Geplaatst op

Gehavend door de Harz (Harzquerung 2022)

Twee jaar gelden had ik me ingeschreven voor de Harzquerung. Een ultraloop van Wernigerode naar Nordhausen die van noord naar zuid de gehele Harz doorkruist. Maar dat ging indertijd allemaal niet door vanwege de corona pandemie. De organisatie is echter zo vriendelijk geweest om de inschrijvingen van 2020 door te schuiven naar 2022. Toen ik daarvan bericht kreeg hoefde ik natuurlijk niet lang na te denken, want ja, de Harz daar heb ik wat mee.

Zo geschiedde dus. Met de trein naar Wernigerode en logement genomen in mijn favoriete pension Haus Marga. De datum van de loop was bijzonder: 30 april is de Walpurgisnacht. Maar behalve een paar heksen heb ik er niet veel van gemerkt. Misschien dat het bovenop de Brocken wel anders was…

Het is wel bijzonder om nu door de Harz te lopen. Door het massale afsterven van de sparren lijkt het wel een maanlandschap. Volkomen kaalgeslagen omdat de dode bomen massaal ongevallen of omgezaagd en afgevoerd zijn. Dat levert bijzondere en ongekende vergezichten op. Zo was met dit heldere weer langs het grootste deel van de route in de verte de Brocken te zien.

Een kale vlakte met in het midden op de achtergrond de Brocken

Het parcours is goed beloopbaar. Dat kwam deels ook omdat vanwege de genoemde houtkap werkzaamheden en het gevaar van omvallende bomen het oorspronkelijke parcours niet overal veilig beloopbaar was. Daardoor moesten bepaalde bospassages vermeden worden en liepen we om over bredere en vlakkere paden. Daardoor was de route geen 51 km maar 53,5. Ondanks dat zaten er een paar heel steile gedeeltes tussen en omdat ik geen stokken bij me had was ik blij dat de ondergrond droog en niet glibberig was. En toch ging het nog mis.

Een weg banen door wat eens een sparrenwoud was

Op 36,5 km bij het plaatsje Netzkater op het laagste deel van de route kwam ik zwaar ten val. Het gebeurde op een ogenschijnlijk goed beloopbaar vlak stuk, vlak voordat we scherp linksaf moesten om naar het hoogste punt van de route, de Poppenberg van ruim 600 meter, te klimmen. Ik keek naar links waar ik de lopers voor mij al omhoog zag gaan en zei bij mezelf ‘we gaan zo meteen klimmen’. Op datzelfde moment sloeg ik plat voorover op de scherpe steentjes. Geen idee hoe dat kwam, waarschijnlijk even niet opgelet en achter een uitstekende kei blijven hangen. Ik lag helemaal open, het was geen gezicht en ik had doffe pijn in een rib.  Er werd door andere lopers hulp aangeboden maar door alle adrenaline was ik zo weer op de been. Na wat steentjes uit armen en benen gepeuterd te hebben ging ik weer verder. De schade leek mee te vallen, maar wat een klap was dat!

Schade na de valpartij

De klim die nu volgde was in mijn toestand niet fijn, maar daarna kwam ik geleidelijk weer in mijn loopritme. De afdalingen waren wel pijnlijk voor mijn gekneusde (?) rib, maar ik heb de resterende 17 km toch vrij gemakkelijk voltooid. Na de finish heb ik mijn schaafwonden door de EHBO laten schoonmaken en verbinden. Gelukkig kon ik de volgende dag (na een wat moeizame nacht)  1e klas met de DB terugreizen waardoor ik de nodige rust en ruimte had. Nu, twee dagen later, is de rib nog steeds wat gevoelig en het hele lijf stram en stijf, maar ik ga wat looprust nemen om goed te herstellen.

Op de Zillierbachtalsperre

41e Harzquerung 2022
53,5 km 1403 phm
7:14:38
261e van 347
12e van 15 M65

Route
Foto album

Geplaatst op

Lions Heuvelloop

Nu na twee jaar de coronacrisis voorbij is (zo lijkt het althans), worden er weer volop wedstrijden georganiseerd, ook in de regio. Zo ook op 2e paasdag de klassieker ‘Lions Heuvelloop’. Dit jaar met recht een klassieker, want het oude parcours van 3x over het Kopje van Bloemendaal was weer terug van weggeweest. Men had namelijk een nieuwe route voor de 10 en de 15 km geïntroduceerd die via de Kennemerduinen liep. Eigenlijk vond ik dat helemaal niet zo spannend, want daarmee waren, op een beetje vals plat na, de heuvels verdwenen. Het was daardoor een afgezwakte versie van de Pim Mulier Loop geworden. Gelukkig kreeg de organisatie dit jaar geen toestemming om door de duinen te lopen en was het Kopje weer terug. En dat is best een pittig ding met twee steile klimmetjes vlak na elkaar die vanaf de ‘moeilijke’ kant, van noord naar zuid, genomen moesten worden. Op zich had ik er geen moeite mee, maar je voelt ze wel in de kuiten bijten! Voor het overige was het parcours trouwens ook nergens echt vlak. Het weer was schitteren en het was mede daardoor echt genieten. Met  een gemiddelde van net boven de 11 km/uur was ik best tevreden.


