Niet te geloven, maar langs de Liede bloeien de Dotterbloemen alweer !!
Deze week voor het eerst sinds medio mei weer boven de 70 km uitgekomen. Er valt niet zo heel veel te melden. Ik loop mijn rondjes en de vorm begint weer terug te komen. Eigenlijk een heel vast schema van vier loopjes per week waarvan twee ‘halve marathons’. Tot een kilometer of 25 gaat het nu vrij gemakkelijk, maar aan een 30-plusser heb ik me nog niet gewaagd. De prikkel om dat te doen ontbreekt, omdat er geen georganiseerde marathons op het programma staan vanwege de Corona maatregelen die er de rest van dit jaar wel zullen blijven. Dus amuseer ik me voorlopig met privé-loopjes met op de 20-plus afstanden ergens halverwege een Coffee-to-go. Want die kun je nu overal krijgen, wel makkelijk eigenlijk.
Even was het schrikken toen de linker knie begon te zeuren. Vooral aan het begin van de training en later thuis bij het traplopen, vooral trap af. Maar ook hier hielp de Ibuprofen zalf van de Etos weer. De oude NPZK- en IJmuiden-routes zijn ook weer terug van weggeweest. De Zuidpier is echter nog steeds niet toegankelijk vanwege (uitlopende) werkzaamheden. Er staan hekken langs, dus als je vanaf Bloemendaal langs het strand aan komt lopen moet je je rechtsaf langs die hekken heen wringen om via smalle duinpaadjes bij de jachthaven uit te kunnen komen.
Maar het lopen gaat best lekker en na enkele weken met wind, regen en extreem zacht weer is het nu rustig en droog weer met temperaturen net onder de 10 graden. Heerlijk loopweer dus.
Is er nog sprake van een blessure? Het antwoord is ‘ja’. Maar het is geen acute blessure meer, misschien kunnen we het nu beter een chronische zwakte van de rechter achillespees gaan noemen. Want er is onmiskenbaar sprake van een herstel, alleen gaat dat héél langzaam. De vraag is niet alleen of een volledige terugkeer naar de omvang van begin dit jaar wel mogelijk is, maar eerder of ditook wenselijk is. Is circa vijftig kilometer per week vanaf nu de ‘nieuwe normaal’? Of wil ik weer terug naar de 300-plus maanden van weleer met 70 á 80 kilometer per week?
De heide bloeit nog volop
Door de Corona-crisis en het daardoor genoodzaakte thuiswerken kwam er medio maart meer tijd vrij om hard te lopen. Drie uur reistijd per dag vielen plotseling weg. Met als gevolg dat ik 5, ja 6 keer per week ging lopen met in maart ruim 350 km en in april en mei ruim 330 km. Een plotselinge toename van het volume dus. Half april kwam het eerste signaal dat er iets mis was met de achillespees. Na 4 dagen waren de klachten ogenschijnlijk verdwenen zodat ik gewoon doorging op zo’n 85 km per week. Toen daar eind mei de verhuizing van mijn zoon bij kwam met veel kluswerk ging het dus mis.
Het lijkt wel of ik op de North York Moors sta!
Inmiddels mag ik best wel tevreden zijn met deze week voor het eerst weer 50 km op de teller. Woensdag van huis uit door de duinen naar IJmuiden en zaterdag een pittige trail in het Noord-Hollands duinreservaat tussen Bergen en Schoorl. Daar wilde ik de bloeiende heide verkennen. Met 17 km geen super lange route, maar wel heel belastend door het vele mulle zand en klimwerk. Ik bracht het er echter goed van af en had ook na afloop nauwelijks klachten. Maar ‘nauwelijks’ is niet hetzelfde als ‘geen’. Zondagochtend daarna, dus binnen 24 uur, kon ik vrij gemakkelijk 10 km langs de Mooie Nel lopen, via Schoteroog. Maar toen ik zondagmiddag samen met de vrouw een stuk ging wandelen in de duinen en over het strand bij Noordwijk was de hiel toch wel weer gevoelig.Kortom: de blessure is nog niet voorbij, maar staat een bevredigende loop-ervaring niet langer in de weg. De opgave is nu om dit te stabiliseren, dus voorlopig niet boven die 50 km uit proberen te komen. Of er in november een marathon mogelijk is en hoe ik me daar dan het beste op zou kunnen voorbereiden blijft nog even een onbeantwoorde vraag.
