Geplaatst op

Storm tegen

Waarschuwingsbordje bij Panneland in de Waterleidingduinen

Hoe kom je op het idee om met windkracht 8 á 9 aan de kust en met windstoten van zo’n 85 km/uur pal tegen de wind in van Haarlem naar Noordwijk te rennen, een afstand van 33 kilometer! Nou, dat idee werd me niet ingegeven vanwege die zomerstorm maar omdat ik gewend ben om elke zaterdagmiddag een lange training te doen en ik die avond om zeven uur op een verjaardagsfeestje in Leiderdorp werd verwacht. Dan is het niet handig om met de wind mee naar IJmuiden te lopen, wat ik anders gedaan zou hebben. Dat is precies de verkeerde kant op. Dus ben ik om kwart voor twee van huis vertrokken om via de Waterleidingduinen naar Langevelderslag te lopen en vervolgens naar de vuurtoren van Noordwijk. En daar vandaan met de bus naar Leiderdorp.

Nou, dat heb ik geweten! Gelukkig was ik zo verstandig om niet de kortste weg via het strand te nemen, want daar bulderde de ZZW-er op zijn hardst. Nee, zo veel mogelijk ‘binnendoor’, waar nog wat beschutting was. In de bossen raasde de wind oorverdovend door de bomen. Temidden van dat geloei en geraas hoorde ik vervaarlijk krakende geluiden en zelfs een soort geknal. Overal lagen afgebroken takken op het pad en de boswachter had zelfs provisorische bordjes neergezet die waarschuwden tegen vallende takken. Maar het ging allemaal goed en zelfs de neerregenende dennenappels wisten me niet te raken. Op de open duintoppen was het af en toe niet om vooruit te komen en naarmate ik Langevelderslag naderde en dichter bij de kust kwam nam de windkracht alleen maar toe. Toen kwam het stuifzand. Hele wolken fel striemende zandkorreltjes die als een straalstroom over de duinen wervelden. Ik moest mijn ogen tot kleine spleetjes of zelfs helemaal dicht knijpen, want de bril die ik droeg hielp weinig.

De hele ochtend had het geregend, maar zodra ik vertrok werd het droog en tegen de tijd dat ik de Waterleidingduinen betrad was het mooi opgeklaard. Dat dan weer wel. De bedoeling was aanvankelijk om in Langevelderslag een koffiestop te houden, maar door de tegenwind had ik zo veel tijd verloren dat ik meteen door moest om op tijd in Noordwijk te zijn. Daar moest ik om zes uur de bus hebben zodat ik om zeven uur in Leiderdorp kan zijn. Mijn favoriete koffietent was trouwens gesloten en in de yuppentent had ik geen zin.

Op een paar afgewaaide petten na  is het allemaal gelukt. Een zware training geworden en een bijzondere ervaring. Misschien wel een beetje té zwaar een weekje voor de marathon van Amersfoort. De rest van de week maar even heel rustig aan doen.

Vuurtoren van Noordwijk. Let op de vlaggen!

9 juni 2019
Duurloop Haarlem-Noordwijk aan Zee via de Waterleidingduinen
33 km 4 uur netto.
Route

Geplaatst op

Dat was een mooie!

En dan loop je zomaar ineens de ‘snelste’ marathon in bijna 8 jaar! Ik moet teruggaan tot juli 2011 om een marathon te vinden waarin ik onder de tijd van vandaag uitkwam. Een chiptijd van 3:51:30 op de Leiden Marathon. Pffff, ben er beduusd van. Nu ik sinds april tot de M65-gelederen behoor wilde ik binnen die categorie graag een keer onder de 4 uur lopen. Ja, dat was het doel van vandaag. Maar de blauwe ballonnetjes van de haas van 4 uur liet ik al snel achter me. Het voelde allemaal goed hoewel het natuurlijk nooit vanzelf gaat. Met name bij Oud Ade, zo rond de 32 kilometer, had ik weer de traditionele dip. En op 36 kilometer, met Leiderdorp in zicht, kreeg ik weer een hyperventilatie-aanval met hartkloppingen. Ik kon toen niets anders dan een minuutje wandelen, totdat ademhaling en hart weer rustig waren. Daarna geen problemen meer gehad. Dat ik mij niet gek heb laten maken en mijn krachten goed gedoseerd heb blijkt wel uit de zeer constante loopsnelheid. Alleen de eerste 10 km waren wat langzamer, maar dat werd veroorzaakt door de rustige start en twee sanitaire stops. Wauw, ik ben echt blij met dit resultaat. 8e bij de M60 in een toch redelijk grote marathon.