Lions Heuvelloop 18 april 2022
15 km 165 phm
1:21:08
11,09 km/uur
19e M50

Geplaatst op

Rondom Amersfoort

Twee jaar geleden heb ik ‘Around Amersfoort’ gelopen. Een georganiseerde marathon zonder wedstrijdkarakter rondom Amersfoort. Deze wordt beschouwd als een opstap naar de echte Amersfoort Marathon in juni. Indertijd was het zo’n beetje de laatste marathon voordat de corona crisis losbrak. Nu was het zo’n beetje de eerste die weer mogelijk was na de zoveelste lockdown. Het was dan ook officieel geen ‘evenement’ maar een ‘buitentraining’.

Het animo om op zondagochtend om 0900 vanaf het Amarena sportcomplex voor de 42,2 kilometers op weg te gaan was dit keer duidelijk lager dan 2 jaar geleden. Toen werd er op het bordes nog een startfoto van de grote groep lopers gemaakt, nu gingen er nog geen vijf lopers de winderige maar zonnige morgen in. Dat was toch wel een beetje een domper. Daar kwam nog bij dat mijn Garmin geen positie wist te verkrijgen zodat ik noodgedwongen achter de anderen aan moest gaan waarbij degene die ik in het vizier hield ook nog eens verkeerd bleek te lopen. Toen was ik er min of meer klaar mee, legde mijn Garmin in het gras van een plantsoentje en nam me voor daar net zo lang te wachten totdat die een positie aangaf. Want de route was niet uitgepijld, we hadden alleen een GPS-track gekregen. Gelukkig kwam de Garmin terug op zijn slechte gedrag en had ik ineens een fix.

Wat volgde was een leuke trainingsloop langs een mooi parcours dat inderdaad helemaal linksom rond Amersfoort ging. De eerste helft richting Bunschoten en het Eemmeer was vlak met een stevige en frisse tegenwind uit het noorden, de tweede helft was bosrijk en bevatte wat klimwerk langs de flanken van de Utrechtse Heuvelrug. Na een rondje om de voormalige Vliegbasis Soesterberg ging het via de omgeving van Leusden terug naar de Amarena. Op dat gedeelte bevonden zich ook enkele lopers die de halve liepen.

In de Amarena was er tijd voor een lekkere kop koffie en wat te eten en kregen we het marathonshirt van de afgelopen editie uitgereikt. Al met al kleinschalig maar wel leuk om te doen. Ik heb de afstand probleemloos gelopen ondanks dat ik de week ervoor hangerig en verkouden was maar had wel een paar dagen nodig om te herstellen.

Dit was mijn 175e georganiseerde marathon/ultraloop.

30 januari 2022
Rondom Amersfoort aka Around Amersfoort
42,2 km 205 phm
ca. 4u25m
Route

Geplaatst op

Klavertje 3

Klavertje 4 heet in het Frans ‘Le trèfle á quatres feuilles’. Een mond vol. In het Nederlands is het gewoon ‘Klavertje 4’. We hebben het hier niet over een plantensoort of een gelukssymbool maar over een hardloopevenement. En nog wel een happening ‘voor het plezier’ . In het Frans ‘Courir pour le Plaisir’. Zo heet de organisatie. Het plezier zit hem dan vooral in de lage kosten: 10 euro en dan heb je een goed georganiseerde en met linten afgezette loop over vier lussen van ca. 10 km die allemaal starten en eindigen in Olne, een gehucht in de buurt van Soumagne bij Luik. Het plezier zit hem niet in het weer: kil, druilerig en somber. Ook niet in het terrein tenzij je een liefhebber van veel hoogtemeters, modder, stenen, boomstronken, beekbeddingen en glibberige hompen klei bent. Nou, zulke liefhebbers waren er genoeg, ruim 700. En laten we eerlijk zijn, een potje lekker afzien in de natuur heeft ook wel wat.