Die loop door het NHDR was trouwens ongelooflijk mooi. Toen ik bovenop het uitzichtpunt bij de Kerf stond waande ik me weer terug op de Engelse Moors. Helemaal alleen op een hoog en winderig punt met zicht op zee, donkere wolken, desolate heuvels en door de wind gegeselde, scheefgegroeide dennen.
Pad op de grens van Noord-Brabant en Limburg, ter hoogte van de Ballonzuilbossen
Na de teleurstelling van vorige week, nu weer wat positiever nieuws. Heel voorzichtig lijkt het er op dat de hiel weer wat sterker wordt. Deze week stond in het teken van een vijfdaagse vakantie in de Peel (Noord-Brabant, omgeving Overloon) waar wij in de bungalow van vrienden konden verblijven. Daar heb ik twee trainingsloopjes van een kilometer of acht gedaan over zandpaden door de bossen en langs de akkers. Naast de duintjes die je in dat gebied hebt is het er vlak. Het zand is tamelijk hard en goed beloopbaar. Het lopen ging dan ook opvallend goed en op wat licht gezeur na hield de Achilles zich ook na afloop goed. Naast het hardlopen heb ik nog een fietstocht van ongeveer 40 kilometer gemaakt naar het natuurreservaat de Maasduinen en verder veel gewandeld, onder anderen in de Kasteeltuinen van Arcen.
De Ballonzuil die de plaats markeert waar de eerste luchtballon ooit in Nederland een (nood-)landing maakte
Na thuiskomst heb ik op zondag voor het eerst sinds langere tijd weer een loopje van huis uit (Schoteroog heen en terug, 8 km) gedaan. Ondanks dat er ca. 4 km verharde weg in zat weinig last gehad, hoewel niet helemaal gevoelloos. Kortom, zolang ik onder de 10 km blijf en tussendoor telkens een dag rust neem, lijkt de verbetering langzaam door te zetten.
De struikheide staat al weer mooi in bloei in natuurgebied het Zwartwater
Week 8 blessure-herstel 1 loopband training, 3 buitentrainingen, 2 fietstochten Weektotaal 30 km lopen
55 km fietsen
De zesde week alweer met beperkingen in het lopen. Ik heb vooral op de loopband getraind. Mijn loopschoenen stonden bij de orthopedisch schoenmaker die nieuwe inlegzooltjes aan het maken was. Dat bleek hard nodig te zijn, ze waren na vier jaar en 14 duizend kilometer totaal versleten. Veel te lang op blijven doorlopen natuurlijk en dat zal zeker bijgedragen hebben aan de problemen die ik nu heb. De oude zooltjes lagen ook bij de schoenmaker, dus heb ik een aantal keren op de loopband gestaan met oude loopschoenen en daarin de zooltjes (ook al vrij oud) uit mijn dagelijkse schoenen. Niet ideaal, maar het ging. Buiten lopen kon op die manier natuurlijk niet. Zaterdag kon ik dan de nieuwe zooltjes in ontvangst nemen, waarna ik ze zondag heb uitgeprobeerd met een loopje van 7 km over Schoteroog en langs de Veerplas. En dat ging prima! Veel betere steun en demping en daardoor na afloop vrijwel geen klachten. Alleen de verhoogde rand van het linkerzooltje schuurde na verloop van tijd een beetje in mijn voet. Maar de schoenmaker had dan ook gezegd dat ze eerst ingelopen moesten worden.
De Achillespeesblessure is deze week stabiel gebleven. Dat wil zeggen dat loopjes tot maximaal 1 uur redelijk goed te doen zijn. Hoopgevend is dat het punt waarop de gevoeligheid begint steeds verder opschuift. Het ligt nu op een kilometer of 6 á 7. Met 37 km heb ik deze week vrijwel net zoveel afgelegd als de week ervoor. Verschil is wel dat er maar 1 loopband training bij zat en dat de overige 4 loopjes trails in de buitenlucht waren. Ook heb ik van woensdag tot en met zaterdag op 5 opeenvolgende dagen getraind. Dat had er mee te maken dat ik van vrijdag tot en met zondag van een korte vakantie heb genoten in Drouwen (Drenthe). Daar kon ik een mooi rondje van 5 kilometer maken door het Drouwenerzand, een schitterend natuurgebied met bos en heide. De ondergrond (bospaden met een verend kleed van dennennaalden of zandpaden over de heide) was ideaal. Enkele gedeelten met rul zand waren wat zwaarder. Ik heb dat rondje 2 maal gelopen en daarnaast een iets langer rondje van bijna 9 kilometer. Dat voerde me ongewild over 3 km geasfalteerde weg maar dat leverde geen problemen op. Dus dat gaat ook weer voorzichtig lukken… Woensdag, dus voordat ik naar Drenthe afreisde, heb ik bij een temperatuur van tegen de 30 graden een loopje gedaan van Bleek en Berg via de duinen naar IJmuiden aan Zee. De eerste twee van die 11 km waren ook onverhard. Toen was dat nog te hoog gegrepen (ook qua afstand) want na 6 km kreeg ik weer behoorlijke klachten. De volgende dag trokken die gelukkig weer weg. Tijdens de loopband training de dag daarna schoot het ook nog eens in mijn hamstring. Een duidelijk signaal dat ik er qua herstel nog lang niet ben!
