Categorie: Nederland

De jaarlijkse ‘goede doelen’ wedstrijd van drie rondjes van 5 kilometer over het Kopje van Bloemendaal, georganiseerd door de Lions Club in samenwerking met AV Haarlem, was ook deze 2e Paasdag weer een leuk en gezellig evenement. Behoorlijk wat deelnemers, de onvermijdelijke Paashaas en goede weersomstandigheden. Het is een pittige stratenparcours over het op één na (de 46 meter hoge Brederodeberg ) hoogste duin van Kennemerland. Eigenlijk bestaat het Kopje uit twee delen waarbij de tweede klim met 41 meter de hoogste is. Wat het vooral lastig maakt is het hoge hellingspercentage van beide klimmetjes op de Hoge Duin en Daalse weg in. Hier en daar al gauw 10% denk ik. Per ronde moeten er 55 hoogtemeters bedwongen worden, in totaal dus 165.

Met mijn vorm zat het wel goed. De officiële tijd is nog niet binnen, maar ik klokte zelf op ongeveer 1 uur 19 minuten en 30 seconden. Dat is anderhalve minuut sneller dan vorig jaar. Zouden de aanvullende krachttrainingen die ik sinds enige tijd doe dan nu al effect  hebben? Voor mijn gevoel ging het elke ronde een stukje sneller. Een medeloper had het zelfs over ‘die oude bok die op een ongelooflijke manier maar door bleef gaan’. Of ik dat als een compliment moet beschouwen weet ik niet… Ik kende de man namelijk niet en hoe zou hij kunnen weten dat ik een week geleden 69 geworden ben? Zag ik er dan echt zo oud uit? Gisteravond heb ik die verjaardag gevierd (persoonlijk zonder alcohol) en het werd een stuk later dan ik gedacht had. Toen ik tegen 1 uur in bed kroop was ik bang dat ik daarmee mijn kans op een goed loopresultaat verspeeld zou hebben. Maar dat viel dus gelukkig wel mee.

Van mijn gebroken teen had ik weinig last, die had ik goed ingetapet conform de instructies van de fysio.

10 april 2023
Lions Heuvelloop
15 km
1:19:15
M50 20e van 29

En opnieuw ‘een oude koe uit de sloot gehaald’! Op 14 februari 2004 liep ik ter voorbereiding op mijn eerste marathon (Rotterdam) de 30 km in Schoorl. En nu, 19 jaar later, dus weer. Een evenement met een lange traditie dus. Ik kan me weinig herinneren van die eerste keer, behalve misschien het stuk langs de duinrand tussen Hargen en Schoorl (Oorsprongweg). Hoewel ik inmiddels vaak in de Schoorlse Duinen heb getraind en het gebied dus goed ken kon ik weer niet anders dan onder de indruk zijn van de prachtige natuur in dit gebied. Van andere lopers hoorde ik opmerkingen als ‘en dat in eigen land’ en menigeen kon het niet nalaten om even snel een selfie te maken met de duinen als decor. Het mooiste gedeelte is wel de Hargerzeeweg die over de volle lengte gevolgd wordt vanaf de aansluiting met Schoorlse Zeeweg bij ‘Paal 29’ tot aan de Hargen aan Zee. Daar staan een paar grote zend- en radarmasten die al op kilometers afstand boven de duinen uit te zien zijn. Die Schoorlse Zeeweg is trouwens een gemeen stuk vals plat dat op de 30 km twee keer omhoog gelopen moet worden. Het is zeker geen gemakkelijk parcours maar wel prima beloopbaar omdat er geen onverharde ‘trail’ paden in zitten.

De sfeer in de dorpjes langs de route (Hargen, Groet en Schoorl) is zonder meer geweldig te noemen. Veel toejuichend publiek en adrenalinepeil verhogende muziek van mobiele DJ’s. De bevoorrading onderweg laat ook niets te wensen over.

Alleen de enorme drukte voor en bij de start is toch wel een minpuntje. Bustransport vanaf Alkmaar CS was prima geregeld, alleen liepen de bussen behoorlijk vast in Schoorl waar ze zich door massa’s fietsers, wandelaars en auto’s moesten zien te wurmen. Die auto’s probeerden de grote parkeerplaats die in Schoorl op een grasveld was aangelegd te bereiken. Dat vond ik nogal vreemd omdat gezegd werd dat de toegang tot Schoorl autovrij zou worden gehouden. Vervolgens was het hutje mutje richting de sporthal die eveneens stampvol was. En daarna terug naar de start proberen te komen over hetzelfde smalle pad dat nog vrij was gebleven naast het afgezette finishgedeelte. Al met al hebben diverse mensen daardoor niet op tijd de startvakken kunnen bereiken, zeker niet degenen die met de laatste bussen uit Alkmaar waren gekomen. De terugweg was ook niet smetteloos. Vanwege het NN kampioenschap 10km reden er tussen 1400 en 1515 geen bussen terug naar Alkmaar. Ik finishte rond 1400 en heb ik de kantine van de sporthal (die toen niet eens zo druk was) onder het genot van een kop koffie en een broodje kroket de bus van 1515 afgewacht. Maar zoals voorspelbaar was stond er inmiddels een rij wachtenden van een meter of honderd op die eerste bus te wachten. Maar het moet gezegd: klokslag 1515 verscheen er een motoragent met zwaailicht, gevolgd door een colonne van acht touringcars. Binnen een half uur zat iedereen in de bus.