Start in Olne

Een echte trail dus in een landschap dat veel weg heeft van Zuid-Limburg. Dat is niet zo vreemd, want de natuur trekt zich niets aan van door mensen getrokken grenzen. De infrastructuur trouwens wel. Na 250 km rijden kwam ik na zonsondergang bij Maastricht de grens over, ik had in België een overnachting geregeld. Na de uitbundige straatverlichting die in Nederland gebruikelijk is rijdt je meteen over de grens een zwart en mistig gat in over weggetjes zonder markeringen zodat je eigenlijk niet weet of je op of naast de weg rijdt. De weg is namelijk even hobbelig als de berm ernaast en heeft dezelfde kleur. Het plaatsje waar ik logeerde was trouwens een onooglijk en somber gat met zowaar één afhaal-pizzeria. Het kostje voor die avond was daarmee in elk geval verzekerd.

Maar goed, waarom heet dit stukje eigenlijk ‘Klavertje drie?’. Nou dat kwam omdat er één blaadje (het noordelijke) is weggevallen. Na de eerste ronde maakte ik een fout waardoor ik meteen in de 3e terechtkwam. Zomaar 11 km naar voren geschoven! Het viel me al op dat ik ineens tussen wel heel snelle lopers zat. Na voltooiing van de 3e ronde (voor mij de tweede dus) had ik de keuze om alsnog de 2e te lopen of meteen door te gaan naar de vierde. Ik koos voor dat laatste omdat ik vreesde dat er inmiddels niemand meer op de 2e ‘boucle’ zou zitten en dat die misschien al onttakeld was.

Na die vierde ronde had ik dus 12+10+9=31 km gelopen. Even overwoog ik nog om de 4e ronde nog een keer te lopen om zo in de buurt van de marathon te komen, maar wat had dat voor zin? Wie zou dat nog begrijpen? We liepen met een chip en die zou dan ook op tilt gaan. Bovendien was het vies gaan regenen. Dus maar gestopt. Het was zwaar genoeg geweest met 750 hoogtemeters. Een mooie training en een rendez-vous met Olne. In 2013 had ik daar ook de Trèfle gelopen en verder nog 8 keer Olne-Spa-Olne tussen 2009 en 2016. Dit was dus mijn tiende bezoek aan Olne.

In een beekbedding

Maar er was nog een andere reden dat ik ‘maar’ drie rondjes heb gelopen. Ik ben namelijk mijn trailschoenen (met noppen) kwijt. Ik kon ze thuis nergens vinden. Het laatst heb ik ze een jaar geleden gebruikt bij ‘Limburgs Halfzware’. Daarna zijn ze ‘verdwenen’. Hoe dan ook, ik heb slechte ervaringen met de glibberige modderpaden rondom Olne dus was het idee om dan maar de Yaktrax mee te nemen en onder te binden om zo meer grip te krijgen. Dat werkte uitstekend totdat ik aan het eind van het eerste klaverblad merkte dat de rechtervoet toch weer steeds weggleed. Wat bleek? De rechter Yaktrax was verdwenen, er letterlijk afgezogen door de klei. Jammer. Dan maar de loopstokken gaan gebruiken. Die lagen nog in de auto omdat ik het  lastig vond om die steeds maar mee te zeulen. Ik had toch de Yaktrax aan, dat zou voldoende moeten zijn. Dat betekende wel een extra ommetje van 1 kilometer, want de auto stond een behoorlijk eindje vanaf de Hal Omnisport geparkeerd. Maar enfin. Op één Yaktrax en met twee loopstokken (die ik maar een paar keer echt nodig had) heb ik zo nog twee ronden uitgestrompeld. En toen was het wel genoeg. De organisatie maakte al aanstalten om de doorkomststraat af te tuigen.

Al met al was het weer een hele ervaring waar ik uiteindelijk toch weer met genoegen op terugblik. Het is en het blijft een apart gebeuren daar in Olne. Geen wedstrijd, geen prijzen met op elke ronde op een geheime plaats iemand die je een lint in telkens een andere kleur overhandigt waar bij de finish dan weer niemand naar keek. Maar we deden het toch voor het plezier hee?