Klim naar het kunstwerk in recreatiegebied Spaarnwoude
We zitten nog steeds in de Corona-crisis. Er zijn wel hoopvolle tekenen dat het hoogtepunt van de golf voorbij is en dat het virus in steeds meer landen onder controle is. De ‘intelligente lockdown’-maatregelen kunnen nu beetje bij beetje worden teruggeschroefd. Zo mogen we eerdaags weer naar de kapper, op een terrrasje gaan zitten of naar de bioscoop. Maar dat allemaal nog steeds op 1,5 meter van elkaar. Vergunningsplichtige evenementen, en daartoe behoren de meeste hardloopwedstrijden, zijn echter nog steeds verboden tot minstens 1 september. Daarvoor in de plaats is nu het fenomeen ‘virtuele race’ gekomen. Het aantal kilometers dat je aflegt (mag via elke niet-gemotoriseerde vorm van verplaatsing zijn, dus lopend, fietsend, skeelerend etc.) wordt afgezet tegen een virtuele route zoals de ‘Race across Tennessee van 1000 km, de ‘Hadrians Wall’ of ‘Lands End to John o’Groats’. Die afstanden moet je dan binnen een bepaald aantal dagen afleggen door steeds de tracks te uploaden. Dan krijg je mooie plaatjes te zien van waar je dan bent aanbeland. Er is ook een competitie-element in opgenomen in de vorm van een ranglijst. Aan het eind krijg je een mooie medaille.
Doorkijkje door het kunstwerk in recreatiegebied Spaarnwoude
In sommige kringen zijn deze virtual races erg populair. Het geeft je iets om je te kunnen matchen met anderen. Maar zelf heb ik dat allemaal niet zo nodig. Ik verzin liever mijn eigen ‘fysieke’ marathons. Op 6 mei, een woensdag, heb ik bij mooi weer de ‘self-declared’ Assendelt Marathon gelopen. Natuurlijk precies 42,2 km (exclusief de twee oversteekjes met de pont over het Noordzeekanaal). Opnieuw was het stralend weer, ietsje aan de warme kant, en ik heb heerlijk gelopen. Het oude dorp Assendelft is erg leuk met diverse houten ‘Zaanse-schans’ huisjes en mooie oude boerenhoeven. Vanuit het dorp lopen prachtige fiets- en wandelpaden omzoomd door uitbundig bloeiend koolzaad en fluitenkruid. En het is er rustig. Het eerste deel van de route (15 km) liep door het recreatiegebied Spaarnwoude en het (kunstmatige) heuvelgebied aldaar. Het tweede deel was een 16 km lange lus langs Assendelft, Westzaan en Nauerna. Vervolgens over een mooi pad langs de heuvels van de ‘Nauernasche polder’ in aanleg terug naar het veer van Buitenhuizen. Het laatste deel ging via het Houtrak en Spaarndam terug naar Haarlem. Ik heb het rustig aan gedaan meteen koffiestop bij beide aanlegplaatsen van het veer van Buitenhuizen.
Volop bloeiend koolzaad in de polder bij Assendelft (de Haverland)
En toch moest ik hier ook weer de tol voor betalen. Niet zoals de vorige keer met pijn in de Achilles (ik heb inmiddels nieuwe schoenen) maar met flinke darmproblemen na afloop. Twee dagen lang had ik verstopping en pijnlijke darmkrampen zodat ik nauwelijks kon slapen. Waarschijnlijk had ik weer eens te weinig gedronken onderweg. Ook het verdere herstel duurde een dag of drie. Ja, het gaat niet meer zo vanzelf als vroeger. Tijdens het lopen van een marathon in dit tempo merk ik niet veel van vermoeidheid, de impact komt echter een dag of wat later. Maar goed, het zijn dan ook wel weekjes van zo’n 80 kilometer die ik de laatste tijd loop en die marathon gaat daar gewoon tussendoor.
