende dennen

Maar alles dominerend, boven alles uitreikend en alles naar zich toetrekkend, door zijn ‘heksendraden’ met alles verbonden, ligt onaanraakbaar te midden van dat alles de Brocken. De talloze toeristen die als mieren over zijn kale plateau krioelen vallen in het niets bij zijn ongenaakbaarheid.

Brocken Marathon
9 oktober 2021
43,6 km 1272 phm
5:16:48
Route