Geplaatst op

Linschotenloop

Het was op 23 december 2006 dat ik tijdens de Linschotenloop mijn PR op de halve marathon liep: 1:30:02. Dat had nog best onder de 1 uur 30 uit kunnen komen als ik niet enkele kilometers voor de finish door een loper achter mij op de hiel werd getrapt waardoor ik lelijk ten val kwam met een gekneusde rib als gevolg. Ik ben weliswaar snel overeind gekrabbeld en met pijnlijke borst verder gerend maar kon die magische grens net niet meer halen.

Dit jaar, 16 jaar later dus, lag die ‘magische grens’ op de 2 uur. Ook deze keer heb ik die weer net niet gehaald (2:01:15). Daarmee werd het mijn eerste halve marathon van boven de 2 uur. Dat werd nu gelukkig niet veroorzaakt door een valpartij. Dat had overigens nog best gekund ook, want veel binnenwegen zijn al dagen lang spekglad door een ijslaagje. Maar de organisatie had de loop toch vrijgegeven na een hele nacht en ochtend zout strooien en inderdaad, het parcours was goed beloopbaar. Nee, het probleem zat bij mijzelf. Door de koude lucht (ruim onder nul) raakten mijn luchtwegen geïrriteerd zodat is regelmatig even moest inhouden of zelfs stoppen om ze weer voldoende vrij te krijgen. Het is een kwaal waar ik sinds de corona (?!) regelmatig last van heb. Of dat die volle minuut ‘te laat’ helemaal kan verklaren weet ik niet, de twee plaspauzes en fotomomenten hebben daartoe ook het nodige bijgedragen.

Maar OK, zonder die handicaps zou ik zeker wel onder de 2 uur gebleven zijn en met de 31e plaats onder de 62 gefinishte 65-plussers ben ik eigenlijk best wel tevreden. Nu we toch aan het cijferen zijn zal ik de WAVA leeftijdscorrectie er eens op loslaten. Ten tijde van het PR was ik 52 jaar oud, dat levert een naar 30 jaar gecorrigeerde tijd op van 1:20:19. Nu ben ik dus 68 en dat levert op: 1:32:45. Kijk, dan is het verschil nog ‘maar’ 12 minuten. Dus kennelijk is het leeftijdsverschil niet de enige verklaring.

Het was wel weer genieten. Het landschap lag er prachtig bij met de berijpte weilanden en de bevroren met knotwilgen omlijste vaarten en sloten waar hier en daar ook al geschaatst werd. En goede en enthousiaste organisatie en de gezelligheid in de dorpjes waren de kers op de taart. Ik ben blij dat ik na al die jaren de Linschotenloop weer ontdekt heb.

Linschotenloop (halve marathon)
17 december 2022

Geplaatst op

150 maal 300 km

Op 30 november heb ik met een duurloopje van 22 kilometer het maandtotaal weer boven de 300 kilometer gebracht. Daarmee werd de mijlpaal van 150 maal een maandtotaal van 300 km of meer bereikt. In 2006 waren er drie maanden van 300+, daarna twee jaar geen enkele maar vanaf 2009 begon het pas echt. Van 2010 t/m 2019 heb ik onafgebroken alle maanden meer dan 300 kilometer gerend (met uitzondering van augustus 2016 die bleef steken op 289 km). Daarna werd het mede door de coronapandemie wat minder. Maar nu dus die 150e keer. Vóór 2020 ging het halen van die 300+ vrij gemakkelijk omdat ik toen veel ultra’s en marathons liep (1 á 2 per maand). Dat aantal is nu behoorlijk afgenomen naar ongeveer 1 in de 2 maanden. Mede daardoor, maar ook doordat de beentjes wat ouder worden, voelt het nu als een wat grotere opgave om zo’n maandtotaal van 300-plus te halen. Maar die 150 keer werd voor iemand die alles optelt en bijhoudt een doel op zich en dat is nu dus gehaald. En daarom voel ik me nu minder ‘genoodzaakt’ om me elke maand op die 300 km te focussen. Zullen we dan maar zeggen dat 250 per maand voortaan ook goed is?

