Inmiddels zijn er ruim twee maanden verlopen sinds het herseninfarct. Omdat het herstel sindsdien heeft doorgezet kan ik ook weer wat vaker en wat langer trainen. Ik zit nu op 60 á 65 km per week, verdeeld over vier loopjes. De langste daarvan zijn een kilometer of 20. Op tweede Paasdag staat er zelfs weer een wedstrijd op het programma, de Lions Heuvelloop van 15 km in Bloemendaal. Als dat goed gaat (het zal zeker geen toptijd worden!) wil ik me op 30 april in Noordwijkerhout wagen aan een halve marathon.
Geen voetpad maar een modderstroom
Als ‘test’ daarvoor heb ik vandaag 21,5 kilometer getraind in het Noord-Hollands Duinreservaat, tussen Bergen en Schoorl. Dat is nog een behoorlijke uitdaging geworden door de extreem hoge waterstanden. Regelmatig moest ik van het pad af omdat zich daar een compleet meer had gevormd. Om dat over te steken zou ik moeten zwemmen of een opblaasbaar bootje mee moeten torsen. Dan het maar hogerop zoeken en via de duintoppen een eigen pad banen door kreupelhout en doornenstruiken. Gelukkig had ik op mijn mobiel een topografische kaart-app met GPS waardoor ik niet hoefde te verdwalen. Los van die obstakels heb ik het traject goed volbracht. Wel voelde ik dat ik voorlopig nog niet aan een marathon toe ben. Er is meer kracht en coördinatie in het linkerbeen maar ik wordt gewoon nog te snel moe.
Bovenop de Kerf in elk geval nog droge voeten
Dus of Leiden op 12 mei reëel is? Ik zou het niet weten en wil er eigenlijk ook nog niet te veel over nadenken. Het is al heel mooi wat er nu mogelijk is.
De Kop van de Haven in IJmuiden is een bijna wekelijks doel voor mijn 20 km trainingsloopjes. Mooi uitzicht op vuurtoren, havenmond en Hoogovens en een goede kop koffie in het visrestaurant.
De bedoeling van deze duurloop van ca. 35 kilometer was om de vorm te testen in verband met de Leiden marathon over ruim 3 weken. Nou, daar kunnen we kort over zijn: de vorm is niet al te best. Na zo’n 25 kilometer, nog voor Noordwijk, ging het kaarsje al uit. Af en toe even wandelen, net iets te lang op een bankje zitten en zwalkend lopen. Vooral dat laatste baart me zorgen. Het lukte me steeds minder om langs een rechte lijn te lopen, ik moest mijn best doen om niet weer naar links te gaan overhellen en ik schopte tegen mijn eigen schoenen. Geen fraai beeld. En weer af en toe hyperventilatie bij het ademhalen.
Hoe komt dit nou? In het laatste deel van de Lentemarathon in maart vertoonde ik dezelfde kuren. Zijn de spieren aan het verslappen? Ik ben inmiddels wel begonnen met aanvullende krachtoefeningen, maar veel heeft dit kennelijk niet opgeleverd, integendeel. Of heb ik gewoon te weinig lange duurlopen getraind? Dit was inderdaad wel pas de eerste 30+ training dit jaar. Toch denk ik niet dat het alleen daar aan ligt, want kilometers maak ik genoeg. Ter verontschuldiging kan ik misschien nog aanvoeren dat het door de harde oostenwind best wel een zware loop was. Door de dwars instaande wind werd ik op het strand om de haverklap uit mijn balans geblazen. Bij strandreservaat Noordvoort wordt je de duinreep opgestuurd omdat je niet over het strand mag (beschermd stiltegebied). De route bovenlangs was echter slecht beloopbaar door de vele kerven in het duin, diepe met stuifzand gevulde kloven waar het meer kruipen en glijden dan lopen was. Op een gegeven moment was ik het zat en ben ik maar weer het strand opgegaan waar ik nog een gestrande zeehond tegenkwam die er trouwens ook niet al te best bij lag.