Le trèfle á quatre feuilles
16-jan-2021
3 ronden (doorkomsten via chip geregistreerd)
32,3 km 775 phm
4:31:31
746 deelnemers (r1: 214, r2: 270, r3: 120; r4: 142)
10e in r3 (252 van 746)

Geplaatst op

2021

Kerstavond op de Brederodeberg

Net als vorig jaar stond ook 2021 weer in het teken van de Corona pandemie. In het voor- en najaar was er sprake van een lockdown, maar in de zomer en de herfst was deze tijdelijk opgeheven en mochten er evenementen worden georganiseerd. Als gevolg daarvan het ik in oktober de Brocken Marathon kunnen lopen. In november volgde de Ronde Venen Marathon. In februari heb ik de ‘Virtual Brocken Challenge’ gelopen: een traject van 42 km door de diep besneeuwde Waterleidingduinen en het Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Met een sneeuwlaag van 30 cm en temperaturen onder nul werd het een echte ‘BC2021’! Daarnaast het ik nog vier andere trainingsmarathons gelopen, waaronder een hele pittige door het Noord-Hollands duinreservaat met veel zandpaden en klimwerk. De langste afstand van dit jaar heb ik gelopen tijdens de 6 uur van de Haarlemmermeer in september: 54 km.

De meeste kilometers heb ik natuurlijk tijdens de gemiddeld 4 trainingslopen per week gemaakt. Mijn loopgebied is wat veranderd ten opzichte van vorig jaar. Toen ging ik op zaterdag meestal de Amsterdamse Waterleidingduinen in en op woensdag richting strand en Parnassia. Dit jaar is vooral de route Middenduin-Zandvoort of Middenduin-Bleek en Berg (ca. halve marathon afstand) in zwang geraakt. Middenduin (Duinlust) is een aantrekkelijk trainingsgebied met een hoog duin (40m) en mooie naaldbossen. Voor de korte trainingen koos ik vaak voor een rondje van 12 km via de Hekslootpolder naar Santpoort en dan over de Brederodeberg (45m, hoogste duin van Kennemerland) terug. Sinds dit jaar werkt mijn vrouw in Bergen en dan rijd ik soms met haar mee om vervolgens in de Bergse en Schoorlse duinen te gaan trainen, een schitterend gebied. Het uitzichtpunt bij de Kerf is daar mijn favoriete plek.

Met de blessures is het gelukkig meegevallen. In juli een weekje of twee last gehad van een slijmbeursontsteking in de rechterheup waarvoor ik nog bij de fysio ben geweest. Ik kon wel door blijven lopen, maar met ingekorte afstanden. In augustus bijna drie weken een gemene lage rugpijn gehad, maar ook hiermee kon ik door blijven lopen, zij het met pijnstillers. Verder wat kleine pijntjes, vooral in het najaar, die met een dag of twee-drie weer vanzelf verdwenen.

Al met al is het een goed loopjaar geweest, wat ook wel blijkt uit de cijfers:
Totaal 3500 km over 200 lopen in 422 uur (9,73 km/dag).
Acht maanden met een kilometrage van boven de 300.
1 ultra en 7 marathons (2 georganiseerd, 5 training).

Duin en Kruidberg
Geplaatst op

NHDR marathon

Fotoverslag van een trainingsloop van 42 km en 400 hoogtemeters door het Noord-Hollands Duinreservaat en de Schoorlse Duinen.

Op de Vlewose Weg
Noord-Hollands Duinreservaat tussen Egmond aan Zee en Bergen aan Zee
Schoorlse Duinen benoorden Schoorlse Zeeweg
Op de duinrand bij Catrijp
Zicht op de Noordzee vanaf het hoogste duin van Nederland (56m)

Geplaatst op

November

In het late herfstzonnetje

November is met een totaal van 302 km de 8e ‘300-plus’ maand van 2021 geworden. Aanvankelijk was ik daar helemaal niet op uit, het focus lag op de Ronde Venen marathon. Toen het er toch naar uitzag dat die 300-km grens haalbaar was heb ik sinds die marathon op de 21e een 7-daags gemiddelde van 90 km aangehouden waardoor dit de 144e maand (12 dozijn!) werd met 300-plus kilometers. Twaalf jaar lang gemiddeld 10 km per dag, dat is toch wel wat.  Het leverde wel enige blessureverschijnselen op (slijmbeursontsteking linkerdij en peesontsteking rechter enkel), maar die waren na een dag of twee, drie weer verdwenen.

Op woensdag 10 november heb ik een mooie 31k gelopen van Castricum via Egmond aan Zee en Schoorl naar Bergen. Eindelijk de Vlewose Weg weer eens onder de voeten gehad, wat mij betreft het meest indrukwekkende stukje duin in Noord-Holland. En verder weer een mooie zanderige trail door de (uitgebloeide) heide ontdekt. En dan natuurlijk op de 21e de Ronde Venen marathon. Een fantastische ervaring om weer eens een echte marathon te lopen na al die Corona-afgelastingen (die nu overigens weer opnieuw beginnen op te duiken). Zie het eerdere verslag.