Maar dit soort ongemakken moet je bij een populaire loop op de koop toe nemen en ze werden bovendien meer dan vergoed door de mooie wedstrijdervaring zelf. De 30 km trekt veel lopers die zich aan het voorbereiden zijn op hun eerste marathon, meestal Rotterdam. In de bus zat ik naast zo iemand en ik kon me door het gesprek dat ik met hem had weer zo goed verplaatsen in die eerste keer van mij, nu 19 jaar geleden.

Over mijn prestatie van nu ben ik overigens behoorlijk tevreden. Twee dagen geleden sukkelde ik nog met vermoeidheid, migraine en een pijnlijke onderrug. In de sporthal moest ik zelfs nog 2 paracetamol tabletten aan de EHBO vragen omdat het bij het (staande) omkleden weer in mijn rug geschoten was. Maar het lopen ging heel steady en gelukkig pijnloos met een pace van 5:40 met zelfs een lichte versnelling naar het einde toe. Dat leverde een alleszins acceptabele tijd van ruim onder de 3 uur op. Als het zo blijft zit het met die Amstelveen marathon in maart wel goed.

12 februari 2023
Groet uit Schoorl Run 30 km
2:50:03
M: 911 van 1105
Overall: 1102 van 1445

Terug van weggeweest. Dat geldt niet alleen voor de Halve van Egmond die vanwege de coronapandemie in 2021 en 2022 was komen te vervallen. Het geldt ook voor mij. Voor het laatst gelopen in 2005. Want daarna begon ik mij te richten op hele marathons en later zelfs op ultramarathons. De halve vond ik toen ‘veel te kort’ en dus niet uitdagend genoeg. Inmiddels zijn we 18 jaar verder en is voor mij de tijd aangebroken om een beetje te gaan afbouwen. Geen echte ultra’s meer maar nog wel af en toe een hele marathon. Daar tussendoor worden de ‘kortere afstanden’ weer aantrekkelijk. Met als gevolg een aantal déjà vu’s met wedstrijden die ik al jarenlang niet meer gelopen heb.

Één daarvan is de Halve van Egmond. Tussen 1998 en 2005 heb ik deze halve marathon 7 keer gelopen; alleen in 2003 moest ik hem overslaan vanwege een blessure. En nu, in 2023 dus weer. Officieel heet de loop nu ‘Egmond Halve Marathon’. En ik vond het prachtig. Voor mij was het de ‘perfecte halve’. Vlekkeloos georganiseerd door le Champion, prachtig weer inclusief een stevige zuidwester op het strand, mooie plaatjes en wát een heerlijk enthousiast publiek!

De ‘Egmond’ is één van de grotere loopevenementen in Nederland. Dit jaar waren er volgens de organisatie in totaal zelfs zo’n 14000 inschrijvingen. Ik was enorm onder de indruk van de manier waarop dit allemaal in goede banen werd geleid. Pendelbussen reden letterlijk af en aan vanaf Heiloo en Alkmaar naar Egmond via een voor het overige verkeer afgesloten route. De rijen wachtenden waren weliswaar lang maar stroomden snel door. Overal aanwijzingen, overal vrijwilligers die het verkeer regelden en de afwikkeling van de wachtrijen op een vriendelijke manier begeleidden. Grote verwarmde tent voor het omkleden inclusief een bar met warme dranken, soep en worstenbroodjes. En een speciale app waarin alle info overzichtelijk te vinden was. Ik stond zelf in het ‘oranje’ startvak en tot mijn verbazing begon dit inderdaad exact op het geplande tijdstip van 13:04 in beweging te komen.

Het gigantische lint van lopers dat zich als een enorme duizendpoot uitstrekte over het hele strand tussen Egmond en Castricum was zo’n indrukwekkend schouwspel dat ik af en toe even gestopt ben om het te bewonderen en er foto’s van te maken. Het strand was redelijk goed beloopbaar hoewel hier en daar behoorlijk omgewoeld door alle lopers die er al overheen gegaan waren. Er werd gepatrouilleerd door terreinwagens van de reddingbrigade en door antieke legervoertuigen. De laagstaande zon die recht voor ons aan de heldere hemel stond veranderde het loperslint in een surrealistische colonne van schaduwen. De wind was inderdaad krachtig maar dat merkte je eigenlijk pas als je je losmaakte uit het peloton.