Pluspuntje was dat ik nauwelijks last had van de slijmbeursontsteking aan mijn rechterheup, de gebroken teen aan de linkervoet en de hallux falgus aan beide voeten (pfff….) Hoe dan ook, er moet nog wel wat gebeuren voordat ik klaar ben voor Leiden. En de tijd dringt…
19 april 2023 Duurloop Haarlem-Katwijk 35 km
3u45m netto
Voor een korte vakantie verbleef ik dit weekend in het bungalowpark ‘het Drouwenerzand’. Dit ligt midden op de Hondsrug vlak ten noorden van Borger. In de naaste omgeving bevinden zich acht van de mooiste hunebedden van Drenthe. Omdat ik daar al jaren kom heb ik er verschillende hardlooproutes uitgezet die langs al deze hunebedden voeren. Tegenover het park ligt het heidegebied waar het zijn naam aan dankt. In augustus en september een golvende paarse vlakte met fraaie dennen die zich in de meest fantastische vormen hebben gekronkeld. Maar nu, in maart, helemaal wit door een flink pak sneeuw. Toeval of niet, maar toen we tegen het eind van de middag aan kwamen rijden over de N34, de ‘Hunebed Highway’, begon het steeds harder te sneeuwen. De laatste paar kilometer tot onze bestemming kropen we voorzichtig over een witte vlakte waarin het wegdek niet meer te herkennen was. Best spannend. Steeds groter werden de neerdwarrelende vlokken en de besneeuwde sparren waar we langs reden riepen herinneringen op aan de winterse Harz. ’s Avonds klaarde het op waarna een koude vriesnacht volgde. In een witte wereld sliepen we in.
De volgende ochtend ontwaakten we in een uit suiker gesponnen wereld onder een stralend blauwe hemel. Wat boften wij aan het eind van een wederom veel te warme en nagenoeg sneeuwloze winter! Natuurlijk heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om twee van mijn favoriete Hunebedroutes te lopen, in totaal ongeveer 20 kilometer. De paden over de heide en door het bos lagen er vroeg in de ochtend nog redelijk onbetreden bij zodat het af en toe zwaar ploeteren was door de meer dan 5 centimeter dikke sneeuwlaag. En oppassen voor de daaronder verstopt liggende boomwortels. Zowaar een kleine reprise van de Brocken Challenge!
Het Drouwenerzand
Het was voor het eerst dat ik besneeuwde hunebedden zag. Ik heb deze geheimzinnige steenhopen gezien in de stromende regen, in de mist, in de volle zon, bij zonsondergang en midden in de nacht. Onder de witte sluier leek hun mysterie nog groter te zijn geworden .
De sneeuwpret was wel van korte duur, want toen we na het weekend weer naar huis reden was het gaan regenen en waaien waarbij de temperatuur opliep tot bijna 16 graden. En dan is de sneeuw weer snel verdwenen!
Als extra voorbereiding op de Brocken Marathon heb ik vandaag van Castricum via Egmond aan Zee naar Bergen gelopen. Een afstand van 24 km met een aanloop van 2 km. Het was schitterend weer met fraaie wolkenluchten. Heel fotogeniek. Ik blijf de Vlewoscheweg tussen Castricum en Egmond toch één van de mooiste duintracés hier in de omgeving vinden. Zo stil en met zulke fraaie vergezichten. De kuddes paarden die daar grazen geven je helemaal het gevoel door woeste uitgestrektheden te ‘roamen’.
De afstand was ondanks het vaak zware terrein geen enkel probleem, dus dat ziet er goed uit. Weliswaar heb ik de afgelopen tijd geen 30-plussers gelopen maar de basisconditie zou voldoende moeten zijn voor de Brocken.
Twee jaar geleden heb ik ‘Around Amersfoort’ gelopen. Een georganiseerde marathon zonder wedstrijdkarakter rondom Amersfoort. Deze wordt beschouwd als een opstap naar de echte Amersfoort Marathon in juni. Indertijd was het zo’n beetje de laatste marathon voordat de corona crisis losbrak. Nu was het zo’n beetje de eerste die weer mogelijk was na de zoveelste lockdown. Het was dan ook officieel geen ‘evenement’ maar een ‘buitentraining’.
Het animo om op zondagochtend om 0900 vanaf het Amarena sportcomplex voor de 42,2 kilometers op weg te gaan was dit keer duidelijk lager dan 2 jaar geleden. Toen werd er op het bordes nog een startfoto van de grote groep lopers gemaakt, nu gingen er nog geen vijf lopers de winderige maar zonnige morgen in. Dat was toch wel een beetje een domper. Daar kwam nog bij dat mijn Garmin geen positie wist te verkrijgen zodat ik noodgedwongen achter de anderen aan moest gaan waarbij degene die ik in het vizier hield ook nog eens verkeerd bleek te lopen. Toen was ik er min of meer klaar mee, legde mijn Garmin in het gras van een plantsoentje en nam me voor daar net zo lang te wachten totdat die een positie aangaf. Want de route was niet uitgepijld, we hadden alleen een GPS-track gekregen. Gelukkig kwam de Garmin terug op zijn slechte gedrag en had ik ineens een fix.
Wat volgde was een leuke trainingsloop langs een mooi parcours dat inderdaad helemaal linksom rond Amersfoort ging. De eerste helft richting Bunschoten en het Eemmeer was vlak met een stevige en frisse tegenwind uit het noorden, de tweede helft was bosrijk en bevatte wat klimwerk langs de flanken van de Utrechtse Heuvelrug. Na een rondje om de voormalige Vliegbasis Soesterberg ging het via de omgeving van Leusden terug naar de Amarena. Op dat gedeelte bevonden zich ook enkele lopers die de halve liepen.