Leiden is een fijne en hartelijke marathon. Het parcours is een combinatie van oude binnenstad en Hollands polderlandschap met bloeiende bermen, plassen en slootjes, schapen, koeien en draaiende molens. Veel mooier en ‘Hollandser’ dan bijvoorbeeld de Amsterdam Marathon. Dat zouden de looptoeristen eens moeten weten! Overal feestjes in de dorpen van het groene hart, vlaggeen muziek, aardige en enthousiaste vrijwilligers, talloze aanmoedigingen. Een finish via de Morspoort en de Breestraat. Overal klappende en juichende mensen. Prima ‘lopersdorp’ in en om de Pieterskerk. Naast de prestatie is het gewoon volop genieten in Leiden.

Het weer was prima. Een dunne wolkenlaag die de zon een beetje temperde, droog,hooguit 18 graden en een verkoelend briesje uit noordelijke richting.

Met WAVA ‘age-grading’ toegepast komt de finishtijd uit op 3:04:44.
Daarmee is dit, gecorrigeerd, mijn snelste marathontijd ooit gelopen!!!

Geplaatst op

Een heuse wedstrijd

Start op de atletiekbaan van av Suomi in Driehuis

De 10 EM Pim Mulierloop is een heuse wedstrijd. Na de start op de atletiekbaan van AV Suomi volgde een pittig traject door de duinen. Vlak voor de start een regenbuitje, maar daarna stralend weer met een aangename temperatuur van een graadje of 10 en een licht briesje uit noordelijke richtingen. Ik heb de 16,1 kilometer in één ruk uitgelopen. Jazeker: geen sanitaire stops deze keer en ook de twee waterposten liet ik aan me voorbijgaan, want ik had zelf een fles sportdrank in mijn Camelbak. Ter hoogte van de uitgang Heerenduinen, met nog een kilometer of 4 te gaan, werd ik ingelopen door een deelneemster die er nog behoorlijk de gang in had. Ik wist bij haar te blijven maar het koste me een enorme krachtsinspanning op de baan (waar ik bij binnenkomst de verkeerde kant op was gelopen) om toch nog precies tegelijk met haar te finishen. De chiptijd was 1:22:13, iets langzamer dan 2 jaar geleden maar na toepassing van de WAVA leeftijdscorrectie juist net iets sneller. En dat na een bruisende 60-er jaren verjaardagspartij de avond tevoren! Best leuk die kortere wedstrijden, en in het gelopen tempo zeker geen sinecure. Mooie toets voor Leiden.

Edities:

Afstand

Loop

Datum

Tijd

km/h

Tijd WAFA

Jr


16,1

Pim Mulierloop

12-mei-2019

1:22:13

11,75

 1:04:42 65

16,1

Pim Mulier loop

23-apr-2017

1:21:32

11,85

 1:05:28 63

 

Geplaatst op

Lion’s Heuvelloop

Magali, Eddy, André, Michiel na de finish

Net als in 2017 en 2018 heb ik weer de 15 km van de Lion’s Heuvelloop gerend. Ja, gerend inderdaad, want het ging dit keer weer eens om de snelheid. Een mooie training voor een ‘luie’ ultraloper op leeftijd die zich aan het voorbereiden is op de marathon van Leiden. Maar ja, het was warm vandaag. De ‘warmste 2e Paasdag ooit gemeten’ volgens de weerbureaus. 24,8 graden in de Bilt. Maar dat was later op de middag. ’s Ochtends tussen 11 en 12 was het 20 á 21 graden, maar op de witte schelpenpaadjes in de duinen kun je daar gerust een paar graadjes bij optellen. En er was door het mooie weer sprake van een record-opkomst zodat het een beetje dringen was in de eerste kilometer over het fietspad langs de Zeeweg. De start op de Hoge Duin en Daalse weg is trouwens iets bijzonders omdat er tegelijk met de 5 km-lopers wordt gestart die echte precies de andere kant op moeten, richting het Kopje. Dat vraagt altijd het nodige organisatietalent bij het maken van de startopstelling (5 km op de linker weghelft en de 10 en 15km op de rechter weghelft) om te zorgen dat men niet op elkaar botst.

