Altijd zwaar, de Amersfoort Marathon, door het warme weer. Dit jaar minder warm dan in 2018, mede daardoor een beter resultaat: bijna een kwartier sneller dan vorig jaar. Maar wel een stuk ‘langzamer’ dan Leiden. Het bleek niet haalbaar om onder de 4 uur te blijven. Desalniettemin een fijne marathon gelopen door het mooie groene land langs de Eem en het mij zo bekende oude centrum van Amersfoort. Ik werk er tenslotte alweer een paar jaar.
Er waren duidelijk meer deelnemers dan vorig jaar. Omdat de hele marathon tegelijk start met de halve (iets waar ze in Leiden nu afstand van hebben genomen) was het tijdens de eerste ronde met name op het smalle fietspad langs de Eem erg druk. Er zat vaak niets anders op dan door het gras van het talud te lopen. In de tweede ronde wordt ook fruit verstrekt. Helaas had men op sommige posten de appels niet in mootjes gesneden. Al kluivend hardlopen met een hele appel in je hand is niet echt handig. Na de finish bleek de kleedgelegenheid al gesloten te zijn. Gelukkig had ik mijn tas daar niet laten liggen. Maar dat waren de enige smetjes, verder was alle prima geregeld. Lof daarom aan de organisatie en de vrijwilligers.
Opvallend was dat ik over de derde kwartmarathon bijna 5 minuten langer deed dan de andere ‘estafettedelen’. Op zich liep ik in dat deel niet veel slechter, maar waarschijnlijk heb ik na de doorkomst op de halve wat te lang gedaan over het eten en drinken. Ik heb daarbij zo’n 300 meter langs de Kleine Koppel gewandeld tot aan de Kwekersbrug. Achteraf wel jammer, want misschien zou ik anders wel net onder die 4 uur gebleven zijn. Maar zeker weet je het nooit. Voor hetzelfde geld had ik dan verderop toch nog een inzinking gehad.