Geplaatst op

Koude dag in Abcoude

Vandaag heb ik voor de derde keer deelgenomen aan de Ronde Venen marathon in Abcoude. Het is een van die marathons waar je steeds weer voor terugkomt. Niet te ver van huis, maar vooral: mooi afwisselend parcours met een mix van asfalt en trail, gezellige sfeer in de dorpen die je passeert, een mooi sportcomplex en een gedegen organisatie.

Dit jaar was het vooral qua weersomstandigheden een bijzondere editie. Nadat het najaar tot eergisteren boterzacht was geweest met veel mooi en droog weer viel uitgerekend gisteren een partij koude lucht vanaf het continent met een krachtige oostenwind het land binnen. Dat leverde voor deze tijd van het jaar ‘breaking’ nachtelijke minima op tot bijna -9 celsius in Overijssel. In Abcoude was het bij de start nog -5, maar wel met een mooi zonnetje en niet al te veel wind. De eerste anderhalf uur liepen we door een schitterend witberijpt landschap met een nog laagstaande zon die spiegelde in de bevroren sloten. Het leek wel een schaatstocht!

Spoordijk

Voor het eerst dit seizoen heb ik gekozen voor de lange broek en dat bleek een verstandige keuze te zijn. Want ook in de tweede helft van de marathon werd het niet warmer dan een graad of twee. Bovendien werd het waterkoud met een naar zuidoost tot zuid krimpende aantrekkende wind. Bovendien begon het te regenen. Eerst heel licht maar met name in het laatste uur werd het behoorlijk nat. Pittige omstandigheden, vooral op het lange rechte stuk tussen Uithoorn (Amstelhoek) en Botshol. Door de regen werden de passages over het boeren land en door Botshol behoorlijk blubberig en dus ook glad. Maar gelukkig ging het allemaal goed en bleven we overeind.

Heel leuk bij deze marathon is dat je op een gegeven moment dwars door een plantenkas en wat later ook nog eens door een koeienstal loopt. Noemenswaard is ook de passage door Mijdrecht en de Hoef, waar veel mensen de lopers stonden toe te juichen onder de klanken van een orkestje of een percussiegroep. In de Hoef werden we zelfs getrakteerd op pannenkoeken.

Door de plantenkas

Al met al weer een mooie happening met na afloop een heerlijke warme douche in de sporthal in Abcoude. Goed nieuws voor mijzelf was ook dat ik deze keer geen last had van ‘scheefhangen’ zoals aan het eind van de Brocken marathon. Een feestelijk tintje is ook dat dit de 180e keer was dat ik een georganiseerde marathon of ultra volbracht heb.

Ronde Venen Marathon
20-nov-2022
4:25:14
9,54 km/uur
M: 180 van 219

Geplaatst op

Oktober 2022

Oktober is qua lopen een bijzondere maand geweest. Op de 8e liep ik de Brocken Marathon. Aan het eind daarvan, in de laatste vijf kilometers, raakte ik enigszins in de problemen. Waarschijnlijk door vermoeidheid ging ik helemaal scheef naar links hangen zodat ik op het laatst stukjes moest gaan wandelen. Datzelfde symptoom was twee weken eerder, bij de Halve van Haarlem, ook al opgetreden, maar in mindere mate. Waarschijnlijk ben ik erg diep gegaan bij die marathon, want een halve week daarna werd ik zwaar verkouden en was de fut er helemaal uit. Twee weken na de marathon was ik nog steeds moe. Zodoende heb ik in de eerste helft van de maand ‘maar’ 115 kilometer gerend. Vanaf dat moment begon de energie weer terug te komen en hoe! In het tweede deel van de maand legde ik maar liefst 188 kilometer af zodat het totaal onverwachte gebeurde: een 300-plus maand (303 km!). Tussen 23 en 29 oktober liep ik 98 km in 5 lopen waaronder drie 20-plussers. Als dat geen ‘negative split’ is? Ik werd daarbij wel geholpen door het fantastische weer: droog, zonnig, rustig en maxima tot wel 24 graden. Het leek wel zomer! Op 29 oktober kreeg ik plotseling pijn in mijn rechter voet (peroneus tendinopathie). Gelukkig verdween dat na een dag rust weer en kon ik op 31 oktober de benodigde 18 kilometers lopen om boven de 300 uit te komen.