De watertoren van Assendelft
6 mei 2020 Assendelft Marathon (trainingsloop) 42,2 km ca. 5 uur netto Route Foto’s
Ook deze Paaszaterdag weer een route door het poldergebied ten noordoosten van Haarlem gelopen. De duinparken zijn min of meer taboe. Maar ik heb er bepaald geen spijt van. Het was vandaag een zonnige dag met een extreem lage luchtvochtigheid van maar 13% waardoor het heerlijk weer om te lopen was. Bovendien werden alle kleuren in het kraakheldere licht buitengewoon scherp geaccentueerd. Hoe mooi contrasteerde het geel van het uitbundig bloeiende koolzaad met de diepblauwe hemel die deed denken aan die in het hooggebergte! Hoe fris was het groen van het nieuwe gras!
In de heuvels van het Spaarnwoude-gebied
Een leuke, afwisselende route met het nodige klimwerk in het ‘heuvelgebied’ in de noordwestelijke lus. Allemaal kunstmatig aangelegd maar wel met oog voor het detail waardoor het inderdaad iets weg heeft van een miniatuur-berglandschap. Bij de Afrikahaven in het noordoosten een mooi zicht op de scheepvaart in het Noordzeekanaal. Ook daar weer leuke landschapsarchitectuur, zoals het groene schip en een ‘wijngaard’ bestaande uit kleine knotwilgen. Met een beetje fantasie waan je je in Zuid-Limburg.
‘Wijngaard’ bij het Groene Schip
Het echte Zuid-Limburg, dat op 28 april gepland stond, zit er door de corona-maatregelen niet in, maar dicht bij huis valt ook nog heel wat te beleven!
De wereld lijkt te worden overspoeld door het Coronavirus. Het openbare leven is op slot gegaan. Evenementen zijn afgelast, er wordt gehamsterd in de supermarkten, het OV wordt gereduceerd en bedrijven sturen hun personeel naar huis. En elke dag komen er alleen al in Nederland zo’n 200 ziektegevallen bij. Een crisis van een orde die de meesten nog niet eerder meegemaakt zullen hebben.
Bijeenkomsten met meer dan 100 mensen zijn verboden. Nagenoeg alle sportevenementen zijn afgelast. Geen marathon van Rotterdam en Utrecht, geen Lentemarathon in Amstelveen, geen Sallandtrail, geen Harzquerung en ga zo maar door. Een streep dus door de hardloopkalender. Alleen ‘Sjravele door Limburg’ staat nog overeind, hoewel ook deze wankelt. Zo is er geen accommodatie beschikbaar en het is nog maar de vraag of op 28 april niet heel Noord-Brabant en Limburg op slot zijn.
Dan zit er niets anders op dan maar weer een privé-marathon te gaan lopen. Maar ach, dat zijn allemaal luxe-problemen. Gezond blijven is nu het belangrijkste en hopen dat het met een maandje of wat weer overgewaaid is.
Wat waaien betreft, het lijkt dat we eindelijk verlost zijn van de stormachtige wind en de regen die al weken aanhouden. Van windkracht 7 of 8 kijkt niemand meer op, alles went. Elk loopje is het opbeuken geblazen tegen die wind. Het is wat. Zolang hij dat virus maar wegblaast is het prima.
Terwijl anderen voor de uitdaging stonden om 500 km door de modder en de sneeuw van de Ardennen te ploegen (Legends500) kwam mijn ‘worsteling’ er er op neer om deze maand de 300km-grens weer te halen. En dat viel niet mee, deze februari met zijn 4 stormen (waarvan Ciara, die van de 9e tot 11e woedde, met Bft 10 de zwaarste was) en zijn onophoudelijke regenval. Ik heb het water in de duinen in tijden niet meer zo hoog zien staan. Tussen alle onstuimigheid door was het tijdens ‘Sjravele Limburg’ net even een mooie dag, droog en wat zon. Maar na die succesvolle 50km ultra bleek ik een gemeen ontstoken blaar aan mijn linker kleine teen te hebben die me ruim een week parten heeft gespeeld en waarvoor ik uiteindelijk bij de dokter belandde. Daarnaast had ik die hele week gewoon nodig om weer van mijn vermoeidheid af te komen, zodat ik weinig animo had om te lopen. En daar kwam aan het eind van de maand nog de zorg voor een van mijn zoons bij die met een keelaandoening in het ziekenhuis belandde. Inmiddels gaat het gelukkig weer beter met hem.