In de Amarena was er tijd voor een lekkere kop koffie en wat te eten en kregen we het marathonshirt van de afgelopen editie uitgereikt. Al met al kleinschalig maar wel leuk om te doen. Ik heb de afstand probleemloos gelopen ondanks dat ik de week ervoor hangerig en verkouden was maar had wel een paar dagen nodig om te herstellen.
Dit was mijn 175e georganiseerde marathon/ultraloop.
30 januari 2022 Rondom Amersfoort aka Around Amersfoort 42,2 km 205 phm ca. 4u25m Route
Fotoverslag van een trainingsloop van 42 km en 400 hoogtemeters door het Noord-Hollands Duinreservaat en de Schoorlse Duinen.
Op de Vlewose WegNoord-Hollands Duinreservaat tussen Egmond aan Zee en Bergen aan ZeeSchoorlse Duinen benoorden Schoorlse ZeewegOp de duinrand bij CatrijpZicht op de Noordzee vanaf het hoogste duin van Nederland (56m)
Geplaatst op
Na de Brocken Marathon op 9 oktober wordt het zo langzamerhand tijd om me te gaan richten op de Ronde Venen marathon op 21 november. Halverwege tussen beide datums was het vandaag een mooi moment voor een krachtmeting als vormtest. Omdat Bernadette herstellende is van een nare val waarbij ze een pees in haar rechter been scheurde kan ze nog niet goed autorijden. Daarom heb ik haar vandaag gehaald en gebracht naar haar werk in Bergen. Voor mij een goede gelegenheid om een lange duurloop door het Noord Hollands Duinreservaat te doen. Het werden dertig behoorlijk zware kilometers met veel mul zand (schitterende paden door de inmiddels uitgebloeide heide) en in totaal bijna 400 meter omhoog (waaronder het ‘hoogste duin van Nederland’ bij Schoorl. Op deze doordeweekse dag (woensdag) was het veel rustiger dan afgelopen zondag toen ik ook in dit gebied was. Toen krioelde het op sommige stukken van de mountainbikers en hondenuitlaters. Het grijze weer en de krachtige zuidwester droegen bij aan het gevoel van de ‘lonely trailer’. Bovenop het uitzichtpunt van de Kerf in de volle wind met zicht op verre duintoppen en witte brekers op zee kwam ik in de hogere sferen van het lopersparadijs. Zou het daardoor komen dat ik weer aan het fantaseren ben gegaan over een deelname aan de Brocken Challenge 2022?
Brockenlicht. Uitzicht richting de Brocken vanaf het kasteel van Wernigerode.
Dit jaar waren we voor vakantie een weekje in Schierke. Ik dacht een appartement in Wernigerode geboekt te hebben, maar het bleek dus in Schierke te zijn. En nog wel aan de Brockenstrasse, niet ver van café Winkler, het nachtelijke verzamelpunt na afloop van de Brockenchallenge. Vanzelfsprekend zijn we vanuit Schierke met de Brockenbahn de Brocken opgegaan. Het was mijn 12e bezoek aan de Brocken, maar voor het eerst als toerist. We boften, want het was mooi zonnig weer met aangename temperaturen. Het uitzicht was schitterend.
De Brocken
Toen ik met mijn echtgenote vanaf het station richting het Brockenhotel liep en we de plaats passeerden waar ik 9 maal gefinisht ben in de Brocken Challenge kon ik niet verhinderen dat ik emotioneel werd. De herinneringen aan de aankomsten op het donkere en verlaten Brockenplateau, verwelkomd door het ratelaars draaiende BC team dat kou, sneeuw en windvlagen trotseerde totdat de laatste loper binnen was kwamen allemaal weer boven. Maar hoe anders was het nu! Overal mensen, mooi weer, een heerlijk zonnetje. Als BC deelnemers mochten we indertijd de Goethesaal van het hotel betreden, maar die was nu voor het publiek gesloten. De ‘Brockenwirt’ had buiten houten kiosken opengesteld waar men zich tegoed kon doen aan Bratwurst met frites.
We hadden nu alle gelegenheid om de Brockenkoepel te verkennen en een rondwandeling over de ‘Gipfelrundweg’ te maken, die onder andere langs het ‘Hexenaltar’ uit de Faust, het ‘Brockenuhr’ en de alpine botanische tuin gaat. Ook passeerden we het punt waar je vanaf Ilsenburg tijdens de Brockenmarathon omhoog komt (de Hirtenstieg). De terugweg hebben we lopend afgelegd, het eerste deel langs de Brockenstrasse en vervolgens langs de Alte Bobbahn en de Neuer Weg naar Schierke.