Hoewel ik afgelopen zaterdag nog zo’n 30 kilometer door de Bollenstreek en de Waterleidingduinen had gestruind lukte het toch aardig om de snelheid er constant in te houden. Weliswaar ben ik net onder de 12 per/uur gemiddeld gebleven zodat een tijd van onder de 1u 15 minuten er niet in zat, maar daar zal ik de warmte dan maar de schuld van geven. Lekker moe na afloop, maar niet dat uitgewoonde gevoel zoals na een lange ultra. Fit-moe, zal ik maar zeggen. Het biertje op het zonnige terras van Sporthal Tetterode, samen met mijn zoon Edward, zijn vriendin Magali en zijn sportvriend Michiel die de 10 km hadden gelopen, en met Bernadette en mijn broer Edwin, die kwamen supporteren, liet zich prima smaken!

In vergelijking met de twee vorige deelnames zag het er als volgt uit:
17 april 2017 1:13:30 (met leeftijdcorrectie 0:59:01)
2 april 2018  1:14:48 (met leeftijdcorrectie 0:59:28)
22 april 2019 1:15:39 (met leeftijdcorrectie 0:59:32)
PR 15 km 17 april 2006 (KG-loop) 1:03:39 (met leeftijdcorrectie 0:56:27)
N.b. de ‘leeftijdcorrectie’ geeft de corresponderende tijd weer die op een leeftijd < 30 jaar gelopen zou zijn). Met leeftijdcorrectie dus heel constant en maar 3 min verschil met PR tijdens KNAU-lidmaatschap). Het PR zou overeenkomen met een tjd van 1:11:30 nu.

22 april 2019
Lion’s Heuvelloop 15 km
1:15:39
M prestatieloop 34 van 90
M overall 47 van 103

Geplaatst op

Van Hillegom naar de Zilk

Tulpen bij de Zilk

Vorig jaar heb ik de ‘Tulpenroute’ gelopen in de Wieringermeer, van Anna-Paulowna naar den Oever en terug. Dit jaar ben ik dichter bij huis gebleven en waarom ook niet? Haarlem is toch niet voor niets de ‘Bloemenstad’? De Bollenstreek rond de Zilk is internationaal bekend, niet in het minst natuurlijk door het Bloemencorso en de Keukenhof. De tulpencultuur in dit deel van Nederland is een toeristische visitekaartje. Hier overheerst gezelligheid, kleinschaligheid en drukte. Een heel andere sfeer dan op de uitgestrekte, eenzame velden in het noorden.

Vandaag, op Paaszaterdag en met prachtig weer, was het drukker dan ooit. Zo druk zelfs dat met klem werd aangeraden om niet meer richting de Keukenhof te gaan omdat deze afgeladen was en alle toenaderingswegen verstopt zaten. Onder zulke omstandigheden blijkt hardlopen toch weer het ideale vervoermiddel te zijn. Waar het druk is ren je er gewoon dwars doorheen en voor het overige zoek je de rustigere voet- en fietspaden uit. Hoewel, rustig? Langs de bloeiende velden trok een gestage karavaan wereldburgers die zich onzeker voortbewogen op oranje gekleurde huurfietsen. De ‘Holland Experience’ zullen we maar zeggen.

Geen plotselinge sneeuwbui maar witte tulpen!

Daarom was ik blij dat ik halverwege de route de Amsterdamse Waterleidingduinen in kon duiken. Het contrast was enorm; een oase van rust die slechts verstoord werd door het gekraak en geritsel van door het struikgewas op mijn nadering wegvluchtende herten. Maar wat was het warm in de duinen! Dat was wel even wennen weer! Op de witte zandpaadjes was het ruim boven de 25 graden. Veel drinken dus. Gelukkig staan er op diverse plaatsen bij de in- en uitgangen drinkwatertaps met heerlijk helder koel PWN duinwater. Een zegen! Het werd uiteindelijk een behoorlijk pittig twee deel over de trails.

Tussen de tulpen

Meer foto’s hier.
Route

Geplaatst op

M65!