November was een echte herfstmaand met fraaie kleuren en uiteindelijk dikke lagen gevallen blad (glibberigheid!). Voor mijn trainingen heb ik vaak Middenduin aangedaan, een prachtig gebied met een pittige duintop van 40 meter hoog en een donker bos met mooie hoge dennen. Aan het eind van de maand werd het tamelijk guur met regen, wind en temperaturen van onder de 5 graden, maar een dikke laag vaseline op de benen doet wonderen!

Geplaatst op

Ronde Venen marathon


Na een jaartje overgeslagen te hebben vanwege de lockdown heb ik weer met genoegen deelgenomen aan de Ronde Venen marathon vanuit Abcoude. Een fijne, goed georganiseerde marathon door een afwisselende omgeving. Dorpjes, landerijen, plassen, een koeienstal en stukjes modderig natuurpad.
Het ging prima, heb constant gelopen met enkele korte stops bij de verversingsposten. De eindtijd verschilde nauwelijks van die van twee jaar geleden. Ook weer een paar oude ultra’s ontmoet zoals Bob Bock, Monica Hille en Ron Fokker. Mooi weer, net onder de 10 graden met veel zon, op een enkel fris regenbuitje na.

21 november 2021
De Ronde Venen marathon
4:15:12
M 167 van 223

Geplaatst op

Oktober

Deze maand is het weer gelukt om boven de 300 km uit te komen. De laatste keer was dat in juli. Oktober biedt meestal goede loopomstandigheden. De temperatuur daalt naar waarden van rond de 15 graden of iets daaronder en dat is een ideale temperatuur voor de langere afstanden. De herfstsfeer doet de rest. De bossen en duinen met hun verkleurende bomen en paddenstoelen bieden een boeiende en afwisselende omlijsting. Ik houd wel van dat melancholieke sfeertje. De Brockenmarathon was natuurlijk het hoogtepunt van de maand, maar ook de 30 km loop door het Noordhollands Duinreservaat en de Schoorlse Duinen mocht er wezen. In de Amsterdamse Waterleidingduinen kom ik veel minder dan vroeger, daarvoor zijn Middenduin en Duinlust in de plaats gekomen. Daar kun je prima heuveltraining doen en de bossen zijn er schitterend. Meestal kien ik het zo uit dat ik na een kilometer of 20 in Zandvoort arriveer en daar nog een lusje over het strand maak. Vervolgens een koffie op het station en `dan met de sprinter terug naar Haarlem. Die halve marathons zijn ideale trainingsafstanden. Je kunt het vaak doen zonder dat het veel impact heeft en het blijkt uitstekend voor de vorm te zijn.

Vandaag kreeg ik via de email nog een verrassing binnen. Twee jaar geleden had ik me ingeschreven voor de ‘Harzquerung’ (52 km door de Harz vanaf Wernigerode). Als gevolg van de corona is die editie twee jaar doorgeschoven, naar nu blijkt met behoud van startplaatsen. Op 30 april 2022 mag ik dus  aantreden in Wernigerode! Een mooi doel.

Kardinaalsmuts in Middenduin
Geplaatst op

Na de Brocken Marathon op 9 oktober wordt het zo langzamerhand tijd om me te gaan richten op de Ronde Venen marathon op 21 november. Halverwege tussen beide datums was het vandaag een mooi moment voor een krachtmeting als vormtest. Omdat Bernadette herstellende is van een nare val waarbij ze een pees in haar rechter been scheurde kan ze nog niet goed autorijden. Daarom heb ik haar vandaag gehaald en gebracht naar haar werk in Bergen. Voor mij een goede gelegenheid om een lange duurloop door het Noord Hollands Duinreservaat te doen. Het werden dertig behoorlijk zware kilometers met veel mul zand (schitterende paden door de inmiddels uitgebloeide heide) en in totaal bijna 400 meter  omhoog (waaronder het ‘hoogste duin van Nederland’ bij Schoorl. Op deze doordeweekse dag (woensdag) was het veel rustiger dan afgelopen zondag toen ik ook in dit gebied was. Toen krioelde het op sommige stukken van de mountainbikers en hondenuitlaters. Het grijze weer en de krachtige zuidwester droegen bij aan het gevoel van de ‘lonely trailer’. Bovenop het uitzichtpunt van de Kerf in de volle wind met zicht op verre duintoppen en witte brekers op zee kwam ik in de hogere sferen van het lopersparadijs. Zou het daardoor komen dat ik weer aan het fantaseren ben gegaan over een deelname aan de Brocken Challenge 2022?

Trainingsloop NHDR
30 km, 369 phm
Route