Het ‘Hexenaltar’ (Faust) op de Brocken
De dagen daarna heb ik in de vroege ochtend twee trainingen van elk ongeveer 13 km gelopen ‘op de flanken van de Brocken’ tussen 600 en ruim 900 meter hoogte. Het was een bijzondere ervaring om daar nu eens niet in georganiseerd verband, maar helemaal vrij, als een ‘local’, te lopen. De eerste route begon met een steile klim naar het station van Schierke (met de Feuerstein op 700 m) en vervolgens via de ‘Bahnparallelweg’ naar Eckerloch (870 m). Dan via de steile en door rotsblokken, stromend water en boomwortels moeilijk te belopen Eckerlochstieg (100 m afdalen binnen 1 km) terug naar de Brockenstrasse en zo naar Schierke.
Wegwijzer op de Eckerlochstieg
Bij de tweede route ben ik vanaf station Schierke naar de Ahrensklint gelopen (822 m) die ik ook beklommen heb via de ijzeren trap die daar aangelegd is. Het leverde een mooi uitzicht op. Vervolgens via de Glashuttenweg naar de ‘Brockenkinder’ (933 m) en vandaar via de Brockenstrasse en de Sandbrinkstrasse terug naar Schierke. Deze keer was het regenachtig en kil met mist boven de 900 m. Maar dat leverde wel een mystieke sfeer op.
De Ahrensklint
Alles bij elkaar een mooie voorbereiding op mijn 3e Brockenmarathon die ik op 9 oktober hoop te gaan lopen.
Zo’n anderhalve week gelden wilde ik iets van de grond oprapen dat de kat van de tafel geduwd had. Daarbij maakte ik een onverwachte beweging waardoor ‘het in mijn rug schoot’. Dit wordt ook wel een acute rugklacht op ‘spit’ genoemd. Het is niet zozeer een beschadiging maar een uit balans raken van de samenwerking tussen de rugspieren, de gewrichten of de banden. Het gevolg is een nog steeds voortdurende pijn in de onderrug. Vooral ’s ochtends bij het opstaan en bij het gaan zitten en weer opstaan van een lage zitplaats, zoals de bank. Ook bij lang zitten treedt het op. Regelmatig bewegen is dus belangrijk. Dat is ook niet erg, maar juist goed, omdat de oorzaak zoals gezegd geen beschadiging is maar een onbalans. Door beweging kan deze balans zich weer langzaam herstellen. Ik ben ook even bij de fysio langs geweest en die constateerde een overbelasting van het sacro-iliacale gewricht (SI-gewricht). Ik weet niet of dat hetzelfde is als spit. Zijn advies was om bepaalde oefeningen te doen, spanningen te vermijden en bij voorkeur niet hard te lopen maar te wandelen of te fietsen. Natuurlijk heb ik dat opgevolgd (want ik heb echt een goede fysio die veel ervaring met sportblessures heeft). Dus heb ik gefietst en gewandeld in de duinen. Maar dat wandelen ging helemaal niet lekker en ook het fietsen niet met al die verkeersdrempels en hobbels in de weg. Al wandelend kreeg ik steeds de neiging om hard te gaan lopen en bovendien kreeg ik juist spanning omdat ik elke dag dat de pijn aanhield moest aftikken als een dag dat ik eigenlijk had willen (en kunnen?) rennen. Dus ben ik na een dag of vijf toch weer stukjes gaan hardlopen. Zo’n 10 km op vlakke wegen. Dat ging heel redelijk, alleen scherpe bochten maken en plotseling moeten afremmen was wel pijnlijk. Op gang komen ging wel. En eenmaal stabiel lopend had ik helemaal geen last. Bovendien nam het een hoop ‘niet-lopen-stress’ weg en kon ik de resulterende rustpijn wegstrepen tegen het prettige gevoel die dag weer gerend te hebben. Daarnaast doe ik wel steeds de oefeningen. Inmiddels heb ik vijf keer hardgelopen en wordt er enig herstel merkbaar. Maar dat gaat wel langzaam. Bovendien was ik vandaag wat al te enthousiast door 15 km door de Schoorlse Duinen en het Noord-Hollands Duinreservaat bij Bergen te lopen. Dat zijn zo’n beetje de hoogste duinen van Nederland met veel oneffenheden en zand op de route. Ik wilde natuurlijk de bloeiende heide al hardlopend ervaren en dat is gelukt. Maar helaas ben ik daardoor qua rugklachten wel weer een beetje teruggevallen. Ook onderweg voelde het niet helemaal lekker. Dus nu weer een paar dagen rustig bewegen en komend weekend weer twee rustige loopjes. Mochten de klachten aanhouden dan maak ik een nieuwe afspraak met de fysio. Ik zal dan wel mijn ongehoorzaamheid moeten opbiechten…