Afgelopen donderdag ben ik ‘gepromoveerd’ naar een nieuwe leeftijdscategorie: de M65!
Wat was er mooier dan om dit twee dagen later te kunnen omlijsten met een uitstekend gelopen Castricum marathon. Uitstekend in die zin dat het van begin tot eind ‘lekker’ ging, resulterend in een tijd die meer dan 16 minuten sneller was dan vorig jaar. Eigenlijk is het ‘met zijn 44 km een enigszins ‘opgeblazen’ marathon, het kleine broertje of zusje van de eveneens ‘opgeblazen’ 60km (die dus bijna 64 is).
Misschien had ik mijn 65e verjaardag wel moeten omlijsten met een afstand van 65 km, maar dat was niet mogelijk omdat ik in verband met de verjaardagspartij later die middag op tijd thuis moest zijn. Nou, dat is gelukt. Want niet alleen heb ik sneller dan verwacht gelopen maar ook de NS hielp een handje meer door in verband met werkzaamheden bij Zaandam éénmalig een ‘non-stop’ Intercity tussen Castricum en Haarlem te organiseren.

Wat dat organiseren betreft, Willem en Annemarie hebben dat weer excellent gedaan. Zo stond de camper weer bij de strandopgang in Bergen te wachten met heerlijke warme tomatensoep. En na een rondje van 2,5 km (want ik liep dus de marathon), was ik daar alweer terug, ditmaal voor het onvolprezen sneetje brood met gebakken ei. Voor de post in Egmond zorgde de LAT (yes, koffie!!). Maar de Lat stopt er na dit jaar waarschijnlijk mee, hoorden we bij monde van de scheidende voorzitter/marsleider. De wandelvereniging houdt er in verband met teruglopende ledenaantallen waarschijnlijk mee op. Dus of er volgend jaar weer een Castricum Bos-, Duin- en Strandloop zal zijn?

We zullen het zien. Maar hoe dan ook, het was weer een heerlijk loopje. Wat mij betreft net mooi zo, die afstand. Het geeft een prettig gevoel om in het laatste deel nog voldoende energie over te hebben. De natuur was prachtig, de weercondities (bewolkt, 11C, weinig wind, droog) ideaal. En daarmee zit mijn eerste marathon/ultra als M65-er er weer op!

6 april 2019
Castricum Ultra-Marathon
44 km
4:46:55
2e van 13

Geplaatst op

Sjravele door Limburg

Zo, dat was dan de eerste voltooide ultra-loop van 2019. Wat bij de Brocken Challenge niet lukte, dat voltrok zich dit keer probleemloos: finishen. En met name dat ‘probleemloze’ kwam toch wel een beetje als een verrassing, want afgelopen maandag lag ik nog in het ziekenhuis vanwege een darm-endoscopie. Nee, het ging al weken niet zo lekker met de gezondheid. Voortdurend buikpijn en pijn bij langdurig zitten. Het onderzoek heeft gelukkig niet de diagnose opgeleverd waar je bij dat soort klachten bang voor bent, maar was wel aanleiding voor een vervolgafspraak.
Na zo’n spannende en emotioneel belastend begin van de week is een rondje door Limburg lopen natuurlijk een prima uitlaatklep. Maar dan moet je het wel op kunnen brengen natuurlijk. Want de dagen na het inwendige onderzoek had ik nog regelmatig pijnlijke krampen waardoor hardlopen niet echt lekker ging. Ik twijfelde dan ook of ik wel naar Heerlen moest afreizen. Maar een testloop van ruim 20 km op woensdag voelde al een heel stuk beter aan en op donderdag en vrijdag namen ook de krampen af. Wel nam ik me voor om niet de ultra van 50 km maar de marathon te lopen. Zou ik onderweg pijn voelen, dan zou ik er onmiddellijk mee kappen. Na dat goed in mijn oren geknoopt te hebben reisde ik vrijdagavond vanaf mijn werk in Amersfoort door naar Heerlen.