Inmiddels is het november en is het écht mooie weer voorbij. Op 20 november staat de Ronde Venen marathon op het programma. Dat zal we spannend worden. Hopelijk blijven de ‘scheefhang-klachten’ dan achterwege. Als het lukt zou het mijn 180e marathon(-plus) in georganiseerd verband worden.

En…. ik heb me vandaag ingeschreven voor de Linschotenloop op 17 december. Jawel, dat is de loop waarbij ik op 23 december 2006 ondanks een valpartij en een gekneusde rib mijn PR op de halve marathon liep (1:30:02).

 

Geplaatst op

Brocken Marathon 2022

Bij de Brockenstein

Mijn vierde Brocken Marathon is een feit! Nu de Brocken Challenge qua inspanning en afstand zo langzamerhand te hoog gegrepen is vormt de Brocken Marathon (onderdeel van de Harz Gebirgslauf) een mooi alternatief. Vanzelfsprekend ontbreekt de heroïsche aankomst in sneeuw, kou en schemerdonker op het Brockenplateau, maar daar staat veel tegenover. In de eerste plaats de Brocken zelf. In plaats van aan het eind vindt de passage nu ongeveer halverwege plaats, dat betekent voor mij rond half twaalf. Dat is na ongeveer 19 kilometer,  twee en een half uur na de start in Wernigerode.  Een heel andere Brocken vertoont zich dan tijdens de BC! Dan is die vrijwel verlaten omdat de laatste trein met toeristen al lang naar beneden is gereden. Donker, ijzig en stormachtig ligt het plateau onder het rode licht van de televisietoren. Nu, tijdens de Brocken marathon is het er druk en tijdens de afdaling langs de Brockenweg komt je een eindeloze stroom wandelaars, fietsers en door paarden getrokken huifkarren tegemoet. Het ‘Brockengevoel’ speelt zich nu echter op een andere plaats af en wel tijdens de steile beklimming die via de ‘Kleine Brocken’ loopt. Kille windstoten en spookachtige mistflarden die tussen de gekromde sparren en kale rotsblokken kronkelen vormen een mystieke entourage terwijl je meter voor meter omhoog zwoegt langs de Hirtensteig. Een stijging van 400 meter in twee kilometer, gemiddeld 20% dus, hier en daar nog een stuk steiler.

De Hirtenstieg

De eigenlijke passage van het Brockenplateau is maar kort en voor je het weet gaat het alweer omlaag. Maar dan volgen nog ruim 20 prachtige kilometers over stenige paden langs diverse ‘klippen’ (rotsformaties), over door de sparrenziekte vrijwel kaalgeslagen hellingen met fantastische uitzichten, alsmaar naar beneden totdat je in de verte het kasteel van Wernigerode ziet. Nu lijkt het makkelijk, 20 kilometer afdalen, maar dat is het allerminst. De hartslag is voortdurend hoog (zo’n 160 gemiddeld) en het is een aanslag op knieën en kuiten. Slechts op twee plaatsen moet er nog even geklommen worden, een welkome afwisseling! Gelukkig is er gezorgd voor meerdere goed uitgeruste verversingsposten waar je even kan uithijgen onder het genot een versterkende warme haverdrank (met een minder smakelijke term ‘Schleim’ genoemd).

In de afdaling, ter hoogte van Hohnekopf (29 km)

Het ging echter niet helemaal van een leien dakje. Want na ongeveer 35 kilometer merkte ik dat ik met mijn bovenlijf oncontroleerbaar naar links begon te hellen. Ik kon het niet verhinderen, wat ik ook probeerde. Het was alsof ik geen kracht meer in mijn bekken had. Op het laatst werd het zo erg dat ik nauwelijks rechtuit kon lopen en zelfs stukjes moest gaan wandelen. De laatste 2 kilometer werden daardoor een lijdensweg en ik was bang dat ik door de EHBO uit de loop gehaald zou worden. Dat gebeurde gelukkig niet en met een laatste krachtsinspanning om rechtop te blijven staan kwam ik in 5 uur 20 onder het finishdoek door. Niet eens zo slecht, in aanmerking genomen dat ik door de problemen zeker 10 minuten had verloren.