Maar ‘eind goed al goed’, gelukkig had deze schrikkel-februari een (zater)dag extra, zodat ik op deze 29e februari, vlak voordat het zoveelste front met zware windstoten overtrok, via een mooi 25 km loopje door de Waterleidingduinen op het nippertje op de 303 km uitkwam. Bovendien weer uitdagende nieuwe paadjes ontdekt!
Vanwege de 10e editie van de Amersfoort Marathon heeft de organisatie het jaar 2020 geopend met een ‘trainingsmarathon’ onder de welluidende naam ‘Around Amersfoort’. Waarom voor deze Engelstalige benaming is gekozen zou ik niet weten, maar mogelijk is deze ingegeven door het deel van de website dat zich tot de buitenlandse bezoekers richt. Want welke historische stad wil geen toeristen aantrekken met zijn marathon-evenement?
De naamgeving klopte overigens wel, want het parcours liep echt (linksom) helemaal om de stad heen en volgde min of meer de gemeentegrenzen van Amersfoort. De start was om 0900 (ja, behoorlijk vroeg voor de Zondag!) in het luxe sportcentrum annex binnenbad Amarena aan de oostkant van de stad en vervolgens ging het noordwaarts via Hooglanderveen naar Spakenburg. Vervolgens langs de westkant van de stad weer omlaag richting Soestduinen, waar we de bossen in gingen. Mooi stukje van het parcours rond het heidegebied de Vlasakkers. Daarna oostwaarts langs de Utrechtseweg met een stuk gemeen vals plat (hoogste punt 50 meter) richting Soesterberg. Na de verkeersdrukte daar gepasseerd te zijn ging het langs de bossen van Den Treek richting Leusden om uiteindelijk na 42 km weer in Amarena te arriveren. Het streven van de organisatie was om 6 min per kilometer te lopen en dat is mij aardig gelukt met een tijd van net onder de 4 uur 15. En dat is inclusief het wachten op groene oversteeklichten hier en daar. Het was geen wedstrijd, dus we hadden niet de luxe van verkeersregelaars… Uiteindelijk viel de groep helemaal uit elkaar want sommige lopers waren natuurlijk niet te houden…
Voor het luttele bedrag van 15 euro kregen we een (gifgroen) functioneel shirt en een leuke marathon met onderweg 3 goed voorziene verzorgingsposten. Als kers op de taart zat er nog een stukje trail in van een paar kilometer over de grassige en modderige Eemdijk. Top dus! Ook het weer was prima. In plaats van de kille, grijze en mistige dag die de weerprofeten ons hadden voorgeschoteld klaarde het na een uur behoorlijk op en liepen we op een zeker moment zelfs onder een strakblauwe hemel. Aanvankelijk was het met 2 graden wel fris, maar door het zonnetje steeg de temperatuur nog enkele graden. Ik was mijn petje vergeten en heb daarom maar de wintermuts die ik bij de start had opgezet gedurende de hele loop opgehouden. Want als je hoofd bezweet is en je zet hem dan ineens af dan ligt een verkoudheid zo op de loer. Het leverde echter wel bizarre foto’s op en vragen van andere lopers of ik het niet te warm had…
Zo’n 30 lopers liepen de hele marathon, waaronder 5 duo’s (afwisselend lopen/fietsen). Er was ook een halve marathon die op een later moment vanaf de Onze Lieve Vrouwetoren startte. Op ca. 25 kilometer voegde die zich op ons parcours waardoor het wel wat drukker werd. Dat duurde echter niet lang, want de meesten ‘stoven’ ons zo weer voorbij.
En hiermee is dan mijn 170e georganiseerde (ultra)marathon een feit. En niet alleen dat, want het kilometertotaal van al mijn lopen sinds ik in 1995 (25 jaar geleden dus) met het hardlopen begon is nu boven de 70.000 km uitgekomen.
26-jan-2020 Around Amersfoort 42,2 km 205 phm 4:14:42 (eigen meting) 9,94 km/u Route