Daar sliep ik net als de voorafgaande jaren in het natuurvriendenhuis Eikhold. Een prima plek met een rustige kamer voor mijzelf. Spulletjes klaargelegd en lekker op tijd naar bed. Om een uur twee ’s nachts werd ik echter wakker van een tikkend geluid. Eerst dacht ik nog dat het lucht in de CV-buizen was, want zo klonk het, maar toen ik spetters in mijn gezicht voelde sprong ik mijn bed uit. Er bleken op diverse plaatsen druppels uit het plafond te komen die terwijl ik met verbazing toekeek overgingen in stroompjes water. Er lag al een hele plas op de vloer. Snel mijn spullen opzij geschoven en hulp gezocht. Maar waar? De receptie was gesloten. Bellen? Toen zag ik een pijltje op de muur met daaronder de tekst ‘huiswacht’. Het wees naar boven, de trap op. En inderdaad, daar was een deur waarop ‘huiswacht’ stond. Ik klopte op de deur en hoorde een slaperige stem. Enfin, samen met de inmiddels aangeklede huiswacht op zoek gegaan. Via een luik kwamen we op zolder en ja hoor: die stond vol water. De warmwaterboiler bleek een barst te hebben. Er moest een reparateur gebeld worden. Ik mocht verhuizen naar een andere kamer en ben om een uur of drie weer in slaap gevallen. De verdere ontwikkelingen heb ik maar niet afgewacht.

’s Ochtends was er inderdaad geen warm water, maar dat deerde niet. Na een snel zelf-bereid ontbijtje op de kamer ben ik op mijn OV-fiets gestapt richting de startlocatie in Imstenrade. Die was niet alleen verder dan ik gedacht had, maar vooral het hoogteverschil van 100 meter was op een OV-fiets zonder versnellingen en met een volle sporttas achterop nauwelijks te overbruggen. Ik moest regelmatig van de fiets af en wandelen.


Enfin, ik was op tijd vertrokken en was een half uur voor de start ter plekke, tijdig genoeg om me om te kleden. Daar waren weer de bekende gezichten van de ‘ultra-familie’ van Willem. Ja, en daartussen menig grijzend koppie. Aan de verhalen te horen zat de adrenaline er alweer goed in en was het gezelligheid ten top.

Na deze lange inleiding wordt het tijd om ook iets over de loop zelf te zeggen.
Wel, het was weer een feest om onder auspiciën van Willem en Annemarie door het fraaie Zuid-Limburgse decor te lopen. En daarbij ook nog heerlijk weer en droge bodemcondities. Op twee of drie plaatsen was het een beetje modderig (afgezien van een plek waar we over een stapel takken door een soort moeras moesten waden), zodat mijn nieuwe trailschoenen hun merites amper hoefden te bewijzen. En waar krijg je na 10 kilometer warme tomatensoep met ballen, na 20 kilometer Limburgse vlaai, na 30 kilometer brood met gebakken ei en na 40 kilometer een beker vla? Van deze loop val je niet af, maar kom je aan! Dat gebakken ei was trouwens het laatste zetje dat ik nodig had om te besluiten niet de 42 maar de ‘hele’ 50 km te gaan lopen. Want zonder het extra lusje van 8 km over de Schweiberg zou ik niet op de post bij Mechelen zijn teruggekeerd om die heerlijke versnapering in ontvangst te nemen. De gedachte aan de volle 50 speelde sowieso al een tijdje door mijn hoofd omdat het zo ‘lekker’ ging en er van de gevreesde krampen vrijwel geen sprake was.


En zo keerden we voldaan en niet eens zo moe in Heerlen terug. En laat ik daar nou een loper (Christoph Hoffmann) spreken die ik nog kende van de Brocken Challenge in februari. Natuurlijk ging het gesprek weer over de extreme omstandigheden aan de top, maar ook de zware sneeuwcondities tussen de Jagdkopf en Lauschenbuche. En hoe jammer het was om in mijn 10e deelname niet gefinished te zijn. Je zou het toch bijna nog één keer gaan proberen … 🙂
Maar vandaag wél gefinished, en dat leverde mijn 160e georganiseerde marathonplusser op.