Scheef over de finish

Vreemd genoeg was het probleem na de finish meteen verdwenen en was er niets aan de hand. Ik heb later mijn fysio geraadpleegd. Volgens hem had het te maken met een verzwakking van de bekkenspieren, mogelijk als nasleep van de val tijdens de Harzquerung dit voorjaar (ja weer die Harz). Misschien dat ook de leeftijd meespeelde. Zelf dacht ik ook nog aan de nieuwe schoenen die ik droeg en die nog niet ingelopen waren. Gelukkig wijst niets op een herseninfarct, want dan zouden de klachten (eenzijdige spierverzwakking) ook na de finish moeten hebben aangehouden. In elk geval moet ik nu wel spierversterkende oefeningen gaan doen, want in november is alweer de Hoge Venen marathon en dan wil ik dit niet nog een keer meemaken…

Op het mistige Brockenplateau, 5 graden.

8 oktober 2021
Brocken Marathon
5:20:02
7 van 11 M65
298 van 349 M
359 van 433 M/V
Route
Fotos

 

Geplaatst op

Langs de Vlewoscheweg

Vlewoscheweg

Als extra voorbereiding op de Brocken Marathon heb ik vandaag van Castricum via Egmond aan Zee naar Bergen gelopen. Een afstand van 24 km met een aanloop van 2 km. Het was schitterend weer met fraaie wolkenluchten. Heel fotogeniek. Ik blijf de Vlewoscheweg tussen Castricum en Egmond toch één van de mooiste duintracés hier in de omgeving vinden. Zo stil en met zulke fraaie vergezichten. De kuddes paarden die daar grazen geven je helemaal het gevoel door woeste uitgestrektheden te ‘roamen’.

De afstand was ondanks het vaak zware terrein geen enkel probleem, dus dat ziet er goed uit. Weliswaar heb ik de afgelopen tijd geen 30-plussers gelopen maar de basisconditie zou voldoende moeten zijn voor de Brocken.

Egmond aan Zee
Geplaatst op

Halve van Haarlem

Vlak voor de start op de Grote Markt in Haarlem

Na een onderbreking van 2 jaar stond op 25 september de Halve van Haarlem weer op de kalender. Een mooie en door alle heuveltjes in de duinen nogal pittige halve marathon van Haarlem naar de kust en weer terug. Via Overveen gaat het over het Visscherspad richting Zandvoort en vandaar via het Duinpieperspad naar Bloemendaal aan Zee. Dan langs de Zeeweg terug naar Overveen en een finish op de Grote Markt in Haarlem. De laatste paar honderd meter tussen het juichende publiek in de Zijstraat geeft altijd een kick.

Hoewel we in een herfstachtige fase van het weer zitten was het juist deze zondag mooi open weer met prachtige wolkenluchten. Pas na de finish viel er een stevige bui. Omdat ik geen idee had hoe het met mijn wedstrijdconditie stond (vanwege de vakantie en het mooie strandweer had ik de afgelopen tijd alleen een paar korte loopjes van een kilometer of 10 gedaan) ging ik uit van een tijd van rond de twee uur vijftien. Ik begon rustig, op driekwart van het peloton. In het begin zitten veel bochten en een paar smalle paadjes zoals het Ramplaanspad bij Elswout. Omdat iedereen dan nog dicht op elkaar zit stagneert het tempo dan. Maar eenmaal op het Visscherspad, na de stevige klim bij Kraantje Lek, kwam de vaart er in. Ik kwam in een flow terecht en begon bij tientallen lopers in te halen. Dat bleef zo tot bij de finish. Een tijd van onder de twee uur kwam in zicht, dus dat werd mijn doel. In de laatste twee kilometer, op het Houtmanpad (met al die gemene bruggetjes) en de Brouwersvaart kreeg ik echter weer van die hyperventilatie-achtige problemen met ademhalen zodat ik een paar keer moest gaan wandelen omdat ik geen lucht meer had. Gelukkig ging dat weer snel over en kon ik toch nog finishen in 1 uur en 56 minuten. En daar was ik heel tevreden mee.