Eenmaal in de duinen hadden we de wind in de rug en daardoor lukte het vrij gemakkelijk om een ‘negative split’ te lopen. Nadeel was wel dat het ineens veel warmer aanvoelde dan op het strand waardoor nogal wat te dik aangeklede lopers in de problemen kwamen. Het aantal ‘wandelaars’ nam mede daardoor na een kilometer of 15 flink toe. Op een paar klimmetjes na is het duintraject tamelijk vlak. Vooral in het begin, bij Castricum aan Zee, zitten er ook stukken zandpad in het parcours. Daar was het eigenlijk te smal voor al die lopers waardoor inhalen alleen via de berm mogelijk was. De bordjes ‘rechts lopen, links inhalen’ hielpen daartegen nauwelijks. Leuk was ook dat de lengte en het stijgingspercentage van de klimmetjes van te voren werd aangekondigd. Ik ging eigenlijk steeds beter lopen en haalde veel lopers in. Bij de beruchte klim over Bloedweg, vlak voor de finish in Egmond, was een tussensprint ingericht. Ik kreeg niet de indruk dat er veel waren met nog voldoende fut om daar extra hun best voor te doen. De finish in Egmond, aan de voet van de vuurtoren, was indrukwekkend. En ook hier weer al die enthousiaste toeschouwers.

Tsja, en dan moet ik toch een minpuntje noemen. Dat komt niet op het rekest van de organisatie, maar van de KNAU. De ‘Egmond’ is namelijk een officiële wedstrijdloop en daarom wordt er strikt onderscheid gemaakt tussen de ‘wedstrijd’ en alles wat daar niet toe behoort. Aan de ‘wedstrijd’ mag alleen deelgenomen worden door lopers met een KNAU wedstrijdlicentie. De overigen worden met een wat neerbuigende term ‘recreanten’ genoemd. Nou, beste KNAU, voor die ‘recreanten’ was het net zo goed een wedstrijd. Ze hebben zich suf getraind en kapot gelopen. De uitslagen van de ‘wedstrijd’ zijn keurig gerangschikt naar leeftijdsklasse terwijl alle ‘recreanten’ op één hoop worden geveegd. Graag had ik als 65-plusser mijn prestatie willen vergelijken met die van andere lopers in mijn leeftijdsklasse, maar helaas, dat kan dus niet. Waarom dit merkwaardige onderscheid? Ik vindt het echt niet van deze tijd.

Sorry, dat moest ik even kwijt. Maar voor het overige: top, top en nog eens top! Mijn complimenten voor le Champion!

8 januari 2023
Egmond Halve Marathon

Het was op 23 december 2006 dat ik tijdens de Linschotenloop mijn PR op de halve marathon liep: 1:30:02. Dat had nog best onder de 1 uur 30 uit kunnen komen als ik niet enkele kilometers voor de finish door een loper achter mij op de hiel werd getrapt waardoor ik lelijk ten val kwam met een gekneusde rib als gevolg. Ik ben weliswaar snel overeind gekrabbeld en met pijnlijke borst verder gerend maar kon die magische grens net niet meer halen.

Dit jaar, 16 jaar later dus, lag die ‘magische grens’ op de 2 uur. Ook deze keer heb ik die weer net niet gehaald (2:01:15). Daarmee werd het mijn eerste halve marathon van boven de 2 uur. Dat werd nu gelukkig niet veroorzaakt door een valpartij. Dat had overigens nog best gekund ook, want veel binnenwegen zijn al dagen lang spekglad door een ijslaagje. Maar de organisatie had de loop toch vrijgegeven na een hele nacht en ochtend zout strooien en inderdaad, het parcours was goed beloopbaar. Nee, het probleem zat bij mijzelf. Door de koude lucht (ruim onder nul) raakten mijn luchtwegen geïrriteerd zodat is regelmatig even moest inhouden of zelfs stoppen om ze weer voldoende vrij te krijgen. Het is een kwaal waar ik sinds de corona (?!) regelmatig last van heb. Of dat die volle minuut ‘te laat’ helemaal kan verklaren weet ik niet, de twee plaspauzes en fotomomenten hebben daartoe ook het nodige bijgedragen.

Maar OK, zonder die handicaps zou ik zeker wel onder de 2 uur gebleven zijn en met de 31e plaats onder de 62 gefinishte 65-plussers ben ik eigenlijk best wel tevreden. Nu we toch aan het cijferen zijn zal ik de WAVA leeftijdscorrectie er eens op loslaten. Ten tijde van het PR was ik 52 jaar oud, dat levert een naar 30 jaar gecorrigeerde tijd op van 1:20:19. Nu ben ik dus 68 en dat levert op: 1:32:45. Kijk, dan is het verschil nog ‘maar’ 12 minuten. Dus kennelijk is het leeftijdsverschil niet de enige verklaring.

Het was wel weer genieten. Het landschap lag er prachtig bij met de berijpte weilanden en de bevroren met knotwilgen omlijste vaarten en sloten waar hier en daar ook al geschaatst werd. En goede en enthousiaste organisatie en de gezelligheid in de dorpjes waren de kers op de taart. Ik ben blij dat ik na al die jaren de Linschotenloop weer ontdekt heb.

Linschotenloop (halve marathon)
17 december 2022