Sjravele door Limburg
23 maart 2019
50km, 864 phm
30e van 38 M/V

Foto’s
Route

Geplaatst op

De winter zit er weer op

Panorama vanaf de Tonneblink (32m), Amsterdamse Waterleidingduinen

Nadat we in februari een periode met onvervalst voorjaarsweer hebben mogen beleven waarbij met veel zon de temperaturen opliepen richting de 20(!) graden hebben we het de afgelopen weken moeten stellen met een zijn-staart-roerende maart.  Een strakke straalstroom joeg de ene depressie na de andere richting noordwest Europa . En dat betekende regen, heel veel regen, en regelmatig harde wind, zeg maar storm. Windstoten van 100 km/uur waren geen uitzondering. Om toch een beetje aan mijn kilometers te komen zonder daarvoor als straf gezandstraald en gegeseld te hoeven worden heb ik het strand en de pieren van IJmuiden gemeden. Die pieren waren trouwens toch niet toegankelijk. Maar ook al loop je niet op het strand, ook op de hoge duintoppen was het bij vlagen bijna onmogelijk om op de been te blijven. En nat, drijfnat werd ik in de horizontaal striemende regen. Maar dit is geen klaagzang, integendeel, ik geniet er met volle teugen van.

Misschien was de werkelijke reden om wat minder loopjes richting het vertrouwde IJmuiderstrand te doen eerder gelegen in wat ik ‘de ontdekking van de Amsterdamse Waterleidingduinen’ noem. Na aanvankelijk een beetje voorzichtig de afgepaalde routes te hebben gevolgd ben ik daar nu helemaal ‘los’ en verken ik gewapend met mijn Garmin alle onbekende paadjes en trailtjes in dat uitgestrekte gebied. En keer op keer word ik ‘zwervend in de eenzaamheid’ overweldigd door de indrukken die dat oplevert. Vooral nu met dat ‘slechte’ weer! Want bij ‘publieksvriendelijke’ condities kan het daar behoorlijk druk zijn met wandelaars. Hoewel ik nu dus paadjes weet waar je (met alle respect) het doorsnee auto-gezin niet zo snel tegenkomt. Je hebt het er voor het kiezen: aan de hoger gelegen oostzijde bossen en zandduinen, meer naar het westen het waterwingebied met talloze kanalen en meertjes en daartussenin savanne-achtige vlakten waar de wind (en de hertenkuddes) vrij spel hebben. En dan is er natuurlijk nog het strand en de zee. Een hardloopparadijs in een (grote) notendop!

Maar de winter is voorbij en vanaf nu zal het overal wel weer drukker worden. Maar wat zou het, de warme wind langs benen en armen is er niet minder prettig door. Onder de link het fotoalbum van deze afwisselende winter.

Foto’s Winter 2018-2019

 

Geplaatst op

Mooie Nel Cross

Op zondagochtend loop ik vaak een trainingsrondje rond de Mooie Nel en de Liede. Zeg maar vanuit Haarlem rechtsom over Spaarndam, Penningsveer en via Schoteroog terug naar Haarlem. Over dit gebied zegt Wikipedia het volgende:

“De Mooie Nel is een meer nabij het recreatiegebied Spaarnwoude in de gemeente Haarlemmermeer tot en met 2018 Haarlemmerliede en Spaarnwoude in Noord Holland. Het is geen op zichzelf staand meer maar een verbreding van de Binnen Liede daar waar deze uitmondt in het Spaarne en zo groot en breed is dat van een meer kan worden gesproken. Oorspronkelijk stond het meer bekend als “Mooien Hel” maar deze naam verbasterde in de loop der tijd tot Mooie Nel.”

De  naam Schoteroog is afgeleid van een klein eilandje op de plaats waar de Binnen Liede in het Spaarne uitloopt. Op de landtong ten zuiden van dit eilandje lag vroeger een vuilstortplaats. Deze heeft men helemaal bedekt met een laag zand waardoor een heuvelachtig terrein is ontstaan dat nu dienst doet als recreatiegebied. Het hoogste punt is ongeveer 20 meter hoog.

Toen ik dus vorig jaar begin maart op een zondagochtend weer eens over Schoteroog liep kwam ik midden in een hardloopwedstrijd terecht die ik nog niet kende (ja, dat komt ook voor!). En dat zo dicht bij huis. Ik nam me toen voor dat ik die ook wel eens wilde lopen. Ik was dit voornemen allang weer vergeten toen ik onlangs bij RunX in Haarlem was om een nieuw paar trailschoenen te kopen. Ik zag daar toen op de toonbank een foldertje liggen van de ‘Mooie Nel cross’. O ja, dat was hem dus! Diezelfde dag nog ingeschreven en zo stond ik dit jaar dus aan de start van de 9,8 kilometer, bestaande uit twee ronden van 4,6 kilometer. In elke ronde moest, langs verschillende routes, twee keer rondom Schoteroog gelopen worden. In totaal dus vier maal. Goed voor bijna 100 meter omhoog en omlaag.