Het was weer een mooi en sfeervol evenement waarbij ook gezorgd was voor ‘opzwepende’ muziek van DJ’s langs de route en waarbij er met name in Haarlem en Overveen veel publieke belangstelling was. Omdat ik het stuk van huis naar de Grote Markt en terug ook hardlopend heb gedaan kwam ik vandaag op 26 kilometer uit. Dat deed in elk geval weer een duit in het zakje van de voorbereiding op de Brocken Marathon over twee weken.

25 september 2022
Halve van Haarlem
1:56:01
629e van 1102 overall
522e van811 M
32e van 73 M60

Geplaatst op

Hittegolf

De duinen bij Bergen aan Zee

We zitten middenin een hittegolf. Elke dag (ruim) 30 graden en alleen maar zon. Er staat ‘code geel’ uit voor aanhoudende hitte. Omdat de lucht erg droog is valt het nog wel uit te houden. Ik loop nu wel wat kortere afstanden en bij voorkeur in de ochtend. Eergisteren heb ik nog een heel warme 25 km gelopen door het Noordhollands Duinreservaat, maar het strandgedeelte heb ik rustig gewandeld en af en toe ben ik zelfs even lekker op mijn rug in het zand gaan liggen. De meeste loopjes die ik nu doe hebben zo’n strandcomponent: lopend door de duinen naar IJmuiderslag, daar even lekker pootje baden en op het strand liggen. Dan wat drinken en met de bus terug. Het is vakantie nietwaar?

Juli was een pittige maand met de Midzomeravondmarathon in Diever en door een ‘eindsprint’ in de laatste week toch nog 300 km. Helaas werd ik in de eerste week van augustus ziek. Geen eetlust, misselijk, verhoging en heel moe. Ik heb twee dagen op bed gelegen en heb pas op de vierde dag een poging tot hardlopen gedaan. Dat viel nog erg tegen. Inmiddels ben ik weer hersteld maar nu is de warmte de spelbreker. Augustus zal dus een bescheiden maand worden wat de kilometers betreft. September ook, want dan ga ik twee weken op vakantie in Duitsland. In oktober moet het dan weer gaan gebeuren met de Brocken Marathon.

Naschrift 31 augustus: uiteindelijk heeft Augustus toch nog 259 kilometer opgeleverd, dus dat viel best mee! Het was een warme en droge maand en mede daarom heb ik de afstanden onder de 20 kilometer gehouden. Maar wel met regelmaat: om de dag een training, vaak in combinatie met zonnebaden op het IJmuiderstrand. Niet gek toch?

Geplaatst op

Midzomeravondmarathon Diever

Na twee coronajaren was hij er weer: de Midzomeravondmarathon in Diever. Het duurde lang voordat Dieversportief voor de editie van dit jaar groen licht had gegeven en de inschrijving geopend werd. Maar kennelijk was ik er wel als eerste bij, want mijn startnummer was 1!

De start was zoals gebruikelijk om 1700 bij groepsaccommodatie ‘het Kasteel’. Misschien vanwege het late moment van vrijgeven van de loop, maar ook omdat de corona-onderbreking overal de animo voor het marathon- en ultralopen behoorlijk heeft doen afnemen, stonden er maar 26 lopers en één loopster aan de start van de marathon. In 2019 waren dat er nog bijna 50. Het was prima weer om te lopen. Droog, een zonnetje en weinig wind. Met ruim 22 graden was het wel iets aan de warme kant.

Een marathon aan het eind van de dag lopen en vlak na een reis van ruim 2 uur valt niet mee. Vooral tijdens de eerste ronde was het even wennen. In de tweede en derde ronde kwam ik uiteindelijk toch in een goede cadans terecht en stevende ik af op een tijd van onder de 4 uur 15. Helaas kreeg ik gedurende de vierde ronde ademhalingsproblemen waardoor ik gedwongen werd om een paar keer te stoppen en even te wandelen. Ook moest ik daardoor het tempo lager houden dan nodig was. Uiteindelijk kwam ik binnen in 4 uur 23 minuten en nog wat, waardoor het niet eens de langzaamste van mijn 8 Midzomeravondmarathons was. Het is niet duidelijk waar het af en toe optredende gevoel van te weinig adem hebben door wordt veroorzaakt. Het kan van alles zijn: hooikoorts (neus was inderdaad verstopt) maar ook inspanningsastma. Ik heb niet het gevoel dat het iets met het hart heeft te maken, maar misschien is het toch iets om eens met een (sport)arts te bespreken.

Omdat het op zo’n korte termijn niet meer lukte om accommodatie in Diever te  regelen ben ik na afloop met de auto terug naar huis gereden. Na een broodje kroket en een Radler in het Kasteel genoten te hebben vertrok ik om half elf zodat ik pas na half één thuis was. Maar ik zat nog zo vol endorfine en adrenaline dat ik onderweg geen moment last van slaap heb gehad.

23 juli 2022
Midzomeravondmarathon Diever
4:23:46
16e van 23 finishers

Geplaatst op

6 uur van de Haarlemmermeer

Lopen met nummer 4!

Het begint ook de speaker op te vallen, want volgens hem behoor ik met deze negende deelname aan deze 6-uursloop tot de ‘oudgedienden’.

Deelnames André Boom

De eerste keer was in 2009, toen nog op het Floriadeterrein in Vijfhuizen. Een mooi parcours door een park, langs vijvers en met elke ronde een doorkomst door de Expohal. Na 2017 is het parcours verlegd naar de omgeving van de atletiekbaan van de AV Haarlemmermeer in Hoofddorp. Een ronde van bijna 1900 meter op en om de atletiekbaan. Na een onderbreking van twee jaar heb ik deze loop in 2021 weer opgepakt en hij staat sindsdien op mijn ‘klassiekerslijstje’. Vorig jaar vond de editie vanwege de corona bij wijze van uitzondering in september plaats, dit keer weer in juni. Het kan dan behoorlijk warm zijn en ook dit jaar was dat zo. Toen om een uur of twaalf de zon doorbrak werd het benauwd warm met zo’n 23 graden, op de atletiekbaan nog iets meer. Voor veel lopers was dat het breekpunt. Mede daardoor is er door de winnaar net geen nationaal record gelopen.

De 6 uur van de Haarlemmermeer is een tamelijk kleinschalige maar oergezellige loop, mogelijk gemaakt door een enthousiaste organisatie en idem dito vrijwilligers die er hun hele zaterdag voor opofferden. Het betaalbaar houden van dit soort evenementen wordt steeds moeilijker door de op alle fronten stijgende kosten. Daar komt dan nog bij dat de belangstelling voor dit soort ultralopen ‘pure-sang’ aan het afnemen is. Men kiest steeds vaker voor afwisselende maar vaak dure, commercieel aangeboden trails. Toch is zo’n ‘rondjes-ultra’ allerminst saai omdat je met elkaar een soort van team gaat vormen. Er is veel meer contact met de andere lopers dan tijdens zo’n natuurloop waarin je vaak helemaal alleen bent. Ook dat heeft natuurlijk zijn eigen charme. Aanvankelijk stonden er maar weinig solisten op de startlijst maar na een oproep van Henri Tunissen op Ultraned kwam er daar last-minute nog een aantal bij. Onder de deelnemers weer diverse voor mij bekende namen zoals Ger Mertens, Wilma Dierx, Bob Bock, Bram van Rijswijk en Ferry van der Ent. Er stonden 6 teams en 31 ‘solisten’ aan de start van de 6-uur.

Met 54516 meter kwam ik tot mijn eigen verbazing zelfs nog iets hoger uit dan vorig jaar. De tijden dat ik boven de 60 uit kwam zijn al lang voorbij, maar daar heb ik vrede mee. Tot aan de marathon liep ik vrij constant net onder de 10 km/uur. De marathon liep ik in 4u19m, wat daarna kwam was ‘meegenomen’. Ik heb toen, mede door de toenemende warmte, elke ronde een stukje gewandeld maar kwam daarmee toch dicht bij de 55 km uit. En dat is helemaal prima. Het was nog even spannend of de rechter kuit het na de blessure in mei vol zou houden, maar die hield zich goed.

25 juni 2022
6 uur van de Haarlemmermeer
54,516 km 9,09 km/uur
M60/M65  1 van 5
22 van 31 overall (solo)