Was het in 2018 mooi voorjaarsweer, dit keer leek het wel herfst. Een harde wind en regen, maar niet koud. Niet zo’n beetje wind overigens, want op sommige plekken werd je bijna van de heuvel af geblazen. Maar dat maakte het tot een ‘echte’ veldloop, een heuse uitdaging. Door de regen was het parcours hier en daar erg modderig geworden, zodat de nieuwe trailschoenen goed van pas kwamen. Dat gold met name voor de passages door het gras. De ondergrond was met recht afwisselend te noemen: gras, grintpaden, trappen, stukje asfalt en een behoorlijk lang stuk mul zand (ruiterpad). De vele scherpe bochten vormden een extra moeilijkheidsfactor.

Maar ik heb lekker gelopen. In de eerste ronde was het even wennen aan het tempo, maar in de tweede ronde heb ik diverse lopers ingehaald. Ik kende het terrein op mijn duimpje, dat was natuurlijk ook een voordeel. Uiteindelijk finishte ik in iets boven de 52 minuten, waar ik heel content mee ben. Echt een leuk loopje, waarbij het ‘vuile weer’ voor een extra accent zorgde.


M Overall 9,8 km: 75 van 90
Overall 9,8 km: 76 van 96

Parcours
Foto’s organisatie

Geplaatst op

Lente in februari

Vorig jaar kwamen eind februari en begin maart de ‘Grote en de Kleine Beer’ vanuit het oosten op visite met strenge vorst en schaatscondities. Dit jaar heeft februari heel andere ambities: ze wil een echte lentemaand zijn en lijkt te proberen om maart naar de kroon te steken. Temperaturen van 13 tot 17 graden zijn al een week lang geen uitzondering meer en het lijkt nog even zo door te gaan. Ik kan me niet herinneren dat ik media februari al in korte broek liep, maar dit jaar is dat goed mogelijk, hoewel het ’s nachts en in de ochtend nog wel frisjes is. Maar de middagloopjes langs velden massaal bloeiende krokussen en sneeuwklokjes gaan met blote beentjes. En dat loopt veel fijner dan in zo’n strakke legging.

Medio februari: In korte broek onder het Tacitus-tunneltje

Qua gezondheid maak ik een wat moeilijke periode door met diverse onderzoeken. Hopelijk is het van voorbijgaande aard. Op het lopen heeft het niet zo veel invloed, maar op mijn werk merk ik wel dat ik sneller moe ben. Het zou best kunnen dat het ook tijdens de Brocken Challenge ongemerkt al aanwezig was. Voor de bijna 70 kilometer die ik gelopen heb had ik 11 uur 20 minuten nodig. Een gemiddelde van 6,1 km/uur. Om de top te halen zou ik nog eens bijna 3 uur nodig hebben gehad. Ben blij dat ik dat niet geprobeerd heb.

Volle ‘supermaan’ boven Stompe Toren (Spaarnwoude) op 19 februari.

En ik heb een nieuw ‘loopgebied’ ontdekt: de Amsterdamse Waterleiding duinen. Daar kun je prachtige zwerftochten maken. In tegenstelling tot het NPZK (wat trouwens ook heel mooi is, maar dat ik inmiddels op mijn duimpje ken) mag je hier ook buiten de paden lopen en is het 100% wandelaarsgebied. Je hebt er alles: mooie bossen, zanderige trails over duintoppen en uitgestrekte, savanne-achtige vlaktes bevolkt door talloze herten. Vanuit huis is het ongeveer 10 kilometer lopen (via Visserspad en Duinpieperpad) naar de ingang bij Bentveld, dus wel iets verder dan het NPZK (Bleek en Berg ligt op een kleine 4,5 kilometer lopen). Terug pak ik daarom meestal de trein vanuit Zandvoort. Ik heb inmiddels een jaarkaart voor de duinen aangeschaft.

Uitzicht vanaf de Rozenberg (36 m) richting Zandvoort